ΚΡΑΤΟΣ-ΓΟΥΡΟΥΝΙ-ΔΟΛΟΦΟΝΕ!

Δεν μου αρέσει να κάνω γενικεύσεις. Θεωρώ το «κάθε μπάτσος είναι δολοφόνος» εξίσου ηλίθιο, ισοπεδωτικό, φασιστικό και επικίνδυνο με το «κάθε Αλβανός είναι κλέφτης». Πώς μπορείς με βάση κάποια συγκεκριμένα ακραία περιστατικά να εξάγεις ένα απόλυτο συμπέρασμα που αφορά, προσβάλει και κατακρίνει έναν απεριόριστο αριθμό ανθρώπων διαρκώς αυξανόμενο και διαφοροποιούμενο και να τους βάζεις στο στόχαστρο, ιδιαίτερα των άβουλων και απερίσκεπτων που αρνούνται είτε λόγω νοητικής ανικανότητας, είτε λόγω ανάγκης ταμπελοποίησης οποιουδήποτε διαφορετικού από αυτούς;

Κανένας δεν είναι ακριβώς ίδιος με κάποιον άλλον επειδή απλά έτυχε να έχουν το ίδιο χρώμα, την ίδια θρησκεία ή το ίδιο επάγγελμα. Τέτοιες ρατσιστικές αντιλήψεις το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να χωρίζουν, να περιθωριοποιούν κοινωνικές ομάδες και να εξωθούν καταστάσεις στα άκρα.

Βέβαια, υπάρχει μια αντικειμενική κατάσταση. Φαίνεται. Φωνάζει. Αστυνομικοί βρίσκονται καθημερινά στην Πλατεία Συντάγματος, όχι για να διαδηλώσουν ειρηνικά και να διαμαρτυρηθούν στο αδίστακτο κράτος, απέναντι στις περικοπές που υφίστανται οι μισθοί και τα δικαιώματά τους ως δημόσιοι υπάλληλοι και Έλληνες πολίτες, όπως θα ήταν το λογικό και αυτονόητο. Βρίσκονται εκεί κρυμμένοι ανάμεσα σε ειρηνικούς διαδηλωτές για να αρχίσουν βίαια επεισόδια, να προκαλέσουν και να επιχειρήσουν να αλλοιώσουν τη φύση της διαμαρτυρίας, για να επηρεάσουν την κοινή γνώμη μέσω της προπαγάνδας των ΜΜΕ. Βέβαια αυτό το πατροπαράδοτο δοκιμασμένο κόλπο δεν πιάνει πια, γιατί η κοινή γνώμη δεν μαθαίνει τα νέα. Τα καθορίζει. Σηκώθηκε απ’ τον καναπέ και γράφει ιστορία. Μπορεί να έφταιξε σε μεγάλο βαθμό, να τα έφαγε πράγματι μαζί με τους πολιτικούς, να εφησυχάστηκε και να διεφθάρη, αλλά επιτέλους ξύπνησε. Αυτό το ξύπνημα τρόμαξε το κράτος. Το «σύμβολο του Κοινοβουλευτισμού» περικυκλωμένο από αγανακτισμένους πολίτες κάθε ηλικίας και πολιτικής τοποθέτησης; Οι Έλληνες για μια φορά ενωμένοι απέναντί του; Πρέπει να διασπαστούν επειγόντως. Κάθε έννοια προσχήματος εξαφανίζεται και το κράτος επιτέλους δείχνει σαστισμένο απροκάλυπτα το πραγματικό, τρομακτικό του πρόσωπο. Μπάτσοι δέρνουν γέρους ανθρώπους μέχρι λιποθυμίας, ξυλοκοπούν γυναίκες ανυπεράσπιστες πεσμένες στο έδαφος, ρίχνουν χειροβομβίδες σε τουρίστες που πίνουν καφέ, ψεκάζουν με χημικά παιδιά, που δεν ζητούν παρά ένα καλύτερο μέλλον…

Δεν φταίνει οι μπάτσοι. Δεν γεννήθηκαν γουρούνια και δολοφόνοι.  Όση εκτόνωση και αν προσφέρει το αιτιολογημένο βρίσιμό τους, όσο κούλ κι αν φαίνονται στους «επαναστατημένους» νέους τα συνθήματα απέναντί τους, όσα μπινελίκια και αν φάνε, όσα ACAB και να γράφονται στους τοίχους, δε λύνεται τίποτα. Κανένας από αυτούς δεν γεννήθηκε με διάθεση να αναλαμβάνει δολοφονίες ή ξυλοδαρμούς αθώων συμπολιτών τους. Ούτε επέλεξε να αφήσει τη γυναίκα και τα παιδιά του στο σπίτι, για να πάει να δείρει άλλα παιδιά στην ηλικία τους, στο δρόμο. Δε γεννήθηκαν κτήνη, έγιναν (κάποιοι, όχι όλοι, οι πιο αδύναμοι από αυτούς).  Τους έκανε το κράτος που ψήφιζες, ανεχόσουν και υποστήριζες τόσα χρόνια με τη στάση σου, αγαπητέ ψηφοφόρε. Η νοοτροπία που σου καλλιεργούσαν και έφτασες σε σημείο να την πιστεύεις «δική σου». Τους έκανες εσύ. Πάντα θεωρούσες φυσιολογική την ύπαρξη μπάτσων. Μα κάποιος δεν πρέπει να πιάσει τους εγκληματίες; Ποτέ δεν αναρωτήθηκες όμως γιατί το παιδί της γειτονιάς σου έγινε εγκληματίας. Ποιος τον έκανε έτσι. Δεν ενδιαφέρθηκες να το συνετίσεις, να το συμβουλεύσεις, να το φέρεις στον «σωστό δρόμο». Απλά θέλεις να τον πιάσει κάποιος, να τον δείρει, και να τον αφήσει στο περιθώριο για να μην παρενοχλεί άλλο τον αγγελικά πλασμένο μικρόκοσμο του μυαλού σου. Δεν θες τον ξαναδείς ποτέ, γιατί φοβάσαι. Έβγαλαν την αγάπη και το ενδιαφέρον από μέσα σου και έσπειραν το μίσος και τον τρόμο. Και έτσι γέννησες έναν δεύτερο εγκληματία, πιο μεγάλο και επικίνδυνο. Γιατί κάποιος θέλει φοβερή δύναμη να κρατά ένα όπλο στο χέρι, να έχει την ύψιστη εξουσία να μπορεί να αφαιρέσει μια ανθρώπινη ζωή, αρκεί να το αποφασίσει ή να πάρει μια εντολή άνωθεν, και να μην αλλάξει.

Χρειαζόμαστε μπάτσους; Είμαι σίγουρος ότι θα πεις ναι χωρίς να το σκεφτείς καν. Αλλά ΓΙΑΤΙ; Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που έχουν την τάση διατήρησης της τάξης έμφυτη μέσα τους, πιο έντονα από τους άλλους; Ή μαθαίνουν να σέβονται τα ανθρώπινα δικαιώματα και να υπερασπίζονται το νόμο μέσα σε τέσσερα χρόνια, σε μια σχολή;  Μήπως απλά το κράτος έχει ανάγκη από πιόνια για να παίζει το παιχνίδι του, για να μένει με νύχια και με δόντια στη θέση του, και ντύνει αυτά τα δύσμοιρα πιόνια με ένα περίβλημα σεβασμού και κύρους για να μπορεί να επιβάλλεται;

Ένα άρρωστο κράτος δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς μπάτσους. Διαπλάθει ισχυρά σώματα. Σώματα κούφια. Κούφια από μυαλό, κούφια από χαρακτήρα, κούφια από ιδεολογία, κούφια από αξίες, κούφια από σκέψη, κούφια από λογική, κούφια από αγάπη, κούφια από ανθρωπιά. Τα γεμίζει πάθη, έχθρα, μίσος, ρατσισμό, φανατισμό. Το μόνο που περιμένουν είναι μια εντολή. Δημιουργεί υποχείρια, πρόθυμους εκτελεστές κάθε αποτρόπαιας εντολής της εξουσίας που πρέπει να παραμείνει ατσαλάκωτη καταδικάζοντας υποκριτικά και φαιδρά οποιαδήποτε αστυνομική πράξη βίας ως μεμονωμένη και απαράδεκτη, για να μην επωμιστεί το βάρος των ευθυνών του.

Αν τα χρήματα που πηγαίνουν στην αστυνομία, τα τμήματα, τους μπάτσους, τα όπλα, τα χημικά, τις φυλακές, κατέληγαν στην εκπαίδευση, τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, τους δασκάλους, τα βιβλία όλα θα λύνονταν. Ο σεβασμός πρώτα στον άνθρωπο, και το νόμο δευτερευόντως, μαθαίνεται στην παιδική ηλικία. Δεν επιβάλλεται μ’ ένα γκλόμπ ή μ’ ένα όπλο. Κανένα παιδί δε γεννιέται δολοφόνος, το κράτος και η κοινωνία το κάνει. Και τολμά η ίδια αυτή κοινωνία να διορίζει υπαλλήλους για να βασανίζουν και να εκτοπίζουν τα δικά της δημιουργήματα; Ασκεί βία, γεννά βία. Σχηματίζει έναν καταστροφικό φαύλο κύκλο δίχως τελειωμό.

Η έμφαση στην παιδεία, την πρόληψη και όχι την κατασταλτική βία, δεν εξυπηρετεί φυσικά ένα βρώμικο, διεφθαρμένο κράτος που δεν ενδιαφέρεται για τη χώρα, την τάξη, τους νόμους, τους πολίτες του και την ποιότητα ζωής τους. Ένα κράτος που ξεδιάντροπα και απρόκλητα χρησιμοποιεί υπαλλήλους για να ξυλοκοπούν ανελέητα κάθε αντιφρονούντα θυμίζοντας άλλες εποχές και ξεπερνώντας τες για να κρατηθεί με νύχια και με δόντια στην εξουσία.

Δεν φταίνε οι μπάτσοι. Αυτοί είναι τα μεγαλύτερα θύματα του σημερινού μας κράτους. Αυτό το κράτος τους στέρησε το σημαντικότερο από όλα. Κάτι πολύ σπουδαιότερο από τα λεφτά ή την εξουσία, κάτι σπουδαιότερο από την ίδια την αξία της ζωής. Τους στέρησε την παιδεία, τους στέρησε τη σκέψη, τους στέρησε την ελευθερία, τους στέρησε την Ανθρωπιά. Γιατί προφανώς βλέποντας την εικόνα ενός μπάτσου που δέρνει με το γκλόμπ έναν ηλικιωμένο και τον ψεκάζει με δακρυγόνα, θα προτιμούσα να είμαι στη θέση του ηλικιωμένου. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει υγιής άνθρωπος που θα επέλεγε το αντίθετο.

Δεν ονειρεύομαι ένα οικονομικά ισχυρό κράτος. Δεν είναι ονειρό μου η εξαφάνιση της οικονομικής κρίσης. Δεν είναι η αύξηση των μισθών και η απαλλαγή από τα δεσμά του ΔΝΤ, αλλά η απαλλαγή από τα πνευματικά δεσμά και την κρίση αξιών. Όνειρό μου είναι ένα κράτος που θα νοιάζεται για τους πολίτες, που θα τους κάνει να σέβονται τον άνθρωπο. Ένα κράτος χωρίς εγκληματίες και χωρίς μπάτσους. Ένα κράτος ειλικρινές, που θα σέβεται τους πολίτες του και δεν θα χρησιμοποιεί ένστολες νομιμοποιημένες μαριονέτες σε υπηρεσία για να εγκληματεί κεκαλυμμένα εις βάρος τους. Μια κοινωνία που ο καθένας θα είναι ο «μπάτσος» του εαυτού του. Είμαι σίγουρος ότι όλα αυτά σου φαίνονται ουτοπικά. Είναι λογικό, σε μια κοινωνία που έχει ανάγει τη στρέβλωση, το αφύσικο, το κακό, το ανήθικο στη σφαίρα του κανονικού, του ρεαλιστικού, και το φυσιολογικό, το καλό, το ηθικό στη σφαίρα της ουτοπίας και του φανταστικού. Για να αλλάξει αυτό πρέπει να μη μένουμε στην οργή, την αγανάκτιση και το συναίσθημα. Πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τη λογική, να εμβαθύνουμε, να ξεριζώσουμε το κακό από τη ρίζα του και να μη μείνουμε απλά στο ξέσπασμα, αντιδρώντας σπασμωδικά, κάτι που είναι δικαιολογημένο αλλά ατελέσφορο. Δεν είναι ακατόρθωτο, είναι όμως πολύ δύσκολο. Πρέπει να καταλάβουμε τη θέση όπου έχουμε περιέλθει και να κάνουμε μια ραγδαία αλλαγή, να βγούμε από τα πνευματικά τείχη που έχουν χτίσει γύρω μας πριν καν γεννηθούμε, φτάνει να συνειδητοποιήσουμε πως ό,τι χρειαζόμαστε για να ζήσουμε ευτυχισμένα και σε τάξη βρίσκονται ακριβώς έξω από αυτά τα τείχη. Το γκρέμισμα τους θα είναι η πραγματική επανάσταση.

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.

Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·

διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.

Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.
Κ.Π. Καβάφης, 1897.


Βαγγέλης Τσίρμπας