Είμαστε στη μετάβαση από ένα μισογκρεμισμένο κόσμο σ’ ένα νέο. Η καινούργια κοινωνία είναι κάτι άγνωστο, ακαθόριστο, αδιαμόρφωτο. Μόνο να σκιαγραφηθεί μπορεί, μέσω της παρατήρησης. Όχι της τηλεόρασης που δείχνει σπασμένα μαγαζιά, καμμένα κτήρια, μεγάλα βυζιά και ξανθιές γκόμενες. Μέσω της παρατήρησης του κινήματος, ενός μαζικού, δυναμικού, αποφασισμένου, αλλά κυρίως ετερογενούς κινήματος.
Ένα κομμάτι αυτού του κινήματος, που περιλαμβάνει από εθνικιστές μέχρι αριστερούς, έχει ως βάση του προσδιορισμού, της ρητορικής και της δράσης του την εθνική ταυτότητα. Γαλανόλευκες κυματίζουν και εθνικοί ύμνοι ψάλλονται μέσα σε ένα κλίμα πατριωτικής διέγερσης: «Όλοι οι Έλληνες ενωμένοι πρέπει να διεκδικήσουμε την εθνική μας ανεξαρτησία και να αποτινάξουμε τον γερμανικό ζυγό.»
Άνθρωποι που δεν έχουν κατέβει ποτέ στο δρόμο και είναι απολιτικοποίητοι αποφασίζουν να αντιδράσουν γιατί απλά δεν μπορούν να ζήσουν, έχοντας φτάσει στο χείριστο στάδιο ταπείνωσης. Εδώ χρειάζεται προσοχή. Ενάντια τίνος αντιδράς: Του οικονομικού συστήματος που έχοντας φτάσει στα όρια του καταρρέει, διαλύοντας την ψευδαίσθηση ευημερίας και καλοπέρασης που επικρατούσε για χρόνια και δείχνει το πραγματικό, κτηνώδες του πρόσωπο ή των «κακών ξένων δυνάμεων» και των μεταναστών που «σου κλέβουν τις δουλειές»;
Πολύ συχνά χάνεται η ουσία και ο κόσμος σαγηνεύεται από ρητορείες και λαϊκίστικες κραυγές που επικεντρώνουν στο δεύτερο. Ο απλός άνθρωπος δεν ενδιαφέρεται για την πολιτική, ενημερώνεται για την οικονομία από την Τρέμη και έχει μεγαλώσει με μια εθνικοκεντρική παιδεία. Μέχρι εκεί φτάνει πνευματικά. Δεν τον νοιάζει μια κοινωνία δίκαιη, χωρίς εκμετάλλευση, δεν τον νοιάζει ένας κόσμος ισότητας δίχως σύνορα και ψεύτικους διαχωρισμούς. Θέλει απλά να φάει, να πιεί και να πηδήξει. Θα κυνηγήσει να σφάξει τον συνάνθρωπο, συνάδελφο και γείτονά του, γιατί έχει διαφορετικό χρώμα, διαφορετική θρησκεία, διαφορετική πατρίδα. Αλλά και αυτό, μέχρι εκεί που φτάνει. Δεν θα κυνηγήσει τον Άγγλο, τον Αμερικάνο, τον Γερμανό αλλά τον Πακιστανό, τον Αλβανό και τον Κούρδο. Μάγκες δηλαδή, αλλά ως εκεί που μας παίρνει.
Δεν υπάρχει λόγος, με την επιστημονική γνώση που έχουμε στον 21ο αιώνα να μπει κανείς στον κόπο να επιχειρηματολογήσει υπέρ της ισότητας όλων των ανθρώπων. Ας σκεφτούμε κάτι απλό: Πόσο καθυστερημένος πρέπει να είναι ένας λαός για να είναι ρατσιστής, με παππούδες πρόσφυγες και γονείς μετανάστες;
Αν πάλι αποδειχθεί ότι έχουμε μνήμη χρυσόψαρου και ο αγώνας μας πάρει λάθος δρόμο, η Ιστορία είναι μια δασκάλα που δεν κουράζεται να επαναλαμβάνει το μάθημά της. Στη Γερμανία, τις ΗΠΑ, την Αυστραλία και όπου αλλού καταφύγουμε εξαθλιωμένοι για ένα κομμάτι ψωμί θα βιώσουμε τι σημαίνει να μην είσαι ρατσιστής αλλά μετανάστης.
Βαγγέλης Τσίρμπας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου