Σειρά μας… Φτου!...και βγαίνουμε!

   Ξημερώνει ακόμα μια ηλιόλουστη μέρα στο νησί. Χτυπάει το ξυπνητήρι και δεν μπορώ να ανοίξω μάτι. Αμ τι; Αν κοιμάσαι στις 4 αυτά παθαίνεις. Όχι, όχι δεν βγήκα χθες. Σε συνέλευση τμήματος ήμουν απ’ το απόγευμα. Που να κοιμηθώ μετά…

   Τους βαρέθηκα όλους. Ο ένας κατηγορεί τον άλλο, πάντα! Να κατηγορήσω κι εγώ; Κατηγορώ, λοιπόν, τους μεν επειδή δεν κάνουν τίποτα μπροστά σε έναν τόσο αντιδημοκρατικό νόμο, τον οποίο, όπως φαίνεται, εν μέρει στηρίζουν. Κατηγορώ τους δε επειδή αν και στα λόγια είναι με το «λαό» και διαφέρουν, ακολουθούν μία σταθερή κομματική γραμμή, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Κατηγορώ εκείνους που δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει γύρω τους από αδιαφορία. Κατηγορώ εκείνους που ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους. Κατηγορώ όσους έχουν συμφέρον. Κατηγορώ εσένα επειδή βρίσκεσαι ανάμεσα σε όλους αυτούς και δεν ακούγεσαι. Κατηγορώ εμένα που κάθομαι και γράφω αντί να κάνω κάτι πιο ουσιαστικό.

ΦΤΑΝΕΙ!!!!!!!!!

   Μήπως ήρθε η σειρά μας; Μήπως πρέπει να ξεχάσουμε τι χρώμα είμαστε και τι χρώμα είναι οι άλλοι; Μήπως πρέπει να ενωθούμε και να κάνουμε κάτι; Όταν η κυβέρνηση μιας χώρας, της οποίας χώρας η δημοκρατία βασίζεται στο Σύνταγμα (και δεν μιλάω για την πλατεία…), ψηφίζει αντισυνταγματικούς νόμους, χωρίς να σέβεται τους ίδιους της τους θεσμούς, πως θα ήταν δυνατόν να περιμένει ότι οι πολίτες της θα σεβαστούν αυτούς τους νόμους; Πώς μπορεί αυτή η κυβέρνηση να θεωρηθεί αξιόπιστη;

   Προσβάλλουν τη νοημοσύνη μας. «Αλλάζοντας το DNA της εκπαίδευσης» η κ. Διαμαντοπούλου ακολουθεί τη γραμμή εκείνη που θα οδηγήσει στη δημιουργία απαίδευτων ανθρώπων, ανθρώπων-θύματα που δεν θα είναι σε θέση να σκεφτούν και να αντιδράσουν.

   Υποβαθμίζουν την Παιδεία, υποβαθμίζουν τις σπουδές μας, υποβαθμίζουν τα όνειρα μας. Ήρθε η ώρα, όμως, να ακουστεί η φωνή μας. Να αποδείξουμε ότι η φοιτητική κοινότητα είναι ακόμα τουλάχιστον σε θέση να κρίνει και να αντιδράσει. Η πλειοψηφία των ακαδημαϊκών πανελλαδικά έχει ήδη τεθεί απέναντι στο νόμο. Γι’ αυτό λοιπόν, ξυπνήστε. Σκεφτείτε. Δεν υπάρχει τίποτα που να μην μπορούμε να κάνουμε αν είμαστε μαζί. Εμείς είμαστε οι πολλοί, γιατί, λοιπόν, να φοβηθούμε; Ας φοβηθούν εκείνοι….

   Κυρία Διαμαντοπούλου…. ΦΤΟΥ… και βγαίνουμε!

Μαρίνα Μαραυγάκη