Η χώρα σήμερα γιορτάζει την επέτειο του Πολυτεχνείου, τη μέρα εκείνη του 1973 που το τανκ της δικτατορικής ηγεσίας της Ελλάδας μπήκε στο κατειλημμένο από εξαγριωμένους φοιτητές Πολυτεχνείο.
Κοιτάξτε, δε θέλω να γίνω κοινότοπη και να πω πράγματα κλισέ, ξέρετε φανφαρολογίες και λόγους σαν αυτούς που λένε στην τηλεόραση και στις σχολικές εορτές. Το Πολυτεχνείο δεν έριξε από μόνο του τη χούντα του Παπαδόπουλου (άλλωστε η δημοκρατία αποκαταστάθηκε έξι μήνες μετά), αλλά συνέβαλε στην πτώση της και κυρίως έδωσε ένα μάθημα δημοκρατίας.
Δε θέλω όμως να γράψω ένα in memoriam στα θύματα του Πολυτεχνείου. Αντίθετα θέλω να σταθώ στο πόσο επίκαιρο είναι το Πολυτεχνείο σήμερα, το 2011. Και είναι επίκαιρο, γιατί ο κόσμος χαίρεται και τιμά τη δημοκρατική αυτή σελίδα της ιστορίας του, αλλά αρνείται να δει ότι και σήμερα ζει μια μορφή χούντας. Ναι, σίγουρα δεν έχουμε τανκς έξω από τα πανεπιστήμια, αλλά να ρωτήσω: πόσες κλούβες των ΜΑΤ ακριβώς ήταν έξω από το Πολυτεχνείο σήμερα; Και αυτός ο νέος νόμος για τα πανεπιστήμια μήπως αναφέρει σε κάποιο αρθράκι του την κατάργηση του ασύλου; Το ότι η κυρία Διαμαντοπούλου αρνήθηκε να καταθέσει στεφάνι, επειδή υποτίθεται την προσέβαλε η παρουσία της αστυνομίας που αμαυρώνει την ημέρα, εμένα δε μου λέει τίποτα (όπως θα έπρεπε και στους υπόλοιπους που σέβονται πραγματικά τη μέρα αυτή). Εμένα με προσβάλλει. Κι αν η κυρία Διαμαντοπούλου θέλει να το παίξει δημοκρατική, καλό θα ήταν να μην είχε καν πατήσει το πόδι στο χώρο του Πολυτεχνείου, γιατί θα τρίζουν τα κόκαλα των νεκρών.
Και πάω παρακάτω…Ο λαός μας λοιπόν γιορτάζει σήμερα τη λύτρωσή του από το ζυγό της δικτατορίας, αλλά δέχεται με ανοικτές αγκάλες τη νέα κυβέρνηση σωτηρίας μας και το νέο μας πρωθυπουργό. Και λέω τη δέχεται γιατί οι δημοσκοπήσεις έδειξαν ότι ένα 13% διαφωνεί με την «εκλογή» του. Και λέω τη δέχεται γιατί κανένας τη μέρα που βγήκε ο Παπαδήμος δεν ήταν στους δρόμους να διαδηλώσει. Ακούω κόσμο γύρω μου να μου υποστηρίζει ότι ο Παπαδήμος, ως οικονομολόγος και τραπεζίτης, «ξέρει» να χειριστεί την κατάσταση και να μας σώσει από την κρίση. Και το ακούω από κόσμο που έζησε το Πολυτεχνείο και αναρωτιέμαι: εσείς που ζήσατε χούντα και ζητήσατε τη δημοκρατία που σας ανήκει με επανάσταση, πώς δέχεστε να σας κυβερνά κάποιος που ούτε από το λαό εξελέγη πρωθυπουργός ούτε ήταν καν μέλος της βουλής; Και πώς γαμώτο δεχόμαστε σαν λαός να μας εξουσιάζει η Γερμανία, η Ευρώπη, οι τράπεζες, το ΔΝΤ κι όλα τα συναφή; Επειδή αυτοί δεν κυβερνάνε (ακόμη τουλάχιστον) με όπλα ή επειδή δεν τους λένε Στρατηγό Παπαδόπουλο;
Δηλώνω απαισιόδοξη…ίσως δεν πρέπει, αλλά, ρε παιδιά, δε βλέπω φως στο τούνελ. Για μένα είναι ξεκάθαρο ότι παίζουν όλοι ένα βρώμικο παιχνίδι στις πλάτες μας, αλλά για πολλούς ήταν το πρόβλημα ο Παπανδρέου και τώρα που άλλαξε το πρόσωπο και αντικαταστάθηκε από έναν «ειδήμονα», η χώρα θα σωθεί. Ναι, πράγματι, ίσως σωθούμε από τη χρεωκοπία, ίσως μείνουμε και στο ευρώ…Εμένα αυτό που με πειράζει είναι που με βιάζουν κάθε μέρα, που δε με σέβονται εμένα και τους αγώνες μου, που δε μου αξίζει ούτε μια σοβαρή παιδεία, που δε θα έχω δουλειά και κυρίως που με βλέπουν σαν αριθμό κι όχι σαν άνθρωπο.
Γιατί αυτό που δεν αντιλαμβάνεται ο πολύς κόσμος είναι ότι το πρόβλημά μας δεν είναι η χρηματοπιστωτική κρίση, που στο κάτω κάτω είναι κρίση ΤΟΥΣ και του συστηματός τους. Το πρόβλημα είναι ότι με αφορμή την κρίση μηχανεύονται τρόπους να καταπατήσουν ακόμη περισσότερο τη φωνή και τα δικαιώματά μας. Κι όταν η κρίση τους λήξει, αυτό που λέμε δημοκρατία, όχι κατ’επίφαση αλλά γνήσια δημοκρατία, θα έχει πληγεί ανεπανόρθωτα. Γιατί θα έχουν πάρει τα σκήπτρα, με τη σιωπηρή συναίνεση του κόσμου, οι τράπεζες και οι «τεχνοκράτες» που «ξέρουν καλύτερα»…
Χρυσάνθη Παρτσανάκη
Μπράβο σου! Πολύ ωραίο άρθρο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιώργος Φ.