Εσύ πού είσαι;

Είμαι από τα άτομα που δυστυχώς -και ντροπή μου που το λέω- δεν ασχολούνται με την πολιτική σαν πολιτική τόσο όσο θα έπρεπε, μιας και μέχρι τώρα είχα μάθει να μην ελπίζω και είχα απογοητευτεί από όσα έβλεπα. Όπως είναι φυσικό λοιπόν, στο άκουσμα των «Αγανακτισμένων» παρέμενα δύσπιστη και ίσως κάθετη και αρνητική. Ό,τι και να μου έλεγαν για το τι γίνεται στην Αθήνα-κυρίως- και στις άλλες πόλεις, συνέχιζα να πιστεύω ότι επρόκειτο για συγκεντρώσεις συγκεκριμένων κομματικών παρατάξεων στην προσπάθειά τους να προσελκύσουν κόσμο. Το γεγονός ότι απεχθάνομαι τις ειδήσεις σε συνδυασμό με το ότι στην εστία δεν έχουμε δική μας τηλεόραση (ευτυχώς γιατί έχω αποκτήσει ζωή όπως λέει και ο Β) έκανε την άγνοιά μου ακόμα μεγαλύτερη και αυτή η κατάσταση διαιωνιζόταν… μέχρι χθες.

Αυτό το χθες λοιπόν, είναι η μέρα που γύρισα από το νησάκι μας ( και δεν το πιστεύω που το λέω έτσι!)στην  Αθήνα. Όντας κουρασμένη μετά από το υπέροχο δεκάωρο στο Κτελ , δεν έκανα τίποτα περισσότερο από το να βρεθώ με φίλους-ήσυχα και ωραία- σε ένα σπίτι. Έτσι ξεκίνησε και η δική μου ουσιαστική αγανάκτηση…

(Βλέπετε, τις τελευταίες μέρες τα παιδιά κατέβηκαν στις συγκεντρώσεις και αφού εμείς επιστρέψαμε τώρα, έπρεπε να μάθουμε από δικούς μας τι συμβαίνει.)

Αμέτρητος κόσμος βρίσκεται κάθε μέρα και κάθε νύχτα στο Σύνταγμα (το έχουν αποκαλέσει Πλατεία Άμεσης Δημοκρατίας τελευταία =] ). Όλοι όσοι «αγανακτούν» είναι μεταξύ τους ένα. Χωρίς κανένα προηγούμενο, χωρίς ανάλογες εμπειρίες και χωρίς αρχηγιλίκια, έχουν οργανωθεί ομάδες που φροντίζουν για τα όποια θέματα μπορεί να προκύψουν (ενδεικτικά υπάρχουν οι ομάδες: Νομικής υποστήριξης, Καθαριότητας, Πρώτων Βοηθειών, Μεταφραστών  κ.ά) ενώ όσοι είναι εφοδιασμένοι με Maalox (ανακουφίζει τον πόνο από τα δακρυγόνα) διασκορπίζονται και σπεύδουν να βοηθήσουν όποιον το χρειάζεται. Η αλληλεγγύη και το αίσθημα του κοινού αγώνα έναντι στο κοινό πρόβλημα κυριαρχούν. Καλλιτέχνες και μουσικοί βρίσκονται στην πρώτη γραμμή και στηρίζουν όλες τις προσπάθειες. Γενικότερα το κλίμα που επικρατεί είναι υπέροχο… ή όπως εγώ θα το καταλάβαινα καλύτερα, γαμάτο.

Βέβαια όλα αυτά ισχύουν μόνο σε ό,τι αφορά τους απλούς πολίτες. Οι αστυνομικοί, τα ματ; Εδώ το πράγμα αλλάζει. Είναι δυνατόν, χωρίς κανένα λόγο απολύτως, να παρελαύνουν ματ στην Αμαλίας και να περικυκλώνουν το ομώνυμο ξενοδοχείο; Είναι  ακόμα δυνατόν όσοι προφυλάσσονται σε αυτό, να φοβούνται να κοιτάξουν στα παράθυρα για να μη δώσουν αφορμή στους «τρελαμένους» ματατζήδες; Είναι δυνατόν 19 χρονα παιδιά αλλά και μεγαλύτεροι να έχουν πήξει στα δακρυγόνα μόνο επειδή δεν είναι απαθείς και συγκεντρώνονται να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους; ( Μήπως απαγορεύτηκε ξανά η συγκέντρωση άνω των πέντε ατόμων όπως το ’67 και δεν το ξέρω; )Επιτρέπεται να πέφτουν δακρυγόνα στις σκηνές των Πρώτων Βοηθειών και όταν αυτές ξαναστήνονται στο σταθμό του μετρό, τα δακρυγόνα να φτάνουν και εκεί; Έχει γίνει ποτέ ξανά, τραυματίες να μεταφέρονται μέσω των οχημάτων του μετρό και όχι με τον κατάλληλο εξοπλισμό ενός ασθενοφόρου; Το ελληνικό -κατά τ’ άλλα δημοκρατικό -κράτος δίνει άδειες σε αστυνομικούς με μηχανές να απλώνουν το ένα χέρι με γκλοπ, το άλλο με αισχρές χειρονομίες και να σαρώνουν ό,τι και όποιον βρεθεί στο δρόμο τους(Μοναστηράκι, Πλάκα κλπ) ;

Τα εξωφρενικά γεγονότα δεν έχουν τελειωμό, αλλά εγώ θα ήθελα να σταθώ  στη θετική πλευρά των όσων γίνονται. Πρέπει να αισθανόμαστε πολύ όμορφα που οι δυσκολίες μας έχουν ενώσει. Είναι εκπληκτικό το πώς άνθρωποι με διαφορετικές ιδεολογίες βρίσκονται καθημερινά στον ίδιο χώρο, στην ίδια θέση και ίδια ομάδα και μέσω του διαλόγου ετοιμάζονται να πάνε τη χώρα μας ένα βήμα πιο πέρα. Εγώ τουλάχιστον άρχισα να ελπίζω ότι όλα αυτά θα βγάλουν κάπου. Ότι θα διαμορφωθούν σωστές συνειδήσεις. Ότι εμείς οι νεότεροι θα γίνουμε ενεργοί και δεν θα επαναλάβουμε τα λάθη των παλιών. Ότι ίσως σε όλες τις πόλεις της χώρας θα εξαπλωθεί το κλίμα που επικρατεί στην πρωτεύουσα και κάτι θα γίνει επιτέλους. Ότι κάτι θα αλλάξει. Ότι κάτι θα κερδίσουμε.

Ελπίζω δηλαδή.

Συγνώμη αν σας κούρασα.
Μαρία-Επιστήμη Αναγνωστοπούλου