ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ!

Έχει περάσει σχεδόν μια βδομάδα από την πιο μαύρη νύχτα στην σύγχρονη ιστορίας της χώρας. Την νύχτα που 199 προδότες άνοιξαν και την τελευταία «κερκόπορτα» για την άλωση του μέλλοντος πολλών εκατομμυρίων πολιτών αυτής της χώρας. Την νύχτα που 199 βουλευτές έδωσαν την θετική  τους ψήφο για την εφαρμογή του νέου μνημονίου, λέγοντας «ναι σε όλα» όσα οι πιστωτές και οι τράπεζες μέσω της δοτής κυβέρνησης Παπαδήμου με την σύμπραξη ΠΑΣΟΚ ,Ν.Δ και Λ.Α.Ο.Σ-το οποίο Λ.Α.Ο.Σ βέβαια μπορεί να αποχώρησε από την διαδικασία αλλά με την στάση του αυτή διευκόλυνε το αποτέλεσμα αφήνοντας τις όποιες αντιρρήσεις απέκτησε μετά την δημοσκοπική του κατρακύλα μόνο στα λόγια-θέλουν να επιβάλλουν ώστε να σώσουν το υπάρχον χρεωκοπημένο οικονομικό σύστημα αλλά και το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα. Αυτά τα 199 ονόματα των βουλευτών που υπερψήφισαν το νέο μνημόνιο αλλά και τα ονόματα της χουντικής συγκυβέρνησης που οδήγησε την χώρα με μαθηματική ακρίβεια στην χρεωκοπία, οικονομική και ηθική, της χώρας, στην χρεωκοπία κάθε έννοιας της δημοκρατίας και του κοινοβουλευτισμού, γράφτηκαν με κεφαλαία γράμματα στην πιο μαύρη  σελίδα της ιστορίας μας .Πετσόκοψαν μισθούς, συντάξεις, επιδόματα, επέβαλλαν φόρους με τους πιο πολλούς από αυτούς να είναι παράνομοι και αντισυνταγματικοί οδηγώντας στην κοινωνική εξαχρείωση των μεσαίων και χαμηλών στρωμάτων. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά,  το τριήμερο πριν την ψήφιση του νέου μνημονίου αυτή η κυβέρνηση με περίσσιο θράσος  ζητούσε από τον ελληνικό λαό να κάνει εκ νέου υπομονή, να βάλει πλάτη ακόμη μια φορά, να υποστεί και άλλες θυσίες για την σωτηρία της χώρας, άσχετα βέβαια εάν δια στόματος του υπουργού οικονομικών κ. Βενιζέλου παραδέχτηκε ότι κανένας δεν μπορεί να ζήσει με 400 ευρώ τον μήνα. 


Επί τρεις ημέρες όλα τα μέσα που προωθούν την πολιτική της κυβέρνησης όλον αυτό τον καιρό έβαζαν το μαχαίρι στο λαιμό του έλληνα πολίτη θέτοντας τα γνωστά ψευδοδιλλήματα, εφαρμογή του νέου μνημονίου η χρεωκοπία. Στο ίδιο μήκος κύματος  ήταν και οι τοποθετήσεις των κυβερνόντων, δραματικές εκκλήσεις, ομιλίες που θαρρείς πως γράφτηκαν από τον ίδιο συντάκτη τονίζοντας την αναγκαιότητα εφαρμογής του νέου μνημονίου, οι αρχηγοί των δυο κομμάτων που συμμετέχουν στην κυβέρνηση απείλησαν με διαγραφή όποιον από τους βουλευτές τους «μαυρίσουν το μνημόνιο» πράγμα το οποίο συμβαίνει για πρώτη φόρα στην ιστορία του κοινοβουλευτισμού και μόνο δημοκρατική διαδικασία δεν θυμίζει, επιθέσεις προς τα κόμματα της αριστεράς για την ανεύθυνη ; αντιμνημονιακή πολιτική. Είδαμε ,ιδιαίτερα τον κύριο Βενιζέλο, να ανεβάζει τους τόνους και να είναι έντονα εκνευρισμένος με την στάση τους αυτή.  Απλά στο σημείο αυτό θα ήθελα να  πως η κυβέρνηση αυτή δεν είναι μια κυβέρνηση αυξημένης πλειοψηφίας  όπως ακούστηκε στην βουλή την περασμένη Κυριακή από σημαίνων στέλεχος της κυβέρνησης. Είναι μια κυβέρνηση ΜΕΙΩΜΕΝΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ που ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΛΑΪΚΗ  ΕΝΤΟΛΗ, δεν έχει προκύψει από την νόμιμη διαδικασία των εκλογών όπως προβλέπεται από το Σύνταγμά μας το οποίο βέβαια άλλοτε το αγνοούμε και άλλοτε πάλι το χρησιμοποιούμε αναλόγως με το τι εξυπηρετεί καλύτερα σε κάθε περίσταση, αλλά και δεν εκφράζει την λαϊκή βούληση.  


 Αντίθετα το τι θέλει ο λαός εκφράστηκε από τους εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες που ξεχύθηκαν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν ενάντια στην πολιτική της φτώχειας  και της απάνθρωπης πολιτικής της διμερούς, πλέον, συγκυβέρνησης. Κόσμος που έφτασε ειρηνικά, το τονίζω αυτό, στο Σύνταγμα να δηλώσει παρόν, να δείξει ότι δεν είναι αμέτοχος και ότι παρακολουθεί τις εξελίξεις και είναι απέναντι σε αυτούς που τους ξεπούλησαν τόσο εύκολα και χωρίς να τον ρωτήσουν κιόλας για να σωθεί η Ε.Ε. με τους πιστωτές μας. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να μας γεμίζει αισιοδοξία και δύναμη να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε . Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί. Για να ακριβολογούμε εδώ και πολύ καιρό έχουν μπει. Το ερώτημα είναι αν θα τους φιλέψουμε ύδωρ και γη…       


Υ.Γ 1     Δεν θα ασχοληθώ με τα στημένα επεισόδια όσο κι αν τα Μ.Μ.Ε  θέλουν να σταθούν εκεί. Ο κόσμος δεν κοιμάται και δεν μασάει κουτόχορτο.                  
 Υ.Γ2   Αν ο πρώην πρόεδρος της ΕΦΕΕ, νυν υπουργός προστασίας του πολίτη και υποψήφιος αρχηγός της «μεγάλης» σοσιαλιστικής παράταξης δεν τιμωρήσει τους αστυνομικούς που πέταξαν χημικά στους μεγάλους Μανώλη Γλέζο και  Μίκη Θεοδωράκη μπορεί και να σκεφτεί πως έπρεπε να παραιτηθεί… χθες. Εδώ κάηκε ολόκληρη η Αθήνα και δεν παραιτήθηκε θα μου πείτε και θα έχετε δίκιο.
 Υ.Γ3 “Rise and rise again until lambs become lions.” – Robin Hood


Άμπεντ Αλλούς                             

ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΑΛΒΑΝΟΙ

Είμαστε στη μετάβαση από ένα μισογκρεμισμένο κόσμο σ’ ένα νέο. Η καινούργια κοινωνία είναι κάτι άγνωστο, ακαθόριστο, αδιαμόρφωτο. Μόνο να σκιαγραφηθεί μπορεί, μέσω της παρατήρησης. Όχι της τηλεόρασης που δείχνει σπασμένα μαγαζιά, καμμένα κτήρια, μεγάλα βυζιά και ξανθιές γκόμενες. Μέσω της παρατήρησης του κινήματος, ενός μαζικού, δυναμικού, αποφασισμένου, αλλά κυρίως ετερογενούς κινήματος.

Ένα κομμάτι αυτού του κινήματος, που περιλαμβάνει από εθνικιστές μέχρι αριστερούς, έχει ως βάση του προσδιορισμού, της ρητορικής και της δράσης του την εθνική ταυτότητα. Γαλανόλευκες κυματίζουν και εθνικοί ύμνοι ψάλλονται μέσα σε ένα κλίμα πατριωτικής διέγερσης: «Όλοι οι Έλληνες ενωμένοι πρέπει να διεκδικήσουμε την εθνική μας ανεξαρτησία και να αποτινάξουμε τον γερμανικό ζυγό.»

Άνθρωποι που δεν έχουν κατέβει ποτέ στο δρόμο και είναι απολιτικοποίητοι αποφασίζουν να αντιδράσουν γιατί απλά δεν μπορούν να ζήσουν, έχοντας φτάσει στο χείριστο στάδιο ταπείνωσης. Εδώ χρειάζεται προσοχή. Ενάντια τίνος αντιδράς: Του οικονομικού συστήματος που έχοντας φτάσει στα όρια του καταρρέει, διαλύοντας την ψευδαίσθηση ευημερίας και καλοπέρασης που επικρατούσε για χρόνια και δείχνει το πραγματικό, κτηνώδες του πρόσωπο ή των «κακών ξένων δυνάμεων» και των μεταναστών που «σου κλέβουν τις δουλειές»;

Πολύ συχνά χάνεται η ουσία και ο κόσμος σαγηνεύεται από ρητορείες και λαϊκίστικες κραυγές που επικεντρώνουν στο δεύτερο. Ο απλός άνθρωπος δεν ενδιαφέρεται για την πολιτική, ενημερώνεται για την οικονομία από την Τρέμη και έχει μεγαλώσει με μια εθνικοκεντρική παιδεία. Μέχρι εκεί φτάνει πνευματικά. Δεν τον νοιάζει μια κοινωνία δίκαιη, χωρίς εκμετάλλευση, δεν τον νοιάζει ένας κόσμος ισότητας δίχως σύνορα και ψεύτικους διαχωρισμούς. Θέλει απλά να φάει, να πιεί και να πηδήξει. Θα κυνηγήσει να σφάξει τον συνάνθρωπο, συνάδελφο και γείτονά του, γιατί έχει διαφορετικό χρώμα, διαφορετική θρησκεία, διαφορετική πατρίδα. Αλλά και αυτό, μέχρι εκεί που φτάνει. Δεν θα κυνηγήσει τον Άγγλο, τον Αμερικάνο, τον Γερμανό αλλά τον Πακιστανό, τον Αλβανό και τον Κούρδο. Μάγκες δηλαδή, αλλά ως εκεί που μας παίρνει.

Δεν υπάρχει λόγος, με την επιστημονική γνώση που έχουμε στον 21^ο αιώνα να μπει κανείς στον κόπο να επιχειρηματολογήσει υπέρ της ισότητας όλων των ανθρώπων. Ας σκεφτούμε κάτι απλό: Πόσο καθυστερημένος πρέπει να είναι ένας λαός για να είναι ρατσιστής, με παππούδες πρόσφυγες και γονείς μετανάστες;

Αν πάλι αποδειχθεί ότι έχουμε μνήμη χρυσόψαρου και ο αγώνας μας πάρει λάθος δρόμο, η Ιστορία είναι μια δασκάλα που δεν κουράζεται να επαναλαμβάνει το μάθημά της. Στη Γερμανία, τις ΗΠΑ, την Αυστραλία και όπου αλλού καταφύγουμε εξαθλιωμένοι για ένα κομμάτι ψωμί θα βιώσουμε τι σημαίνει να μην είσαι ρατσιστής αλλά μετανάστης.

Βαγγέλης Τσίρμπας 

ΣΤΟΝ ΜΑΛΑΚΑ

Συμβασιούχοι σου κάνουν μάθημα για εκατό ευρώ – χαίρεσαι, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΠΤΥΧΙΟ.

Δεν υπάρχουν αίθουσες διδασκαλίας – στριμώχνεσαι, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΠΤΥΧΙΟ.

Σου καταστρέφουν την παιδεία – θέλεις ανοιχτή σχολή, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΠΤΥΧΙΟ.

Η σχολή υπολειτουργεί – συμβιβάζεσαι, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΠΤΥΧΙΟ.

Οι καθηγητές βαριούνται να κάνουν μάθημα – το βουλώνεις, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΠΤΥΧΙΟ.

Συμφοιτητές σου αγωνίζονται – αδιαφορείς, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΠΤΥΧΙΟ.

Σου βάζουν δίδακτρα – τα πληρώνεις, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΠΤΥΧΙΟ.

Δεν μπορείς να περάσεις το μάθημα – κάνεις ιδιαίτερα, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΠΤΥΧΙΟ.

Οι καθηγητές απεργούν – δυσανασχετείς, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΠΤΥΧΙΟ.

Δεν έχεις διαβάσει – αντιγράφεις, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΠΤΥΧΙΟ.

Ο μάνατζερ μπαίνει στη σχολή σου – τον υποδέχεσαι, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΠΤΥΧΙΟ.

Ο κόσμος καίγεται – δεν ασχολείσαι, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΠΤΥΧΙΟ.

…

Μπράβο!

Φοίτησες στο πανεπιστήμιο που σου άξιζε,

Πήρες τη μόρφωση που σου άξιζε,

Γέμισες το κεφάλι σου με αυτό που σου άξιζε.

…

ΠΗΡΕΣ ΠΤΥΧΙΟ!

(όπως σου άξιζε)

…

Τώρα;

Ζήσε όπως σου αξίζει.

                                                                                     

                           

Βαγγέλης Τσίρμπας

ΥΓ: Άλλοι σε λένε ταξικό εχθρό, βολεμένο, χαζό και εγωιστή˙ άλλοι πετυχημένο, ρεαλιστή, έξυπνο και προσγειωμένο. Μάλλον είσαι απλά μαλάκας.

ΖΗΤΩ ΟΙ ΑΙΩΝΙΟΙ ΦΟΙΤΗΤΕΣ!

Αιώνιος φοιτητής. Μια από τις πιο δυσφημισμένες φιγούρες της νεοελληνικής πραγματικότητας! Μπαφιάρης, τεμπέλης, βρώμικος, τζιβάτος, εγωιστής, αργόσχολος, ηλίθιος, βαρεμένος και χαραμοφάης είναι λίγα απ’ τα επίθετα με τα οποία τον στολίζει η κοινή γνώμη. Μήπως ήρθε η ώρα να ανοίξουμε λίγο τα μυαλά μας (μετά τις σχολές) και να δούμε πίσω από τα στερεότυπα;

Πρώτα απ’ όλα, αιώνιος φοιτητής ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Με τους μισθούς και τις συντάξεις που δίνονται αν έχεις λεφτά να πληρώνεις για 100 χρόνια το ρεύμα, το φαγητό, το νοίκι, τα φάρμακα, τα ρούχα, μάλλον τραπεζίτης είσαι και όχι φοιτητής. Ο μεγαλύτερος φοιτητής που έχω γνωρίσει είναι οχτώ, άντε δέκα χρόνια στο τμήμα. Αλλά μάλλον ο «δεκαετής» φοιτητής δεν είναι αρκετά πιασάρικη σύναψη και είπαμε να το φουσκώσουμε λίγο. Και κάτι άλλο: ο χρόνος είναι μια πολύ υποκειμενική και ρευστή έννοια κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες. Με άλλα λόγια, δεν καταλαβαίνεις πως περνάει. Δυόμιση χρόνια στην Κέρκυρα μου φαίνεται ότι πέρασαν πιο γρήγορα από ένα κατούρημα στις Πανελλήνιες. Οπότε αυτό που βλέπετε εσείς για δέκα χρόνια, ο άλλος το ζει σα μια βδομάδα.

Εκτός αυτού, ας ξεφύγουμε λίγο από τα καθυστέρημενα κοινότυπα σχόλια κι ας καταλάβουμε ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των αιώνιων φοιτητών ούτε ξύνονται όλη μέρα, ούτε χασικλήδες είναι. Έχουν απλά επιλέξει έναν διαφορετικό τρόπο ζωής. Είναι παιδιά που δεν ξυπνάνε και κοιμούνται με το βιβλίο στο προσκεφάλι, σύμφωνοι. Όμως αυτό δεν συμβαίνει επειδή είναι τεμπέληδες, αλλά γιατί έχουν βρει κάτι καλύτερο να κάνουν, ή μάλλον κάτι που τους γεμίζει περισσότερο. Μπορεί να ανακάλυψαν την κλίση τους στη μουσική και να παίζουν με τις ώρες κιθάρα ή να τραγουδούν, ξεχνώντας οτιδήποτε άλλο. Μπορεί να βρήκαν πολύ ενδιαφέρον το θέατρο και να ασχολούνται με την υποκριτική, κάνοντας πρόβες και ανεβάζοντας παραστάσεις. Μπορεί να τραβήχτηκαν από μια ξένη γλώσσα εκτός σχολής και να αφοσιώθηκαν στην εκμάθησή της. Μπορεί να ασχολήθηκαν με κάποιο άθλημα στο οποίο είχαν ταλέντο. Μπορεί τέλος πάντων να βρήκαν την ευκαιρία να ξεθάψουν μια κρυμμένη πλευρά του εαυτού τους, που παλιότερα λόγω άγχους, πίεσης και έλλειψης χρόνου δεν είχαν καν την πολυτέλεια να σκεφτούν.

Η περίπτωση της Κέρκυρας είναι ιδιαίτερη. Πρώτον, όλοι είμαστε μόνοι μας εδώ, ακολουθούμε το δικό μας πρόγραμμα. Βγαίνοντας από την καθιερωμένη ρουτίνα χρόνων και σχεδιάζοντας τη μέρα μας από μηδενική βάση μπορεί απ’ το κεφάλι μας να ξεπηδήσουν ένα σωρό σκέψεις που έχουν όλο το χώρο και το χρόνο να υλοποιηθούν. Οι επιλογές είναι άπειρες και ατέλειωτες. Εκτός αυτού, ο χώρος είναι υπέροχος, δένεσαι. Δεν ξέρω πολλούς που τον αποχωρίστηκαν απλά, σαν να μην άφηναν πίσω ένα από τα πιο ωραία κομμάτια του εαυτού τους. Δεν θέλεις να φύγεις ποτέ. Απλά.

Υπάρχει κάτι πολύ σημαντικό βέβαια. Είμαστε είκοσι χρονών. Που σημαίνει ότι δεν είναι δυνατόν να στεκόμαστε στα πόδια μας, να είμαστε ανεξάρτητοι. (Όχι, δεν εννοώ ότι είμαστε Ρωγμή, φίλη σοσιαλίστρια που μπαίνεις που και που στο μπλογκ για να ρίξεις μια ματιά και να βρίσεις στα σχόλια σαν ώριμο και πολιτικοποιημένο άτομο που είσαι. Εγώ πάντως σ’ αγαπώ, να το ξέρεις.) Εννοώ ότι δεν έχουμε λεφτά για να ζήσουμε μόνοι μας. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι ο αιώνιος φοιτητής κάνει πληρωμένες διακοπές διαρκείας. Πρώτον, γιατί ο εν λόγω φοιτητής δεν ζει ράθυμα σαν σε διακοπές, αλλά κάνει μια πολύ έντονη, ζωντανή, δραστήρια και δημιουργική ζωή. Και δεύτερον, γιατί αν έχει το επίπεδο συνειδητότητας να επιλέξει μια τέτοιου είδους ζωή αντί να βολευτεί στα μαθήματα και τις εξόδους του «όπως αρμόζει», από μόνη της η συνείδησή του δεν του επιτρέπει να ζει σαν παρασιτικό τσιμπούρι που εκμεταλλεύεται τους γονείς του. Μπορεί να ζει σε αυτοοργανωμένους χώρους, καταλήψεις, εκμηδενίζοντας το κόστος της στέγασής (προφανώς δεν αντιμετωπίζει αυτούς τους χώρους σαν ξενοδοχείο αλλά εφόσον μένει εκεί συμφωνεί και με τη φιλοσοφία της ύπαρξής τους), ή απλά να ζει με ό,τι χρειάζεται, δουλεύοντας ταυτόχρονα για να μην επιβαρύνει τον οικογενειακό προϋπολογισμό.

Ας δούμε λίγο τώρα ποιοι κράζουν τους αιώνιους φοιτητές: Οι συμφοιτητές τους που κατάγονται από νεόπλουτες οικογένειες, δίνουν 600-700€ νοίκι το μήνα, δεν μπορούν χωρίς widescreen και nova και κάθε βράδυ τα σπάνε στα κλαμπάκια της πόλης. Τι σημαίνει η λέξη δουλειά δεν έχουν ακούσει και ούτε πρόκειται. Ξέρουν τι σημαίνει εξουσία, υποταγή, κύρος, λεφτά. Δικαίωμά τους, αλλά οι λαϊκίστικες τσιρίδες για τους αναίσθητους φοιτητές που τάχα επιβαρύνουν οικονομικά το κράτος, από αυτούς που με το φαϊ που τρώνε σε ένα βράδυ θα μπορούσε να ταϊστεί χωρίο με υποσιτισμένα παιδάκια στην Αφρική δείχνουν ότι η καταπίεση και τα κόμπλεξ δεν κοιτούν ηλικία. Κάποιοι σαραντάρηδες και πενηντάρηδες βλέπουν τους αιώνιους φοιτητές με μεγάλη συμπάθεια και αγάπη, γιατί τους θυμίζουν τις ξέγνοιαστες κι ευτυχισμένες στιγμές που έζησαν στην ηλικία τους. Άλλοι, που τους απαγόρευαν να βγουν απ’ το σπίτι μετά τις δώδεκα, τους κλείδωναν στο μπουντούμι με τα ποντίκια και τους έδερναν με το ραβδί οι γονείς τους, εκφράζουν την ανθρωπιά και την ευαισθησία τους λούζοντας με κουβάδες νερό όποιο νεανικό γέλιο ακουστεί στο δρόμο, γιατί ως γνωστό οι αιώνιοι φοιτητές είναι και αναρχοάπλυτοι και ένα μπανάκι, έστω και με παγωμένο νερό αναμεμειγμένο με χλωρίνη στις τέσσερις το πρωί, θα τους κάνει καλό.

Σχετικά με τη σχολή: Δεν νομίζω ότι πρέπει να κάνεις την τρελή φοιτητική ζωή και να έχεις τα άπειρα ενδιαφέροντα για να χρωστάς κάποια από τα δέκα εκατομμύρια μαθήματα που έχουμε στο τέλος. Έτσι κι αλλιώς καμιά δεκαριά μαθήματα (των γνωστών καθηγητών «Αγνοούμενος ΠΔ 407/12», «Λέκτορας που θα τον διορίσουμε όταν ο Άγιος Σπυρίδωνας κυκλοφορήσει στη Λιστόν με δωδεκάποντα», «Κάνω το διδακτορικό μου, όνειρο ζω μη με ξυπνατέεεε») την χρωστάς με το που πατάς το πόδι σου στη σχολή, εξ ορισμού. Και στην τελική μου φαίνεται πολύ πιο ηθικό και σοβαρό να πάρεις πτυχίο με την αξία σου και στην ώρα σου (όοοποτε με το καλό έρθει), παρά να αγοράζεις έτοιμες εργασίες από απόφοιτους και φροντιστήρια ξένων γλωσσών, να κάνεις ιδιαίτερα για να περάσεις ένα μάθημα, να γλύφεις καθηγητές ή να αντιγράφεις στην εξεταστική. Είναι τουλάχιστον υποκριτικό την ίδια στιγμή που τα κάνεις αυτά να φωνάζεις για μια καλύτερη παιδεία και να πιστεύεις ότι θα βγεις απ’ το πανεπιστήμιο σωστός άνθρωπος και επιστήμονας απλά επειδή θα κρατάς ένα πτυχίο με βαθμό.

Λέω να σταματήσω, γιατί αν ξεχαστώ μπορεί να τελειώσω να γράφω όταν πάει τέταρτο έτος. Και όταν θα τελειώσει το τέταρτο έτος θα φύγω. Δεν έχω βλέψεις να γίνω αιώνιος φοιτητής, γιατί ως τότε πιστεύω ότι η Κερκυραίοι και η Κέρκυρα θα με έχουν βουρλίσει. Γιατί η ζωή είναι ένα μαγικό ταξίδι είτε είσαι μαθητής, είτε φοιτητής, είτε εργαζόμενος. Αρκεί να ξέρεις να περνάς καλά και όταν έρχεται η ώρα να αλλάζεις σταθμό. Βέβαια αυτό δεν θα με κάνει να σταματήσω να σέβομαι απεριόριστα εκείνους που κάνουν άλλες επιλογές. Ζήτω οι αιώνιοι φοιτητές!

Βαγγέλης Τσίρμπας