Βραδινές σκέψεις

Χτές είχαμε σουαρέ στο σπίτι μας (λόγω της γιορτής του πατέρα μου-άκυρη πληροφορία) και ορισμένα από αυτά που ειπώθηκαν με τροφοδότησαν με μπόλικο υλικό για σκέψη.

Σε κάποια φάση της συζήτησης μεταξύ συγγενών και φίλων έγινε αναφορά στο μεσοπρόθεσμο, το οποίο έιχε μόλις ψηφιστεί. Η μάνα μου και κανα δυο γυναίκες της ηλικίας της συμφώνησαν πως δεν είχαν καμία αμφιβολία ότι θα εγκριθεί από τη βουλή. Και κάπου μέσα στα σχόλια αυτά της απογοήτευσης και της αγανάκτησης, ακούγεται η φωνή της γιαγιάς μου που λέει με ύφος παιδικής αθωότητας :-Τι είναι αυτό;- Τι είναι αυτό!!!της απαντά εμφανώς πειραγμένη η μάνα μου που δεν μπορεί να χωνέψει το γεγονός ότι η γιαγιά μου, αν και καθισμένη επι ώρες μπροστά στο χαζοκούτι, δεν έχει καν ακούσει τη λέξη «μεσοπρόθεσμο». -Τα νέα μέτρα λιτότητας, της απαντά μια από τις παρευρισκόμενες στο σουαρέ. Είναι ένας κορσές που όσο πάει στενεύει μέχρι να μας πνίξει όλους μαζί. -Α, καλά τι μας νοιάζει εμας, συνεχίζει ακάθεκτη η γιαγιά χωρις να επηρεαστεί από το όλο κλίμα αγανάκτησης κι ανησυχίας που επικρατεί στο σαλόνι. Εσένα γιαγιά ίσως όχι πολύ αλλά εμένα και τη Γ…(δείχνοντας ένα μικρότερο κοριτσάκι) μας νοιάζει και πολύ μάλιστα, της αποκρίνομαι. Κάτι παρόμοιο της απαντούν και οι υπόλοιποι μετέχοντες στη συζήτηση. Η μάνα μου, μη μπορώντας να συγκρατήσει την αγανάκτησή της από τη υπέρμετρη απάθεια της γιαγιάς, περιορίζεται σε μερικά επιφωνήματα και αλλάζει το θέμα της συζήτησης.

Γεροντική άνοια θα μπορούσε εύλογα να μου πει κανείς. Όμως όχι. Η γιαγιά μου είναι αρκετά νέα. Προέρχεται από οικογένεια προσφύγων και έχει ζήσει και πολέμους και χούντα και πολλές πολιτικοκοινωνικές αλλαγές στην Ελλάδα. Κι όλα αυτά τα θυμάται μια χαρά. Αμόρφωτη θα έλεγε κανείς άλλος. Ναι, δε διαφωνώ. Ένα δημοτικό έχει τελειώσει όλο κι όλο. Όμως ξέρω ότι μεγάλο ρόλο παίζει και η κοινωνική μόρφωση. Και κυρίως για να είσαι αγανακτισμένος ή έστω για να βλέπεις τη χωρα σου να βουλιάζει μεσα στο βάλτο (άλλη λέξη είχα υπόψη) δε χρειαζεται να έχεις τελειώσει και πανεπιστήμιο. Άλλωστε πόσα γεροντάκια βλέπουμε στο Λαζόπουλο που λένε καθημερινά τον πόνο τους στην κάμερα. Αυτοί είναι όλοι μορφωμένοι; Για να μην το αναλύσω παραπάνω, η γιαγιά μου είναι ένα ακόμη θύμα του γενικού κινήματος αποπροσανατολισμού που λαμβάνει χώρα στην Ελλαδίτσα μας (ή μάλλον και στην Ελλαδίτσα) και που απευθύνεται κυρίως σε τέτοιους ανθρώπους. Η τηλεόραση έχει πρωτεύοντα ρόλο σ’ αυτό. Η γιαγιά μου πχ (πολύ τη μελετάω την καημένη) βλέπει ανελλιπώς όλα τα τούρκικα σιριαλ (δεν έχω κατι προσωπικό με αυτά αλλά είναι εμφανώς χαμηλού επιπέδου) και παρακολουθεί κουτσομπολίστικα. Βάζω στοίχημα ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει με πολλούς άλλους και κυρίως ηλικιωμένους. Μας κουταίνουν (που λένε και στο νησί μας), μας αποβλακώνουν, πως το λένε, για να κάνουν αυτοί ανενόχλητοι τη δουλειά τους. Βέβαια, σ’ αυτό φταίμε κι εμείς. Γιατί σε έναν άνθρωπο που τα εχει 400, που διαβάζει, ενημερώνεται πολύπλευρα για τις εξελιξεις, συζητά και κυρίως ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ δεν μπορούν να κάνουν κάτι τέτοιο, δεν μπορούν να παίξουν το παιχνίδι τους. Ο κόσμος έχει μάθει να σιχαίνεται την πολιτική και να ασχολείται με πράγματα που δεν του καταναλώνουν πολλή φαιά ουσία και κυρίως δεν τον ταλανίζουν ψυχικά. Αυτό που πρέπει να σιχαίνεται όμως είναι οι πολιτικοί (οι περισσότεροι τουλάχιστον), όχι η ίδια η πολιτική . Σε αυτή συμμετέχουμε όλοι ή τουλάχιστον θα έπρεπε να το κάνουμε. Το καλύτερο πράγμα που μπορεί να κάνει ένα κράτος για συνεχίζει την ανελεύθερη και βάναυση προς τους πολίτες τακτική του είναι να κρατά τους πολίτες του ναρκωμένους. Και δυστυχώς στην Ελλάδα αυτό συμβαίνει σε μεγάλο βαθμό.

Για να τελειώνω, ο προβληματισμός μου είναι ότι το κράτος σε ανθρώπους όπως η γιαγιά μου- δηλαδή ανενημέρωτους και αδιάφορους για τα πολιτικά δρώμενα- παραχωρεί δικάιωμα ψηφου, όπως ακριβώς παραχωρεί όπλο σε ακροδεξιούς (άλλου παππά ευαγγέλιο αυτό). Και δυστυχώς στη χώρα μας πολλοί είναι αυτοί που έχουν δικαίωμα να ψηφίσουν και να συνδιαμορφώσουν την πολιτική σκηνή και απλώς…δεν τους νοιάζει. Μην ανησυχείτε…δεν προσπαθώ να σας καλέσω όλους σε επανάσταση για να διαλύσουμε το κατεστημένο, αλλά προσπαθώ να περάσω το εξής μήνυμα: τα μάτια μας πάντα ανοιχτά, παιδιά, να μη μας τα κλείσει κανείς, και τα μυαλά ακόμη πιο ανοιχτά, γιατί, να ξέρετε, αυτό είναι το ισχυρότερο όπλο που κατέχουμε.

Χ.Παρτσανάκη