Ο Αναγνώστου, το ΔΝΤ και το αλώνι

O άνθρωπος που ψήφισε η πλειοψηφία των Ελλήνων και στη συνέχεια μίσησε το σύνολό τους, ο Γιωργάκης ο Πρωθυπουργός, ενίοτε σταματά να ζητιανεύει σ’ όλη την Ευρώπη για δανεικά και πηγαίνει διακοπές. Όχι στη Μύκονο, την Πάρο ή την Κέρκυρα αλλά σ’ ένα παραλιακό χωριουδάκι της Μεσσηνιακής Μάνης. Το πιο όμορφο μέρος του κόσμου, που τυχαίνει να είναι και χωριό μου.

Με το που ακούστηκε η είδηση όλοι άρχισαν να σχολιάζουν. Εγώ με τα ετοιμοπόλεμα ξαδέρφια μου αρχίσαμε να ετοιμάζουμε την υποδοχή με συνθήματα: «Είσαι η ελπίδα μας, πήδα, πήδα, πήδα μας!» Ο θείος μου, ως πιο ώριμος (και επιχειρηματίας) μας κάλεσε να συμμορφωθούμε. Να έρθει να φάει ο άνθρωπος και να τον σερβίρουν αυτοί που του «τραγουδούσαν» πριν; Άρχίζουν να σχολιάζουν ότι ήρθε incognito, ότι έκλεισε δωμάτιο με όνομα Αναγνώστου. Ντρέπεται να κυκλοφορήσει με τ’ όνομά του και θα κυβερνήσει μια χώρα; Άσε ότι τον συνοδεύει το μισό λιμενικό, η αστυνομία και τα ΟΫΚ της περιοχής, με δικά μας έξοδα φυσικά. Φουντώνει η οργή, αυξάνονται οι μανιάτες αγανακτισμένοι με το Δ.Ν.Τ. και το Μεσοπρόθεσμο. Κάποιος πιο λογικός (και πράσινος) υπενθυμίζει ότι πρέπει να σεβόμαστε τους θεσμούς. Εμείς δεν τον βάλαμε εκεί που είναι άλλωστε;

Βέβαια, η πιο ωραία αντίδραση στην έλευση του πρωθυπουργού, κι ας μας χωρίζουν εξήντα χρόνια και πολλαπλάσια χιλιόμετρα μυαλού, ήταν της γιαγιάς μου: «Χέστηκε η φοράδα στ’ αλώνι»

Βαγγέλης Τσίρμπας

Παιδεία: no money, no honey!

24 Αυγούστου 2011, εν μέσω θέρους, ψηφίζεται στη Βουλή με μεγάλη πλειοψηφία ο νόμος-πλαίσιο για τα ελληνικά πανεπιστήμια. Μετά από ένα θρίλερ διαβουλεύσεων, η Νέα Δημοκρατία, αφού έκανε τα ναζάκια της βέβαια, τελικά πείστηκε και υπερψήφισε το νομοσχέδιο που είχε ήδη υπερψηφίσει το κυβερνόν κόμμα ομού μετά των βουλευτών του ΛΑ.Ο.Σ., καθώς συνειδητοποίησε το πόσο άρτιο είναι αυτό το νομοσχέδιο. Οι αλλαγές που θα επιφέρει στα ελληνικά πανεπιστήμια είναι σημαντικότατες.

Κατ’ αρχάς, καταργείται το πανεπιστημιακό άσυλο, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι ο χώρος του πανεπιστημίου εξισώνεται με όλους τους υπόλοιπους δημόσιους χώρους, σύμφωνα με την Άννα Διαμαντοπούλου. Άρα, είτε πηγαίνει κανείς στο πανεπιστήμιο, είτε στις δημόσιες τουαλέτες είναι το ίδιο. Θα μου πείτε βέβαια, ποια η διαφορά ενός πανεπιστημίου στην Ελλάδα μετά από μια κατάληψη σε σχέση με τις δημόσιες τουαλέτες όλο το χρόνο; Καμμία! Η κατάργηση του ασύλου συνδέεται με την ανεξέλεγκτη δράση ακραίων ομάδων στα πανεπιστήμια, οι οποίοι δρουν χωρίς να λαμβάνουν συνήθως υπόψιν τους καμμία ομόφωνη απόφαση της πανεπιστημιακής κοινότητας. Από την άλλη όμως, γι’ αυτή τη δράση των ομάδων αυτών ευθύνεται το ίδιο το κράτος που επιτρέπει στον καθένα να εισέρχεται στους πανεπιστημιακούς χώρους και να συμπεριφέρεται λες και είναι τσιφλίκι του. Αντί να ενισχύσει την θέση της απόψεως του συνόλου των φοιτητών, καταργεί το θεμελιώδες δικαίωμα της προστασίας του φοιτητή εντός του πανεπιστημίου που θεσπίστηκε μετά τα γεγονότα του Μάη του 1968 και του Νοέμβρη του 1973, στα πλαίσια μιας δήθεν πάταξης των ακραιοτήτων. Έτσι όμως, ακόμη και μετά από ομόφωνη απόφαση των φοιτητών για μια ειρηνική κατάληψη του Πανεπιστημίου, η αστυνομία θα έχει δικαίωμα εισβολής. Και όλοι ξέρουμε πόσο αποτελεσματική είναι η Ελληνική Αστυνομία σε τέτοιες υποθέσεις.

Ακόμη, το δικαίωμα των φοιτητών να εκλέγουν τον Πρύτανη του πανεπιστημίου όπου σπουδάζουν καταργείται, παρά τις «φιλότιμες» προσπάθειες της Νέας Δημοκρατίας να μας δώσει ένα 5% επί του συνόλου των ψήφων, έτσι για να νιώθουμε το Πανεπιστήμιο σαν το σπίτι μας! Είναι βέβαιο πως αυτή η απόφαση πάρθηκε με γνώμονα τη κατάσταση στα μεγάλα Πανεπιστήμια, στα οποία οι μόνοι φοιτητές που ψηφίζουν για Πρύτανη είναι κάποιοι που έχουν συγκεκριμένα συμφέροντα και το ποσοστό συμμετοχής είναι εξαιρετικά χαμηλό. Είναι «αντιδημοκρατικό» όμως να πεις «υποχρεωτική ψήφος όλων των φοιτητών στις Πρυτανικές εκλογές», ή να καλλιεργήσεις μια νοοτροπία σύμφωνα με την οποία είναι καθήκον του καθενός να συμμετέχει στις εκλογές αυτές. Άρα, αφαιρούμε και αυτό το δικαίωμα από τους φοιτητές, τους δίνουμε άλλη μια λευκή μέρα για να πάνε για καφέ. Και αφού σε αυτή τη χώρα μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά, οι φοιτητές μικρών πανεπιστημίων όπως το Ιόνιο Πανεπιστήμιο, που στις τελευταίες εκλογές πήγαν αθρόα να ψηφίσουν, και τις δύο ημέρες των εκλογών, συμπαρασύρονται στον Καιάδα με τους «ανενεργούς φοιτητές». Πάμε λίμπρο για καφέ;

Επιπλέον, στα πλαίσια της πάταξης της οικογενειοκρατίας και των πελατειακών σχέσεων (αμάν, λες και διαβάζω ξανά την Ιστορία κατεύθυνσης, στο κεφάλαιο για το κατάσταση στην Ελλάδα μετά τον Τρικούπη) θα συμμετέχουν υποχρεωτικά στα εκλεκτορικά σώματα και θα βάζουν ακόμη και υποψηφιότητα για πρυτάνεις, με μόνη προϋπόθεση την τέλεια γνώση της ελληνικής γλώσσας. Το δεύτερο δεν είναι απαραίτητα κακό, καθώς και Έλληνες έχουν γίνει πρυτάνεις στο εξωτερικό και ίσως έτσι γίνουν πιο στενές οι συνεργασίες με ξένα πανεπιστήμια. Όμως, πρώτον, πρέπει να έχουμε ξένο πρύτανη για να διεθνοποιήσουμε τα πανεπιστήμιά μας, και δεύτερον, οι υποψήφιοι αυτοί θα έχουν καμμία γνώση των ελληνικών προβλημάτων, των απαιτήσεων της ελληνικής κοινωνίας ή θα διοικούν τα ελληνικά πανεπιστήμια σαν φέουδα του Καρλομάγνου; Όσον αφορά το πρώτο, την υποχρεωτική συμμετοχή ξένων στα συμβούλια, στη λήψη αποφάσεων και στις εκλογές, ενώ οι φοιτητές παίρνουν ξανά ό,τι έπαιρναν από την ελληνική παιδεία, τότε επανερχόμαστε σε εποχές Άρμανσμπεργκ-Μάουερ-Άιντεκ και μας υπενθυμίζουν ότι το νέο μας πολίτευμα είναι η κοινοβουλευτική ΔΝΤκρατία, άρα ακόμη και οι αποφάσεις των πανεπιστημίων θα ελέγχονται έστω και σε μικρό ποσοστό από ξένους, μη γνώστες των ελληνικών προβλημάτων και ζητημάτων, καθιστώντας φοιτητές και Έλληνες ή ξένους που βρίσκονται ήδη στην Ελλάδα Πανεπιστημιακούς εγκεφαλικά κατώτερους για την συμμετοχή στα πανεπιστημιακά ζητήματα. Δυστυχώς, οι ελληνικές αρχές είναι ανήμπορες να πατάξουν ακόμη και σήμερα προβλήματα από άλλη χιλιετία.

Επίσης, καθιερώνονται και οι χορηγίες στα πανεπιστήμια. Το ελληνικό κράτος, αδυνατώντας να χρηματοδοτήσει τη παιδεία πια, δίνει την δυνατότητα σε επιχειρήσεις να επενδύουν στα ελληνικά πανεπιστήμια. Η Ελλάδα βρίσκεται στην 83^η θέση διεθνώς, μαζί με την Αργεντινή, καθώς σπαταλά μόλις το 4% του ΑΕΠ της για την παιδεία. Σημειωτέον ότι μια θέση πιο πάνω απ’ την Ελλάδα είναι η Ερυθραία με 4,1% του ΑΕΠ της για την παιδεία και μια θέση πιο κάτω το Μπουρούντι με 3,9%. Στην πρώτη θέση είναι η Κούβα (18,7%) ενώ και οι Σκανδιναβικές χώρες πρωτοπορούν (Δανία 8,5%, Σουηδία 7,7%, Νορβηγία 7,6%). Οι χορηγίες αυτές δεν σημαίνουν τίποτα άλλο παρά μόνο την ιδιωτικοποίηση του πανεπιστημίου. Μόνο οι θετικές επιστήμες θα βρουν χορηγούς καθώς αυτές είναι που παρέχουν «νέα γνώση» σύμφωνα με το Υπουργείο Παιδείας. Άρα οι ανθρωπιστικές επιστήμες δεν έχουν θέση στη νέα παιδεία. Βέβαια, και οι χορηγίες αυτές θα οδηγήσουν τις θετικές επιστήμες στην κατευθυνόμενη έρευνα, αυτή που συμφέρει τον χορηγό. Ας μην ξεχνάμε πως με την μείωση της κρατικής επιχορήγησης στα πανεπιστήμια, αυτά θα οδηγηθούν σιγά σιγά στην θέσπιση διδάκτρων ώστε να μπορούν να επιβιώσουν. Βέβαια, σε καμμία Σκανδιναβική χώρα, πλην της Δανίας, δεν πληρώνει κανείς δίδακτρα για προπτυχιακές και μεταπτυχιακές σπουδές.

Ύστερα, επανέρχονται τα φοιτητικά δάνεια. Βλέποντας πως δεν θέλουν να χρηματοδοτήσουν την παιδεία, αρχίζουν να ξαναδιαφημίζουν αυτό τον θεσμό, ο οποίος είναι ιδιαίτερα διαδεδομένος στο εξωτερικό. Τα δάνεια είναι άτοκα και η αποπληρωμή δεν πιέζει τον φοιτητή καθώς πρέπει να αποπληρώσει το δάνειο στο κράτος. Μόνο που στο εξωτερικό, όλοι οι 18χρονοι παίρνουν φοιτητικό δάνειο γιατί δεν θέλουν να παίρνουν χρήματα από τους γονείς τους, ως νοοτροπία δεν έχουν πρόβλημα να συγκατοικούν με αγνώστους και με άτομα άλλου φύλου, ώστε να μην σπαταλούν πολλά χρήματα για στέγαση και είναι σίγουροι για την επαγγελματική τους αποκατάσταση, άρα και αποπληρωμή του δανείου με τα δικά τους λεφτά. Στην Ελλάδα είναι πρακτικά αδύνατον, τα δύο πρώτα για λόγους νοοτροπίας, το τρίτο λόγω απουσίας θέσεων εργασίας. Και θέτω το εξής ερώτημα: το κράτος επαναφέρει τα φοιτητικά δάνεια, μήπως όμως θα έπρεπε να σκέφτεται και τις υποτροφίες για φοιτητές/μαθητές που αριστεύουν ή/και σε παιδιά φτωχών οικογενειών; Αλλά όχι, μην δώσουμε χρήματα στους φοιτητές! Υπάρχει η Eurobank να επιβραβεύει επιτυχόντες στα πανεπιστήμια και να τους δίνει ένα καλό έναυσμα για να ξεκινήσουν την ακαδημαϊκή τους πορεία. Μήπως όμως θα έπρεπε να το κάνει το κράτος αυτό;

24 Αυγούστου 2011, η ημερομηνία του βίαιου θανάτου της δωρεάν παιδείας. Να ζήσουμε να τη θυμόμαστε.† Μετά όμως να μην αναρωτιούνται για ποιο λόγο υπάρχει διαρροή μυαλών προς το εξωτερικό. Οι ίδιοι που παραπονιούνται είναι αυτοί που οδήγησαν και συνεχίζουν να οδηγούν και θα συνεχίσουν από ότι φαίνεται να οδηγούν την νεολαία έξω από την νυν και αεί Ψωροκώσταινα.

Κωνσταντίνος Καλαχάνης

http://www.tovima.gr/education/article/?aid=416113

http://www.nationmaster.com/graph/edu_edu_spe-education-spending-of-gdp

http://www.parapolitika.gr/ArticleDetails/tabid/63/ArticleID/233675/Default.aspx

Πού πας, καλέ Γιωργάκη, απόψε στο γιαλό; Δε σου παν πως το βράδυ πάμε για πνιγμό;

Σε μια περίοδο που η ελληνική πραγματικότητα διερωτάται, αν το αύριο θα είναι καλύτερο από το χθες και αν η προσπάθεια για τη σωτηρία της χώρας από την συνεχή πτώση και κατάπτωση σε έναν βούρκο θα αποφέρει επιτέλους αποτελέσματα θετικά, έρχεται η ώρα για όσα μέχρι τώρα ήταν ιδωμένα από την σκοπιά του Έλληνα να ιδωθούν από την οπτική γωνία του Ευρωπαίου που ανήκει σε ένα ενιαίο είναι.

Η αλήθεια είναι πως ο κόσμος έχει έρθει αντιμέτωπος με καταστάσεις που προμήνυαν ακόμη πιο δυσοίωνα γεγονότα. Αλλά ετούτη τη φορά ο κόσμος βρίσκεται μπροστά σε ένα χάος που χτυπά αλύπητα την οικονομία και δημιουργεί έναν ανείπωτο φόβο πως μια οικονομική κρίση δεν ήταν το τελικό χτύπημα. Η δυνατότητα ανακάμψεως είναι μια τραγική ιστορία, που όπως ο Μίχαελ Έντε την ονόμασε «χωρίς τέλος», έτσι αποπειρώμαι να την ονομάσω με τη σειρά μου «ιστορία χωρίς αίσια έκβαση, πόσο μάλλον τέλος».

«Η κρίση είναι προ των πυλών», προέβλεπαν οικονομολόγοι εδώ και χρόνια. Μα, ποιος έδωσε σημασία; Ο μαθητής ενδιαφερόταν για τη δική του ιστορία, ο φοιτητής για τις δικές του υποχρεώσεις, ο δημόσιος υπάλληλος για την πάρτη του, ο ιδιώτης για όλα εκείνα που πρέπει να φέρει σε πέρας, προκειμένου να διάγει έναν αξιοπρεπή βίο, ο ιδιωτικός υπάλληλος ασχολείτο με εκείνα που την εργασία του και την επαγγελματική του ανέλιξη. Μονάχα η νοικοκυρά έθεσε στον εαυτό της το ερώτημα, ποιος θα επιβιώσει άραγε το σήμερα για να δει το αύριο και να αναρωτηθεί γιατί βρεθήκαμε εδώ.

Και σήμερα ερχόμαστε σε μια νέα κατάσταση που απαιτεί να δούμε τη ζωή από το φακό της αλήθειας και να καθορίσουμε επιτέλους το ποιος, το πώς και το γιατί. Η πρόθεση του ενός καθιστά τη διερεύνηση όλων αυτών των παραγόντων δύσκολη και ακατόρθωτη, καθώς όπως ένα χελιδόνι δεν φέρνει την άνοιξη, έτσι και η αν αναζήτηση της αλήθειας είναι μια διαδικασία που απαιτεί συλλογική προσπάθεια.

Πού πήγαν όλα αυτά τα λεφτά; Αυτό ρωτά καθημερινά ο μέσος Έλληνας, καθισμένος απέναντι από μια τηλεόραση, αναμένοντας να ακούσει κάτι ευοίωνο από τα καθημερινά ενημερωτικά δελτία που δύσκολα ανταποκρίνονται στον πληροφοριακό τους χαρακτήρα.

Και, έτσι, βλέπουμε την καθημερινή αντιπαράθεση του είναι με το φαίνεσθαι. Συνάμα αντικρίζουμε καθημερινά την αντιπαράθεση των κομματικών παρατάξεων που ολοένα αυξάνεται. Και, τελικά, ακούμε την φράση του πρωθυπουργού: «οι πολίτες θέλουν να δουν αλλαγές και όχι εκλογές», βάζοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο (με μία ρίμα) ένα τέλος σε όλα τα ενδεχόμενα για πρόωρες εκλογές.

Η φύση έδωσε στον άνθρωπο την ικανότητα να χτίζει πόλεις, οργανωμένες κοινωνίες. Ο τρόπος διακυβέρνησης των κοινωνιών τούτων ήταν η πολιτική. Ωστόσο, η υπεροψία του ανθρώπου και η ανάγκη του να καθιστά τους αδύναμους άθυρμα των ιδεολογιών του οδήγησε την πολιτική σε νέα επίπεδα, αποκαλύπτοντας τις σκοτεινές πτυχές της: τη λοιδορία, τα πεσκέσια, την κλοπή, την αδιαφάνεια.

Με μια τέτοια παραλλαγή της φύσης του ο άνθρωπος μετατράπηκε από πολιτικό ον σε πολιτικό κτήνος, διαμορφώνοντας τον κόσμο με γνώμονα τη δική του γνώμη και την ανάγκη για πλούτο και δύναμη. Όταν η αγάπη για δύναμη ξεπερνά την δύναμη της αγάπης, τότε ο κόσμος μπαίνει σε μια νέα τροχιά, όπου η ειρήνη αντικαθίσταται από την ανάγκη για επιβολή, είχε πει κάπως έτσι ο Τζίμι Χέντριξ (Jimmy Hendrix).

Στο μυαλό μου πλάθω έναν ιδανικό κόσμο. Η πεμπτουσία του κόσμου αυτού διαμορφώνεται από τη δύναμη του ανθρώπου να αγαπά τον πλησίον του και να δρα όχι για το ατομικό αλλά για το συλλογικό συμφέρον, ωφελώντας έτσι και τον εαυτό του. Αλλά αυτό είναι ένα όνειρο που δεν θα γίνει πραγματικότητα;

Σπύρος Μπαλέσιας

Ανατολικά της Εδέμ

Το παρόν άρθρο αποτελεί μια συνοπτική καταγραφή των εμπειριών και των παρατηρήσεων του αρθρογράφου κατά την 20 ήμερη παραμονή του στη Γερμανία, καθώς και σύγκριση Ελλάδας και Γερμανίας σε διάφορα επίπεδα.

Συγκοινωνίες: Στη Γερμανία το τρένο είναι το κατ’ εξοχήν μεταφορικό μέσο που χρησιμοποιούν όλοι. Είναι ιδιαίτερα ανεπτυγμένο σε σημείο σχεδόν σε κάθε κατσικοχώρι μιας οικογένειας και ενός ανεμόμυλου να υπάρχει και σιδηροδρομικός σταθμός, που λειτουργεί καθημερινά και να έχει και 4 τρένα την ημέρα από και προς αυτό (π. χ. Rostock Torfbrücke). Εννοείται πως στα τρένα επιτρέπεται η μεταφορά κατοικίδιων και ποδηλάτων. Οι άνθρωποι δεν έχουν άγχος για τις μεταφορές. Άμα δεν προλάβουν το τρένο που ήθελαν, το επόμενο δεν αργεί. Αλλά δεν χολοσκάνε κιόλας, γιατί τα δρομολόγια των λεωφορείων, τρόλεϊ, ηλεκτρικού είναι συχνά και καλύπτουν μεγάλο εύρος της έκτασης των πόλεων.                      

                    

Χάρτες του Σιδηροδρομικού Δικτύου των δύο χωρών

Παρ’ όλα αυτά, άμα δεν είσαι Γερμανός ή αρκετά ενημερωμένος για τις διάφορες προσφορές του Deutsche Bahn, τότε μάλλον θα πληρώσεις μόλις 33, 60 ευρώ φοιτητικό εισιτήριο για μια απόσταση 250 χλμ και μάλλον θα χρειαστεί να αγοράσεις και δεύτερο εισιτήριο των 26 ευρώ καθώς θα συνειδητοποιήσεις ότι το τρένο στο οποίο μπήκες ανήκει σε ιδιωτική σιδηροδρομική εταιρία και περνάει την ίδια ακριβώς ώρα από την ίδια ακριβώς πλατφόρμα που περνάει και το δικό σου τρένο. Και όταν γνωρίσεις και άλλα άτομα θα σου πουν ότι μπορείς να αγοράσεις και ομαδικά εισιτήρια για κάθε κρατίδιο και να πληρώσεις για την ίδια απόσταση 18 ευρώ. Οι καθυστερήσεις δρομολογίων δεν είναι σπάνιο φαινόμενο, με την εκφωνήτρια του τρένου να απολογείται σε κάθε στάση και με τον οδηγό να προσπαθεί να καλύψει την αργοπορία του με την αύξηση της ταχύτητας.

Όσον αφορά τα λεωφορεία, περιττό να πω πως είναι ακριβώς όπως και στη Κέρκυρα και στην Αθήνα, με τη διαφορά βέβαια ότι υπάρχει οθόνη στο εσωτερικό που γράφει τις στάσεις ΠΑΝΤΑ και ξέρεις που πρέπει να κατέβεις. Α, και οι άνθρωποι δεν στοιβάζονται σαν σαρδέλες σε ιχθυοπωλείο στο Λαύριο.

Τα αυτοκίνητα δεν έχουν την τιμητική τους (ακόμη και στο Βερολίνο οι δρόμοι είναι άδειοι σε ώρες αιχμής) ενώ για μικρές μετακινήσεις το καλύτερο μέσο είναι το ποδήλατο. Παντού πηγαίνεις με αυτό, όλοι το χρησιμοποιούν, υπάρχουν ποδηλατόδρομοι ενσωματωμένοι στα πεζοδρόμια, αλλά και στο δρόμο να οδηγείς, δεν διατρέχεις κίνδυνο γιατί όλοι σέβονται τους ποδηλάτες. Οι δρόμοι πάντως δεν είχαν μεγάλη διαφορά από την Ελλάδα (γεμάτος είναι ο δρόμος από τον Κεντρικό Σταθμό του Βερολίνου μέχρι το Αεροδρόμιο Τέγκελ με λακκούβες κάθε μεγέθους και βάθους) ενώ όσο ποιο πολύ έβγαινες προς περιφερειακούς δρόμους με το ποδήλατο, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχεις να χτυπήσεις από τις ξεχασμένες πέτρες που εναλλάσσονται με μικρές λίμνες στον ημιχωμάτινο δρόμο.

Καιρός: Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά. Είσαι στο Βερολίνο 12 τα μεσάνυχτα και δεν κρυώνεις καν, φτάνεις στο Ροστόκ που σε υποδέχεται με μαύρα σύννεφα, κρύο και απίστευτη υγρασία. Μετά από δύο μέρες αρχίζει να βρέχει με ασύλληπτη δύναμη και συχνότητα. Η μαθηματική εξίσωση της βροχής στο Ροστόκ είναι

Rostock = Corfu^10

με τη διαφορά βέβαια ότι στο Ροστόκ βρέχει το καλοκαίρι περισσότερο και δυνατότερα από ότι στην Κέρκυρα το χειμώνα. Η βροχή αυτή κράτησε γύρω στις 15 μέρες και εγώ έμεινα στη Γερμανία 21. Βέβαια, να πούμε και του αόμματου το δίκιο, όταν είχε ήλιο ήταν πολύ ωραία σε σημείο να (ξανα)καώ. Το εξαιρετικό αυτό κλίμα, πρωτοφανές για τα Βορειογερμανικά δεδομένα σύμφωνα με τους μόνιμους κατοίκους των εκεί περιοχών και απόδειξη ότι δεν επηρεάζονται μόνο οι νότιες χώρες από την κλιματική αλλαγή, ευνοούσε την επιβίωση εις βάρος των ανθρώπων συμπαθέστατων ζωυφίων όπως μέλισσες και κουνούπια τα οποία έπρεπε να εξοντώνουμε κρυφά λόγω των φιλοζωικών συναισθημάτων της ομαδάρχους.

Διασκέδαση: Προς ναυτιλομένους: άμα θελήσετε να βιώσετε τη νυχτερινή ζωή του Ροστόκ, λάβετε σοβαρά υπόψιν ότι η πόλη αυτή άνηκε στην πρώην ανατολική Γερμανία και τα γούστα των ανθρώπων εκεί έχουν μείνει σε Σοβιετικές εποχές. Ο ήχος του πριονιού που κόβει έναν κορμό ελάτου ενώ κάποιος ένας αναρχικός σπάει την βιτρίνα μιας μπουτίκ είναι η πιο συχνή μελωδία στα κλαμπς, η οποία προκαλεί τεράστια διάθεση για χορό (με τους θαμώνες να του δίνουν να καταλαβαίνει). Άμα είστε τυχεροί και βρεθείτε σε κάποιο φεστιβάλ στη παραλία στη Γερμανία (έτσι και αλλιώς, μια παραλία έχει όλη και όλη που αρχίζει στο Λύμπεκ και τελειώνει στη Πολωνία), εκεί θα απολαύσετε και θα χορέψετε στον ήχο του ανακινούμενου αλουμινένιου κουτιού κόκα κόλας όπου μέσα έχει πέσει ένα κέρμα! Οι χορευτικές φιγούρες των συμμετεχόντων δικαιολογεί απόλυτα την σλανγκ έκφραση της γερμανικής νεολαίας που όταν πηγαίνει για χορό σε κλαμπ λέει: «Σήμερα θα πάω για σκάψιμο». Οι λάτρεις της ροκ και κλασσικής μουσικής (όχι Μπετόβεν, όχι τόσο κλασσικής) καλύτερα να μην εκφράζουν ανοιχτά τις απόψεις τους διότι ονόματα όπως Rolling Stones, Beatles, Led Zeppelin, Rainbow  σε καθιστούν αυτόματα ξενέρωτο, προκαλούν γέλιο στους κατοίκους διότι «είναι μουσική των παππούδων μας», αν και οι παππούδες τους είχαν μεγαλώσει σε ένα καθεστώς που δεν παρότρυνε την «Δυτική» μουσική. Βέβαια, δεν λείπουν καγκουρίζουσες σελίδες τύπου άδραξετημέρα.gr ή clubber.gr (εκεί το μεγαλύτερο είναι το piste.de που εξυπηρετεί την ευρύτερη περιοχή του Ροστόκ και του Βάρνεμυντε και από όπου τα νεαρά ποζέρια της περιοχής προμηθεύονται τις νέες φωτογραφίες προφίλ τους στο fb δείχνοντας πόσο ωραία περνούν στα τρας κλαμπς που συχνάζουν.

Γερμανοί/ιδες: Δεν νομίζω πως Έλληνες και Γερμανοί διαφέρουν πολύ μεταξύ τους στην νοοτροπία. Δεν είναι καθόλου κλειστοί, ούτε ξενοφοβικοί, τους αρέσει να γνωρίζουν ανθρώπους από άλλες περιοχές ή χώρες. Δεν ακούσαμε ούτε μια φορά ένα υποτιμητικό σχόλιο για την Ελλάδα λόγω της επικρατούσης οικονομικής κατάστασης, αλλά αντίθετα κατακεραύνωναν την Αγκέλα για την πολιτική που ακολουθεί. Επίσης ως κοινωνία είναι πολύ ανεκτική και απελευθερωμένη. Ο υπάλληλος στο ξενοδοχείο νέων (το οποίο άνηκε στην Ευαγγελική Εκκλησία αλλά δεν υπήρχε καμμία μορφή πλύσης εγκεφάλου, μόνο μια Καινή Διαθήκη στο τραπέζι του δωματίου και κάτι χαρτάκια με εδάφια) ήταν ένας μυώδης νεαρός γεμάτος τατουάζ και σκουλαρίκια. Υπήρχε καμμία περίπτωση να δούλευε τέτοιος τύπος οπουδήποτε μη γκετοποιήμενα (πόσο μάλλον σε ξενοδοχείο νέων της Ορθόδοξης Εκκλησίας που δεν θα ήταν κακή ιδέα, αφού κανείς δεν παίρνει τέτοιες πρωτοβουλίες στην Ελλάδα); Σε ένα παιδικό πάρτι στη παραλία ο φωτογράφος ήταν ένας 50χρονος γυμνιστής. Και γενικότερα στην παραλία η πλειοψηφία των γυμνιστών ήταν άνω των 60 (μάλλον όχι η χαρά του μπανιστιρτζή). Ακόμη, οι Γερμανίδες, έχοντας πρόβλημα με τις ξανθές τους κόμες, τις έβαφαν μαύρες και κόκκινες (είδα για πρώτη φορά στη ζωή μου ξανθιά ρίζα, κόκκινο μαλλί), το αντίστροφο των Ελληνίδων (καλά ελληνίδες φυσικές κοκκινομάλλες δεν υπάρχουν και πολλές). Το μόνο κακό που εντόπισα εγώ είναι ότι πίνουν από τις 3 το μεσημέρι μέχρι νωρίς το πρωί την επόμενη μέρα. Υποθέτω πως η κύρια αιτία θανάτου στη Γερμανία στους 40ηδες είναι η κύρωση του ήπατος. Εν τέλει, στις πόλεις υπάρχει η λεγόμενη «καλή παγκοσμιοποίηση» με την έννοια ότι έβλεπες παντού ανθρώπους όλων των εθνικοτήτων να συνυπάρχουν, αλλά δεν υπήρχαν ούτε γκέτο ούτε παράνομοι μετανάστες. Και μάλιστα οι μετανάστες εκεί παίρνουν και γερμανική υπηκοότητα.

Τιμές: Καμμία σχέση με την Ελλάδα, όλα είναι πολύ φθηνότερα, ειδικά στα σούπερ μάρκετ. Μοναδική εξαίρεση αποτελεί το νερό, το οποίο πωλείται 2,80 ευρώ το μισό λίτρο στους σταθμούς και 4 ευρώ στο αεροδρόμιο. Στα σούπερ μάρκετ βέβαια η εξάδα ενάμιση λίτρο κάνει 40 λεπτά. Επίσης το ποτό είναι πάρα πολύ φθηνό, γι’ αυτό και καταναλώνεται σε άφθονες ποσότητες με κορυφαίες μάρκες τις Gorbatschow και Jelzin. Αυτό που μου έκανε την κακίστη των εντυπώσεων είναι ότι γίνεται μόνο επιλεκτική ανακύκλωση, δηλαδή επιστρέφουν στα σουπερμάρκετ συγκεκριμένες πλαστικές συσκευασίες για την καθεμιά από τις οποίες παίρνουν πίσω 25 λεπτά. Όλα τα υπόλοιπα πηγαίνουν στα σκουπίδια, στον ίδιο κάδο με όλα τα μη ανακυκλώσιμα (λάδια, υπολείμματα τροφών) την ίδια ώρα που υπήρχαν δημόσιοι κάδοι για να ανακύκλωση, κυρίως γυαλιού. Δικαιολόγηση: «Μα δεν σου δίνουν λεφτά γι’ αυτά τα μπουκάλια». Σε αυτό παραδέχομαι τους Έλληνες που ανακυκλώνουν από καθαρή οικολογική συνείδηση (τώρα αν όντως ανακυκλώνονται αυτά είναι άλλη συζήτηση).

Συμπέρασμα: η Γερμανία ήταν η αρχή. Σουηδία η σειρά σου.

Go West Life is peaceful there

Go West In the open air

Go West Baby you and me

Go West This is our destiny

Go West  Sun in wintertime

Go West We will do just fine

Go West) Where the skies are blue

Go West This is what we're gonna do

………………………………

"Μου μοιάζεις πάρα πολύ για Γερμανός"

λόγια λουόμενου μεσήλικος όταν στην ερώτησή του του απάντησα στα αγγλικά πως δεν μιλαω Γερμανικά              

                     

Κωνσταντίνος Καλαχάνης

Περί ανέμων, πολλών υδάτων και ακόμα περισσότερων depon

Τι μένει από έναν χρόνο στην Κέρκυρα, εκτός από εννιάμιση χιλιάδες φωτογραφίες; Πολλά χρώματα, πολλές μυρωδιές, πολλές εικόνες, πολλά μέρη, πολλοί ήχοι. Αν έπρεπε να πω τον πρώτο ήχο που μου έρχεται στο μυαλό αμέτρητες θα ήταν οι εναλλακτικές, αδιαμφισβήτητα μια η επιλογή.

Όχι, δεν θα ήταν το μανιασμένο χτύπημα της καμπάνας του Αγίου Σπυρίδωνα και της Μητρόπολης (ηχητική πανδαισία σε dolby surround μόλις έχεις μπεί σε βαθύ ύπνο μετά απ’ το μεθύσι του Σαββάτου-ζήτω η Παλιά Πολή!).

 Δεν θα ήταν οι ηλικιωμένες τραγουδιστές φωνούλες που θα έψαχναν να βρούν κάποιο Σπυρέττο. Ούτε οι φιλαρμονικές που ξεχύνονται κάθε δυο-τρείς μέρες στα καντούνια της πόλης να εκδηλώσουν τις καλλιτεχνικές τους ανησυχίες με αφορμή τη γιορτή κάποιου αγίου στα ανυποψίαστα και ακαλλιέργητα αφτιά μας που βρίσκουν τον ήχο τους πιο ενοχλητικό κι από τις βουβουζέλες.

Δεν θα ήταν το ασταμάτητο «τάκα-τούκα» στη Γλυφάδα. Δεν θα ήταν η μελωδία των REC που ανεβαίνει από το Φαληράκι για να τέρψει, η ταλαντούχα τετράδα του «Zombie» στο υπόγειο του Καλυψώ, εγώ με την Επιστήμη να τραγουδάμε καραόκε το «Τι σου ‘κανα και πίνεις», οι ΒΑΒΕΛ. να λένε τους Ανθρακωρύχους, ή η Κατερίνα να ερμηνεύει το «Μέτρησα».

Το απόλυτο soundtrack της Κέρκυρας θα ήταν ο ήχος της αδιάκοπης βροχής, το ίδιο επαναλαμβανόμενο μοτίβο των σταγόνων που πέφτουν στα στενά για ώρες-μέρες-βδομάδες-μήνες. Ευλογημένοι ομπρελάδες. Η βροχή στην Κέρκυρα δεν κοιτά εποχές. Ο  χαλασμός θα γίνει, είτε είναι Οκτώβρης, είτε είναι Μάρτης, είτε είναι Ιούνης. Ο Παντοδύναμος δεν δείχνει κανένα έλεος στο θέμα της κερκυραϊκής βροχής.

Ένας μήνας και κάτι πέρασε μακριά απ’ το νησί, που ενώ δεν μου έλειψε θανάσιμα, για κάποιο περίεργο λόγο μόλις πέτυχα το τρέιλερ του «Περί Ανέμων Και Υδάτων» ανατρίχιασα. Μακάρι να είχα μείνει στο τρέιλερ, γιατί μόλις κάτσεις για 10 λεπτά καταλαβαίνεις για τι απαράδεκτη κοροϊδία πρόκειται. Είναι δυνατόν να έχει χαρακτήρες που λέγονται Λύσσανδρος, Βαλέριος, Φιορούλα, Μπάμπης, Λέλος και να μην υπάρχει ΕΝΑΣ Σπύρος; Είναι δυνατόν να μην μιλάει ούτε ένας τραγουδιστά, έστω με μια μικρή προφορούλα; Να βλέπεις ντεμέκ Κερκυραίους που δεν λένε ένα «βουρλισμένος», ένα «γαμώ τα κέρατα του Δεσπότη» για τα μάτια του κόσμου; Ποίος σοβαρός άνθρωπος θα έδειχνε ένα κερκυραϊκό αεροδρόμιο όπου όλες οι πτήσεις γίνονται κανονικά, χωρίς ένα μπινελίκι από τον κόσμο για τον καιρό και τις αμέτρητες καθυστερήσεις; Αλλά εδώ δείχνει χειμωνιάτικα τις νοικοκυρούλες να απλώνουν έξω τα ρούχα τους και να τα στεγνώνει ένας ήλιος που τέτοια εποχή ζηλεύουν στη Χαβάη. Βρε ούστ!

Δώδεκα Αυγούστου και το –αληθινό- πνεύμα της Κέρκυρας αιωρείται πάνω απ’ όλη την Ελλάδα. Κατάμαυρα σύννεφα στον ουρανό, δυνατή βροχή ξεκινά. Η πρώτη σταγόνα του καλοκαιριού δε σκότωσε το καλοκαίρι, του έδωσε το φιλί της ζωής. Οι σταγόνες του χειμώνα είναι παγωμένες, του καλοκαιριού είναι δροσιστικές. Είναι απλά ένα μικρό διάλειμμα, μια ελάχιστη ανάσα για να πάρεις φόρα και να χαρείς το καλοκαίρι μέχρι το τέλος, χωρίς να σε πάνε στο νοσοκομείο για εγκαύματα ή σε στείλουν πίσω στο Πακιστάν ελλείψει πράσινης κάρτας. Πόσο ήλιο να απορροφήσει κανείς;

Οι καλοκαιρινές βροχές δεν είναι για να μένεις μέσα. Πόσες ευκαιρίες έχεις καταμεσήμερο να περπατήσεις άνετα πάνω στην άμμο, αντί να κάνεις κατοστάρι για να πέσεις στη θάλασσα πριν γίνουν ψητά τα πόδια σου; Το μπάνιο με βροχή είναι απ’ τις πιο μαγικές εικόνες. Νερό, νερό, νερό, ατέλειωτο νερό σε περιβάλλει. Βουτάς μέσα στο νερό κι ακούς από μακριά τον ήχο της βροχής που πέφτει στην επιφάνεια. Κοιτάς προς τα πάνω και βλέπεις σταγόνες βροχής να σκάνε με δύναμη στο νερό της θάλασσας.

Δεν προλαβαίνεις να χαρείς, τέλος η βροχή. Το χαζοχαρούμενο ουράνιο τόξο σε επαναφέρει στην πεζή καλοκαιρινή πραγματικότητα, μόλις είχες μπεί στο βαθυστόχαστο corfu mood. Βέβαια το corfu mood δεν σε αφήνει ποτέ αστιγμάτιστο. Ένας καλοκαιριάτικος πυρετός και μια γρίπη μακράς διαρκείας φτάνουν για να σου θυμίσουν ότι η βροχή δεν είναι φίλη σου. Τουλάχιστον αν ήσουν Κέρκυρα θα είχες την ιατρική ελίτ του νησιού να σε περιποιείται στο υπερσύγχρονο καινούργιο νοσοκομείο. Όπου κι αν είμαι η Κέρκυρα με πληγώνει…

Βαγγέλης Τσίρμπας

Το αντίδοτο στην κρίση… κάθε είδους

Το καλοκαίρι έφθασε κιόλας στα μισά του. Είμαστε κάτω από τον ήλιο, κοιτώντας τους τουρίστες να περνούν από μπροστά μας ο ένας μετά τον άλλο, να βλέπεις γνωστούς και φίλους και να βουτάς πού και πού στην κρυστάλλινη, κυανοπράσινη θάλασσα και να καις τις πατούσες των ποδιών σου στην καυτή άμμο. Και όλα φαίνονται πιο όμορφα κάτω από τον καλοκαιρινό ήλιο, πλάι στην υπέροχη θάλασσα.

Και εκεί που περιμένω να αρχίσουμε και πάλι εξετάσεις, μαθήματα, να μαζευτούμε και πάλι στην όμορφη Κέρκυρα, έρχεται εξ απροόπτου η είδηση –ίσως και ράδιο αρβύλα— πως τα πανεπιστήμια εξήγγειλαν την ομόφωνη απόφαση για το κλείσιμο των πανεπιστημίων ως αντίδραση σε αυτό το νέο νομοσχέδιο που καταργεί την πραγματικότητα του φοιτητή.

Ο φοιτητής και κάθε θεμελιώδες κομμάτι των πανεπιστημίων χάνει την ταυτότητά του και τα δικαιώματά του, γιατί σε αυτήν την κοινωνία τίποτα δεν ανήκει σε κανέναν… εξαίρεση φυσικά αποτελούν τα golden boys, που δεν ξέρουν τι έχουν και τι όχι. Είναι αλήθεια, όμως, ότι η πανεπιστημιακή πορεία του νέου που ψάχνει μια θέση στην αγορά εργασίας, συχνά στις μέρες μας χωρίς κανένα αποτέλεσμα.

Η μοναδική ελπίδα θα μπορούσε να είναι να αλλάξουμε σπουδαστικό αντικείμενο; Να μετοικήσουμε και να οδηγηθούμε σε μια ξένη χώρα, ελπίζοντας να λάβουμε μια καλύτερη παιδεία για μια αξιοπρεπή δουλειά στο μέλλον; Να μείνουμε εδώ, ενώ αναρωτιόμαστε πότε θα μπορέσουμε να ορθοποδήσουμε, να εργαστούμε, να ζήσουμε;

Το μόνο που ο άνθρωπος έζησε για να απολαύσει είναι μια ζωή που ήλπιζε ότι θα προοδεύσει. Τα φυσικά φαινόμενα έδωσαν το έναυσμα για την επιστήμη, η ανάγκη για γνώση έδωσε το έναυσμα για τις σπουδές, ο θάνατος έδωσε το έναυσμα για την φιλοσοφία και να καταλήξουμε, λοιπόν, σε αυτό το σημείο και να φιλοσοφήσουμε, λέγοντας στον εαυτό μας: «Τι είναι ζωή; Πού θα είμαι σε πέντε, σε δέκα, σε τριάντα χρόνια; Και, τελικά, ποια είναι η θέση μου στον κόσμο;»

Και εκεί κάτω από τον γαλανό ουρανό, πλάι στην κυανοπράσινη θάλασσα, μαζί με παλιούς και καινούριους φίλους που μοιραζόμαστε στιγμές που θα θυμόμαστε μέσα από τις αναμνήσεις και τις φωτογραφίες, περιμένοντας να δροσιστούμε κάτω από τον καυτό ήλιο, αναρωτιέμαι για το μέλλον μου. Κάθομαι και φευγαλέα θυμάμαι στιγμές και πρόσωπα, μέρη και ανθρώπους. Όλα να ξεπηδούν από τη μνήμη που μπορεί να ξεθωριάζει με το χρόνο, αλλά θα είμαι σίγουρος πως αυτό που θα αξίζει είναι το χαρτί που θα φυλακίσει τη στιγμή και θα βοηθήσει τη μνήμη στο να θυμηθεί ξανά.

Αλλά εγώ θα συνεχίσω να μένω κάτω από τον ήλιο, προβληματιζόμενος τι θα ακολουθήσει στην επόμενη ώρα και να προσπαθώ να αδράξω τη μέρα. Γιατί αυτό είναι που τελικά μας απασχολεί ίσως… ΖΗΣΕ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ!!!

Σπύρος Μπαλέσιας