Εδώ ο κόσμος καίγεται...

Τρεις μέρες πριν την Πρωτοχρονιά. Κάνω εργασία Γαλλία Χώρα και Πολιτισμό. Κάψιμο εγκεφαλικών κυττάρων level: American. Τι να γράψω τώρα για τη Φραγκοκρατία; Α! Τοπωνύμια! Αναζήτηση…χμ δεύτερο αποτέλεσμα: ΡΩΜΕΪΚΑ ΤΟΠΩΝΥΜΙΑ. Φόρουμ. Ας μπω να δω τα παίζει εκεί. Τι το ήθελα; Ήταν ένα απ’ αυτά τα φόρουμ, ξέρετε, που όλοι έχουν κάτι ονόματα τύπου GreekAwakening και φωτογραφία προφίλ τον δικέφαλο αετό, και που όταν κάποιος θέλει να σχολιάσει περιλαμβάνει στο σχόλιό του και τα σχόλια των προηγούμενων οπότε σου σπάνε τα νεύρα διαβάζοντας 47 χιλιάδες φορές τα ίδια σχόλια.

Το πρόβλημα του εν λόγω φόρουμ ήταν ότι το Ελληνικό κράτος άλλαξε τις ονομασίες πόλεων και περιοχών μετά την απελευθέρωση και πώς έτσι μας απομάκρυνε από τις ρίζες μας. Έτσι λοιπόν το Κόρθο έγινε Κόρινθος, η Αχαγιά Αχαΐα, το Ανάπλι Ναύπλιο, το Ζητούνι Λαμία, το Γριπονήσι Εύβοια, το Κόρφου Κέρκυρα, το Έπαχτο Ναύπακτος, η Μικρή Βλαχία έγινε Θεσσαλία (έλεος δηλαδή), τα Γιάννινα Ιωάννινα (θου κύριε) και οι καζάδες έγιναν ΝΟΜΟΙ (αίσχος). Όλα αυτά σύμφωνα με τους συζητούντες για να δημιουργηθεί στους Έλληνες μια ψευδής αρχαιοελληνική ταυτότητα και να μας απομακρύνει από αυτό που πραγματικά είμαστε, δηλαδή Ρωμιοί, δηλαδή ένδοξοι απόγονοι Βυζαντινών αυτοκρατόρων (;) και διεκδικητές μιας εδαφικής έκτασης, πράγμα στο οποίο καταλήγουν όλοι ομόφωνα.

Σχόλια:

-Όλοι οι λαοί είμαστε μπασταρδεμένοι, το γεγονός ότι αλλάξαμε τοπωνύμια δεν συνεπάγεται την αυτόματη εθνική καθαρότητα και ελληνοποίηση μας. Και ελπίζω πως δεν πιστεύει πραγματικά κάποιος πως είναι καθαρός γιατί θα έρθω να τον μυρίσω.

-Δεν ζούμε πια στην Οθωμανική αυτοκρατορία, οπότε δεν έχουμε πια καζάδες αλλά νομούς. Αν ήμασταν στην Ελβετία θα είχαμε καντόνια (Όχι καντούνια! Αυτά υπάρχουν ανεξαρτήτως ηγέτη).

-Σε κάθε γλώσσα, μάλλον αν και για κάποιες αμφιβάλλω (γκαβαρήμ πα ρούσκι και δεν συμμαζεύεται) υπάρχει και αυτό που λέμε ευφωνία, κανόνες γραμματικής κτλ. Δεν γίνεται λοιπόν να γράφουμε Αχαγιά ή Γιάννινα γιατί καταστρέφεται κάθε είδους αισθητική. Επίσης ονομασίες όπως Ζητούνι, Ξηρόμερο ή Μικρή Βλαχία είναι τραγικές από μόνες τους. Εδώ στη Ρουμανία δεν το χρησιμοποιούν τον όρο Βλαχία, που είναι και αυθεντικός, θα τον χρησιμοποιήσουμε εμείς για την απομίμηση;

-Από τη στιγμή που η πλειοψηφία των ονομασιών αυτών είναι παραφθορές των σημερινών επίσημων ονομασιών, για ποιο λόγο να της χρησιμοποιούμε; Σιγά μην πω Κόρθο/Ανάπλι/Έπαχτο αντί για Κόρινθο/Ναύπλιο/Ναύπακτο αφού το πρώτο βγαίνει από το δεύτερο! Έλεος δηλαδή! Και σιγά μην ξεχάσω την εθνική μου ταυτότητα γι’ αυτόν τον λόγο!

-στη Βυζαντινή αυτοκρατορία οι Αυτοκράτορες ήταν όλοι Ρωμαίοι ή Μικρασιάτες και αυτό που τους ένοιαζε πραγματικά ήταν η Κωνσταντινούπολη και η Μικρά Ασία. Όπως έχει πει και η Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ σε συνέδριο στην Κόρινθο, όλη σχεδόν η σημερινή Ελλάδα, με εξαίρεση τη Θεσσαλονίκη, αποτελούσε την ύστερη εσχατιά της αυτοκρατορίας. Οι τελευταίοι των τελευταίων δηλαδή. Η ουρά δηλαδή.

Άρα μάλλον είμαστε απόγονοι πτωχών καλλιεργητών και ζωοτρόφων (κατά κόσμον βοσκών). Άντε στο τσακίρ κέφι και κανενός πειρατή. Και άμα το πάρουμε πολύ ωμά, είμαστε όλοι απόγονοι ενός ζευγαριού που κατοικούσε κάπου στο Κέρας της Αφρικής.

            Ελπίζω με τη νέα χρονιά να σταματήσω να πέφτω πάνω σε τέτοιες γελοιότητες και επιτέλους να βρεθούμε ενωμένοι όλοι εναντίον αυτών που πραγματικά μας χωρίζουν και που πραγματικά αποτελούν προβλήματα για την κοινωνία.

Κωνσταντίνος Καλαχάνης

In your head, in your head, zombie (dressed in Santa’s red suit)

 http://www.youtube.com/watch?v=6Ejga4kJUts&ob=av2e

Χριστούγεννα 2011 – 2012:
Στολισμένοι δρόμοι και βιτρίνες, φωτάκια και Άγιοι Βασίληδες σε κάθε μπαλκόνι, συνωστισμός στο κέντρο, στο Mall,  στο μετρό, άνθρωποι τρελαμένοι και στριμωγμένοι να μιλούν στα κινητά… Να κλείσουμε τραπέζι στα μπουζούκια, να αγοράσουμε ρούχα για το πάρτυ της Πρωτοχρονιάς. Ώστε αυτό είναι το πνεύμα των Χριστουγέννων; Εορταστικές εκπομπές και συναυλίες στην τηλεόραση;
Η Ελλάδα, η βουλιαγμένη, και ο κόσμος της, ο οικονομικά τσακισμένος, προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του πως δεν τρέχει τίποτα, πως περνάει τέλεια, πως όλα είναι όπως πριν. Το βλέπω κάθε μέρα στα γεμάτα πολυκαταστήματα και στις καφετέριες. Αλλά όλα αυτά μέχρι την μέρα των Χριστουγέννων. Μετά η κρίση που μας έπιασε περνάει και όλοι κλεινόμαστε πάλι στα σπίτια και την μιζέρια μας μέχρι το δεύτερο καταναλωτικό ΜΠΑΜ πριν από την Πρωτοχρονιά.
Δώρα σε φίλους και συγγενείς ξεχασμένους όλη την υπόλοιπη χρονιά, συσσωρευμένη έκφραση αγάπης μέσα σε ελάχιστες μέρες ακόμα και προς τα άτομα που κανονικά μας είναι αδιάφορα ή τα αντιπαθούμε. Υποκρισία ή υστερία; Μικρή η διαφορά… Ήρθαν Χριστούγεννα, ας φορέσουμε το γιορτινό προσωπείο και ας υιοθετήσουμε για 2 εβδομάδες το προφίλ “σας συμπαθώ-αγαπώ όλους και το ίδιο πρέπει να κάνετε κ εσείς”. Φορτωμένα τηλεφωνικά δίκτυα με μηνύματα γεμάτα ευχές και αγάπες ψεύτικες στην πλειοψηφία γιατί από μόνη της η σκέψη να ξεπετάξεις τους πάντες με ένα (ίδιο για όλους) μήνυμα είναι ηλίθια!
Όλα αυτά και στην μέση εμείς, σαστισμένοι και κατά τα άλλα άφραγκοι, να προσπαθούμε να επιβάλλουμε στον εαυτό μας να είμαστε χαρούμενοι και ανέμελοι για να μην καταλάβουν οι άλλοι πόσο μόνοι, μίζεροι και ανασφαλείς αισθανόμαστε βλέποντας τόση (προσποιητή) ευτυχία γύρω μας από τους υπόλοιπους εξίσου αφελείς συνανθρώπους μας.
Ξέρω, ξέρω, μάλλον αυτή είναι μόνο η δική μου πλευρά και βρήκα τώρα πριν την νέα χρονιά να ξεσπάσω τα αντιεορταστικά κόμπλεξ μου. Δεν πειράζει, κάποιοι θα συμφωνήσουν, κάποιοι όχι. Όπως και να χει δεν μου αρέσει η φάση “σε θυμάμαι μόνο τα Χριστούγεννα και σου παίρνω και μια μαλακία για δώρο για να μην με λες γύφτο, επειδή ΠΡΕΠΕΙ μιας και είσαι συγγενής μου και είναι ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ”.
Για μένα τα πράγματα που θυμίζουν Χριστούγεννα είναι να παίζω με τον αδερφό μου κάτω από το δέντρο, να φτιάχνω χιονάνθρωπο στο χωριό, να κάθομαι στο οικογενειακό τραπέζι. Εν έτη 2011 δεν στόλισα καν δέντρο (προσωπικοί λόγοι), δεν πήγα στο Χριστουγεννιάτικο χωριό στο Σύνταγμα, δεν έχω καν βενζίνη για να πάω στο χωριό, δεν πήρα κανένα δώρο ούτε στους φίλους μου, δεν παίζω πια με τον αδερφό μου, ούτε λέω κάλαντα, ούτε ήρθε και κανείς να μου πει κάλαντα… Τα Χριστούγεννα έφυγαν μαζί με τα παιδικά μου χρόνια. Το μόνο που με βάζει στο κλίμα πια, εξακολουθεί να είναι το οικογενειακό τραπέζι και η συνάντηση με παλιούς και νέους αγαπημένους φίλους που δυστυχώς δεν μπορώ να έχω μαζί μου κάθε γαμημένη μέρα! Αυτό είναι το κλίμα των Χριστουγέννων! Η οικογένεια, τα αδέρφια, οι αγαπημένοι φίλοι, ο παππούς, η γιαγιά, όλοι αυτοί που πραγματικά αγαπάμε ότι μέρα του χρόνου και να είναι και που μας τους στερεί η απόσταση ή η τρελή και μίζερη καθημερινότητα μας.
Η αγάπη είναι πράξη από καρδιάς, καθημερινή και αληθινή και όχι εξαναγκαστικό χριστουγεννιάτικο προνόμιο. Δεν είναι τα 50 λεπτά που δώσαμε σε έναν από τους εκατοντάδες ζητιάνους που γεμίζουν τους δρόμους της βρώμικης πόλης στοχεύοντας στο χριστιανικό πνεύμα των ημερών, ούτε η μικρή δωρεά που αποφάσισες να κάνεις για να εξιλεώσεις την ψυχή σου. Αυτά είναι πράξεις που πρέπει να γίνονται πολύ συχνότερα από μια φορά τον χρόνο αν θες πραγματικά έναν καλύτερο κόσμο.
Πότε επιτέλους ΘΑ ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ και θα δούμε την αλήθεια; Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες τυφλωνόμαστε από την λύσσα να τα χωρέσουμε όλα μέσα στις λίγες μέρες των διακοπών. Να τρέξουμε από πάρτυ σε πάρτυ. Νοιώθω το μυαλό μου να συνθλίβεται κάτω από τις άπειρες διαφημίσεις και προσφορές, τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια και το συνθετικό χιόνι-στολισμό. Πότε επιτέλους θα καταλάβουμε πως η αγάπη δεν είναι υλική και δεν μετριέται με στυλ και ευρώ! Αγάπη είναι μια αγκαλιά στον φίλο που μας έλειψε, ένα φιλί, μια καλή κουβέντα στον συνάνθρωπο που μας χρειάζεται. Δώρο είναι ένα πιάτο σπιτικά μελομακάρονα (ναι το είπα!) ή κάτι που φτιάξαμε μόνοι μας αφιερώνοντας χρόνο, μια έκπληξη, κάτι που να έχει πραγματική συναισθηματική αξία.
Σκοτώστε το φανταχτερό ζόμπι που τρώει το μυαλό σας, γδύστε τον χοντρό Αϊ-Βασίλη από τη γελοία κόκκινη στολή του και πείτε του να κάνει δίαιτα, κρατήστε επαφή για όλο το χρόνο με τα άτομα που σας ενδιαφέρουν. Οι άλλοι δρόμο! Ψωνίστε μόνο τα αναγκαία και θα δείτε πως θα ευχαριστηθείτε περισσότερο. Και να βοηθάτε πάντα όσους σας χρειάζονται, όχι μόνο όταν ηθικά επιβάλλεται.
Τα παραπάνω τα έγραψα για να τα συνειδητοποιήσω πρώτα απ’ όλους εγώ οπότε αν τα βρήκατε υπερβολικά παρακαλώ μην με κρίνετε αυστηρά. Μακάρι η νέα χρονιά να μας αλλάξει όλους προς το καλύτερο αλλά αυτό εξαρτάται κυρίως από την δική μας θέληση. End of story.  

http://www.youtube.com/watch?v=VHhzi8PvDYw


http://www.youtube.com/watch?v=UUYjeG6kGwE


Μαρία Γιαχγιά

Άνθρωποι από το μηδέν, άνθρωποι του μηδενός

Ανάμεσα στις πάμπολλες εργασίες που έχω να κάνω —υπερβάλλω λίγο, μα κι αυτό επόμενο είναι— παρακολουθώ τακτικά ιστοσελίδες με νέα από όλον τον κόσμο, έτοιμος να έρθω αντιμέτωπος με γεγονότα που πλήττουν την Ελλάδα, καθώς τα μίντια της Ελλάδας έχουν απογοητεύσει το κοινό τους, αφού αναλώνονται σε συζητήσεις των «παραθύρων», που δεν αποσκοπούν στην ουσία σε τίποτα.

Το βλέμμα μου περνάει με σβελτάδα τους τίτλους, έχω ενεργοποιήσει τα feedbacks για γρήγορες και συνεχείς ενημερώσεις, έχω αφήσει ανοιχτό το ραδιόφωνο στο παρασκήνιο, πίνω μια μεγάλη κούπα καφέ και σαν άπελπις διαβάζω αλήθειες και ψέματα. Νιώθω την τραγική ειρωνεία, αισθάνομαι την κοροϊδία, βλέπω λέξεις που βγάζουν αλλόκοτα νοήματα και παρακολουθώ τα τεκταινόμενα, χωρίς προκαταλήψεις, μα με μόνο έρεισμα την πεποίθηση πως το αύριο θα είναι λίγο καλύτερο από το σήμερα ή το χθες.

Γεννηθήκαμε, χωρίς να το επιδιώκουμε. Γεννηθήκαμε, χωρίς να έχουμε θέσει στόχους, δίχως οράματα και ιδανικά σε τούτη τη ζωή. Βασίσαμε τη ζωή μας σε διδάγματα, που διαμόρφωσαν το χαρακτήρα μας, την προσωπικότητά μας, καθιστώντας μας μοναδικούς μέσα στη μοναδικότητα των άλλων. Γίναμε άνθρωποι εκ του μηδενός…

Μα, τώρα, άνθρωποι εκ του μηδενός έγιναν άνθρωποι του μηδενός: άνθρωποι δίχως καίριο χαρακτήρα, που διάγουν έκλυτο βίο, χωρίς αξιοπρέπεια, κλέφτες, στο πνεύμα της εποχής, μιας εποχής που οι κλέφτες λαμβάνουν την εξουσία, οι λοιδορίες πάνε και έρχονται, τα πάντα ακολουθούν την κατηφόρα της κρίσης. Αυτό γεννηθήκαμε να διατελέσουμε;

Διερωτώμαι, αλλά απάντηση καμιά. Το βλέμμα μου πέφτει στα ποσοστά των ανέργων, νέων και μη, και σκέφτομαι, αν αύριο θα είμαι και εγώ το 0,1% σε αυτήν την πίτα, που όλο μεγαλώνει. Θωρώ τη ζωή μου από μακριά και νομίζω πως χάνω τον εαυτό μου, γιατί δε μεγάλωσα για το τίποτα.

Η οικονομία της Ελλάδας θυσιάζεται στο βωμό τους συμφέροντος και μαζί της πέφτουμε και εμείς, γιατί στηριχθήκαμε σε μια πλουσιοπάροχη ζωή με χρήματα που πήραμε από άλλους. Όλοι είμαστε εκμεταλλευτές, άλλοι σε μεγαλύτερο και άλλοι σε μικρότερο βαθμό. Κάποιοι ακόμη ονειροπολούμε, ενώ δε βλέπουμε πως η ζωή μας πέρασε στη σφαίρα της πραγματικότητας.

Φεύγω και τίποτα δε μένει να με κρατά,

Τίποτα που δεν έχει καρδιά.

Εκείνο που αποζητώ είναι ένα σφιχταγκάλιασμα,

Μια ψυχή να με τυλίξει ανάμεσα

Στους πόνους της και στη χαρά της.

Στον κόσμο του τίποτα χάνομαι,

Από το κρίμα της ψυχής μου πιάνομαι.

Με δύναμη κρατώ ανοιχτά τα χέρια μου

Και με οίκτο ανοίγω τα φτερά μου

Να σου δείξω πως τίποτα δεν πέθανε.

Μπαλέσιας Σπύρος

Η ΣΠΙΘΑ

Η Κέρκυρα κάποτε ήταν ένα μουχλιασμένο νησί. Γεμάτο ζωντανό κόσμο, φοιτητητές, νέους, σκληρά εργαζόμενους και δημιουργικούς ανθρώπους, αλλά πάνω από όλα μουχλιασμένο. Η μούχλα δεν υπήρχε μόνο στους σάπιους τοίχους των σπιτιών της παλιάς πόλης, αλλά και στα μυαλά του κόσμου. Του κόσμου που δεν είχε μάθει να παλεύει, είχε συνηθίσει να ζει ελεύθερος και αραχτός σε μια γωνιά της Ελλάδας, μακριά από έγνοιες και σκοτούρες της καθημερινής ζωής. Όλοι είχαν αναπαυτεί στον όμορφα πλασμένο μικρόκοσμό τους και δεν ήθελαν να βγουν από αυτόν. Ποιος θέλει άραγε;

Έλα όμως που η μοίρα το έφερε κι άναψε η σπίθα… Γιατί εν τέλει η Κέρκυρα δεν είναι ένα ξεκομμένο τμήμα της χώρας. Όσο κι αν κάποιοι φαντασμένοι ντόπιοι θα ήθελαν να αποτελούν ανεξάρτητο κράτος, το νησί είναι συνδεδεμένο με το “αθηνοκεντρικό” κράτος, και τα προβλήματα της Αθήνας, της Ελλάδας, του κόσμου φτάνουν πιο γρήγορα απ΄ όσο το περιμέναμε στη μικρή κοινωνία μας.

Η κρίση χτυπά την πόρτα όλων, τα προβλήματα μας αγγίζουν. Είναι πραγματικά και μας βγάζουν από το όνειρο που μας είχε εγκλωβίσει. Μας ξυπνάνε, προκαλούν προβληματισμό και ώθηση για τη δημιουργία κάτι καινούργιου, κάτι πρωτοποριακού, κάτι καινοτόμου, κάτι εναλλακτικού. Η ίδρυση του Εναλλακτικού Εργαστηρίου είναι μια από τις πρώτες σπίθες που άναψαν, έφεραν χαρούμενες και δημιουργικές φάτσες τη μια δίπλα στην άλλη, έτοιμες να προσφέρουν χωρίς να περιμένουν αντάλλαγμα, εκμηδενίζοντας την αξία του χρήματος και φέρνοντας μπροστά την αξία της ανθρωπιάς και της ανιδιοτέλειας.

Αγανακτισμένοι άνθρωποι άρχισαν να μαζεύονται στην Πλατεία Δημαρχείου, βάζοντας στην άκρη τις ιδεολογικές τους διαφορές, τα μικροπολιτικά συμφέροντα, τις κομματικές παρωπίδες που εκμεταλλεύεται η εξουσία για να βασιλεύει διερώντας. Είδαν ότι δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν, αλλά αντίθετα ότι τα προβλήματά τους είναι κοινά και έχουν τη ρίζα τους στην ίδια πολιτική. Οι ζωές τους αποδείχθηκαν πως είναι πιο κοντά απ’ ότι πίστευαν. Γνώρισαν τον γειτονά τους μετά από χρόνια αποξένωσης. Συμμετείχαν σε μια καινοτόμα αμεσοδημοκρατική διαδικασία, γύρισαν στην ουσία της δημοκρατίας όπως εφαρμόστηκε στην αρχαία Αθήνα. Έμαθαν να μιλούν αλλά και να ακούνε τον άλλο, όσο διαφορετικά και αντίθετα πράγματα κι αν πίστευαν.

Ο νέος νόμος-πλαίσιο για την παιδεία συσπείρωσε τους φοιτητές που ήταν βέβαια απογοητευμένοι απ’ το Πανεπιστήμιο και τους εκπροσώπους που τους σερβίρονταν, αλλά δεν είχαν κινητοποιηθεί. Τα τέσσερα από τα έξι τμήματα του Ιονίου Πανεπιστημίου έκαναν καταλήψεις διαμαρτυρόμενοι για το μέλλον που τους σχεδιάσαν απουσία τους. Ζωντανές καταλήψεις, όπου ζημώθηκαν συνειδήσεις, έγιναν πολιτικές κουβέντες και ανταλλαγή απόψεων. Κάναμε πορείες, εκδηλώσεις, συζητήσεις, προβολές ταινιών. Δεν μείναμε στη στείρα άρνηση, αλλά στη σχεδίαση του Πανεπιστημίου που θέλουμε για εμάς, τα αδέρφια και τα παιδιά μας. Ένα δημόσιο και δωρεάν Πανεπιστήμιο που θα έχει άσυλο ιδεών, δεν θα είναι μαγαζάκι κάθε επιχειρηματία, θα εξυπηρετεί την επιστήμη και την τέχνη, όχι την οικονομία και το σύστημα. Φτιάξαμε το Στέκι Φοιτητών, μεταμορφώνοντας μια άδεια σκονισμένη αίθουσα του Πανεπιστημίου σε ένα φωτεινό πολύχρωμο χώρο όπου οι φοιτητές έρχονται πιο κοντά, μιλάνε, συνειδητοποιούνται, διασκεδάζουν.

Η σπίθα άναψε επιτέλους και στην Κέρκυρα! Μπορεί να μη μας φέρει την επανάσταση, σίγουρα όμως θα μας φέρει πιο κοντά στην πραγματικότητα, στον διπλανό, στον εαυτό μας. Θα γνωρίσουμε τι έχει πραγματικά αξία στη ζωή μας και θα παλέψουμε για να το πετύχουμε.

Βαγγέλης Τσίρμπας

Ανεξαρτησίας Ετυμολογία

ανεξάρτητος -η -ο [aneksártitos] Ε5 : που δεν εξαρτάται από άλλον ή άλλο, που δεν έχει κάποια σχέση εξάρτησης. α. (για πρόσ.) που η δραστηριότητά του, η συμπεριφορά του κτλ. δεν επηρεάζεται, δεν καθορίζεται από κτ. άλλο ή από κάποιον άλλον β. (για χώρα, κράτος, οργανισμό κτλ.) που η λειτουργία του δεν επηρεάζεται ή δεν κατευθύνεται από άλλον γ. (για ενέργεια, δραστηριότητα κτλ.): Aνεξάρτητη γνώμη. Aνεξάρτητη πολιτική. 

Αυτά σύμφωνα με το Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής του Ινστιτούτου Νεοελληνικών Σπουδών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

ανεξάρτητος -η -ο [aneksártitos] : μη εγγεγραμμένος σε παράταξη φοιτητής, του οποίου η άποψη ορίζεται με βάση τη θεωρεία του Saussure, δηλαδή αρνητικά δια των σχέσεων που συνάπτει με τη δική μας.

Αυτά σύμφωνα με το Λεξικό της Μωρής Προπαγανδιστικής της ΠΑΣΠ ΑΕΙ Κέρκυρας.

(Τώρα, μεταξύ μας, με αυτή τη λογική, και οι Αμερικανοί την Ημέρα της Ανεξαρτησίας γιορτάζουν επί της ουσίας την εναντίωσή τους στην πολιτική της ΠΑΣΠ; Γι' αυτό όλα τα πυροτεχνήματα;)

Εν πάσι περιπτώσει, εγώ τείνω να συμφωνήσω με την ερμηνεία του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου. Τείνω, γιατί η αλήθεια είναι ότι χρειάζονται μερικά διευκρινιστικά στοιχεία.

Ας το φωνάξω, λοιπόν, μπας και γίνει ξεκάθαρο αυτή τη φορά: ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΗ ΡΩΓΜΗ, ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΟ ΜΑΣ. Κάποιοι ανάμεσά μας μπορεί να ανήκουν στη Ρωγμή, κάποιοι μπορεί να εντάσσουν τους εαυτούς τους στην αριστερά γενικότερα, άλλοι μπορεί να έχουν δικά τους ιδεολογικά πιστεύω προοδευτικότερα. Αλλά όλοι μαζί δεν ανήκουμε ΠΟΥΘΕΝΑ. Δεν έχουμε κοινή ιδεολογία, δε συμφωνούμε σχεδόν σε τίποτα αν κάτσουμε και το συζητήσουμε, αλλά σε ένα τουλάχιστον πράγμα θα συμφωνήσουμε: ΔΕ ΜΑΣ ΝΟΙΑΖΕΙ.

Όλοι όσοι δηλώνουμε "ανεξάρτητοι", δεν το κάνουμε εννοώντας ότι δεν έχουμε ιδέες, αλλά ότι αυτές που έχουμε δε μας δεσμεύουν. Όχι επειδή είμαστε ευκολόπιστοι και μπορεί να μας τις αλλάξει ο καθένας, αλλά γιατί δε μας εμποδίζουν να βλέπουμε τα πράγματα που μας ενώνουν. 

Ανεξαρτήτως ιδεολογίας.

Και στο μέλλον, θα σας παρακαλούσα, ανεξαρτήτως κατηγοριοποίησης. 

Κική Ζουμπουλάκη