Το αντίδοτο στην κρίση… κάθε είδους

Το καλοκαίρι έφθασε κιόλας στα μισά του. Είμαστε κάτω από τον ήλιο, κοιτώντας τους τουρίστες να περνούν από μπροστά μας ο ένας μετά τον άλλο, να βλέπεις γνωστούς και φίλους και να βουτάς πού και πού στην κρυστάλλινη, κυανοπράσινη θάλασσα και να καις τις πατούσες των ποδιών σου στην καυτή άμμο. Και όλα φαίνονται πιο όμορφα κάτω από τον καλοκαιρινό ήλιο, πλάι στην υπέροχη θάλασσα.

Και εκεί που περιμένω να αρχίσουμε και πάλι εξετάσεις, μαθήματα, να μαζευτούμε και πάλι στην όμορφη Κέρκυρα, έρχεται εξ απροόπτου η είδηση –ίσως και ράδιο αρβύλα— πως τα πανεπιστήμια εξήγγειλαν την ομόφωνη απόφαση για το κλείσιμο των πανεπιστημίων ως αντίδραση σε αυτό το νέο νομοσχέδιο που καταργεί την πραγματικότητα του φοιτητή.

Ο φοιτητής και κάθε θεμελιώδες κομμάτι των πανεπιστημίων χάνει την ταυτότητά του και τα δικαιώματά του, γιατί σε αυτήν την κοινωνία τίποτα δεν ανήκει σε κανέναν… εξαίρεση φυσικά αποτελούν τα golden boys, που δεν ξέρουν τι έχουν και τι όχι. Είναι αλήθεια, όμως, ότι η πανεπιστημιακή πορεία του νέου που ψάχνει μια θέση στην αγορά εργασίας, συχνά στις μέρες μας χωρίς κανένα αποτέλεσμα.

Η μοναδική ελπίδα θα μπορούσε να είναι να αλλάξουμε σπουδαστικό αντικείμενο; Να μετοικήσουμε και να οδηγηθούμε σε μια ξένη χώρα, ελπίζοντας να λάβουμε μια καλύτερη παιδεία για μια αξιοπρεπή δουλειά στο μέλλον; Να μείνουμε εδώ, ενώ αναρωτιόμαστε πότε θα μπορέσουμε να ορθοποδήσουμε, να εργαστούμε, να ζήσουμε;

Το μόνο που ο άνθρωπος έζησε για να απολαύσει είναι μια ζωή που ήλπιζε ότι θα προοδεύσει. Τα φυσικά φαινόμενα έδωσαν το έναυσμα για την επιστήμη, η ανάγκη για γνώση έδωσε το έναυσμα για τις σπουδές, ο θάνατος έδωσε το έναυσμα για την φιλοσοφία και να καταλήξουμε, λοιπόν, σε αυτό το σημείο και να φιλοσοφήσουμε, λέγοντας στον εαυτό μας: «Τι είναι ζωή; Πού θα είμαι σε πέντε, σε δέκα, σε τριάντα χρόνια; Και, τελικά, ποια είναι η θέση μου στον κόσμο;»

Και εκεί κάτω από τον γαλανό ουρανό, πλάι στην κυανοπράσινη θάλασσα, μαζί με παλιούς και καινούριους φίλους που μοιραζόμαστε στιγμές που θα θυμόμαστε μέσα από τις αναμνήσεις και τις φωτογραφίες, περιμένοντας να δροσιστούμε κάτω από τον καυτό ήλιο, αναρωτιέμαι για το μέλλον μου. Κάθομαι και φευγαλέα θυμάμαι στιγμές και πρόσωπα, μέρη και ανθρώπους. Όλα να ξεπηδούν από τη μνήμη που μπορεί να ξεθωριάζει με το χρόνο, αλλά θα είμαι σίγουρος πως αυτό που θα αξίζει είναι το χαρτί που θα φυλακίσει τη στιγμή και θα βοηθήσει τη μνήμη στο να θυμηθεί ξανά.

Αλλά εγώ θα συνεχίσω να μένω κάτω από τον ήλιο, προβληματιζόμενος τι θα ακολουθήσει στην επόμενη ώρα και να προσπαθώ να αδράξω τη μέρα. Γιατί αυτό είναι που τελικά μας απασχολεί ίσως… ΖΗΣΕ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ!!!

Σπύρος Μπαλέσιας