Προσοχή στους σφίχτες

Το καλοκαίρι έχει φτάσει στα μισά του. Ο ήλιος καίει, η υγρασία επιδεινώνει την κατάσταση ενώ η αφόρητη πλήξη της παραμονής στην πατρογονική εστία κάνει την ζέστη ανυπόφορη. Τι μένει λοιπόν να κάνεις; Να πας για μπάνιο! Αλλά δεν σου φτάνει η παραλία κάτω από το σπίτι σου όπου πλατσουρίζουν κάτι γυμνασιάκια, τα μούτρα σου θέλουν να πας στο μπιτς μπαρ, να πάρεις τον καφέ σου, να δεις άλλους συνομηλίκους σου (από τους οποίους ελάχιστους συμπαθείς και τους μιλάς με πραγματικό ενδιαφέρον). Το κακό είναι ότι ένα νέο είδος ανθρώπου (;) μολύνει με την θλιβερή παρουσία του τόσο τις ακτές μας όσο και την αισθητική μας· πρόκειται για τον Σφίχτη, ένα καινούργιο για τα πληθυσμιακά δεδομένα της ηπειρωτικής Ελλάδας είδος.

          Προσοχή!

Μην συγχέετε τους Σφίχτες με τους κάγκουρες, αυτά τα «συμπαθέστατα» πλην άκακα πλάσματα πλαγκτονοειδούς νοημοσύνης, που οδηγούν σε κάθε περίπτωση μόνο μηχανάκι (στην αγροτικές περιοχές επιτρέπονται και τα τρακτέρ), ακούν στη διαπασών γύφτικα τραγούδια όλη μέρα, το μαλλί είναι μονίμως λιγδιασμένο και πασπαλισμένο με ζελέ, στο παντελόνι έχουν μονίμως μια κρεμασμένη αλυσίδα και τα πιο προσφιλή θέματα συζήτησής τους είναι οι γκόμενες, οι εξατμίσεις και ο Πασχάλης Τερζής. Εδώ μιλάμε για ένα είδος πραγματικά επικίνδυνο!

Πώς να τους αναγνωρίσετε: Ο Σφίχτης έχει πολλά χαρακτηριστικά που τον κάνουν να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα είδη της πανίδας του μπιτς μπαρ. Το σώμα του είναι το κύριο χαρακτηριστικό του. Σε κάθε σημείο υπάρχει και γράμμωση, η οποία γίνεται έτι εντονότερη μετά την υπερβολική χρήση αντηλιακού και λαδιού μαυρίσματος. Και αυτή η γράμμωση είναι απολύτως φυσική. 90% κρεατίνη, πρωτεΐνη, άλλα εις –ίνη και 10% «άσκηση». Ίχνος τρίχας δεν θα συναντήσεις στο σώμα του Σφίχτη, παρά μόνο στο κεφάλι. Η πλειοψηφία των Σφιχτών είτε κείται πάνω στην ξαπλώστρα, ποτέ κάτω από ομπρέλα αλλά πάντα στον ήλιο, για να αποκτήσει μεσογειακό μαύρισμα, με την ξαπλώστρα πάντα στραμμένη προς τις υπόλοιπες ξαπλώστρες, ώστε όποιος δεν τυφλώθηκε από την αντανάκλαση του ήλιου πάνω στους κοιλιακούς του να τυφλωθεί εκείνη τη στιγμή, είτε περπατά πάνω κάτω στην παραλία, δήθεν αδιάφορα τεντώνοντας τα πάνω άκρα του, πιασμένος πια από τόσο άραγμα στην ξαπλώστρα, προς επίδειξιν των δικέφαλων και τρικέφαλων. Έπειτα, η θρησκεία παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή του σφίχτη, γι’ αυτό και πάντα φοράει Ρωμαιοκαθολικού τύπου σταυρό στο λαιμό του (ροζάριο δηλαδή) το οποίο εξυπηρετεί την επίδειξη της γράμμωσης του στήθους. Συχνά ο  Σφίχτης εμφανίζεται ρακετοφόρος, καθώς η ρακέτα είναι κατεξοχήν το «άθλημα» που ενδείκνυται για την παραλία. Δεν αρέσκεται όμως να παίζει στους ειδικά διαμορφωμένους χώρους, αλλά καταλαμβάνει πάντοτε την αρχή της θάλασσας, αναγκάζοντας αυτούς που θέλουν να κολυμπήσουν να περάσουν ανάμεσα σε 15 ζευγάρια ή καρέ ρακετοφόρων μέχρι να μπορεί να πει με βεβαιότητα ότι κολυμπά πια, είτε τους κενούς χώρους ανάμεσα στα μπαρ, ώστε να έχει διπλό κοινό. Όσον αφορά το πνευματικό επίπεδο των Σφιχτών, ας μην γελιόμαστε. Οι περισσότεροι από αυτούς απλά έπαιζαν μπάλα κατά τη διάρκεια των παιδικών τους χρόνων, πέρασαν σε κάποιο τραγικό Τ.Ε.Ι. της βόρειας Ελλάδας (εκείνη η Λογιστική Καβάλας έχει θρέψει γενιές και γενιές Σφιχτών) και τώρα πια το μόνο θέμα συζήτησής τους όταν επιστρέφουν στα πάτρια εδάφη είναι το πόσο αναζωογονημένοι αισθάνονται χάρη στον «φυσικό τρόπο ζωής» που αποφάσισαν να ακολουθήσουν! Τελευταίο χαρακτηριστικό τους είναι το τατουάζ το οποίο είναι πολύ πρωτότυπο σε σχεδιασμό και σε τοποθέτηση (ένας δράκος στη δεξιά ωμοπλάτη και μπράτσο), το οποίο δεν διστάζουν να επιδείξουν κάνοντας διατάσεις στη μέση της καφετέριας.

Γιατί οι Σφίχτες είναι επικίνδυνοι και πρέπει να εξαφανιστούν;

Όλοι καταλήγουν πως για τα ακόλουθα προβλήματα φταίχτες είναι οι Σφίχτες.

Μόλυνση του περιβάλλοντος: Όταν κατοικείς σε μια παραλιακή πόλη χτισμένη σε έναν κλειστό κόλπο όπως τον Κορινθιακό που κατοικείται 3000 χρόνια ασταμάτητα, ξέρεις πως η θάλασσα αυτή δεν είναι και ιδιαίτερα καθαρή, δεν είναι και σκουπιδότοπος όμως. Και ενώ τόσα χρόνια τα νερά κοντά στις ακτές, στα οποία κολυμπάς, είναι καθαρά, ξαφνικά εμφανίζεται ο Σφίχτης. Τσουρουφλισμένος από τον ήλιο, έχοντας καθίσει 5 ώρες ασταμάτητα και πασαλειμμένος με κάθε είδους γυαλιστερή μαλακία που θα ενισχύσει το μαύρισμά του, αποφασίζει να βουτήξει στη θάλασσα. Εννοείται, δεν θα πάει βαθιά, αλλά μέχρι εκεί που το νερό φτάνει στον αφαλό. Άλλωστε δεν έχει έρθει στην θάλασσα για να κολυμπήσει, αλλά περισσότερο για να μιμηθεί τον Σάκη Ρουβά στο βίντεο κλιπ του «Shake it». Δεν τον νοιάζει όμως που όλα αυτά τα λάδια που είχε αλείψει πάνω του παραμένουν στην θάλασσα και μάλιστα δύσκολα ανακατεύονται με τον νερό, οπότε πηγαίνει μετά ο ανυποψίαστος λουόμενος να κολυμπήσει και αηδιάζει να μπει από την θολή όψη του νερού στα ρηχά και από την αναδυόμενη δυσωδία της σφιχτίλας. Περιβαλλοντολόγοι σημειώνουν πως αν συνεχιστεί αυτό οι Σφίχτες θα μετατρέψουν όλον τον Κορινθιακό σε έναν ατέλειωτο βαλτότοπο που θα θυμίζει χώρους εναπόθεσης εργοστασιακών λυμάτων.

Υγεία: Οφθαλμίατροι παροτρύνουν τους λουόμενους να αποφεύγουν να κοιτάζουν στο σώμα τους Σφίχτες γιατί οι ακτίνες UV έρχονται κατευθείαν στα μάτια τους με πιθανότητα μακροπρόθεσμης πρόκλησης καταρράκτη ή αποκόλλησης του αμφιβληστροειδούς. Ωτορινολαρυγγολόγοι συνιστούν να απομακρυνόμαστε από ρακετοφόρους Σφίχτες καθώς είναι πιθανή η πρόκληση ωτίτιδας από τα συνεχόμενα χτυπήματα της μπάλας στη ρακέτα. Επίσης αύξηση παρουσιάζουν οι κακώσεις κεφαλής, γνωστές και ως καρούμπαλα, από αποτυχημένα χτυπήματα με τη ρακέτα (τι νομίζετε; Ότι έχουν κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο; Στα 10 χτυπήματα το ένα έχει στόχο την άλλη ρακέτα). Μεγάλη προσοχή στην επαφή με Σφίχτη, μπορεί να πάθετε αναφυλαξία από την χημική αντίδραση των λιπασμάτων που βάζει πάνω του.

Αισθητική: Με την εμφάνιση των σφιχτών έχει μετατραπεί ολόκληρη η παραλία σαν έκθεση της Michelin, μόνο που λείπουν τα εκθέματα, και έχουν μείνει μόνο οι μασκότ. Το ανθρωπάκι αυτό που αποτελείται από λάστιχα είναι ο πιο κοντινός βιολογικός συγγενής του Σφίχτη, με μόνη διαφορά ότι ο Σφίχτης είναι μαυρισμένος και έχει μαλλιά. Κατά τα άλλα κάνει τις ίδιες ατσούμπαλες κινήσεις με τον λαστιχάνθρωπο. Και αν δεν συμβαίνει αυτό, τότε σίγουρα τα πεζοδρόμια έχουν γίνει δεύτερη πασαρέλα διαγωνισμού μυϊκής δύναμης. Όπως και να’ χει, βγαίνει έξω να αλλάξεις παραστάσεις και βλέπεις κινούμενους κοιλιακούς, όπου όχι τρίλιζα, ακόμη και σταυρόλεξο μπορείς να παίξεις εκεί με τόση γράμμωση.

Και στο κάτω κάτω όταν πάω στην παραλία θέλω να μπορώ να βουτήξω βλέποντας τον πάτο της θάλασσας, όταν πίνω τον καφέ μου να μην έχω τον κάθε προβληματικό ποζερά να παίζει ρακέτες λες και έχει μανταλάκια στα δάχτυλα. Ψόφος στους Σφίχτες! Ας ενεργοποιηθούμε όλοι τώρα για να πάψει η ανθρωπότητα να αντιμετωπίζει αυτούς τους κρε(α)τίνους και να τους ξεφορτωθεί μια και καλή!

Κωνσταντίνος Καλαχάνης

Άχρωμη ζωή, ψηφιακή τιβί

Κάποτε η ζωή ήταν πολύχρωμη και οι τηλεοράσεις ασπρόμαυρες. Πιο μετά, η ζωή βάφτηκε με γκρίζο και όλα τα χρώματα απέμειναν σα δείγματα, να τα χαίρεται ο κόσμος μόνο στην τηλεόραση. Τώρα η ζωή έχει γίνει μαύρη και η τηλεόραση, σα να προσαρμόζεται αρμονικά με τη ζωή κάθε φορά για να έρθει η ισορροπία του σύμπαντος, τελειοποίησε την ομορφιά των χρωμάτων της και έγινε ψηφιακή.

Σε κάθε στενό του κέντρου της Αθήνας συναντάς ανθρώπους που πεινάνε, που κοιμούνται σε ένα χαρτόνι, που αργοπεθαίνουν. Δεν είναι οι μια, δύο στενάχωρες γραφικές φιγούρες που υπήρχαν πάντοτε, που απέφευγες προσεκτικά πάντοτε, μη σου χαλάσουν τη διάθεση. Τώρα πια δεν μπορείς να ξεφύγεις από τα βλέμματά τους. Δεν ζητιανεύουν, δεν ζητούν την ελεημοσύνη σου. Απλά σε κοιτάζουν. Τα βλέμματά τους είναι χτυπήματα ηλεκτροσόκ που προσπαθούν να επαναφέρουν τους κτύπους της καρδιάς σου, αλλά τίποτα. Προσπερνάς απαθής και αδιάφορος. Τρέχεις προς το πολυκατάστημα να αγοράσεις αποκωδικοποιητή. Δεν αντέχεις λεπτό χωρίς τηλεόραση.

Η τηλεόραση είναι το καταφύγιο. Αντί να γελάς, τους βλέπεις να γελάνε. Αντί να πλακώνεσαι, τους βλέπεις να πλακώνονται. Αντί να τρως, τους βλέπεις να τρώνε. Αντί να μιλάς, τους βλέπεις να μιλάνε. Αντί να θυμώνεις, τους βλέπεις να θυμώνουν. Αντί να κλαις, τους βλέπεις να κλαίνε. Αντί να βρίζεις, τους βλέπεις να βρίζουν. Αντί να ερωτεύεσαι, τους βλέπεις να ερωτεύονται. Αντί να τσακώνεσαι, τους βλέπεις να τσακώνονται. Αντί να ζεις, παρακολουθείς. Πιστεύεις ότι δεν είσαι παθητικός δέκτης. «Η τηλεόραση είναι απλά ένα μέσο, σημασία έχει πως τη χρησιμοποιείς», λες. Έχεις τη δύναμη του ζάπινγκ. Μέγκα ή Αντέννα; Αυτιάς ή Παπαδάκης; Μενεγάκη ή Σκορδά; Στάη ή Τρέμη; Έχεις πράγματι πολλές επιλογές.

Γύρω σου καρδιές ξεκινάνε να χτυπούν δυνατά. Κόσμος ξυπνάει, σηκώνεται, αντιστέκεται. Εργοστάσια κλειστά για μήνες, απεργίες, πορείες, αστυνομία, φωτιές, φυλακίσεις, ξύλο, οργή, ένταση. Θα αλλάξει κάτι; Δεν ξέρω. Το σίγουρο είναι ότι δεν θα το μάθεις ποτέ, με το σώμα σου βυθισμένο στα μαξιλάρια του καναπέ και το μυαλό σου χωμένο στα σκατά της τηλεόρασης. The revolution will not be televised. The revolution will be live.

ΥΓ. Μέχρι τότε δεν είναι όλα μαύρα. Το γαλάζιο του ουρανού και της θάλασσας δροσίζει όσους μπορούν ακόμα να δουν την ομορφιά. Χωρίς αποκωδικοποιητή.




Βαγγέλης Τσίρμπας

ΠΙΠΕΡΙ ΣΤΗ ΓΛΩΣΣΑ

11:05 Φαντάσου ότι κάθεσαι ήσυχος μπροστά από ένα φλιτζάνι καφέ, μπροστά από ένα βιβλίο, ή στην τραπεζαρία σου και τρως. Θες να περάσεις ατάραχα την ώρα σου× να σκεφτείς, να μιλήσεις με κάποιον ή απλά, να ηρεμήσεις από τα φώτα, το θόρυβο και τους ανθρώπους. Το φαντάστηκες; Ωραία. Τώρα σκέψου ότι από κάπου, μακριά, κοντά, δεν έχει σημασία, ακούς ή βλέπεις κάτι. Κάτι που κάνει το αίμα σου να βράσει. Κάτι που σε θυμώνει. Μια βλακεία- υπερπαραγωγή, μια μυθικών διαστάσεων ηλιθιότητα, ένα λόγο να πιστέψεις ότι αυτός που το είπε αυτό, έχει πάρει κάτι ληγμένο, ή είναι από νάρκωση οδοντιάτρου- εν πάσει περιπτώσει, ο άνθρωπος δεν είναι στα καλά του. Και τώρα θυμήσου την τελευταία φορά που σου συνέβη αυτό…

Έκπληξη! Δε φαντάζεσαι, ΘΥΜΑΣΑΙ. Γιατί σου έχει συμβεί αυτό. Σου έχει συμβεί να συναντήσεις ένα ζώο όρθιο, από αυτά που δεν είναι άνθρωποι, αλλά μια άλλη κατηγορία, ανθρωπόμορφων υπάρξεων, που είναι, όμως, τέρατα. Σιχαμένα, γλοιώδη και ηλίθια ως επί το πλείστον, που έχουν τέρατα χειρότερα από αυτά για οδηγούς τους και είναι επιρρεπή στην πλύση εγκεφάλου.

Με πόση ευχαρίστηση, διάβασα, ενώ καθόμουν ήσυχα-ήσυχα στο σπίτι μου, με ένα πιάτο φαί μπροστά μου, και το αλατοπίπερο δίπλα μου, ένα facebook status ενός τέτοιου ηλίθιου (με τον οποίο ευτυχώς ποτέ δεν είχαμε επαφές- και χαίρομαι γι’ αυτό), ο οποίος στενοχωρήθηκε που μέσα στην Δράκα δεν υπήρχε κόσμος την ώρα της πυρκαγιάς. Και διερωτώμαι τώρα, εγώ, με το μικρό μου, καθώς φαίνεται, μυαλό: τι σόι χιτλερικό γουρούνι πρέπει να είσαι για να κάνεις τέτοιο σχόλιο;! ‘Εγώ θα το έκαιγα με κόσμο μέσα… χαχα!!!’…

11:50 Το φαί κρύωσε στο πιάτο. Τα νεύρα μου είναι ακόμα κρόσσια. Κοιτάω το πιπέρι. Με κοιτάει κι αυτό. Του χαμογελάω. Αυτό δε μου χαμογελάει. Θεωρεί χαμένη την επιθυμία μου να το ρίξω όλο στο στόμα αυτού του ηλίθιου, με την ελπίδα να μην το ξανανοίξει αν είναι να πει τέτοια κουβέντα ξανά.  Ποιος είσαι για να κάνεις πλάκα με τις ζωές των ανθρώπων; Θα έβαζες και σ’ αυτούς φωτιά ε; Δεν καταλαβαίνεις τι είναι να βλέπεις το σπίτι σου να καίγεται. Στον κόσμο το παίζεις άνθρωπος, πιστεύεις ότι είσαι άνθρωπος. Καλά. Εγώ ποτέ δεν ισχυρίστηκα ότι είμαι. Θα σου βάλω φωτιά. Να δω αν θα σ’ αρέσει η μυρωδιά της καμένης σάρκας, αν αυτή είναι η δικιά σου. Αλλά δεν είμαι σαν εσένα. ‘Θάνατος σε όποιον δεν είναι σαν εμάς’. Ναι, ναι. Έτσι σκέφτεσαι, το ξέρουμε. Αλλά εμείς, δεν είναι ανάγκη να παίξουμε με αληθινές φωτιές για να σου δείξουμε ότι έχεις άδικο- δεν είμαστε σαν εσένα άλλωστε. Θα σου βάλουμε απλά, λίγο πιπέρι στη γλώσσα.

Σταυροπούλου Μαρία

Black out

Γεννηθήτω φως.

Γη.

Ζωή.

Χαρά.

Χρώμα.

Χρόνος.

Μουσική.

Ομορφιά.

Άνθρωπος.

Η γη γίνεται τσιμέντο.

Η ζωή πλαστικό εμπόρευμα.

Η χαρά ψεύτικα γέλια ποτισμένα στο αλκοόλ.

Το χρώμα εκατομμύρια πίξελς που απεικονίζουν το γκρίζο.

Ο χρόνος γρήγορα κινούμενοι δείκτες ρολογιού σ’ ένα ράλι για την αιωνιότητα.

Η μουσική σπαστικοί κοφτοί ήχοι που τρυπούν τ’ αφτιά.

Η ομορφιά ξανθό εμφανίσιμο κουφάρι.

Φως πουθενά.

Μόνο ρεύμα.

Αν σβήσει το ρεύμα δε βλέπεις τίποτα.

Αν σβήσει το ρεύμα δεν υπάρχει τίποτα.

Ο άνθρωπος;

Χάθηκε κάπου στην πορεία.

Δεν θα τον ψάξει κανείς.

Κανείς δε βλέπει.

Βαγγέλης Τσίρμπας