ΕΓΓΡΑΦΕΣ!

Βγήκαν οι βάσεις. Ξεκινάνε οι εγγραφές. Κατευθείαν μπαίνει στο κεφάλι μου η εικόνα της δικής μου εγγραφής ένα χρόνο πίσω.

Νωρίς το πρωί φτάνω στο Μέγαρο Καποδίστρια. Δεν χρειάστηκε να περπατήσω πολύ, το κτήριο είναι λίγα μέτρα απ’ το σπίτι μου. Προτού μπω καλά καλά  η αύρα του κτηρίου και το θαλασσινό αεράκι μου έφτιαξαν τη διάθεση. Μπαίνω μέσα στο Καποδίστρια, βυθίζομαι στη φοβερή ατμόσφαιρα του σπουδαίου  καλοδιατηρημένου ιστορικού μνημείου του νησιού. Γνωρίζομαι με συμφοιτητές. Από την πρώτη ματιά κατάλαβα ότι θα ταιριάξω μ’ αυτά τα παιδιά, είχαμε κοινά ενδιαφέροντα, στόχους, όνειρα. Η κουβέντα μαζί τους με έκανε να νοιώσω πολύ άνετα και να μπώ στη νοοτροπία του φοιτητή. Ταυτόχρονα οι υπάλληλοι της γραμματείας δουλεύοντας σα καλοκουρδισμένη μηχανή διεκπεραίωναν τάχιστα τις υποθέσεις μας με ένα ζεστό χαμόγελο στα πανέμορφα κατακόκκινα χείλη τους. Δεν το είχα καταλάβει και ήδη είχα τελειώσει. Ήταν η πιο ωραία μέρα της ζωής μου.

ΜΑΛΑΚΙΕΣ!

Έφτασα στη γραμματεία δύο ώρες αργότερα από τη στιγμή που έφυγα απ’ το σπίτι. Μπορεί να μένω δίπλα, αλλά αν ο άνθρωπος είναι βλαμμένος κάνει το Άγιος Σπυρίδωνας-Γραμματεία μέσω Μον Ρεπό. Το κεφάλι μου πήγαινε να σπάσει φτάνοντας λόγω ζέστης και τουριστικής συμφόρησης των δρόμων. Αποτελειώθηκα ανεβαίνοντας τα αμέτρητα ακανόνιστα σκαλιά του Καποδίστρια για να φτάσω στον πρώτο όροφο. Πραγματικά, τα κόκκαλα του Κυβερνήτη πρέπει να τρίζουν βλέποντας το κάποτε σπίτι του να είναι πιο μουχλιασμένο κι απ’ το μυαλό του Άδωνη Γεωργιάδη. Γίνεται της πουτάνας, ένα τσούρμο από πρωτοετείς και κομματόσκυλα να μιλάνε για το νησί, τη σχολή, τις σχέσεις, τα πάρτυ και τις ασύρματες συνδέσεις στο ίντερνετ. Ένα μελίσσι που βουίζει ακατάπαυστα. Βγαίνοντας απ’ αυτό δεν θυμόμουν κανένα όνομα, καμιά φάτσα, κανένα τηλέφωνο. Γι’ αυτό δε φταίει το μελίσσι αλλά η ανάπηρή μου μου μνήμη. Αν και δεν μπορώ καθόλου αυτές τις φάσεις της γνωριμίας που λέτε συνέχεια μαλακίες για να διώξετε την αμηχανία, δεν είχαμε τι άλλο να κάνουμε για ΠΟΛΛΗ ώρα. Όση ώρα φαντάζομαι ότι πήρε στους ανθρώπους της γραμματείας να παίξουν τρείς παρτίδες τάβλι, να κάνουν αποτρίχωση, να παίξουν στοίχημα, να δούν καμιά σειρά στον υπολογιστή, να μιλήσουν στο τηλέφωνο και να ασχοληθούν με τα κωλόχαρτά μας… Η έξοδος στον κάτυγρη ατμόσφαιρα της Κέρκυρας μετά από ατελειώτες ώρες ήταν απόλαυση.

Αυτή η εγγραφή, όσο χάλια κι αν προσπαθώ να την περιγράψω, όσο τραγική κι αν ήταν, ήταν το ξεκίνημα για το πιο μαγικό ταξίδι που θα μπορούσα να φανταστώ.

Βαγγέλης Τσίρμπας