Καλοκαιρινός αποχαιρετισμός

Απογευματάκι. Στο ΚΤΕΛ από Γλυφάδα για Κέρκυρα μετά από εξουθενωτικό μπάνιο παρέα με το μισό ΤΞΓΜΔ και μεταξύ ύπνου και ξύπνιου από την κούραση, με πιάνει η βλακεία μου και αρχίζω να αναλογίζομαι πότε πρόλαβε και πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος (σχεδόν) στην Κέρκυρα…. Πότε ήταν που πρωτοπάτησα το πόδι μου στο νησί γεμάτη ενθουσιασμό που τελικά πέρασα στην πρώτη επιλογή μου (και χαζοχαιρόμουνα που θα μένω μόνη μου και θα είμαι και σε νησί), πότε πήγα για τις εγγραφές και πότε άρχισα να ψάχνω απεγνωσμένα για σπίτι πηγαίνοντας όλη την πόλη πάνω – κάτω και μαθαίνοντας για πρώτη φορά να μην χάνομαι μέσα στα καντούνια… πάνε σχεδόν δέκα μήνες από τότε… οι μισοί από μας δεν μένουν καν στο σπίτι που είχαν βρει στην αρχή (και εγώ είμαι μια από αυτούς) και πλέον δεν διανοείται να χαθούμε μέσα στην πόλη!

Μετά σαν χαμένα κοτόπουλα που το έσκασαν απ’ την φωλιά , να πάμε στα πρώτα μαθήματα, να γνωριστούμε , να τρέχουμε στην γραμματεία για το πάσο

, να δηλώσουμε βιβλία στον Εύδοξο, να ρωτάμε από δω κι από κει για πληροφορίες και απορίες επειδή ήμασταν πρωτάρηδες… 

     

Όταν είχα πρωτοέρθει εδώ ονειρευόμουν ένα τμήμα διαφορετικό από τα άλλα, με ενδιαφέροντα και πρακτικά μαθήματα, με διερμηνεία και εξάμηνο εξωτερικού, με ευκαιρίες για να βγεις εκτός Ελλάδας και με μερικούς από τους  καλύτερους καθηγητές των Ελληνικών πανεπιστημίων. Μερικά από τα όνειρα αυτά επαληθεύτηκαν ενώ άλλα ίσως και να μην πραγματοποιηθούν ποτέ. 

Παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε ήδη από την αρχή (θέματα στέγασης) το πρώτο εξάμηνο με άφησε με πολύ θετικές εντυπώσεις. Κοιτάχτε…, γενικά θέλω να πιστεύω πως διαφέρουμε σημαντικά από οποιοδήποτε άλλο πανεπιστημιακό τμήμα στην Ελλάδα και αυτό δεν το λέω με καμία διάθεση να μειώσω τα άλλα τμήματα. Είμαστε μόνο 100 παιδιά ανά έτος και αυτό μας προσφέρει πολλά πλεονεκτήματα. Δεν έχω δει άλλους φοιτητές να έχουν τόσο καλή σχέση με τους καθηγητές τους και να αντιμετωπίζουν ο ένας τον άλλο με τόση οικειότητα. Επίσης, δεν έχω δει τόση αλληλεγγύη μεταξύ συμφοιτητών. Ότι και να χρειάστηκα πάντα κάποιος από τους συμφοιτητές μου θα ήταν πρόθυμος να με βοηθήσει και το ίδιο κ εγώ. 

Είναι αλήθεια ότι οι περισσότεροι από εμάς στην αρχή ήταν διστακτικοί και μαζεμένοι. Πλέον, όλοι γνωρίζονται με όλους και αντιμετωπίζουν πολύ θετικά ο ένας τον άλλο. Δεν ξέρω για εσάς αλλά φέτος γνώρισα πολλά άτομα και με μερικά από αυτά (παρότι γνωριζόμαστε μόνο ένα χρόνο) μπορώ να πω ότι δεν είμαστε απλά φίλοι αλλά αφού όλοι είμαστε μόνοι μας εδώ και  μακριά από τα σπίτια και τις οικογένειές μας, τότε ναι μπορώ να πω πως είναι η οικογένειά μου εδώ. Δεν είναι μόνο ο χρόνος αλλά η καθημερινότητα που σε κάνει να γνωρίζεις πολύ καλά κάποιον και να ξέρεις πως ότι κι αν συμβεί θα είναι εκεί για να σε βοηθήσει. Συνεχίζω ακόμα και τώρα να γνωρίζω αξιόλογα άτομα και όλα αυτά είναι μόνο η αρχή. Οι φίλοι που κάνουμε εδώ θα είναι φίλοι μιας ολόκληρης ζωής, φίλοι που θα θυμόμαστε πάντα και θα μας λείπουν και που κάποτε ήταν οικογένειά μας. Μπορεί μέχρι το τελευταίο έτος να μην κάνουμε καν παρέα με τα ίδια άτομα , όμως ο καθένας είχε κάτι να μας προσφέρει. 

Επίσης , μπορεί όλο το χρόνο να γκρίνιαζα για τον βρομόκαιρο του νησιού, για την συμπεριφορά των κατοίκων, για τα ακριβά ενοίκια και για πολλά άλλα, όμως τώρα που πρέπει να φύγω για τρεις μήνες συνειδητοποιώ πως δεν μπορώ να αποχωριστώ ούτε το νησί ούτε τους φίλους μου… Ο πρώτος χρόνος της φοιτητικής μου ζωής με γέμισε εμπειρίες που δεν θα ξεχάσω ποτέ…αν περνούσε από το χέρι μου απλά θα έμενα για πάντα στο πρώτο έτος όμως δυστυχώς οι εμπειρίες κερδίζονται μόνο μια φορά.     

Για να κλείσω (επειδή ότι και να πω έτσι κι αλλιώς θα πρέπει να φύγω και να ξαναπάω Αθήνα κάποια στιγμή) θα ήθελα να ευχηθώ σε όλους σας καλές διακοπές, να περάσετε ΤΕΛΕΙΑ και με το καλό να ξαναέρθουμε από Σεπτέμβρη με νέα όρεξη και δύναμη γιατί το δεύτερο έτος δυστυχώς προβλέπεται αρκετά δύσκολο και επώδυνο. Θα μου λείψετε όλοι πάρα πολύ!! Και ότι κι αν γίνει θα είμαστε πάντα Κέρκυρα ρεεεε!! ;)

http://www.youtube.com/watch?v=XCl_xeRgn0M
Μαρία Γιαχγιά