ΠΙΠΕΡΙ ΣΤΗ ΓΛΩΣΣΑ

11:05 Φαντάσου ότι κάθεσαι ήσυχος μπροστά από ένα φλιτζάνι καφέ, μπροστά από ένα βιβλίο, ή στην τραπεζαρία σου και τρως. Θες να περάσεις ατάραχα την ώρα σου× να σκεφτείς, να μιλήσεις με κάποιον ή απλά, να ηρεμήσεις από τα φώτα, το θόρυβο και τους ανθρώπους. Το φαντάστηκες; Ωραία. Τώρα σκέψου ότι από κάπου, μακριά, κοντά, δεν έχει σημασία, ακούς ή βλέπεις κάτι. Κάτι που κάνει το αίμα σου να βράσει. Κάτι που σε θυμώνει. Μια βλακεία- υπερπαραγωγή, μια μυθικών διαστάσεων ηλιθιότητα, ένα λόγο να πιστέψεις ότι αυτός που το είπε αυτό, έχει πάρει κάτι ληγμένο, ή είναι από νάρκωση οδοντιάτρου- εν πάσει περιπτώσει, ο άνθρωπος δεν είναι στα καλά του. Και τώρα θυμήσου την τελευταία φορά που σου συνέβη αυτό…

Έκπληξη! Δε φαντάζεσαι, ΘΥΜΑΣΑΙ. Γιατί σου έχει συμβεί αυτό. Σου έχει συμβεί να συναντήσεις ένα ζώο όρθιο, από αυτά που δεν είναι άνθρωποι, αλλά μια άλλη κατηγορία, ανθρωπόμορφων υπάρξεων, που είναι, όμως, τέρατα. Σιχαμένα, γλοιώδη και ηλίθια ως επί το πλείστον, που έχουν τέρατα χειρότερα από αυτά για οδηγούς τους και είναι επιρρεπή στην πλύση εγκεφάλου.

Με πόση ευχαρίστηση, διάβασα, ενώ καθόμουν ήσυχα-ήσυχα στο σπίτι μου, με ένα πιάτο φαί μπροστά μου, και το αλατοπίπερο δίπλα μου, ένα facebook status ενός τέτοιου ηλίθιου (με τον οποίο ευτυχώς ποτέ δεν είχαμε επαφές- και χαίρομαι γι’ αυτό), ο οποίος στενοχωρήθηκε που μέσα στην Δράκα δεν υπήρχε κόσμος την ώρα της πυρκαγιάς. Και διερωτώμαι τώρα, εγώ, με το μικρό μου, καθώς φαίνεται, μυαλό: τι σόι χιτλερικό γουρούνι πρέπει να είσαι για να κάνεις τέτοιο σχόλιο;! ‘Εγώ θα το έκαιγα με κόσμο μέσα… χαχα!!!’…

11:50 Το φαί κρύωσε στο πιάτο. Τα νεύρα μου είναι ακόμα κρόσσια. Κοιτάω το πιπέρι. Με κοιτάει κι αυτό. Του χαμογελάω. Αυτό δε μου χαμογελάει. Θεωρεί χαμένη την επιθυμία μου να το ρίξω όλο στο στόμα αυτού του ηλίθιου, με την ελπίδα να μην το ξανανοίξει αν είναι να πει τέτοια κουβέντα ξανά.  Ποιος είσαι για να κάνεις πλάκα με τις ζωές των ανθρώπων; Θα έβαζες και σ’ αυτούς φωτιά ε; Δεν καταλαβαίνεις τι είναι να βλέπεις το σπίτι σου να καίγεται. Στον κόσμο το παίζεις άνθρωπος, πιστεύεις ότι είσαι άνθρωπος. Καλά. Εγώ ποτέ δεν ισχυρίστηκα ότι είμαι. Θα σου βάλω φωτιά. Να δω αν θα σ’ αρέσει η μυρωδιά της καμένης σάρκας, αν αυτή είναι η δικιά σου. Αλλά δεν είμαι σαν εσένα. ‘Θάνατος σε όποιον δεν είναι σαν εμάς’. Ναι, ναι. Έτσι σκέφτεσαι, το ξέρουμε. Αλλά εμείς, δεν είναι ανάγκη να παίξουμε με αληθινές φωτιές για να σου δείξουμε ότι έχεις άδικο- δεν είμαστε σαν εσένα άλλωστε. Θα σου βάλουμε απλά, λίγο πιπέρι στη γλώσσα.

Σταυροπούλου Μαρία