Καιρός για μαύρα σύκα… ή Πώς η κατάσταση έχει φθάσει στο απροχώρητο…

Μέσα από αγώνες η Ελλάδα, η πατρίδα των γραμμάτων, των τεχνών, του πολιτισμού και των ανθρώπων που άφησαν πίσω τους μια ανεκτίμητη κληρονομιά, έφθασε στη δημοκρατία. Δημοκρατία… ένα από τα μεγαλύτερα κατορθώματα του ελληνικού είναι, κάτι που αποκτήθηκε με μόχθο, κόπους, θυσίες και αίμα. Άνθρωποι έδωσαν τη ζωή τους, για να προστατεύσουν αυτό που δικαιωματικά τους ανήκε: να είναι ελεύθεροι, να αισθάνονται ελεύθεροι, να ζουν ανθρώπινα, δημοκρατικά.

Σήμερα…

Όλα αυτά αλλάζουν… Ο Έλληνας δεν ξέρει τι θα πει δημοκρατία, γιατί δε γνώρισε ποτέ του την ελευθερία. Έμαθε από μικρός να ζει στην ασυδοσία και κάθε τι άλλο να του μοιάζει κακό. Έτοιμη τροφή που μασήθηκε για να την καταπιεί πιο εύκολα. Ένας συμφυρμός απόψεων, τάσεων, ιδεολογιών που περνούν κατευθείαν στο μυαλό τού Έλληνα πολίτη, που αναρωτιέται αν το πρέπει έγινε ίδιο με το θέλω, αν το έχω έχει γίνει ίδιο με το μοιράζομαι, αν το βλέπω έχει ταυτιστεί με το φορώ παρωπίδες, είναι το μόνο που λαμβάνουμε καθημερινά. Και όλα αυτά να γιγαντώνονται από τα ΜΜΕ, που ενημερώνουν τον πολίτη διεξοδικά, υποκρύπτοντας τις περισσότερες φορές την αλήθεια, την πραγματική πληροφορία. Και εκεί είναι που τελικά αναρωτιέσαι, γεννάται η ερώτηση, η απορία στο μυαλό σου…:

«Μήπως είναι η ώρα να γυρίσω κανάλι; Να βάλω το ΣΤΑΡ; Να συμπαρασταθώ στην Πετρούλα που είχε ατύχημα με το τζετ σκι; Να κλάψω επειδή η Έλενα Παπαρίζου χώρισε μετά από τόσα χρόνια σχέση; Ή να περιπλανηθώ με τον Τσιλιμπουνιδάκη  στα καυτά μπαράκια της Μυκόνου;»

Το μυαλό σου πια έχει γίνει μια κουρασμένη μηχανή που δεν δύναται να επεξεργαστεί άλλες πληροφορίες. Ανοίγεις την τηλεόραση και ακούς για νέα επεισόδια. Ανοίγεις το ραδιόφωνο και η αδελφή σου έχει αφήσει τη συχνότητα να δονείται στα βάιμπ των επιλογών της Ναταλίας Γερμανού και σκέπτεσαι να μην το αλλάξεις , γιατί δεν ξέρεις τι θα πετύχεις παραπέρα. Αγοράζεις εφημερίδα και αρκείσαι στο να διαβάσεις ένα δύο άρθρα περί πολιτικής, αγνοείς παντελώς τα οικονομικά, διαβάζεις για τις τέχνες και πας παρακάτω.

Η πολυπρισματική άποψη είναι πλέον ανυπόστατη. Ο μέσος Έλληνας πολίτης βρίσκεται στο έλεος της κομματικής μονομέρειας που επικρατεί. Όπου κι αν στραφεί, παίρνει πάντοτε μια γεύση της ανοησίας που έκανε: ψήφισα και το πληρώνω, και μάλιστα αδρά.

Η Ελλάδα βρίσκεται σε έναν απόπλου για την αναζήτηση καλύτερων ημερών. Ο ελληνικός πολιτισμός βρίσκεται στα αζήτητα. Οι άνθρωποι που αποτελούν την Ελλάδα, κρυβόμαστε όλοι πίσω από το μικρό μας δαχτυλάκι, λες και διαπράξαμε κανένα έγκλημα. Λίγοι ξεσηκώνονται, για να διεκδικήσουν όσα μας παίρνουν καθημερινά.

Ο Τρικούπης είπε το αείμνηστο «ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΕΠΤΩΧΕΥΣΑΜΕΝ» και αναρωτιόταν μετέπειτα τις πταίει;… Η νέα κυβέρνηση φθάνει με γοργούς ρυθμούς προς την ίδια κατεύθυνση, αλλά τουλάχιστον ξέρει ότι δεν φταίει αυτή. Υπαίτιοι είναι οι προηγούμενοι, και πριν αυτούς οι προηγούμενοί τους και ούτω καθεξής. Ευθύνη φέρει ο ελληνικός λαός που δεν λέει να βοηθήσει, κάνοντας την καρδιά του πέτρα, σφίγγοντας το ζωνάρι και βάζοντας το χέρι βαθιά μέσα στην τσέπη, προκειμένου να δώσουν κι αυτοί 1€ για τη σωτηρία της χώρας και τη σωτηρία των βουλευτών.

Εγώ, όμως, θα συνεχίσω να αναρωτιέμαι, γιατί να μειωθεί ο μισθός του δημοσίου υπαλλήλου που εργάζεται σκληρά –όσες φήμες κι αν ακούγονται, όχι δεν ισχύει κάτι τέτοιο, φυσικά και εργάζονται σκληρά, πράγμα φανερό από τη γραμματεία του ΤΞΓΜΔ— και δεν μειώνεται ανάλογα και του βουλευτή, που το αξίωμα πλέον έχει παύσει να αποτελεί αξίωμα αλλά αφορμή να αισχύνεται όποιος το κατέχει.

Κλείνω, λέγοντας πως ό, τι κι αν συμβεί στη συνέχεια, θεωρώ αναπόφευκτο το ότι ο ελληνικός λαός θα παραμείνει ατάραχος σε όλα αυτά που τον αφορούν. Ο φαύλος κύκλος δεν κλείνει ποτέ.

Μπαλέσιας Σπύρος