Σε μια περίοδο που η ελληνική πραγματικότητα διερωτάται, αν το αύριο θα είναι καλύτερο από το χθες και αν η προσπάθεια για τη σωτηρία της χώρας από την συνεχή πτώση και κατάπτωση σε έναν βούρκο θα αποφέρει επιτέλους αποτελέσματα θετικά, έρχεται η ώρα για όσα μέχρι τώρα ήταν ιδωμένα από την σκοπιά του Έλληνα να ιδωθούν από την οπτική γωνία του Ευρωπαίου που ανήκει σε ένα ενιαίο είναι.
Η αλήθεια είναι πως ο κόσμος έχει έρθει αντιμέτωπος με καταστάσεις που προμήνυαν ακόμη πιο δυσοίωνα γεγονότα. Αλλά ετούτη τη φορά ο κόσμος βρίσκεται μπροστά σε ένα χάος που χτυπά αλύπητα την οικονομία και δημιουργεί έναν ανείπωτο φόβο πως μια οικονομική κρίση δεν ήταν το τελικό χτύπημα. Η δυνατότητα ανακάμψεως είναι μια τραγική ιστορία, που όπως ο Μίχαελ Έντε την ονόμασε «χωρίς τέλος», έτσι αποπειρώμαι να την ονομάσω με τη σειρά μου «ιστορία χωρίς αίσια έκβαση, πόσο μάλλον τέλος».
«Η κρίση είναι προ των πυλών», προέβλεπαν οικονομολόγοι εδώ και χρόνια. Μα, ποιος έδωσε σημασία; Ο μαθητής ενδιαφερόταν για τη δική του ιστορία, ο φοιτητής για τις δικές του υποχρεώσεις, ο δημόσιος υπάλληλος για την πάρτη του, ο ιδιώτης για όλα εκείνα που πρέπει να φέρει σε πέρας, προκειμένου να διάγει έναν αξιοπρεπή βίο, ο ιδιωτικός υπάλληλος ασχολείτο με εκείνα που την εργασία του και την επαγγελματική του ανέλιξη. Μονάχα η νοικοκυρά έθεσε στον εαυτό της το ερώτημα, ποιος θα επιβιώσει άραγε το σήμερα για να δει το αύριο και να αναρωτηθεί γιατί βρεθήκαμε εδώ.
Και σήμερα ερχόμαστε σε μια νέα κατάσταση που απαιτεί να δούμε τη ζωή από το φακό της αλήθειας και να καθορίσουμε επιτέλους το ποιος, το πώς και το γιατί. Η πρόθεση του ενός καθιστά τη διερεύνηση όλων αυτών των παραγόντων δύσκολη και ακατόρθωτη, καθώς όπως ένα χελιδόνι δεν φέρνει την άνοιξη, έτσι και η αν αναζήτηση της αλήθειας είναι μια διαδικασία που απαιτεί συλλογική προσπάθεια.
Πού πήγαν όλα αυτά τα λεφτά; Αυτό ρωτά καθημερινά ο μέσος Έλληνας, καθισμένος απέναντι από μια τηλεόραση, αναμένοντας να ακούσει κάτι ευοίωνο από τα καθημερινά ενημερωτικά δελτία που δύσκολα ανταποκρίνονται στον πληροφοριακό τους χαρακτήρα.
Και, έτσι, βλέπουμε την καθημερινή αντιπαράθεση του είναι με το φαίνεσθαι. Συνάμα αντικρίζουμε καθημερινά την αντιπαράθεση των κομματικών παρατάξεων που ολοένα αυξάνεται. Και, τελικά, ακούμε την φράση του πρωθυπουργού: «οι πολίτες θέλουν να δουν αλλαγές και όχι εκλογές», βάζοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο (με μία ρίμα) ένα τέλος σε όλα τα ενδεχόμενα για πρόωρες εκλογές.
Η φύση έδωσε στον άνθρωπο την ικανότητα να χτίζει πόλεις, οργανωμένες κοινωνίες. Ο τρόπος διακυβέρνησης των κοινωνιών τούτων ήταν η πολιτική. Ωστόσο, η υπεροψία του ανθρώπου και η ανάγκη του να καθιστά τους αδύναμους άθυρμα των ιδεολογιών του οδήγησε την πολιτική σε νέα επίπεδα, αποκαλύπτοντας τις σκοτεινές πτυχές της: τη λοιδορία, τα πεσκέσια, την κλοπή, την αδιαφάνεια.
Με μια τέτοια παραλλαγή της φύσης του ο άνθρωπος μετατράπηκε από πολιτικό ον σε πολιτικό κτήνος, διαμορφώνοντας τον κόσμο με γνώμονα τη δική του γνώμη και την ανάγκη για πλούτο και δύναμη. Όταν η αγάπη για δύναμη ξεπερνά την δύναμη της αγάπης, τότε ο κόσμος μπαίνει σε μια νέα τροχιά, όπου η ειρήνη αντικαθίσταται από την ανάγκη για επιβολή, είχε πει κάπως έτσι ο Τζίμι Χέντριξ (Jimmy Hendrix).
Στο μυαλό μου πλάθω έναν ιδανικό κόσμο. Η πεμπτουσία του κόσμου αυτού διαμορφώνεται από τη δύναμη του ανθρώπου να αγαπά τον πλησίον του και να δρα όχι για το ατομικό αλλά για το συλλογικό συμφέρον, ωφελώντας έτσι και τον εαυτό του. Αλλά αυτό είναι ένα όνειρο που δεν θα γίνει πραγματικότητα;
Σπύρος Μπαλέσιας
Ελλαδαρα πουστια και μιζα εις τους αιωνες των αιωνων!
ΑπάντησηΔιαγραφή