Έχουν περάσει δεκαετίες από την 17η Νοεμβρίου του 1973, αλλά η σημερινή μέρα δεν είναι μέρα γιορτής, επετείου ή ανάμνησης του αντιφασιστικού αγώνα. Η 17η Νοεμβρίου του 2011 είναι μεγάλη μέρα αντιφασιστικού αγώνα. Οι αγώνες του Πολυτεχνείου όχι μόνο δεν έχουν μπει στο μουσείο, αλλά αναβιώνουν στους ίδιους δρόμους προκαλώντας αναπόφευκτα μια ανατριχιαστική παρομοίωση του χθες με το σήμερα. Ζούμε άγριες μέρες βίαιου κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού, οι σύγχρονοι δικτάτορες που κυβερνούν τη χώρα χωρίς καμία δημοκρατική νομιμοποίηση από τον ελληνικό λαό δεν φροντίζουν να τηρούν ούτε τα προσχήματα.
Η Ελλάδα έχει επιλεγεί ως πειραματόζωο για την εφαρμογή σκληρών μέτρων που προσπαθούν να μπαλώσουν για μια ακόμα φορά τις τρύπες του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος που καταρρέει σε παγκόσμια κλίμακα. Μισθοί και συντάξεις που έχουν κερδηθεί με δουλειά μιας ζωής μειώνονται τραγικά, ενώ η φορολογία εκτινάσσεται στα ύψη. Όλα αυτά απαραίτητα «μέτρα λιτότητας» για να εκταμιεύσουμε άλλη μια δόση του δανείου που εξασφαλίσαμε ζητιανεύοντας, για να βγούμε από αυτή την περιπέτεια, όχι ασφαλείς, αλλά μαθηματικά αποδεδειγμένα ακόμα πιο χρεωμένοι και υπόδουλοι στις διεθνείς αγορές. Όσο ο κάθε Γιωργάκης, ο κάθε Αντωνάκης και ο κάθε Παπαδήμος διατηρούν τη χώρα σε αυτό το καταστροφικό παιχνίδι, τόσο περισσότερο θα ξεφτιλίζεται η Ελλάδα και οι Έλληνες. Τα πάντα πωλούνται, όλα μπαίνουν στο παιχνίδι της βρώμικης και εκ φύσεως προβληματικής οικονομίας.
Το πιο ζωντανό παράδειγμα, που αφορά τη φοιτητική κοινότητα, είναι ο νέος νόμος – πλαίσιο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ο νέος νόμος ανοίγει διάπλατα τις πόρτες του Πανεπιστημίου στους επιχειρηματίες, που μπορούν να χρηματοδοτούν τα ΑΕΙ και να τα διαχειρίζονται συμμετέχοντας στα Συμβούλια Διοίκησης. Τμήματα συγχωνεύονται ή καταργούνται ανάλογα με τις συνθήκες της εθνικής οικονομίας, ενώ οι φοιτητές μπορούν να σπουδάζουν εξ αποστάσεως και να ακολουθούν ευέλικτους κύκλους σπουδών. Η γνώση και η επιστημονική εξειδίκευση γίνονται λάστιχο ανάλογα με τις ανάγκες της αγοράς. Κάθε ίχνος δημοκρατίας εξαφανίζεται με την κατάργηση του ασύλου και τον περιορισμό της φοιτητικής εκπροσώπησης σε καθαρά συμβολικό χαρακτήρα. Το δημόσιο και δωρεάν ελληνικό πανεπιστήμιο ανήκει για τα καλά στη σφαίρα της φαντασίας…
Προφανώς όταν τα δικαιώματά σου καταπατώνται τόσο ξεδιάντροπα είναι αυτονόητο ότι θα αντιδράσεις! Όταν υπάρχει αντίδραση, η καταστολή πρέπει φυσικά να είναι άμεση, δυναμική και οργανωμένη. Σε βασικά θέματα παιδείας, υγείας, εργασίας, ασφάλισης η απουσία του κράτους είναι βροντερή. Όταν όμως πρόκειται για μεγαλειώδεις πορείες, διαδηλώσεις, διαμαρτυρίες που ακούγονται ηχηρά σε όλο την κοινωνία και ξυπνούν τις κοιμισμένες μάζες των νοικοκυραίων, οι μπάτσοι, οι κλούβες, τα χημικά, τα ληγμένα δακρυγόνα, οι ασφαλίτες, οι κουκουλοφόροι και οι παρακρατικοί αναρχοφασίστες είναι εξαιρετικά χρήσιμοι, σε συνεργασία με τα παπαγαλάκια των οχτώ που τρομοκρατούν και αυνανίζουν την κοινή γνώμη (που είναι τόσο ηλίθια, ώστε ακόμα και σήμερα να εμπιστεύεται την ενημέρωσή της σε πληρωμένους γλείφτες του συστήματος).
Έχουμε χούντα! Οι χιλιάδες Έλληνες που ξεχύθηκαν σήμερα στο δρόμο το ξέρουν. Το είδαν βλέποντας αμέτρητες κλούβες να φρουρούν την αμερικανική πρεσβεία. Βλέποντας ματατζήδες σε κάθε γωνία της Αθήνας. Βλέποντας τα φαντάσματα των εξεγερμένων Ελλήνων τριανταοχτώ χρόνια πριν να φωνάζουν τα ίδια συνθήματα, να αγωνίζονται απέναντι στον ίδιο εχθρό.
Οι φοιτητές (η πλειοψηφία τους, γιατί πάντα υπάρχει ένα μερίδιο υποχείριων της εξουσίας και βολεμένων, όσο θλιβερό κι αν ακούγεται για άτομα αυτής της ηλικίας) έχουν δείξει απίστευτη τόλμη, δύναμη και αποφασιστικότητα να ανατρέψουν αυτό το σύστημα. Δεν θέλουν τον νέο νόμο, δεν θέλουν κανέναν νόμο που θα τους παρέχει γνώση εμπορεύσιμη, μια μόρφωση που θα τους βγάζει άβουλους σκλάβους μιας παραγωγικής μηχανής στα χέρια λίγων. Θέλουν δημόσια, δωρεάν παιδεία για όλους, που θα θέτει τις ρίζες για τη δημιουργία μιας κοινωνίας με σκεπτόμενους, ελεύθερους, δημιουργικούς, ευτυχισμένους ανθρώπους. Οι φοιτητές δεν είναι, ούτε ήταν μόνοι τους. Είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνίας, που ενωμένο με όλους τους υπόλοιπους κλάδους μπορεί να δώσει τη σπίθα για να ξημερώσει μια μοναδική μέρα:
Μια μέρα που όλοι μαζί, ακομμάτιστα, αχρωμάτιστα, χωρίς καπελώματα, ιδιοτέλειες και ψευτοαγωνιστικότητες, θα ενωθούμε σα μικρά ρυάκια σε ένα μεγάλο χείμαρρο οργής, διεκδικώντας πίσω τα όνειρά μας, τους εαυτούς μας, τη ζωή μας. Θα ζητήσουμε το βασικό, το αυτονόητο και το πιο σπουδαίο: ΨΩΜΙ - ΠΑΙΔΕΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!
Μέχρι να έρθει αυτή η μέρα, αυτό που μας μένει είναι να τη φανταζόμαστε και να σιγοτραγουδάμε: «Πότε θα κάμει ξαστεριά, πότε θα φλεβαρίσει…»
Βαγγέλης Τσίρμπας
ΥΓ: Το παρόν κείμενο γράφτηκε υπό την επήρεια δακρυγόνων.
