WAKE ME UP WHEN SEPTEMBER ENDS!

Οι πρυτάνεις θα κλείσουν τις σχολές το Σεπτέμβρη σα διαμαρτυρία για το καινούργιο νομοσχέδιο. Πριν αρχίσουμε να πανηγυρίζουμε επειδή κερδίζουμε ένα μήνα διακοπών, ή να τους βρίζουμε που χάνουμε την εξεταστική μας (κρίμα τόσο διάβασμα), ας σκεφτούμε λίγο.

Αποφασίζεται κάτι, με τέτοιο προκλητικό τρόπο, πίσω απ’ την πλάτη σου. Δεν είναι λογικό να αντιδράσεις. Είναι υποχρέωσή σου.

Δεν νομίζω ότι κάποιος από μας έχει την άνεση να νοικιάζει άσκοπα σπίτι στην Κέρκυρα, πολλοί δεν έχουν καν τη δυνατότητα. Δεν νομίζω ότι κάποιος έχει την πολυτέλεια να αφήνει χρωστούμενα μαθήματα για την επόμενη εξεταστική. Δεν νομίζω ότι κάποιος γουστάρει να ζει με αυτή την ανασφάλεια. Όλοι μας θα θέλαμε να πηγαίνουν όλα καλά.

Δεν πάνε καθόλου καλά. Αυτά που αποφασίζονται δεν αφορούν μόνο τους πρυτάνεις. Αφορούν στον μεγαλύτερο βαθμό εμάς και το μέλλον μας. Δεν γίνεται να λέμε «θέλω την εξεταστική μου», «θέλω να κάνω τα μαθηματά μου». Δεν ζούμε σε ροζ συννεφάκι.

Στην τηλεόραση λένε τους πρυτάνεις αναρχικούς. Δεν είναι η πρώτη φορά. Όποιος αντιδρά σ’ αυτή τη χώρα θεωρείται αυτομάτως αναρχοκομμούνι. Οι φοιτητές που έκαναν κατάληψη στο Πολυτεχνείο και άφησαν εκεί την τελευταία τους πνοή, αλήτες ήταν κι αυτοί τότε. Οι δημοσιογράφοι θα διαμορφώσουν και πάλι την κοινή γνώμη, δουλειά τους είναι.

Δεν τιμά τους πρυτάνεις να θεωρούν εκ των προτέρων και αυτονόητα ότι είμαστε μαζί τους. Η Διαμαντοπούλου αντιδρά σ’ αυτό και λέει ότι υπάρχει διάλογος με τους φοιτητές που συνδιαμορφώνουν το νομοσχέδιο, καθώς Ιούλιο μήνα έκανε συζήτηση με 4.000 φοιτητές σε chat room. Η στάση των πρυτάνεων υποτιμητική, της υπουργού αστεία.

Το θέμα είναι τι κάνουμε εμείς. Η απάθεια δεν είναι λύση.Για μια φορά πρέπει να δούμε το είναι και όχι το φαίνεσθαι. Δεν πρέπει να μας νοιάζει αν θα λειτουργήσει η σχολή για ένα μήνα, αλλά πώς θα λειτουργεί η σχολή από το Σεπτέμβρη και για πάντα.

Πανεπιστήμια κλειστά με λουκέτο είναι άσχημη εικόνα. Πανεπιστήμια ανοιχτά που βάζουν λουκέτο στο μέλλον μας είναι εξοργιστική. Ίσως και με κλειστή σχολή για ένα διάστημα το μυαλό μας πρέπει να μείνει ορθάνοιχτο.

Βαγγέλης Τσίρμπας

ΘΕΡΩΣ

Αν το καλοκαίρι ήταν μέρος θα ήταν το ακρογιάλι. Αν ήταν γεύση θα ήταν η αρμύρα. Αν ήταν ύλη θα ήταν η άμμος. Αν ήταν δέντρο θα ήταν η ελιά. Αν ήταν φρούτο θα ήταν το σύκο. Αν ήταν χρώμα θα ήταν το γαλάζιο. Αν ήταν ποτό θα ήταν το μοχίτο.  Αν ήταν ήχος θα ήταν το τραγούδι των τζιτζικιών. Αν ήταν μουσική θα ήταν η reggae. Αν ήταν συναίσθημα θα ήταν ο έρωτας. Αν το καλοκαίρι ήταν χώρα θα ήταν η Ελλάδα.

Καλοκαίρι! Όσο κι αν ψάξεις το λεξικό δεν βρίσκεις πιο όμορφη λέξη…

Μην ακούσω κανέναν να γκρινιάζει για ηλίαση! Υπάρχει πιο ωραίο πράγμα απ’ το να κάθεσαι πέντε ώρες κάτω από τις ακτίνες του ήλιου καταμεσήμερο; Σύμφωνοι, υπάρχει κι ο καρκίνος του δέρματος, αλλά δε μπορώ να διανοηθώ πιο όμορφη αιτία θανάτου από την υπερβολική έκθεση στον ήλιο! Τώρα αν έχετε ευαίσθητη και λευκή επιδερμίδα λάβετε τα μέτρα σας, για τον απλούστατο λόγο ότι είναι προτιμότερο να γίνετε αλειφή το βράδυ απ’ το ποτό, αντί να απλώνετε αλειφή στο ξεφλουδιασμένο κορμί σας την ώρα που οι άλλοι τα σπάνε…

Καλοκαίρι! Επιτέλους ξεφορτωνόμαστε τις ομπρέλες, τα κασκόλ, τα σκουφιά, τα φούτερ, τα πουλόβερ, τα μακρυμάνικα, τα κοντομάνικα, τα πουκάμισα, τα τζιν, τις φόρμες, τις γαλότσες, τις μπότες, τα αθλητικά, τα all-star. Για τρεις μήνες το χρόνο, για ενενήντα μέρες θεωρείται απόλυτα εναρμονισμένο με τους πολιτισμικούς κώδικες του 21^ου αιώνα να κυκλοφορείς δημοσίως με όλα κι όλα 50 εκατοστά ύφασμα να καλύπτουν το σώμα σου, χωρίς να ακολουθεί η κλούβα του ψυχιατρείου!

Καλοκαίρι! Μπορείς να βγάλεις την κρυμμένη όλο το χειμώνα ρακέτα σου και να ξεδιπλώσεις το ταλέντο σου πάνω στην καυτή άμμο! Άσε τους μίζερους κομπλεξικούς λουόμενους να διαμαρτύρονται ότι το μπαλάκι σας τους έχει πονέσει τα αυτιά (και το σώμα ενίοτε). Ήρθε η ώρα που περίμενες όλο το χρόνο να απελευθερώσεις την αθλητικότητά σου, με άγρια καρφιά και βουτιές στην άμμο για να σώσεις το ιερό μπαλάκι! Όσοι αγριεύονται και φοβούνται ας προτιμήσουν το μπάντμιντον, αλλά εμάς να μας αφήσουν ήσυχους!

Καλοκαίρι! Βουτιές όλη τη μέρα από τα απόμερα, ψηλά και κοφτά βράχια. Μπάνιο στα καταγάλανα νερά με τις ώρες. Χταποδάκι και κάθε είδους αλίευμα προσφέρεται να γίνει ο μεζές για να μη μείνει ασυνόδευτο το ούζο σου, λίγα μέτρα απ’ τη θάλασσα σ’ ένα παραδοσιακό ταβερνάκι. Θα αδειάσεις ψυγεία παγωτών ολόκληρα!  Ήρθε ο καιρός να γευστείς το λαχταριστό πεπόνι και το καρπούζι! Με το νερό μόνο δε τη γλιτώνεις την αφυδάτωση…

Η μαγεία του καλοκαιριού είναι το άθροισμα όλων αυτών των στιγμών. Είναι η παραλία. Είναι οι ρακέτες. Είναι ο ήλιος. Είναι το μαύρισμα. Είναι οι μεζέδες. Είναι το καρπούζι. Είναι το χταπόδι. Είναι το παγωτό. Είναι οι βουτιές. Είναι τα ξενύχτια. Είναι τα κοκτέιλ. Είναι το ξεφάντωμα. Για μένα όμως είναι κάτι παραπάνω.

Η πιο όμορφη στιγμή του καλοκαριού για μένα είναι 2 το πρωί σε μια ξαπλώστρα. Το μόνο που ακούγεται είναι η μακρόσυρτη φωνή του γρύλου, το ελαφρύ θρύισμα των φύλλων της ελιάς,  το απαλό κυματάκι της θάλασσας λίγα μέτρα μακριά. Βλέπεις την πιο ωραία ζωγραφιά του κόσμου. Μπροστά σου η σκοτεινή θάλασσα, καθρέφτης των χλωμών χρωμάτων της απέναντι πόλης που σιγά σιγά πέφτει για ύπνο. Και ακριβώς πάνω απ’ το κεφάλι σου, στο κατάμαυρο φόντο του ουρανού αμέτρητες άσπρες πινελιές, τ’ αστέρια. Άλλες μεγάλες, άλλες μικρές. Άλλες ακούνητες κι άλλες χορεύουν. Όλες μαζί πιο όμορφες απ’ οτιδήποτε θα μπορούσε ποτέ όχι να φτιάξει, αλλά να φανταστεί το μυαλό του ανθρώπου.

Tα αστέρια δεν μπορούμε να τα πουλήσουμε, δεν μπρούμε να τα καταστρέψουμε. Δεν μπορούμε να τα δημιουργήσουμε, δεν μπορούμε να τα αλλάξουμε. Δεν μπορούμε να τα κατοικήσουμε, δεν μπορούμε να τα χτίσουμε. Δεν μπορούμε καν να τα αγγίξουμε. Μπορούμε να κάνουμε κάτι ουσιαστικό: Να τα δούμε.

Βαγγέλης Τσίρμπας

Ζέστη+ ανακοίνωση για στέγαση+ νομοσχέδιο για την παιδεία= game over

   Καλοκαίρι. Αλλιώς είχα ονειρευτεί αυτή την εποχή του χρόνου όταν απελπισμένη από τις βροχές και την υγρασία του χειμώνα στην Κέρκυρα (που έχει τη δύναμη να μετατρέψει το ολόισιο μαλλί σε κυματιστό) παρακαλούσα να έρθει όσο το δυνατόν πιο σύντομα. Και ήρθε. Καλώς το! Ξεκίνησε καλά μπορώ να πω (για να μην είμαι και αχάριστη) με υπέροχες διακοπές, βουτιές σε γαλαζοπράσινα νερά και κολύμπι μέσα σε μαγευτικές σπηλιές. Συνεχίστηκε με καλά αποτελέσματα από την εξεταστική (τα οποία βέβαια δεν έχουν ολοκληρωθεί ακόμα-περιμένουν φαίνεται τον Σεπτέμβριο) και επιστροφή στην Αθήνα. Η ζέστη αφόρητη κυριολεκτικά! 42 βαθμούς έφτασε η θερμοκρασία! Σε μια συζήτηση με τη μαμά και τον μπαμπά αναφέρθηκε ότι στην εποχή τους (και μιλάμε για ούτε 20 χρόνια νωρίτερα) δεν είχαν καταγραφεί ποτέ τέτοιες θερμοκρασίες, ότι η υψηλότερη θερμοκρασία που θα μπορούσε να παρατηρηθεί ήταν οι 36 βαθμοί. Και εγώ σκεφτόμουν από μέσα μου πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα. Και μάλιστα πηγαίνουν πάντα προς το χειρότερο. Η σκέψη ότι μέσα στα επόμενα 50 χρόνια η θερμοκρασία μπορεί να έχει αγγίξει και τους 50 βαθμούς, μου προκαλεί ήδη μια φούντωση μια φλόγα , συνεπώς θα αλλάξω θέμα.

   Ας συνεχίσω με μερικά σχόλια πάνω στο πολιτικό γίγνεσθαι. Ανοίγεις την τηλεόραση και τι βλέπεις; Αυτόν τον έρμο τον πρωθυπουργό να τραβιέται από συνάντηση σε συνάντηση και από σύνοδο σε σύνοδο και να έχει αυτό το βλέμμα το κουταβίσιο που σου προκαλεί ανακατωσούρα(ή μήπως θα έπρεπε να το γράψω αλλιώς;). Από τη μια θέλεις να τον κατεβάσεις κλοτσηδόν από το βήμα και από την άλλη τον λυπάται η ψυχούλα σου. Αλλά όχι κύριε, I will show no mercy to you. Μας έχετε φτάσει στο απροχώρητο. Αλλά τι λέω η χαζή! Ο αγαπητός κύριος Γιώργος κατάφερε κάτι ακατόρθωτο για το μέλλον αυτής της χώρας. Μπόρεσε να επιτύχει αναθέρμανση της οικονομίας  και βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους. Τώρα επιτέλους τα ελληνικά νοικοκυριά θα μπορέσουν να ανασάνουν καθώς θα ξεπληρώνουν τα 160 δις έως και τα επόμενα 30 χρόνια! Για δικαίωση των προσπαθειών και για απαλλαγή του λαού από το βάρος της χρεοκοπίας μιλάει ο πρωθυπουργός. Την ίδια στιγμή που ο αντίλογος (Σαμαράς) αναφέρει ότι η επιλεκτική προσωρινή χρεοκοπία με τη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα αποτελεί ρετσινιά για τη χώρα. Και εκεί που ο εγκέφαλος μου έχει φτάσει σε ένα στάδιο πριν το κάψιμο από τα πολλά νούμερα σχετικά με το δάνειο, μπαίνει η αδερφή μου στο δωμάτιο και με τη μεγαλύτερη άνεση βάζει τις ειδήσεις του σταρ. Άμα πω ότι αυτό με χάλασε, θα είμαι ψεύτρα. Τώρα ο νους μου βομβαρδίζεται με ειδήσεις όπως οι σκαφάτες διακοπές της Ναόμι στη Σύμη και το crash test ανάμεσα σε Φουρέιρα και Στικούδη (αναμφίβολα τα κορίτσια δίνουν μάχη στήθος με στήθος). Καλά μέχρι εδώ. Τώρα όμως δείχνει εικόνες από το Λαγανά Ζακύνθου και τα Μάλλια Κρήτης και εγώ ανακατεύτηκα και πάλι. Και η στιγμή που κλείνεις την τηλεόραση και συνεχίζεις το πρόγραμμα σου έφτασε. Βγαίνεις μια βόλτα με μια καλή φίλη και επιστροφή στο σπίτι λίγο μετά τα μεσάνυχτα.

   Και από τη βαρεμάρα σου μπαίνεις στο φεισμπουκ για να χαζέψεις λίγο. Και εκεί είναι που σου έρχεται ο βαρύς ταμπλάς. Πρώτη είδηση η ανακοίνωση από την ιστοσελίδα του Ιονίου Πανεπιστημίου που αναφέρει χαρακτηριστικά: ¨Οι φοιτητές του Πανεπιστημίου που διέμεναν κατά τη διάρκεια του ακαδ. έτους 2010-2011 σε συμβεβλημένα ξενοδοχεία, για το μήνα Σεπτέμβριο 2011 ΔΕΝ θα είναι δυνατό να επιστρέψουν σε αυτά, καθώς διακόπτεται η σύμβαση με τα ξενοδοχεία για το διάστημα αυτό¨.  Ξεκάθαρα το στοιχείο που κυριαρχεί σε αυτήν την πρόταση είναι το ΔΕΝ που βγάζει μάτι γραμμένο με κεφαλαία γράμματα. Ε ναι δεν θα πω ότι δεν το περιμέναμε, ούτε ότι σοκαρίστηκα, αλλά είναι άλλο πράγμα να το βλέπεις να σπαρταράει μπροστά σου. Μα κύριε(;) Πρύτανη και κύριοι(;) υπουργοί που θα πάνε όλοι αυτοί οι φοιτητές; Πόσο λογικό είναι μέσα καλοκαιριού ξαφνικά να ανακοινώνετε ότι εν μέσω εξεταστικής οι φοιτητές δεν θα μπορούν να στεγάζονται; Πάντως οφείλω να παραδεχτώ την ευφυΐα τους. Αναρτούν μια ανακοίνωση τέτοιου περιεχομένου σε μια τελείως αδρανή περίοδο που οι φοιτητές βρίσκονται σε καλοκαιρινές διακοπές και δεν μπορούν να συσπειρωθούν και να δράσουν. Και φυσικά το μέλλον διαγράφεται αβέβαιο καθώς για το νέο ακαδημαϊκό έτος δεν έχει παρθεί ακόμα κάποια απόφαση. Γιατί κάτι μου λέει ότι νέα ανακοίνωση θα βγει λίγο πριν αρχίσουν τα μαθήματα; Και όταν λέω λίγο εννοώ 2-3 μέρες όχι κάτι σπουδαίο. Και τότε είναι που θα τρέχουν όλοι φοιτητές και γονείς βουρλισμένοι πάνω κάτω στους δρόμους και στα καντούνια του νησιού προς αναζήτηση σπιτιού. Και εγώ έρχομαι για να θέσω το ερώτημα: πόσα σπίτια μπορεί να υπάρχουν διαθέσιμα; Και ακόμα χειρότερα πόσοι θα μπορούν οικονομικά να ανταπεξέλθουν σε αυτό; Και χειρότερα από χειρότερα, μετά από όλες αυτές τις περικοπές πόσοι θα είναι τελικά οι νέοι φοιτητές που θα επιλέξουν την Κέρκυρα ως τόπο σπουδών τους; Η πολιτική ηγεσία δεν δύναται να καταλάβει ότι οι συνεχείς περικοπές στην ήδη «φτωχή» μας παιδεία παραλύουν την κοινωνία από τη ρίζα της; Και αν δεν υπάρχει ρίζα δεν θα υπάρξει ποτέ καρπός. Συγχαρητήρια σε όλους εκείνους που προτείνουν και ύστερα ψηφίζουν αυτά τα μέτρα. Και όσοι βουλευτές δεν ψηφίζουν τα νέα μέτρα (πχ το μεσοπρόθεσμο) γιατί μετά δεν θα έχουν μούτρα να αντικρύσουν τα παιδιά τους, με δημοκρατικό πάντα τρόπο διαγράφονται από το κόμμα. Όμορφα. Long live Hellenic Republic!

   Εν αναμονή λοιπόν του νέου ακαδημαϊκού έτους που προμηνύεται επώδυνο και ανατρεπτικό από όλες τις πλευρές. Τι άλλο να λεχθεί; Είθε ένας νέος άνεμος να φυσήξει πάνω από το νησί και να φέρει ριζικές αλλαγές. Είθε τα δικαιώματα των φοιτητών να διεκδικούνται αποτελεσματικότερα. Είθε η μόρφωσή μας να μην καταπατηθεί άλλο.

  Το Καματερό φαντάζει τόσο ήρεμο αυτό το βράδυ που το μόνο που ακούς είναι μερικά γαβγίσματα και μερικά μακρινά γέλια από το μπαλκόνι της απέναντι πολυκατοικίας που φαίνεται να πλημμυρίζουν την ατμόσφαιρα. Φαίνεται ότι όλοι είναι μέσα στα σπίτια τους και βλέπουν Εζέλ. Έφτασε η στιγμή που κάνεις log out από όλα, αποσύρεσαι από κάθε σκέψη και παραδίδεσαι στη γλυκύτητα του ύπνου. Καλό βράδυ.

Τζεσίλα Λουμπάνι

TAKA TOYKA, TAKA TOYKA

10 και μισή το βράδυ. 30 βαθμοί κελσίου. Τρείς μεσήλικες φοράνε βαριά μαύρα σακάκια και σφιχτές γραβάτες. Τους λυπάμαι. Φαίνονται σα νεκροθάφτες. Στο κάτω μέρος της οθόνης: «ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ: Η ΚΟΙΝΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΡΟΜΠΑΪ, ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ, ΜΠΑΡΟΖΟ». Μιλάνε, απαντάνε σε ερωτήσεις.

«Ευρωζώνη», «Ευρωκοινοβούλιο», «ομόλογα», «επιλεκτική χρεοκοπία», «τράπεζες», «χρήματα», «επιτόκια», «επιμήκυνση», «οίκοι αξιολόγησης», «κομισιόν», «Διεθνές Νομισματικό Ταμείο», «τεχνική υποστήριξη», «πακέτο στήριξης». Διάφορες άκυρες λέξεις που βγάζουν έναν περίεργο ήχο. Έναν ήχο που σου βγάζει το ίδιο ακριβώς συναίσθημα με το «τακα τουκα» της ρακέτας, κατακαλόκαιρο, ενώ προσπαθείς να χαλαρώσεις στην παραλία. Ένας ήχος που ενώ τον περιμένεις, τον θεωρείς πια αυτονόητο, έχεις συνηθίσει την ύπαρξη του και δεν μπορείς να τον αποφύγεις, γιατί απλά ακούγεται παντού, θέλεις κατά βάθος να τον κάνεις να σκάσει, δεν τον αντέχεις άλλο, τον εκλαμβάνεις σα θόρυβο και πραγματικά δε βρίσκεις λόγο που αυτή η ηχορρύπανση ενοχλεί σε τέτοιο βαθμό τα αυτιά σου.

Η  συνέντευξη τελειώνει κάποια στιγμή. Τώρα στη θέση των κουστουμαρισμένων παππούδων έρχεται για λίγα λεπτά ο Μάρκος που προσπαθεί να πηδηχτεί με έναν τύπο που δεν του κάθεται με τίποτα γιατί είναι staight, κάτι γριές που έχουν βάλει κρυφές κάμερες σε όλη την πολυκατοικία για να παίρνουν μάτι και ο Μπαλαφούτης που προσπαθεί να μάθει έναν πράσινο παπαγάλο να τραγουδάει Ρέμο. Και εκεί που ο παπαγάλος αφήνει το κύκνειο άσμα του πέφτουν οι τίτλοι τέλους!

«Διακόπτουμε ξανά το πρόγραμμά μας για να μεταδώσουμε τη συνέντευξη του πρωθυπουργού και του υπουργού οικονομικών». ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΜΟΥ ΜΕΣΑ! Ο Γιώργαρος μπροστά από μια ελληνική και μια ευρωπαϊκή σημαία λέει ότι βάζει τάξη στο σπίτι του, διεκδίκησε το δικαίωμα στην ελπίδα, τη σιγουριά και την ασφάλεια. Θα αποκαταστήσει την αδικία, θα ελαφρύνει την Ελλάδα, θα αλλάξει ρίζα στη χώρα, κάτι τέτοια. Μπερδεύει τα λόγια του, ιδρώνει, τα χάνει εντελώς. Η αλήθεια είναι ότι στα αγγλικά το ‘χε. Μετά παίρνει το λόγο ο Βαγγέλας που μιλάει για κάτι πάτους, μάλλον τους δικούς μας, αλλά ενώ έχει λέγειν πραγματικά είναι λες και μασουλάει ταυτόχρονα κοτομπουκιές και δεν μπορώ να τον ακούσω καν.

Αυτό το βράδυ, με αυτή τη ζέστη, με αυτή την κούραση, μετά από τόση δουλειά, και με τόση δουλειά να με περιμένει αύριο πάλι, το τελευταίο πράγμα που με απασχολεί είναι το πουλί του Μπαλαφούτη και οι μαλακίες λένε και κάνουν αυτοί οι  τύποι. Ας χρεοκοπήσουμε. Ας μας επιτηρούν για 50 χρόνια. Ας πάρουμε σύνταξη στα 100. Ας προσκυνάμε μια εικόνα της Μέρκελ 3 φορές τη μέρα. Ας μας πάρουν την Κέρκυρα. Εγώ το μόνο που θέλω απόψε το βράδυ είναι να δω Παπακαλιάτη και να πάω για ύπνο. ΠΟΛΛΑ ΖΗΤΑΩ;

Βαγγέλης Τσίρμπας (Μάνη 21/7/2011, 23:43)

Ένα άχρηστο κείμενο.

Ώρα: 3.55
Τόπος: Κάπου στη Λαμία

Και τώρα θα βλέπετε το κείμενο και θα αναρωτιέστε τι εξυπνάδες μπορεί να αραδιάσω και πόσο σπουδαίο κείμενο μπορεί να είναι αυτό για να βρίσκεται στο μπλογκ. Ε λοιπόν σας ενημερώνω εξ αρχής ότι δεν υπάρχει κανένα ιδιαίτερο νόημα στα παρακάτω. Ωστόσο επικαλούμαι την τεράστια κατανόησή σας και την ελευθερία λόγου και δηλώνω αθώα για κάθε κατηγορία.

Που λέτε… είμαι στο δροσερό μου σπιτάκι, μόνη μου, και μετά από την 2^η ταινία του Χαρούλη- όπως θα έλεγε η ξαδέρφη μου Κ- Harry Potter παρουσιάζω τα κλασικά μου συμπτώματα αϋπνίας. Εκτός από έναν υπέροχο, εξαίσιο και μοναδικό πονοκέφαλο που φροντίζει εδώ και ένα 2ωρο να μου κρατάει συντροφιά, υπερνικώντας το διαβολικό panadol , παρέα μου η τηλεόραση. ……..Π-Μ 1-0

Το πρόγραμμα που παίζει; Αποτυχημένες ξένες ταινίες και ένα σερί Κόκκινου Κύκλου-Δέκατης Εντολής που έκατσα δυστυχώς και είδα. Και σας ρωτάω: για ποιο λόγο καλοκαιριάτικα αναγκαζόμαστε εμείς οι έρμοι τηλεθεατές να βλέπουμε αίματα και δολοφόνους; Δεν υπάρχει κάποιος να ενδιαφερθεί και να βάλει καμιά ωραία κωμωδία να μην ψυχοπλακωνόμαστε νυχτιάτικα; Α!Μόλις άρχισε αυτή η ωραία εκπομπή με τον καημένο δημοσιογράφο που δεινοπαθεί ταξιδεύοντας τσάμπα όλο τον κόσμο…Θέμα;;; Κάποιο μέρος με χιόνια!!!!!!!(μήνας Ιούλιος στον πλανήτη Γη)-δεν παρακολουθώ..Κάτι της προκοπής δεν θα βάλουν;……………. Τ-Μ 1-0

Τα παρατάω με το χαζοκούτι και πιάνω την αϋπνία. Δεν ξέρω πόσοι από εσάς βασανίζεστε σαν κι εμένα, αλλά θέλω να ερευνήσουμε μαζί τους λόγους. Ζέστη. Δεν έχει-να ‘ναι καλά η μαμ που πληρώνει το ρεύμα και συνεπώς το air condition. Βαρύ φαγητό. Καίγεται- σήμερα δεν έχω φάει σχεδόν τίποτα. (J) Άγχος. Δεν έχω. Φόβος. Ούτε καν. Σκέψεις. Μπαααα- το έκαψα στον Κόκκινο Κύκλο…. Α-Μ 1-0

Η καταμέτρηση του σκορ είναι ήδη 3-0 εναντίον μου και απ’ό,τι φαίνεται το παιχνίδι είναι πουλημένο. Χάνω πια με 4-0, καθώς το οικόσιτο κουνούπι μου, τριπλάρει και με τσίμπημα ψαλίδι με αφήνει ηττημένη να το ψάχνω. Το fenistil εγκαταλείπει την ομάδα με κόκκινή κάρτα μιας και δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες του coach και ξεμένω χωρίς τον ισχυρότερο αμυντικό μου. Ντάξει. Θέλω αλλαγή!

Πραγματικά εγκαταλείπω. Έχουν αρχίσει τις εξυπνάδες με τις ροζ-μωβ κλπ γραμμές. Το κεφάλι μου θα πάρει τρελές διαστάσεις και μετά άντε να συγκεντρωθούν τα λιγοστά εναπομείναντα νευρικά μου κύτταρα- μετά το σημερινό-. Μερικές συμβουλές…

-Αν πρόκειται να μείνετε σπίτι από νωρίς-φροντίστε να έχετε παρέα τους φίλους σας. Αν αυτό δεν γίνεται, νοικιάστε καμιά ταινία δικής σας επιλογής για να περάσει ευχάριστα η ώρα. Μη βλέπετε ανούσιες σειρές μες στη νύχτα.
-Σε περίπτωση που σας χτυπήσει την πόρτα ο πονοκέφαλος, μην ελπίζετε σε κανένα παυσίπονο. Κλείστε το χαζοκούτι.
-Αν σας έρθει ίστρος, κάντε ότι δεν ήρθε ποτέ.
-Αν αισθανθείτε (όπως εγώ) ότι σας λείπει η Κέρκυρα, μην ανησυχήσετε ότι βουρλιστήκατε. Πάρτε ένα  panadol, δείτε άλφα, εκτεθείτε σε εξωτερικό χώρο ή το σπίτι μου, μέρος τελοσπάντων προσβάσιμο σε έντομα και η ζωή θα είναι πάλι ωραία.

Απελπισμένη με τρελό πονοκέφαλο και αϋπνία. Συγχωρούμαι.

Μαρία-Ε Αναγνωστοπούλου

ΑΝΝΑ-ΤΡΕΠΤΙΚΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ: Φοιτητές Περιορισμένης Ευθύνης!

To πρεζάκι που έχει διασυρθεί περισσότερο από κάθε άλλο παγκοσμίως, το ελληνικό κράτος, αφού εξασφάλισε τη δόση του για λίγους μήνες ακόμα αποφάσισε να ασχοληθεί με την ολοκληρωτική εξόντωση της παιδείας και συγκεκριμένα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, με μια καινούργια μεταρρύθμιση που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων τα εξής:

Κατάργηση φοιτητικών παρατάξεων και εκλογή φοιτητών από ενιαίο ψηφοδέλτιο:

Όλοι οι αμερόληπτοι δημοσιογράφοι πανηγυρίζουν ότι με αυτόν τον τρόπο θα τεθεί ένα τέρμα στον καταστροφικό ρόλο που παίζουν τα κόμματα στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Πρώτη παρατήρηση: Αυτά τα κόμματα δεν εκλέγονται δημοκρατικά απ’ το λαό εδώ και δεκαετίες; Είναι ουρανοκατέβατα; Οι δημοσιογράφοι που διαμαρτύρονται δεν είναι κατά ένα τεράστιο ποσοστό τα υπάκουα σκυλάκια τους; Σε αυτά τα κόμματα δεν ανήκει η Διαμαντοπούλου και οι συνάδελφοι της που θα ψηφίσουν το νομοσχέδιο ή μήπως πάσχουν από σύνδρομο διπολικής διαταραχής της προσωπικότητας; Μήπως τα κόμματα βλάπτουν τον ανθρώπινο οργανισμό και έχουν ανακηρυχθεί παράνομα, οπότε πρέπει να κραυγάζουμε «Έξω τα κόμματα από τα πανεπιστήμια» όπως «Έξω τα ναρκωτικά από τα πανεπιστήμια» για το καλό της υγείας των φοιτητών; Τόσο ξαφνικά ενοχλήθηκαν όλοι από την επιρροή των κομμάτων στους φοιτητές ή απλά ψάχνουν πρόφαση για να περιορίσουν τη συμμετοχή τους στην πολιτική; Οι φοιτητές είναι ενήλικες, έχουν την υπευθυνότητα, την ωριμότητα και το δικαίωμα να επιλέξουν εάν θα υποστηρίξουν και θα ενταχθούν σε μια φοιτητική  κομματική παράταξη. Δεν τους έδωσε κανείς χάπια ή τους έκανε πλύση εγκεφάλου για να μπούν σε κάποιο κόμμα. Εφόσον στα δεκαοχτώ τους έχουν το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα να ψηφίζουν στις εθνικές εκλογές με το σκεπτικό ότι θεωρούνται ώριμοι να διαμορφώνουν τα πολιτικά πράγματα της χώρας, είναι δυνατόν να μην έχουν το δικαίωμα να διαμορφώνουν με τον τρόπο που αυτοί θεωρούν σωστό, μέσα από κόμμα ή ανεξάρτητοι, τα πολιτικά πράγματα της σχολής τους; Είναι παράλογο και παράνομο να καταργηθούν οι κομματικές παρατάξεις. Αυτό θα ήταν επόμενο να συμβεί μονάχα αν απαγορευόταν η λειτουργία των κομμάτων γενικά στο πολιτικό γίγνεσθαι, όπως επι χούντας (δεν είμαστε και πολύ μακριά βέβαια).

Είναι επίσης ανέφικτο να διαχωριστούν οι κομματικές παρατάξεις τυπικά από τις ανεξάρτητες, γιατί δεν μπορείς να αποδείξεις ότι μια παράταξη είναι κομματική. Αν μια παράταξη υποστηρίζει ότι είναι ανεξάρτητη και αρνείται κάθε σύνδεση με τις κομματικές οργανώσεις, άσχετα με το αν πείθει επι της ουσίας, μπορείς να αποδείξεις με κάποιον τρόπο το αντίθετο; Επομένως αφού δε γίνεται διαχωρισμός ανάμεσα σε κομματικές και ανεξάρτητες παρατάξεις, το ΠΑΣΟΚ τις καταργεί όλες!

Υπάρχει η γενική αντίληψη ότι οι φοιτητικές παρατάξεις είναι διεφθαρμένες, είναι ο μικρόκοσμος του μεγάλου βρώμικου πολιτικού παιχνιδιού. Αν υπάρχουν συγκεκριμένα στοιχεία διαφθοράς στο φοιτητικό κόσμο ας γίνει μια καταγγελία, να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι. Δεν γίνεται όμως με αφορμή μια γενική αντίληψη να στερήσεις εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους από το δικαίωμα της συλλογικής εκπροσώπησης και διεκδίκησης των δικαιωμάτων τους. Να τους βάζεις με το ζόρι να επιλέγουν εκπροσώπους ανάμεσα σε μεμονωμένα άτομα σ’ ένα κοινό ψηφοδέλτιο, όπως στο γυμνάσιο για να βγάλουμε το δεκαπενταμελές, λες και η πολιτική είναι ζήτημα ατόμων, και λες και μπορεί κανείς ατομικά, χωρίς αλληλεγγύη και υποστήριξη από μια ομάδα με ίδια γενική πολιτική τοποθέτηση και αντίληψη (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ακολουθούν σα πρόβατα μια συγκεκριμένη δεδομένη γραμμή) να διεκδικήσει το οτιδήποτε.

Κανείς δε λέει ότι οι φοιτητικές παρατάξεις είναι ένας κόσμος αγγελικά πλασμένος. Τίποτα στην κοινωνία που ζούμε δεν μένει ανέγγιχτο απ’ τη διαφθορά και τη σαπίλα. Αυτό που συμβαίνει όμως δεν είναι τίποτα άλλο από μια συστηματική προσπάθεια ανεύρευσης αφορμής για να καταπνιχθεί η φωνή των φοιτητών και τα αιτηματά τους, αντί να γίνουν προσπάθειες να καταπολεμηθεί η διαφθορά, για να επιτραπεί σε αυτό το δημοκρατικό θεσμό να λειτουργήσει προς όφελος των φοιτητών. Στο κάτω κάτω της γραφής οι χωμένοι ως το λαιμό στα σκατά πάμπλουτοι έλληνες πολιτικοί και δημοσιογράφοι (στην πλειοψηφία τους, θα το λέω πάντα όσο κι αν έχω βαρεθεί) θα αποφασίσουν ότι οι παιδιά 18-20 χρονών που ασχολούνται με την πολιτική φταίνε για την κατάσταση του τόπου και θα τους απαγορέψουν να έχουν μια οργανωμένη ενεργή πολιτική στάση; Συγγνώμη, αλλά με τέτοιες συμπεριφορές οι επιθέσεις ενάντια στους πολιτικούς δεν θα έπρεπε να αποτελούν είδηση. Διαφωνώ, απαράδεκτες οι επιθέσεις, αλλά η πρόκληση έχει τα όρια της, και όταν τα ξεπερνάς η ανάλογη αντίδραση είναι δικαιολογημένη.

 Μπορεί να διαφωνώ με το 95% των όσων υποστηρίζει η ΠΑΣΠ, η ΔΑΠ, η ΚΝΕ, σε άλλα περισσότερο και σε άλλα λιγότερο. Μπορεί σα μπλογκ να μη θέλουμε ούτε να ακούμε για κομματικές παρατάξεις. Όμως όσο και αν διαφωνείς με κάτι, το να επιβάλλεις με το έτσι θέλω την κατάργησή του παραβιάζει κάθε έννοια δημοκρατικότητας και ελευθερίας της λόγου. Μπορεί να διαφωνώ με όσα λες όμως θα υπερασπίζομαι μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να τα λες.

Με την απολυτοποίηση ενός νοσηρού φαινομένου μηδενίζεται κάθε προσπάθεια υγιούς ανάμιξης με την πολιτική από την πλευρά των φοιτητών. Η στέρηση του δικαιώματος των φοιτητών να οργανώνονται σε πολιτικές παρατάξεις, κομματικές και μη, είναι ξεκάθαρος, απόλυτος, απροκάλυπτος φασισμός.

Ριζικός περιορισμός της συμμετοχής των φοιτητών στα θεσμικά όργανα του Πανεπιστημίου:

Ο Πρύτανης δεν θα εκλέγεται πια από τους φοιτητές, ούτε κατά ένα μειοψηφικό ποσοστό όπως γινόταν ως τώρα. Έτσι θα πάψουν οι φοιτητές να βγάζουν τον αγαπημένο τους, αυτόν που θα τους κάνει τα χατίρια, λένε οι γνωστοί-άγνωστοι. Για τις πελατειακές σχέσεις δηλαδή καθηγητών-φοιτητών (που δεν υπάρχουν ούτε κατά διάνοια, τουλάχιστον στο δικό μας Πανεπιστήμιο, για το οποίο μπορώ να μιλήσω) ευθύνονται οι φοιτητές, και αυτοί πρέπει να στερηθούν το δικαίωμα της ψήφου. Δεν ευθύνεται μια νοοτροπία δεκαετιών που κληρονόμησαν. Και χωρίς τα λαμόγια τους φοιτητές όλα τα ρουσφέτια και οι πελατειακές σχέσεις στο χώρο του Πανεπιστημίου θα εξατμιστούν.

Μόνο το ένα από τα δεκαπέντε μέλη του Συμβουλίου Διοίκησης του Πανεπιστημίου θα προέρχεται από τη φοιτητική κοινότητα. Νομίζω ότι δε χρειάζονται ιδιαίτερα σχόλια. Μάλλον οι φοιτητές θεωρούνται νοητικά ανικανότεροι κι από μια καθυστερημένη αμοιβάδα. Προφανώς, για το μυαλό της Υπουργού και όπου άλλου συνδιαμόρφωσε τη μεταρύθμιση, καθηγητές Πανεπιστημίων του εξωτερικού, μάνατζερ και  μέλη Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων είναι πιο ικανοί και υπεύθυνοι να αποφασίσουν για τη στέγαση, τη σίτιση, το πρόγραμμα σπουδών των φοιτητών, από τους ίδιους τους φοιτητές. Αυτοί είναι ικανοί μόνο να πίνουν, να καπνίζουν, να κάνουν αχαλίνωτα όργια και πάρτυ. Ας αποφασίζουν οι σοφοί και τίμιοι λοιπόν…

Το Υπουργείο αντί να αξιοποιήσει τη φρεσκάδα ιδεών, τις ικανότητες και την τιμιότητα που χαρακτηρίζει την πλειοψηφία των φοιτητών που είναι από τις ελάχιστες άφθαρτες ομάδες στην Ελληνική κοινωνία ακολουθεί μια γελοία τακτική και γυρίζει την πλάτη στο μέλλον αυτού του τόπου.

Κατάργηση του Ασύλου:

Δεν υπάρχει πουθενά ξεκάθαρα απόφαση για την κατάργησή του, περιορίζεται σταδιακά, ενοχλεί. Καλύπτει εγκλήματα. Μόνο αλήτες και πρεζάκια δεν υπάρχουν εκεί μέσα; Προφανώς ο πανεπιστημιακός χώρος είναι ο μόνος με αυξημένη εγκληματικότητα, αφού η αποτελεσματικότατη αστυνομία δεν μπορεί να εφαρμόσει εκεί τα μαγικά της κόλπα. Η βουλευτική ασυλία δεν ενοχλεί. Επίσης, το πανεπιστημιακό άσυλο δεν εφαρμόζεται πουθενά αλλού, είναι «ελληνική εφεύρεση». Και όπως επιβάλλει το Δ.Ν.Τ. πρέπει να απαλλαγούμε από οτιδήποτε δικό μας, κάθε τι ελληνικό. Ξεκινήσαμε με την αποκρατικοποίηση της δημοκρατίας, έρχεται  η ώρα του ασύλου.

Ο γραικυλισμός (μια λέξη που μάθαμε από έναν καθηγητή που «μας έκανε τα χατίρια» για να τον ψηφίσουμε όπως ισχυρίζονται οι λαμπροί φωστήρες της δημοσιογραφίας), η ανελέητη κομπλεξική μίμηση οτιδήποτε ξένου και η απαλλαγή από τα παραδοσιακά ελληνικά μοντέλα διοίκησης, που μπορεί να έχουν φυσικά και αδυναμίες αλλά προφανώς ανταποκρίνονται καλύτερα στην ελληνική εκπαιδευτική πραγματικότητα και νοοτροπία, μαζί με την απόπειρα φίμωσης των φοιτητών και την πλήρη υποτίμησή τους είναι κάτι παραπάνω από προφανής.

Το καλύτερο; Όλα αυτά το Σεπτέμβρη που θα γυρίσουμε στις στις σχολές μας θα έχουν ήδη ψηφιστεί, χωρίς να ερωτηθεί κανείς μας!

Και κάτι άλλο: Αν παραγματικά το Υπουργείο ενδιαφερόταν για το καλό της Παιδείας, την πάταξη της διαφθοράς, τη διάπλαση σκεπτόμενων, πολιτικά ενεργών ατόμων με ήθος, θα άλλαζε ριζικά το εκπαιδευτικό πρόγραμμα, από το νηπιαγωγείο και το δημοτικό. Δεν θα έκανε μια μεταρρύθμιση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση που βασικό στόχο έχει την εξειδικευμένη, επιστημονική κατάρτιση ανθρώπων με διαμορφωμένο πια χαρακτήρα και προσωπικότητα για να «εκσυγχρονιστεί με τα δυτικά μοντέλα».  Και προφανώς δεν θα έδινε ψίχουλα στον τομέα της εκπαίδευσης…

Μπορεί με τέτοιους πολιτικούς, τέτοιες πρακτικές και τέτοιους νόμους οι φοιτητές να αηδιάζουν και μόνο στο άκουσμα της λέξης πολιτική. Όσο κι αν έχει στρεβλωθεί το νόημά της όμως, είναι η μόνη λύση να επιτευχθούν οι στόχοι μας, να ακουστεί η φωνή μας. Μπορεί στην κοινή γνώμη να περνάει η άποψη ότι φοιτητές = κομματόσκυλα / πρεζάκια / (στην καλύτερη περίπτωση) αδιάφοροι παρτάκηδες που περνάνε καλά για 4-5 χρόνια. Πιστεύω ότι αυτό δεν ισχύει. Πιστεύω ότι ακόμα υπάρχουν παιδιά που είναι ξύπνια, είναι πολιτικοποιημένα, έχουν άποψη και καμία Διαμαντοπούλου δεν μπορεί να πνίξει τη φωνή τους. Η κυρία Διαμαντοπούλου το παιδί της θα το στείλει έξω, όπως και το σύνολο των πολιτικών, από ΝΔ ως ΚΚΕ. Προφανώς και δεν νοιάζεται ιδιαίτερα για την τύχη των φοιτητών στα ελληνικά πανεπιστήμια. Εμάς όμως μας νοιάζει, και θα το καταλάβει σύντομα.


Βαγγέλης Τσίρμπας

Guide me, pretty please?

Να ξεκαθαρίσω πως αυτά που θα διαβάσετε πιο κάτω ίσως είναι περισσότερο έκκληση βοήθειας παρά άρθρο.

 Και που λέτε, ξέρω κάποια παιδιά από την πόλη μου που θέλουν και φέτος και του χρόνου να σπουδάσουν στο ΤΞΓΜΔ, όπου φοιτώ κι εγώ. Μια φίλη της αδερφής μου, που φέτος θα γράψει πανελλήνιες (φέτος εννοώντας ακαδημαϊκό έτος 2011-2012), μου ζήτησε να βγούμε και να της εξηγήσω αναλυτικά τι γίνεται στη σχολή, τα υπέρ, τα κατά, τις δυσκολίες και τα ωραία της.

Καλά όλα αυτά, και χάρηκα πολύ που θα έχω την ευκαιρία να βοηθήσω ένα νέο παιδί να πάρει μια απόφαση, με βάση τις εμπειρίες μου. Κι εγώ λοιπόν θα της έδινα άνετα τον οδηγό σπουδών μου, αν δεν τον είχα αφήσει στην Κέρκυρα, αν δεν ήταν απλώς ένας κατάλογος μαθημάτων όλων των εξαμήνων, και αν υπήρχε σε μορφή pdf στο site του τμήματος, ώστε να την παραπέμψω εκεί. Οπότε τι κάνουμε τώρα; Σκέφτηκα πως θα ήταν λάθος να της πω μονάχα τις εντυπώσεις που εγώ σχημάτισα, γιατί δεν νομίζω πως θα τη βοηθούσε πουθενά ο υποκειμενισμός που αναπόφευκτα θα είχα. Επιπλέον, ενδιαφέρεται για τα Γερμανικά ως 2^η γλώσσα εργασίας, και δεν θα είχα και πολλά να πω, μιας και είμαι στα Γαλλικά. Πρώτα πρώτα λοιπόν καταράστηκα ως γριά Κορφιάτισσα όσους σκέφτηκαν πως έχουμε καλό οδηγό σπουδών, μετά σκέφτηκα πως θα μπορούσε να γίνει καλύτερος με τη συμβολή των φοιτητών, και τέλος, πως ούτε εγώ η ίδια δεν ξέρω τι ακριβώς τρέχει με τη σχολή, αφού όσα και να ξέρω, πάντα μαθαίνω κάτι και μένω για λίγο, προσπαθώντας να το αφομοιώσω. Ίσως αυτός ο παράγων-έκπληξη να ήταν ο στόχος του οδηγού σπουδών του τμήματος; Δεν νομίζω πως θα το μάθω και ποτέ. Γι’ αυτό και σκέφτηκα να συγκεντρώσω όσες πληροφορίες μπορέσω για τη σχολή, ώστε όταν συναντηθώ με τη μελλοντική συμφοιτήτριά μου να κατανοήσει τουλάχιστον όσα κατανοώ κι εγώ.

 Γενικεύοντας, τώρα, πιστεύω πως είναι κρίμα να απορούν ακόμη και οι ίδιοι οι φοιτητές ενός τμήματος (ναι, δεν είμαι η μόνη(!) ) για ορισμένα στοιχεία της λειτουργίας του. Εννοείται πως δε θ’ αναπτύξω εδώ τις απορίες μου, αλλά θα συνεχίσω να τις ψάχνω, αλλά οκ, ίσως και να είναι καλό που δεν τα έχουμε όλα στο πιάτο, αλλά το να μην είμαστε απολύτως σίγουροι για το που βαδίζουμε στην φοιτητική μας πορεία και να τα μαθαίνουμε όλα τελευταίοι δεν είναι και καλό, κατά τη γνώμη μου πάντα. Για μένα, προσωπικά, είναι κουραστικό το να πρέπει να ψάχνω και να ψάχνω για πράγματα που σε άλλες σχολές είναι αυτονόητα, ενώ θα μπορούσα να κάνω πιο εποικοδομητικά για τις σπουδές μου πράγματα την ίδια ώρα. Ξέρω πολλούς που αποκαλούν τους φοιτητές του ΤΞΓΜΔ «ψαγμένους». Αν εννοούν αυτό, τότε παρακαλώ, ας συμμετέχουμε όλοι στο να δημιουργήσουμε έναν ολοκληρωμένο οδηγό σπουδών ,που θα βρίσκεται και στο site του τμήματος, ώστε όλοι – μέλλοντες και νυν φοιτητές - να γνωρίζουν τα πάντα για τη σχολή που προτιμούν, και χαλάλι ο χαρακτηρισμός. Δεν ξέρω πως μπορεί πιο εύκολα να δημιουργηθεί ένας οδηγός σπουδών, οπότε δε θα κάνω το φωστήρα, ούτε θα δώσω εδώ ιδέες. Είμαι σίγουρη όμως, πως οι καθηγητές με τους φοιτητές μαζί, σε μια ανάμειξη γνώσεων και νέων ιδεών, θα έφταναν σ’ ένα καλό αποτέλεσμα. Για να δούμε, λοιπόν…

Κατσίλα Μαρία

Όνειρο Ήτανε (;)

Οι φοιτητές που θα εισαχθούν απ’ το επόμενο ακαδημαϊκό έτος στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο είναι πολύ περισσότεροι από φέτος. Η αίγλη του Νησίου και η υπερφυσική πνευματική του αύρα πρέπει να μεταδίδεται σε όσο το δυνατόν περισσότερους απλούς καημένους ελλαδίτες φοιτητές. Είναι κρίμα τα παιδιά να βρίσκονται μακριά από το αληθινό φως της γνώσης και της μόρφωσης που μόνο στην Κέρκυρα μπορεί να μεταλαμπαδευτεί ανόθευτο από 300 χρόνια μπασταρδοποιήσης και γραικυλοποίησης. Αφού μας κάνουν την τιμή να ανήκουν στο ίδιο κράτος μαζί μας, πρέπει να εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία στο έπακρον!

Φυσικά η κοινωνική πολιτική του Πανεπιστημίου στα πλαίσια του μοναδικού μας κράτους πρόνοιας τσακίζει κόκκαλα. Κάνει μια τολμηρή επαναστατική κίνηση και βγάζει όλους τους φοιτητές από τα μουχλιασμένα ξενοδοχεία! Σε χάλια κατάσταση είναι, ίντερνετ δεν πιάνει, είναι και μακριά, ποιος ο λόγος; Για το καλό σας!

Αν ψάξουν για σπίτι αντιμετωπίζουν κοτέτσια, χοιροστάσια, εκτροφεία κατσαρίδων και τρωκτικών περιστοιχισμένα με υπέροχους ετοιμόρροπους ρυτιδιασμένους πράσινους τοίχους που αποτυπώνουν την ωριμότητα και το κύρος της πόλης, τη βενετσιάνικη σοβαρότητα συνδυασμένη μοναδικά με μια ακραιφνή νοσταλγική ματιά στην αναγεννησιακή τεχνική. Και όλα αυτά υπό το άγρυπνο βλέμμα της UNESCO που δεν επιτρέπει επουδενί να βιαστεί η παρθενιά των σπιτιών από στυγνούς επαγγελματίες που πούλησαν τις αρχές τους και προσκύνησαν το κεφάλαιο, όπως ελαιοχρωματιστές και υδραυλικοί που στο βωμό του χρήματος είναι πρόθυμοι να χαραμίσουν αυτή τη μοναδική ομορφιά για να μπορούν οι φοιτητές να κάνουν –κρατείστε την ανάσα σας- μπάνιο! Ή να κοιμούνται χωρίς να πέφτουν σοβάδες πάνω τους! Μα είναι να μη βουρλίζεσαι; Επίσης, συσφίγγουν σχέσεις με τους γείτονες αφού η απόσταση ανάμεσα στα σπίτια είναι στην καλύτερη των περιπτώσεων μισό μέτρο. Δεν χρειάζεται τηλεόραση! Παρακολουθούν καθημερινά σήριαλ όπως «Ο κυρ-Σπύρος φιλούσε υπέροχα», «Ο Σπύρος και οι γυναίκες του», «Το κεράτωμα του κυρ-Σπύρου», «Η κηδεία του κυρ-Σπύρου» (αμήν). Βέβαια οι Κερκυραίοι σπιτονοικοκύρηδες αρνούνται πεισματικά να κόψουν απόδειξη γιατί με τη φτώχεια που τους κατατρώει και δεν έχουν βρακί να φορέσουν θα ήταν κρίμα κι άδικο να επιβαρρύνονται ακόμα περισσότερο. Σα να κλέβεις εκκλησία θα ήταν… Δείξτε έλεος αναίσθητοι πλούσιοι ελλαδίτες!

Επίσης, το Πανεπιστήμιο συνεργάζεται με συμβεβλημένα παγκάκια στο Σαρόκο που θα καθοριστούν έπειτα από διαγωνισμό που θα διακρίνεται από διαφάνεια, έλεγχο, εντιμότητα και αξιοπιστία δίνοντας στους φοιτητές την δυνατότητα να απολαύσουν μια εμπειρία ζωής πληρώνοντας μονάχα 350 ευρώ το μήνα! Έτσι θα μπορούν να έρθουν στην επαφή με τον καθαρό κερκυραϊκό αέρα που έχει διαπιστωθεί διαχρονικά (από τη Βλαχοπούλου ως το Σάκη και τον Άγιο Σπυρίδωνα ως το Μποτρίνι) ότι κάνει θαύματα! Να παρατηρήσουν την κερκυραϊκή χλωρίδα και πανίδα (με ψυχιατρικά προβλήματα ή μη)! Να ενισχύσουν το ανοσοποιητικό τους σύστημα αποκτώντας ανοσία σε πάσα νόσο και πάσα μαλακία (πιάστε παγκάκι κοντά στη γριά της Alpha Bank και τον ψηλό με τις αθλητικές εμφανίσεις, αντίστοιχα). Να γευστούν τις τοπικές γεύσεις γνωρίζοντας συνάμα την περιπέτεια, σκαρφαλώνοντας για παράδειγμα σε πανύψηλα δέντρα για να κόψουν να φάνε ένα κουμκουάτ και να μην πεθάνουν της πείνας!

Η πιο υπερλούξ προσφορά δίνει την ευκαιρία ζωής σε όσους ξέρουν να γλεντούν και να μη σκέφτονται τα έξοδα, να κατοικήσουν με 650€ το μήνα σε ειδικά διαμορφωμένους τετράτοιχους καφέ χώρους (aka κούτες) στην πιο ωραία πλατεία του κόσμου, τη Σπιανάδα. Μπορεί σε κάποιους η τιμή να φαίνεται τσιμπημένη, αλλά τίποτα στη ζωή αυτή δεν είναι τσάμπα. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για αυτό το χώρο, τα ιδιαίτερα ακριβά και εκλεπτυσμένα υλικά κατασκευής και την ποιότητα ζωής που παρέχει αυτό το απόλυτα υγιές και μονωμένο περιβάλλον διαβίωσης…

Ανοίγεις τα μάτια. Εδώ και ώρα σ’ έχει πάρει ο ύπνος σε μια ξαπλώστρα στη Μάνη. Ξεφλουδίζεις χειρότερα απ’ τα σπίτια της παλιάς πόλης. Σηκώνεσαι. Ρίχνεις μια βουτιά. Παίζεις ρακέτες. Ευχαριστείς το Θεό που έστω μετά από εβδομάδες «ταλαιπωρίας» (πόσο μικρή και ασήμαντη φαίνεται αυτή η λέξη αν έχεις ζήσει κάποιες καταστάσεις) βρήκες σπίτι να μείνεις. Όλα ήταν ένα όνειρο. Εύχεσαι οι συμφοιτητές σου να μην δουν το ίδιο όνειρο σύντομα, μ’ ανοιχτά τα μάτια.

Βαγγέλης Τσίρμπας

Καιρός για μαύρα σύκα… ή Πώς η κατάσταση έχει φθάσει στο απροχώρητο…

Μέσα από αγώνες η Ελλάδα, η πατρίδα των γραμμάτων, των τεχνών, του πολιτισμού και των ανθρώπων που άφησαν πίσω τους μια ανεκτίμητη κληρονομιά, έφθασε στη δημοκρατία. Δημοκρατία… ένα από τα μεγαλύτερα κατορθώματα του ελληνικού είναι, κάτι που αποκτήθηκε με μόχθο, κόπους, θυσίες και αίμα. Άνθρωποι έδωσαν τη ζωή τους, για να προστατεύσουν αυτό που δικαιωματικά τους ανήκε: να είναι ελεύθεροι, να αισθάνονται ελεύθεροι, να ζουν ανθρώπινα, δημοκρατικά.

Σήμερα…

Όλα αυτά αλλάζουν… Ο Έλληνας δεν ξέρει τι θα πει δημοκρατία, γιατί δε γνώρισε ποτέ του την ελευθερία. Έμαθε από μικρός να ζει στην ασυδοσία και κάθε τι άλλο να του μοιάζει κακό. Έτοιμη τροφή που μασήθηκε για να την καταπιεί πιο εύκολα. Ένας συμφυρμός απόψεων, τάσεων, ιδεολογιών που περνούν κατευθείαν στο μυαλό τού Έλληνα πολίτη, που αναρωτιέται αν το πρέπει έγινε ίδιο με το θέλω, αν το έχω έχει γίνει ίδιο με το μοιράζομαι, αν το βλέπω έχει ταυτιστεί με το φορώ παρωπίδες, είναι το μόνο που λαμβάνουμε καθημερινά. Και όλα αυτά να γιγαντώνονται από τα ΜΜΕ, που ενημερώνουν τον πολίτη διεξοδικά, υποκρύπτοντας τις περισσότερες φορές την αλήθεια, την πραγματική πληροφορία. Και εκεί είναι που τελικά αναρωτιέσαι, γεννάται η ερώτηση, η απορία στο μυαλό σου…:

«Μήπως είναι η ώρα να γυρίσω κανάλι; Να βάλω το ΣΤΑΡ; Να συμπαρασταθώ στην Πετρούλα που είχε ατύχημα με το τζετ σκι; Να κλάψω επειδή η Έλενα Παπαρίζου χώρισε μετά από τόσα χρόνια σχέση; Ή να περιπλανηθώ με τον Τσιλιμπουνιδάκη  στα καυτά μπαράκια της Μυκόνου;»

Το μυαλό σου πια έχει γίνει μια κουρασμένη μηχανή που δεν δύναται να επεξεργαστεί άλλες πληροφορίες. Ανοίγεις την τηλεόραση και ακούς για νέα επεισόδια. Ανοίγεις το ραδιόφωνο και η αδελφή σου έχει αφήσει τη συχνότητα να δονείται στα βάιμπ των επιλογών της Ναταλίας Γερμανού και σκέπτεσαι να μην το αλλάξεις , γιατί δεν ξέρεις τι θα πετύχεις παραπέρα. Αγοράζεις εφημερίδα και αρκείσαι στο να διαβάσεις ένα δύο άρθρα περί πολιτικής, αγνοείς παντελώς τα οικονομικά, διαβάζεις για τις τέχνες και πας παρακάτω.

Η πολυπρισματική άποψη είναι πλέον ανυπόστατη. Ο μέσος Έλληνας πολίτης βρίσκεται στο έλεος της κομματικής μονομέρειας που επικρατεί. Όπου κι αν στραφεί, παίρνει πάντοτε μια γεύση της ανοησίας που έκανε: ψήφισα και το πληρώνω, και μάλιστα αδρά.

Η Ελλάδα βρίσκεται σε έναν απόπλου για την αναζήτηση καλύτερων ημερών. Ο ελληνικός πολιτισμός βρίσκεται στα αζήτητα. Οι άνθρωποι που αποτελούν την Ελλάδα, κρυβόμαστε όλοι πίσω από το μικρό μας δαχτυλάκι, λες και διαπράξαμε κανένα έγκλημα. Λίγοι ξεσηκώνονται, για να διεκδικήσουν όσα μας παίρνουν καθημερινά.

Ο Τρικούπης είπε το αείμνηστο «ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΕΠΤΩΧΕΥΣΑΜΕΝ» και αναρωτιόταν μετέπειτα τις πταίει;… Η νέα κυβέρνηση φθάνει με γοργούς ρυθμούς προς την ίδια κατεύθυνση, αλλά τουλάχιστον ξέρει ότι δεν φταίει αυτή. Υπαίτιοι είναι οι προηγούμενοι, και πριν αυτούς οι προηγούμενοί τους και ούτω καθεξής. Ευθύνη φέρει ο ελληνικός λαός που δεν λέει να βοηθήσει, κάνοντας την καρδιά του πέτρα, σφίγγοντας το ζωνάρι και βάζοντας το χέρι βαθιά μέσα στην τσέπη, προκειμένου να δώσουν κι αυτοί 1€ για τη σωτηρία της χώρας και τη σωτηρία των βουλευτών.

Εγώ, όμως, θα συνεχίσω να αναρωτιέμαι, γιατί να μειωθεί ο μισθός του δημοσίου υπαλλήλου που εργάζεται σκληρά –όσες φήμες κι αν ακούγονται, όχι δεν ισχύει κάτι τέτοιο, φυσικά και εργάζονται σκληρά, πράγμα φανερό από τη γραμματεία του ΤΞΓΜΔ— και δεν μειώνεται ανάλογα και του βουλευτή, που το αξίωμα πλέον έχει παύσει να αποτελεί αξίωμα αλλά αφορμή να αισχύνεται όποιος το κατέχει.

Κλείνω, λέγοντας πως ό, τι κι αν συμβεί στη συνέχεια, θεωρώ αναπόφευκτο το ότι ο ελληνικός λαός θα παραμείνει ατάραχος σε όλα αυτά που τον αφορούν. Ο φαύλος κύκλος δεν κλείνει ποτέ.

Μπαλέσιας Σπύρος

ΚΡΑΤΟΣ-ΓΟΥΡΟΥΝΙ-ΔΟΛΟΦΟΝΕ!

Δεν μου αρέσει να κάνω γενικεύσεις. Θεωρώ το «κάθε μπάτσος είναι δολοφόνος» εξίσου ηλίθιο, ισοπεδωτικό, φασιστικό και επικίνδυνο με το «κάθε Αλβανός είναι κλέφτης». Πώς μπορείς με βάση κάποια συγκεκριμένα ακραία περιστατικά να εξάγεις ένα απόλυτο συμπέρασμα που αφορά, προσβάλει και κατακρίνει έναν απεριόριστο αριθμό ανθρώπων διαρκώς αυξανόμενο και διαφοροποιούμενο και να τους βάζεις στο στόχαστρο, ιδιαίτερα των άβουλων και απερίσκεπτων που αρνούνται είτε λόγω νοητικής ανικανότητας, είτε λόγω ανάγκης ταμπελοποίησης οποιουδήποτε διαφορετικού από αυτούς;

Κανένας δεν είναι ακριβώς ίδιος με κάποιον άλλον επειδή απλά έτυχε να έχουν το ίδιο χρώμα, την ίδια θρησκεία ή το ίδιο επάγγελμα. Τέτοιες ρατσιστικές αντιλήψεις το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να χωρίζουν, να περιθωριοποιούν κοινωνικές ομάδες και να εξωθούν καταστάσεις στα άκρα.

Βέβαια, υπάρχει μια αντικειμενική κατάσταση. Φαίνεται. Φωνάζει. Αστυνομικοί βρίσκονται καθημερινά στην Πλατεία Συντάγματος, όχι για να διαδηλώσουν ειρηνικά και να διαμαρτυρηθούν στο αδίστακτο κράτος, απέναντι στις περικοπές που υφίστανται οι μισθοί και τα δικαιώματά τους ως δημόσιοι υπάλληλοι και Έλληνες πολίτες, όπως θα ήταν το λογικό και αυτονόητο. Βρίσκονται εκεί κρυμμένοι ανάμεσα σε ειρηνικούς διαδηλωτές για να αρχίσουν βίαια επεισόδια, να προκαλέσουν και να επιχειρήσουν να αλλοιώσουν τη φύση της διαμαρτυρίας, για να επηρεάσουν την κοινή γνώμη μέσω της προπαγάνδας των ΜΜΕ. Βέβαια αυτό το πατροπαράδοτο δοκιμασμένο κόλπο δεν πιάνει πια, γιατί η κοινή γνώμη δεν μαθαίνει τα νέα. Τα καθορίζει. Σηκώθηκε απ’ τον καναπέ και γράφει ιστορία. Μπορεί να έφταιξε σε μεγάλο βαθμό, να τα έφαγε πράγματι μαζί με τους πολιτικούς, να εφησυχάστηκε και να διεφθάρη, αλλά επιτέλους ξύπνησε. Αυτό το ξύπνημα τρόμαξε το κράτος. Το «σύμβολο του Κοινοβουλευτισμού» περικυκλωμένο από αγανακτισμένους πολίτες κάθε ηλικίας και πολιτικής τοποθέτησης; Οι Έλληνες για μια φορά ενωμένοι απέναντί του; Πρέπει να διασπαστούν επειγόντως. Κάθε έννοια προσχήματος εξαφανίζεται και το κράτος επιτέλους δείχνει σαστισμένο απροκάλυπτα το πραγματικό, τρομακτικό του πρόσωπο. Μπάτσοι δέρνουν γέρους ανθρώπους μέχρι λιποθυμίας, ξυλοκοπούν γυναίκες ανυπεράσπιστες πεσμένες στο έδαφος, ρίχνουν χειροβομβίδες σε τουρίστες που πίνουν καφέ, ψεκάζουν με χημικά παιδιά, που δεν ζητούν παρά ένα καλύτερο μέλλον…

Δεν φταίνει οι μπάτσοι. Δεν γεννήθηκαν γουρούνια και δολοφόνοι.  Όση εκτόνωση και αν προσφέρει το αιτιολογημένο βρίσιμό τους, όσο κούλ κι αν φαίνονται στους «επαναστατημένους» νέους τα συνθήματα απέναντί τους, όσα μπινελίκια και αν φάνε, όσα ACAB και να γράφονται στους τοίχους, δε λύνεται τίποτα. Κανένας από αυτούς δεν γεννήθηκε με διάθεση να αναλαμβάνει δολοφονίες ή ξυλοδαρμούς αθώων συμπολιτών τους. Ούτε επέλεξε να αφήσει τη γυναίκα και τα παιδιά του στο σπίτι, για να πάει να δείρει άλλα παιδιά στην ηλικία τους, στο δρόμο. Δε γεννήθηκαν κτήνη, έγιναν (κάποιοι, όχι όλοι, οι πιο αδύναμοι από αυτούς).  Τους έκανε το κράτος που ψήφιζες, ανεχόσουν και υποστήριζες τόσα χρόνια με τη στάση σου, αγαπητέ ψηφοφόρε. Η νοοτροπία που σου καλλιεργούσαν και έφτασες σε σημείο να την πιστεύεις «δική σου». Τους έκανες εσύ. Πάντα θεωρούσες φυσιολογική την ύπαρξη μπάτσων. Μα κάποιος δεν πρέπει να πιάσει τους εγκληματίες; Ποτέ δεν αναρωτήθηκες όμως γιατί το παιδί της γειτονιάς σου έγινε εγκληματίας. Ποιος τον έκανε έτσι. Δεν ενδιαφέρθηκες να το συνετίσεις, να το συμβουλεύσεις, να το φέρεις στον «σωστό δρόμο». Απλά θέλεις να τον πιάσει κάποιος, να τον δείρει, και να τον αφήσει στο περιθώριο για να μην παρενοχλεί άλλο τον αγγελικά πλασμένο μικρόκοσμο του μυαλού σου. Δεν θες τον ξαναδείς ποτέ, γιατί φοβάσαι. Έβγαλαν την αγάπη και το ενδιαφέρον από μέσα σου και έσπειραν το μίσος και τον τρόμο. Και έτσι γέννησες έναν δεύτερο εγκληματία, πιο μεγάλο και επικίνδυνο. Γιατί κάποιος θέλει φοβερή δύναμη να κρατά ένα όπλο στο χέρι, να έχει την ύψιστη εξουσία να μπορεί να αφαιρέσει μια ανθρώπινη ζωή, αρκεί να το αποφασίσει ή να πάρει μια εντολή άνωθεν, και να μην αλλάξει.

Χρειαζόμαστε μπάτσους; Είμαι σίγουρος ότι θα πεις ναι χωρίς να το σκεφτείς καν. Αλλά ΓΙΑΤΙ; Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που έχουν την τάση διατήρησης της τάξης έμφυτη μέσα τους, πιο έντονα από τους άλλους; Ή μαθαίνουν να σέβονται τα ανθρώπινα δικαιώματα και να υπερασπίζονται το νόμο μέσα σε τέσσερα χρόνια, σε μια σχολή;  Μήπως απλά το κράτος έχει ανάγκη από πιόνια για να παίζει το παιχνίδι του, για να μένει με νύχια και με δόντια στη θέση του, και ντύνει αυτά τα δύσμοιρα πιόνια με ένα περίβλημα σεβασμού και κύρους για να μπορεί να επιβάλλεται;

Ένα άρρωστο κράτος δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς μπάτσους. Διαπλάθει ισχυρά σώματα. Σώματα κούφια. Κούφια από μυαλό, κούφια από χαρακτήρα, κούφια από ιδεολογία, κούφια από αξίες, κούφια από σκέψη, κούφια από λογική, κούφια από αγάπη, κούφια από ανθρωπιά. Τα γεμίζει πάθη, έχθρα, μίσος, ρατσισμό, φανατισμό. Το μόνο που περιμένουν είναι μια εντολή. Δημιουργεί υποχείρια, πρόθυμους εκτελεστές κάθε αποτρόπαιας εντολής της εξουσίας που πρέπει να παραμείνει ατσαλάκωτη καταδικάζοντας υποκριτικά και φαιδρά οποιαδήποτε αστυνομική πράξη βίας ως μεμονωμένη και απαράδεκτη, για να μην επωμιστεί το βάρος των ευθυνών του.

Αν τα χρήματα που πηγαίνουν στην αστυνομία, τα τμήματα, τους μπάτσους, τα όπλα, τα χημικά, τις φυλακές, κατέληγαν στην εκπαίδευση, τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, τους δασκάλους, τα βιβλία όλα θα λύνονταν. Ο σεβασμός πρώτα στον άνθρωπο, και το νόμο δευτερευόντως, μαθαίνεται στην παιδική ηλικία. Δεν επιβάλλεται μ’ ένα γκλόμπ ή μ’ ένα όπλο. Κανένα παιδί δε γεννιέται δολοφόνος, το κράτος και η κοινωνία το κάνει. Και τολμά η ίδια αυτή κοινωνία να διορίζει υπαλλήλους για να βασανίζουν και να εκτοπίζουν τα δικά της δημιουργήματα; Ασκεί βία, γεννά βία. Σχηματίζει έναν καταστροφικό φαύλο κύκλο δίχως τελειωμό.

Η έμφαση στην παιδεία, την πρόληψη και όχι την κατασταλτική βία, δεν εξυπηρετεί φυσικά ένα βρώμικο, διεφθαρμένο κράτος που δεν ενδιαφέρεται για τη χώρα, την τάξη, τους νόμους, τους πολίτες του και την ποιότητα ζωής τους. Ένα κράτος που ξεδιάντροπα και απρόκλητα χρησιμοποιεί υπαλλήλους για να ξυλοκοπούν ανελέητα κάθε αντιφρονούντα θυμίζοντας άλλες εποχές και ξεπερνώντας τες για να κρατηθεί με νύχια και με δόντια στην εξουσία.

Δεν φταίνε οι μπάτσοι. Αυτοί είναι τα μεγαλύτερα θύματα του σημερινού μας κράτους. Αυτό το κράτος τους στέρησε το σημαντικότερο από όλα. Κάτι πολύ σπουδαιότερο από τα λεφτά ή την εξουσία, κάτι σπουδαιότερο από την ίδια την αξία της ζωής. Τους στέρησε την παιδεία, τους στέρησε τη σκέψη, τους στέρησε την ελευθερία, τους στέρησε την Ανθρωπιά. Γιατί προφανώς βλέποντας την εικόνα ενός μπάτσου που δέρνει με το γκλόμπ έναν ηλικιωμένο και τον ψεκάζει με δακρυγόνα, θα προτιμούσα να είμαι στη θέση του ηλικιωμένου. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει υγιής άνθρωπος που θα επέλεγε το αντίθετο.

Δεν ονειρεύομαι ένα οικονομικά ισχυρό κράτος. Δεν είναι ονειρό μου η εξαφάνιση της οικονομικής κρίσης. Δεν είναι η αύξηση των μισθών και η απαλλαγή από τα δεσμά του ΔΝΤ, αλλά η απαλλαγή από τα πνευματικά δεσμά και την κρίση αξιών. Όνειρό μου είναι ένα κράτος που θα νοιάζεται για τους πολίτες, που θα τους κάνει να σέβονται τον άνθρωπο. Ένα κράτος χωρίς εγκληματίες και χωρίς μπάτσους. Ένα κράτος ειλικρινές, που θα σέβεται τους πολίτες του και δεν θα χρησιμοποιεί ένστολες νομιμοποιημένες μαριονέτες σε υπηρεσία για να εγκληματεί κεκαλυμμένα εις βάρος τους. Μια κοινωνία που ο καθένας θα είναι ο «μπάτσος» του εαυτού του. Είμαι σίγουρος ότι όλα αυτά σου φαίνονται ουτοπικά. Είναι λογικό, σε μια κοινωνία που έχει ανάγει τη στρέβλωση, το αφύσικο, το κακό, το ανήθικο στη σφαίρα του κανονικού, του ρεαλιστικού, και το φυσιολογικό, το καλό, το ηθικό στη σφαίρα της ουτοπίας και του φανταστικού. Για να αλλάξει αυτό πρέπει να μη μένουμε στην οργή, την αγανάκτιση και το συναίσθημα. Πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τη λογική, να εμβαθύνουμε, να ξεριζώσουμε το κακό από τη ρίζα του και να μη μείνουμε απλά στο ξέσπασμα, αντιδρώντας σπασμωδικά, κάτι που είναι δικαιολογημένο αλλά ατελέσφορο. Δεν είναι ακατόρθωτο, είναι όμως πολύ δύσκολο. Πρέπει να καταλάβουμε τη θέση όπου έχουμε περιέλθει και να κάνουμε μια ραγδαία αλλαγή, να βγούμε από τα πνευματικά τείχη που έχουν χτίσει γύρω μας πριν καν γεννηθούμε, φτάνει να συνειδητοποιήσουμε πως ό,τι χρειαζόμαστε για να ζήσουμε ευτυχισμένα και σε τάξη βρίσκονται ακριβώς έξω από αυτά τα τείχη. Το γκρέμισμα τους θα είναι η πραγματική επανάσταση.

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.

Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·

διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.

Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.
Κ.Π. Καβάφης, 1897.


Βαγγέλης Τσίρμπας