Η Κέρκυρα κάποτε ήταν ένα μουχλιασμένο νησί. Γεμάτο ζωντανό κόσμο, φοιτητητές, νέους, σκληρά εργαζόμενους και δημιουργικούς ανθρώπους, αλλά πάνω από όλα μουχλιασμένο. Η μούχλα δεν υπήρχε μόνο στους σάπιους τοίχους των σπιτιών της παλιάς πόλης, αλλά και στα μυαλά του κόσμου. Του κόσμου που δεν είχε μάθει να παλεύει, είχε συνηθίσει να ζει ελεύθερος και αραχτός σε μια γωνιά της Ελλάδας, μακριά από έγνοιες και σκοτούρες της καθημερινής ζωής. Όλοι είχαν αναπαυτεί στον όμορφα πλασμένο μικρόκοσμό τους και δεν ήθελαν να βγουν από αυτόν. Ποιος θέλει άραγε;
Έλα όμως που η μοίρα το έφερε κι άναψε η σπίθα… Γιατί εν τέλει η Κέρκυρα δεν είναι ένα ξεκομμένο τμήμα της χώρας. Όσο κι αν κάποιοι φαντασμένοι ντόπιοι θα ήθελαν να αποτελούν ανεξάρτητο κράτος, το νησί είναι συνδεδεμένο με το “αθηνοκεντρικό” κράτος, και τα προβλήματα της Αθήνας, της Ελλάδας, του κόσμου φτάνουν πιο γρήγορα απ΄ όσο το περιμέναμε στη μικρή κοινωνία μας.
Η κρίση χτυπά την πόρτα όλων, τα προβλήματα μας αγγίζουν. Είναι πραγματικά και μας βγάζουν από το όνειρο που μας είχε εγκλωβίσει. Μας ξυπνάνε, προκαλούν προβληματισμό και ώθηση για τη δημιουργία κάτι καινούργιου, κάτι πρωτοποριακού, κάτι καινοτόμου, κάτι εναλλακτικού. Η ίδρυση του Εναλλακτικού Εργαστηρίου είναι μια από τις πρώτες σπίθες που άναψαν, έφεραν χαρούμενες και δημιουργικές φάτσες τη μια δίπλα στην άλλη, έτοιμες να προσφέρουν χωρίς να περιμένουν αντάλλαγμα, εκμηδενίζοντας την αξία του χρήματος και φέρνοντας μπροστά την αξία της ανθρωπιάς και της ανιδιοτέλειας.
Αγανακτισμένοι άνθρωποι άρχισαν να μαζεύονται στην Πλατεία Δημαρχείου, βάζοντας στην άκρη τις ιδεολογικές τους διαφορές, τα μικροπολιτικά συμφέροντα, τις κομματικές παρωπίδες που εκμεταλλεύεται η εξουσία για να βασιλεύει διερώντας. Είδαν ότι δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν, αλλά αντίθετα ότι τα προβλήματά τους είναι κοινά και έχουν τη ρίζα τους στην ίδια πολιτική. Οι ζωές τους αποδείχθηκαν πως είναι πιο κοντά απ’ ότι πίστευαν. Γνώρισαν τον γειτονά τους μετά από χρόνια αποξένωσης. Συμμετείχαν σε μια καινοτόμα αμεσοδημοκρατική διαδικασία, γύρισαν στην ουσία της δημοκρατίας όπως εφαρμόστηκε στην αρχαία Αθήνα. Έμαθαν να μιλούν αλλά και να ακούνε τον άλλο, όσο διαφορετικά και αντίθετα πράγματα κι αν πίστευαν.
Ο νέος νόμος-πλαίσιο για την παιδεία συσπείρωσε τους φοιτητές που ήταν βέβαια απογοητευμένοι απ’ το Πανεπιστήμιο και τους εκπροσώπους που τους σερβίρονταν, αλλά δεν είχαν κινητοποιηθεί. Τα τέσσερα από τα έξι τμήματα του Ιονίου Πανεπιστημίου έκαναν καταλήψεις διαμαρτυρόμενοι για το μέλλον που τους σχεδιάσαν απουσία τους. Ζωντανές καταλήψεις, όπου ζημώθηκαν συνειδήσεις, έγιναν πολιτικές κουβέντες και ανταλλαγή απόψεων. Κάναμε πορείες, εκδηλώσεις, συζητήσεις, προβολές ταινιών. Δεν μείναμε στη στείρα άρνηση, αλλά στη σχεδίαση του Πανεπιστημίου που θέλουμε για εμάς, τα αδέρφια και τα παιδιά μας. Ένα δημόσιο και δωρεάν Πανεπιστήμιο που θα έχει άσυλο ιδεών, δεν θα είναι μαγαζάκι κάθε επιχειρηματία, θα εξυπηρετεί την επιστήμη και την τέχνη, όχι την οικονομία και το σύστημα. Φτιάξαμε το Στέκι Φοιτητών, μεταμορφώνοντας μια άδεια σκονισμένη αίθουσα του Πανεπιστημίου σε ένα φωτεινό πολύχρωμο χώρο όπου οι φοιτητές έρχονται πιο κοντά, μιλάνε, συνειδητοποιούνται, διασκεδάζουν.
Η σπίθα άναψε επιτέλους και στην Κέρκυρα! Μπορεί να μη μας φέρει την επανάσταση, σίγουρα όμως θα μας φέρει πιο κοντά στην πραγματικότητα, στον διπλανό, στον εαυτό μας. Θα γνωρίσουμε τι έχει πραγματικά αξία στη ζωή μας και θα παλέψουμε για να το πετύχουμε.
Βαγγέλης Τσίρμπας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου