Με το βλέμμα στο ΜΠΕΚ[1]

 Θα αναρωτιέστε, φυσικά, ποιος είναι ο σκοπός του τίτλου που χρησιμοποίησα. Ε, λοιπόν, αφορμή υπήρξαν τα τελευταία γεγονότα στην Αθήνα, τη μεγάλη μας πόλη και πρωτεύουσα μιας χώρας με πλούσια ιστορία και πολιτισμικό πλούτο, χαρακτηριστικά που αντικαθιστώνται πια από προσωνύμια του τύπου «we came in a land that no man has a respect for what is going on» ή «θέλουμε πίσω αυτά που φάγανε, αυτά που θα μας φάνε και όλα εκείνα που στερηθήκαμε, για να οδηγηθούμε τελικά σε ένα νέο σκοτεινό κεφάλαιο για την πολυτάραχη ιστορία της Ελλάδας και να πεθαίνουμε καθημερινά στον αγώνα μας για ένα καλύτερο αύριο, επειδή τα δακρυγόνα που μας ρίχνουν είναι ληγμένα και τα ΜΑΤ μας κυνηγούν χωρίς έλεος για μια άμεση μάχη προκειμένου να μας δείξουν την υπεροχή τους…».

Δεν είναι τραγικό να ακούμε καθημερινά για φαινόμενα βίας, τα οποία προκαλούν οι ‘φίλοι’ μας, οι αστυνομικοί, που είναι τα όργανα της τάξης, της ασφάλειας και, πλέον, του μωλωπισμού; Δεν είναι κατάπτυστο να μιλάμε για ένα κράτος αλληλεγγύης, που μόνο αλληλέγγυο δεν είναι; Δεν είναι οδυνηρό ο κόσμος να μένει αμέτοχος σε όλα εκείνα που τον ενδιαφέρουν πιο πολύ από το να παρακολουθεί αποστασιοποιημένος μέσα από τη θαλπωρή του σπιτιού του, που ούτε αυτό προσφέρει πια καμιά προστασία;

Έχουμε οδηγηθεί σε ένα φαύλο κύκλο καταστροφών, βιαιοτήτων και ψυχικής οδύνης, γιατί αρνούμαστε να συμμετέχουμε σε μια μαζική εξέγερση, να δώσουμε κι εμείς το παρόν και να απαιτήσουμε, νέοι, γέροι, άντρες, γυναίκες, όλα όσα μας στερούν με τα μέτρα λιτότητας που λαμβάνουν κάθε στιγμή αυθαίρετα, εν αγνοία του λαού που, καταστρατηγημένος από πολιτικές αερολογίες και δοξασίες, ψηφίζει τον επόμενο βουλευτή που θέλει και αυτός με τη σειρά του να τα ‘φάει’ μαζί με τους υπόλοιπους.

Βρισκόμαστε εμπρός σε μια νέα κατάσταση που απαιτεί δράση και αγώνα. Έναν αγώνα που θα συμμετέχουν όλοι και θα έχει αντίκτυπο σε όλα όσα τεκταίνονται. Εγώ συμμετέχω με το παρόν άρθρο, γιατί η απουσία μου είναι αναπόφευκτη. Ακόμη και τα μηνύματά μας μπορούν να δώσουν ζωή σε μια νέα τροπή των γεγονότων. Ας διαδώσουμε όλοι μαζί το μήνυμα μέσα από την ελευθερία λόγου που έχουμε ως δικαίωμα. Γιατί μπορούν να χτυπούν —μεταφορικά και κυριολεκτικά— τον κόσμο που θέλει ένα καλύτερο μέλλον, αλλά δεν μπορούν να κλείσουν τα στόματά μας.

Εμείς ορίζουμε τα πιστεύω μας και δεν κατευθυνόμαστε από κανέναν.

«Σκέφτομαι, άρα υπάρχω».

Μπαλέσιας Σπύρος

---

[1] Μπεκ: εδώ νοείται ο φαύλος κύκλος της πολιτικής κατάπτωσης της ελληνικής πραγματικότητας.