Άνθρωποι από το μηδέν, άνθρωποι του μηδενός

Ανάμεσα στις πάμπολλες εργασίες που έχω να κάνω —υπερβάλλω λίγο, μα κι αυτό επόμενο είναι— παρακολουθώ τακτικά ιστοσελίδες με νέα από όλον τον κόσμο, έτοιμος να έρθω αντιμέτωπος με γεγονότα που πλήττουν την Ελλάδα, καθώς τα μίντια της Ελλάδας έχουν απογοητεύσει το κοινό τους, αφού αναλώνονται σε συζητήσεις των «παραθύρων», που δεν αποσκοπούν στην ουσία σε τίποτα.

Το βλέμμα μου περνάει με σβελτάδα τους τίτλους, έχω ενεργοποιήσει τα feedbacks για γρήγορες και συνεχείς ενημερώσεις, έχω αφήσει ανοιχτό το ραδιόφωνο στο παρασκήνιο, πίνω μια μεγάλη κούπα καφέ και σαν άπελπις διαβάζω αλήθειες και ψέματα. Νιώθω την τραγική ειρωνεία, αισθάνομαι την κοροϊδία, βλέπω λέξεις που βγάζουν αλλόκοτα νοήματα και παρακολουθώ τα τεκταινόμενα, χωρίς προκαταλήψεις, μα με μόνο έρεισμα την πεποίθηση πως το αύριο θα είναι λίγο καλύτερο από το σήμερα ή το χθες.

Γεννηθήκαμε, χωρίς να το επιδιώκουμε. Γεννηθήκαμε, χωρίς να έχουμε θέσει στόχους, δίχως οράματα και ιδανικά σε τούτη τη ζωή. Βασίσαμε τη ζωή μας σε διδάγματα, που διαμόρφωσαν το χαρακτήρα μας, την προσωπικότητά μας, καθιστώντας μας μοναδικούς μέσα στη μοναδικότητα των άλλων. Γίναμε άνθρωποι εκ του μηδενός…

Μα, τώρα, άνθρωποι εκ του μηδενός έγιναν άνθρωποι του μηδενός: άνθρωποι δίχως καίριο χαρακτήρα, που διάγουν έκλυτο βίο, χωρίς αξιοπρέπεια, κλέφτες, στο πνεύμα της εποχής, μιας εποχής που οι κλέφτες λαμβάνουν την εξουσία, οι λοιδορίες πάνε και έρχονται, τα πάντα ακολουθούν την κατηφόρα της κρίσης. Αυτό γεννηθήκαμε να διατελέσουμε;

Διερωτώμαι, αλλά απάντηση καμιά. Το βλέμμα μου πέφτει στα ποσοστά των ανέργων, νέων και μη, και σκέφτομαι, αν αύριο θα είμαι και εγώ το 0,1% σε αυτήν την πίτα, που όλο μεγαλώνει. Θωρώ τη ζωή μου από μακριά και νομίζω πως χάνω τον εαυτό μου, γιατί δε μεγάλωσα για το τίποτα.

Η οικονομία της Ελλάδας θυσιάζεται στο βωμό τους συμφέροντος και μαζί της πέφτουμε και εμείς, γιατί στηριχθήκαμε σε μια πλουσιοπάροχη ζωή με χρήματα που πήραμε από άλλους. Όλοι είμαστε εκμεταλλευτές, άλλοι σε μεγαλύτερο και άλλοι σε μικρότερο βαθμό. Κάποιοι ακόμη ονειροπολούμε, ενώ δε βλέπουμε πως η ζωή μας πέρασε στη σφαίρα της πραγματικότητας.

Φεύγω και τίποτα δε μένει να με κρατά,

Τίποτα που δεν έχει καρδιά.

Εκείνο που αποζητώ είναι ένα σφιχταγκάλιασμα,

Μια ψυχή να με τυλίξει ανάμεσα

Στους πόνους της και στη χαρά της.

Στον κόσμο του τίποτα χάνομαι,

Από το κρίμα της ψυχής μου πιάνομαι.

Με δύναμη κρατώ ανοιχτά τα χέρια μου

Και με οίκτο ανοίγω τα φτερά μου

Να σου δείξω πως τίποτα δεν πέθανε.

Μπαλέσιας Σπύρος