Κάποια πράγματα δείχνουν ότι η ανθρωπότητα αν και έχει κάνει σπουδαία πρόοδο από την εποχή των σπηλαίων, έχει πολύ δρόμο ακόμα μπροστά της. Το ίδιο είδος που δάμασε τη φύση, πέταξε πιο ψηλά απ’ τα πουλιά, ανακάλυψε το διαδίκτυο, πάτησε στο διάστημα και εξερεύνησε το σύμπαν, στον 21ο αιώνα εξακολουθεί να ψηφίζει Νέα Δημοκρατία, να βλέπει Μega και να ταξιδεύει με τα ΚΤΕΛ!
Χωρίς καμία δόση υπερβολής, έχω μια απορία: ΓΙΑΤΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΤΕΛ; Καλύτερα να ταξιδέψεις με τα πόδια, με ξυλοπόδαρα, με σκουτεράκι, με πατίνι, με ποδήλατο, με γαϊδουράκι, με άμαξα, με αερόστατο παρά με αυτό το αχρείο πρωτόγονο μέσο που πιστεύω ότι μόνο στην Ελλάδα μπορείς να βρεις. Η αλήθεια είναι ότι είχα ξεχάσει πόσο ξεφτιλισμένα και γελοία είναι τα ΚΤΕΛ επειδή πέρσι κλέβοντας ίντερνετ έβρισκα και έκλεινα πάντα από νωρίς φτηνά αεροπορικά. Έχοντας ξεμείνει Μεγάλη Βδομάδα στην Κέρκυρα, με ελάχιστα λεφτά, μαθαίνοντας πριν κάτι μέρες ότι οι δικοί μου δεν θα έρθουν τελικά για Πάσχα, με απεργίες να ξεκινάνε από αύριο, η μόνη λύση για να φύγω απ’ το σκατόνησο ήταν το ΚΤΕΛ. Φακ για!
Πριν αρχίσω την εμπεριστατωμένη τεκμηρίωση για το έμφυτο και αχαλίνωτο μίσος μου απέναντι σ’ αυτό το γλοιώδες τερατούργημα, πρέπει να πω ότι δεν τα βάζω γενικά με τα λεωφορεία. Ας πούμε τα λεωφορεία που είχαμε στις εφταήμερες και γενικά στις σχολικές εκδρομές την πάλευαν μια χαρά (ίσως να φταίει βέβαια ότι ήμασταν μεθυσμένοι). Τα αστικά λεωφορεία απ’ την άλλη μπορεί να μην είναι και το κόσμημα των συγκοινωνιών, αλλά τη δουλειά τους μια χαρά την κάνουν. Ένας είναι ο εχθρός και έχει τέσσερα γράμματα: ΚΤΕΛ.
Από πού ν΄ αρχίσεις… μπαίνοντας στο λεωφορείο τα ρουθούνια σου γεμίζουν με μια αύρα ανακατεμένης ιδρωτίλας, σκατίλας, κλανίλας, εμετού λες και σε ψεκάζουν με το πιο σιχαμερό μίγμα απλυσίας, μιζέριας, μπίχλας και γυφτιάς. Μήπως υπάρχει κάποιο συμφωνητικό που υπογράφεις όταν βγάζεις εισιτήριο που λέει ότι πρέπει να είσαι άπλυτος για πέντε μήνες για να ταξιδέψεις; Επίσης, τώρα που είπα εισιτήρια. Οι άνθρωποι που δουλεύουν στα εκδοτήρια, είναι οι πιο αγενείς, βαρεμένοι, αργοκίνητοι, άχρηστοι χαραμοφάηδες που έχει γνωρίσει το ελληνικό δημόσιο. Μπορεί να περιμένεις μια ώρα πάνω από τα εκδοτήρια και αυτός με βλέμμα κοιμισμένης αγελάδας να περιμένει να περάσει πίστα στο farmville, να μιλήσει με τη γκομενίτσα στο msn, να δει τα γκολ του θρύλου στο sport24, να παραγγείλει βιβλία στο ebay, να ακούσει το αγαπημένο του τραγούδι στο youtube, να κατέβει η καινούργια ταινία στο piratebay ΚΑΙ ΜΕΤΑ να σου βγάλει εισιτήριο. Και συνήθως με κάποια λάθος στοιχεία, όπως λάθος ώρα ή μέρα αναχώρησης, λάθος προορισμό, λάθος όνομα. Εντάξει, τόσες δουλειές έχει στο κεφάλι του, δικαιολογείται.
Η μουσική του ΚΤΕΛ. Χριστέ μου. Προφανώς κύριε οδηγέ αυτό που θέλω από σένα είναι να με πας στην Αθήνα, δεν έχω καμμία απαίτηση να έχεις κλασσική μουσική παιδεία και να βάζεις Μότσαρτ, Μπαχ και Μαρία Κάλλας. Ούτε γω ακούω καλή μουσική, δεν είμαι καλλιεργημένος ούτε το παίζω ψευτοκουλτουριάρης (ναι, για σένα που ξημεροβραδιάζεσαι στο Πολύτεχνο το είπα). Αλλά είναι εκ φύσεως αδύνατο επί οχτώ ώρες να ακούς μόνο Σάκη, Βανδή, Βέρτη, Κιάμο, Χατζηγιάννη, Μπιγιονσέ, Ίννα και Ριάνα! Άσε που έτσι όπως μου φαίνεσαι, φαλακρός εξηντάρης με σκυλόφατσα και κοιλούμπα, για τις μουσικές επιλογές σου μόνο δυο εξηγήσεις υπάρχουν: ή σου έχουν κάνει λωβοτομή, ή λόγω δουλειάς σου λείπει συνέχεια η πεντάχρονη κορούλα σου και ακούς τα αγαπημένα της τραγούδια για να τη θυμάσαι. Σε κάθε περίπτωση… ΕΜΕΙΣ ΤΙ ΦΤΑΙΜΕ;;; Και επίσης, άσε το υφάκι χαρωπής και τακτοποιημένης νοικοκυρούλας, που κάνεις σαν τρελός με το που πάμε να ακουμπίσουμε τα πόδια στο κάθισμα, να παίξουμε με το χερούλι της θέσης, να ή να βγάλουμε με το ύφασμα του καθίσματος. Εντάξει ρε φίλε, ένα βρώμικο σάπιο λεωφορείο έχεις, δεν είναι και το βασιλικό ανάκτορο που θα μας γαμήσεις επειδή σου χαλάσαμε τη διαρρύθμιση! Δεν σε πειράζουν οι τσίχλες που είναι κολλημένες ΠΑΝΤΟΥ, είμαι σίγουρος ότι και στο τιμόνι σου θα ‘χεις καμιά δεκαριά, αλλά αν πέσει κανένα ψίχουλο τυρόπιτας στο πάτωμα κάνεις σαν την πιο υστέρω ελληνίδα νοικοκυρά που της λερώνουν το χαλί μετά από ολοήμερη καθαριότητα.
Άλλο ένα πλήγμα στα ΚΤΕΛ είναι οι στάσεις που κάνουν. Καμμένες ταβέρνες στην Αμφιλοχία και σε άλλους επίγειους παράδεισους της ελληνικής υπαίθρου, όπου για να φας ένα τοστάκι ζαμπόν τυρί και μετά να έχεις κόψιμο για μια βδομάδα στην καλύτερη, ή να σε πάνε στο νοσοκομείο για αντικατάσταση στομαχιού στη χειρότερη, πρέπει να δώσεις γύρω στα πέντε ευρώ. Ο μόνος λόγος της προκοπής για τις στάσεις είναι να πας λίγο τουαλέτα. Βέβαια πρέπει να είσαι εξοπλισμένος με βάρκα και μπρατσάκια γιατί ο νεάτερνταλ νεοέλληνας που όταν είναι σπίτι σημαδεύει με όλη του τη δύναμη στο κέντρο για να μη του τα πρήζει η γκόμενα, η φίλη, η αδερφή, η σύζυγος, η μάνα ή η πεθερά (η γυναίκα που είναι στο σπίτι τέλος πάντων, η οποία είναι τρομοκρατημένη πού θα ακουμπήσει μετά τον κώλο της με τον απρόσεχτο βρωμιάρη που έχει μπλέξει), όταν είναι σε δημόσια τουαλέτα, όπως αυτές που κάνει στάση το ΚΤΕΛ αφήνει τον εαυτό του ελεύθερο να μεγαλουργήσει, με αποτέλεσμα λίμνες από τσίσα στο πάτωμα και τον τοίχο, μέχρι και κουράδες στο ταβάνι! Νομίζω ότι είμαστε το μοναδικό ζώο που μπορεί να κάνει αυτό το πράγμα.
Τέλος πάντων, ας αρκεστώ σ΄ αυτά γιατί έχω αρχίσει και ζαλίζομαι μετά από τις δυο χιλιάδες στροφές του δρόμου που συναντήσαμε αυτό το δεκάλεπτο. Άσε που δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου να γράφεις σε λάπτοπ περιορισμένος σε περίπου πενήντα εκατοστά, με έναν χοντρό γέρο να κάθεται ακριβώς δίπλα σου δυσανασχετώντας για το διάβολο της τεχνολογίας που απλώνεται δίπλα του, ενώ τα πόδια σου να κοντεύουν να σπάσουν από την αβολεψιά και τη στενοχωριά.
Σημασία δεν έχει το ταξίδι, αλλά ο προορισμός. Λίγες ώρες μένουν!
Βαγγέλης Τσίρμπας
