Ανατολικά της Εδέμ

Το παρόν άρθρο αποτελεί μια συνοπτική καταγραφή των εμπειριών και των παρατηρήσεων του αρθρογράφου κατά την 20 ήμερη παραμονή του στη Γερμανία, καθώς και σύγκριση Ελλάδας και Γερμανίας σε διάφορα επίπεδα.

Συγκοινωνίες: Στη Γερμανία το τρένο είναι το κατ’ εξοχήν μεταφορικό μέσο που χρησιμοποιούν όλοι. Είναι ιδιαίτερα ανεπτυγμένο σε σημείο σχεδόν σε κάθε κατσικοχώρι μιας οικογένειας και ενός ανεμόμυλου να υπάρχει και σιδηροδρομικός σταθμός, που λειτουργεί καθημερινά και να έχει και 4 τρένα την ημέρα από και προς αυτό (π. χ. Rostock Torfbrücke). Εννοείται πως στα τρένα επιτρέπεται η μεταφορά κατοικίδιων και ποδηλάτων. Οι άνθρωποι δεν έχουν άγχος για τις μεταφορές. Άμα δεν προλάβουν το τρένο που ήθελαν, το επόμενο δεν αργεί. Αλλά δεν χολοσκάνε κιόλας, γιατί τα δρομολόγια των λεωφορείων, τρόλεϊ, ηλεκτρικού είναι συχνά και καλύπτουν μεγάλο εύρος της έκτασης των πόλεων.                      

                    

Χάρτες του Σιδηροδρομικού Δικτύου των δύο χωρών

Παρ’ όλα αυτά, άμα δεν είσαι Γερμανός ή αρκετά ενημερωμένος για τις διάφορες προσφορές του Deutsche Bahn, τότε μάλλον θα πληρώσεις μόλις 33, 60 ευρώ φοιτητικό εισιτήριο για μια απόσταση 250 χλμ και μάλλον θα χρειαστεί να αγοράσεις και δεύτερο εισιτήριο των 26 ευρώ καθώς θα συνειδητοποιήσεις ότι το τρένο στο οποίο μπήκες ανήκει σε ιδιωτική σιδηροδρομική εταιρία και περνάει την ίδια ακριβώς ώρα από την ίδια ακριβώς πλατφόρμα που περνάει και το δικό σου τρένο. Και όταν γνωρίσεις και άλλα άτομα θα σου πουν ότι μπορείς να αγοράσεις και ομαδικά εισιτήρια για κάθε κρατίδιο και να πληρώσεις για την ίδια απόσταση 18 ευρώ. Οι καθυστερήσεις δρομολογίων δεν είναι σπάνιο φαινόμενο, με την εκφωνήτρια του τρένου να απολογείται σε κάθε στάση και με τον οδηγό να προσπαθεί να καλύψει την αργοπορία του με την αύξηση της ταχύτητας.

Όσον αφορά τα λεωφορεία, περιττό να πω πως είναι ακριβώς όπως και στη Κέρκυρα και στην Αθήνα, με τη διαφορά βέβαια ότι υπάρχει οθόνη στο εσωτερικό που γράφει τις στάσεις ΠΑΝΤΑ και ξέρεις που πρέπει να κατέβεις. Α, και οι άνθρωποι δεν στοιβάζονται σαν σαρδέλες σε ιχθυοπωλείο στο Λαύριο.

Τα αυτοκίνητα δεν έχουν την τιμητική τους (ακόμη και στο Βερολίνο οι δρόμοι είναι άδειοι σε ώρες αιχμής) ενώ για μικρές μετακινήσεις το καλύτερο μέσο είναι το ποδήλατο. Παντού πηγαίνεις με αυτό, όλοι το χρησιμοποιούν, υπάρχουν ποδηλατόδρομοι ενσωματωμένοι στα πεζοδρόμια, αλλά και στο δρόμο να οδηγείς, δεν διατρέχεις κίνδυνο γιατί όλοι σέβονται τους ποδηλάτες. Οι δρόμοι πάντως δεν είχαν μεγάλη διαφορά από την Ελλάδα (γεμάτος είναι ο δρόμος από τον Κεντρικό Σταθμό του Βερολίνου μέχρι το Αεροδρόμιο Τέγκελ με λακκούβες κάθε μεγέθους και βάθους) ενώ όσο ποιο πολύ έβγαινες προς περιφερειακούς δρόμους με το ποδήλατο, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχεις να χτυπήσεις από τις ξεχασμένες πέτρες που εναλλάσσονται με μικρές λίμνες στον ημιχωμάτινο δρόμο.

Καιρός: Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά. Είσαι στο Βερολίνο 12 τα μεσάνυχτα και δεν κρυώνεις καν, φτάνεις στο Ροστόκ που σε υποδέχεται με μαύρα σύννεφα, κρύο και απίστευτη υγρασία. Μετά από δύο μέρες αρχίζει να βρέχει με ασύλληπτη δύναμη και συχνότητα. Η μαθηματική εξίσωση της βροχής στο Ροστόκ είναι

Rostock = Corfu^10

με τη διαφορά βέβαια ότι στο Ροστόκ βρέχει το καλοκαίρι περισσότερο και δυνατότερα από ότι στην Κέρκυρα το χειμώνα. Η βροχή αυτή κράτησε γύρω στις 15 μέρες και εγώ έμεινα στη Γερμανία 21. Βέβαια, να πούμε και του αόμματου το δίκιο, όταν είχε ήλιο ήταν πολύ ωραία σε σημείο να (ξανα)καώ. Το εξαιρετικό αυτό κλίμα, πρωτοφανές για τα Βορειογερμανικά δεδομένα σύμφωνα με τους μόνιμους κατοίκους των εκεί περιοχών και απόδειξη ότι δεν επηρεάζονται μόνο οι νότιες χώρες από την κλιματική αλλαγή, ευνοούσε την επιβίωση εις βάρος των ανθρώπων συμπαθέστατων ζωυφίων όπως μέλισσες και κουνούπια τα οποία έπρεπε να εξοντώνουμε κρυφά λόγω των φιλοζωικών συναισθημάτων της ομαδάρχους.

Διασκέδαση: Προς ναυτιλομένους: άμα θελήσετε να βιώσετε τη νυχτερινή ζωή του Ροστόκ, λάβετε σοβαρά υπόψιν ότι η πόλη αυτή άνηκε στην πρώην ανατολική Γερμανία και τα γούστα των ανθρώπων εκεί έχουν μείνει σε Σοβιετικές εποχές. Ο ήχος του πριονιού που κόβει έναν κορμό ελάτου ενώ κάποιος ένας αναρχικός σπάει την βιτρίνα μιας μπουτίκ είναι η πιο συχνή μελωδία στα κλαμπς, η οποία προκαλεί τεράστια διάθεση για χορό (με τους θαμώνες να του δίνουν να καταλαβαίνει). Άμα είστε τυχεροί και βρεθείτε σε κάποιο φεστιβάλ στη παραλία στη Γερμανία (έτσι και αλλιώς, μια παραλία έχει όλη και όλη που αρχίζει στο Λύμπεκ και τελειώνει στη Πολωνία), εκεί θα απολαύσετε και θα χορέψετε στον ήχο του ανακινούμενου αλουμινένιου κουτιού κόκα κόλας όπου μέσα έχει πέσει ένα κέρμα! Οι χορευτικές φιγούρες των συμμετεχόντων δικαιολογεί απόλυτα την σλανγκ έκφραση της γερμανικής νεολαίας που όταν πηγαίνει για χορό σε κλαμπ λέει: «Σήμερα θα πάω για σκάψιμο». Οι λάτρεις της ροκ και κλασσικής μουσικής (όχι Μπετόβεν, όχι τόσο κλασσικής) καλύτερα να μην εκφράζουν ανοιχτά τις απόψεις τους διότι ονόματα όπως Rolling Stones, Beatles, Led Zeppelin, Rainbow  σε καθιστούν αυτόματα ξενέρωτο, προκαλούν γέλιο στους κατοίκους διότι «είναι μουσική των παππούδων μας», αν και οι παππούδες τους είχαν μεγαλώσει σε ένα καθεστώς που δεν παρότρυνε την «Δυτική» μουσική. Βέβαια, δεν λείπουν καγκουρίζουσες σελίδες τύπου άδραξετημέρα.gr ή clubber.gr (εκεί το μεγαλύτερο είναι το piste.de που εξυπηρετεί την ευρύτερη περιοχή του Ροστόκ και του Βάρνεμυντε και από όπου τα νεαρά ποζέρια της περιοχής προμηθεύονται τις νέες φωτογραφίες προφίλ τους στο fb δείχνοντας πόσο ωραία περνούν στα τρας κλαμπς που συχνάζουν.

Γερμανοί/ιδες: Δεν νομίζω πως Έλληνες και Γερμανοί διαφέρουν πολύ μεταξύ τους στην νοοτροπία. Δεν είναι καθόλου κλειστοί, ούτε ξενοφοβικοί, τους αρέσει να γνωρίζουν ανθρώπους από άλλες περιοχές ή χώρες. Δεν ακούσαμε ούτε μια φορά ένα υποτιμητικό σχόλιο για την Ελλάδα λόγω της επικρατούσης οικονομικής κατάστασης, αλλά αντίθετα κατακεραύνωναν την Αγκέλα για την πολιτική που ακολουθεί. Επίσης ως κοινωνία είναι πολύ ανεκτική και απελευθερωμένη. Ο υπάλληλος στο ξενοδοχείο νέων (το οποίο άνηκε στην Ευαγγελική Εκκλησία αλλά δεν υπήρχε καμμία μορφή πλύσης εγκεφάλου, μόνο μια Καινή Διαθήκη στο τραπέζι του δωματίου και κάτι χαρτάκια με εδάφια) ήταν ένας μυώδης νεαρός γεμάτος τατουάζ και σκουλαρίκια. Υπήρχε καμμία περίπτωση να δούλευε τέτοιος τύπος οπουδήποτε μη γκετοποιήμενα (πόσο μάλλον σε ξενοδοχείο νέων της Ορθόδοξης Εκκλησίας που δεν θα ήταν κακή ιδέα, αφού κανείς δεν παίρνει τέτοιες πρωτοβουλίες στην Ελλάδα); Σε ένα παιδικό πάρτι στη παραλία ο φωτογράφος ήταν ένας 50χρονος γυμνιστής. Και γενικότερα στην παραλία η πλειοψηφία των γυμνιστών ήταν άνω των 60 (μάλλον όχι η χαρά του μπανιστιρτζή). Ακόμη, οι Γερμανίδες, έχοντας πρόβλημα με τις ξανθές τους κόμες, τις έβαφαν μαύρες και κόκκινες (είδα για πρώτη φορά στη ζωή μου ξανθιά ρίζα, κόκκινο μαλλί), το αντίστροφο των Ελληνίδων (καλά ελληνίδες φυσικές κοκκινομάλλες δεν υπάρχουν και πολλές). Το μόνο κακό που εντόπισα εγώ είναι ότι πίνουν από τις 3 το μεσημέρι μέχρι νωρίς το πρωί την επόμενη μέρα. Υποθέτω πως η κύρια αιτία θανάτου στη Γερμανία στους 40ηδες είναι η κύρωση του ήπατος. Εν τέλει, στις πόλεις υπάρχει η λεγόμενη «καλή παγκοσμιοποίηση» με την έννοια ότι έβλεπες παντού ανθρώπους όλων των εθνικοτήτων να συνυπάρχουν, αλλά δεν υπήρχαν ούτε γκέτο ούτε παράνομοι μετανάστες. Και μάλιστα οι μετανάστες εκεί παίρνουν και γερμανική υπηκοότητα.

Τιμές: Καμμία σχέση με την Ελλάδα, όλα είναι πολύ φθηνότερα, ειδικά στα σούπερ μάρκετ. Μοναδική εξαίρεση αποτελεί το νερό, το οποίο πωλείται 2,80 ευρώ το μισό λίτρο στους σταθμούς και 4 ευρώ στο αεροδρόμιο. Στα σούπερ μάρκετ βέβαια η εξάδα ενάμιση λίτρο κάνει 40 λεπτά. Επίσης το ποτό είναι πάρα πολύ φθηνό, γι’ αυτό και καταναλώνεται σε άφθονες ποσότητες με κορυφαίες μάρκες τις Gorbatschow και Jelzin. Αυτό που μου έκανε την κακίστη των εντυπώσεων είναι ότι γίνεται μόνο επιλεκτική ανακύκλωση, δηλαδή επιστρέφουν στα σουπερμάρκετ συγκεκριμένες πλαστικές συσκευασίες για την καθεμιά από τις οποίες παίρνουν πίσω 25 λεπτά. Όλα τα υπόλοιπα πηγαίνουν στα σκουπίδια, στον ίδιο κάδο με όλα τα μη ανακυκλώσιμα (λάδια, υπολείμματα τροφών) την ίδια ώρα που υπήρχαν δημόσιοι κάδοι για να ανακύκλωση, κυρίως γυαλιού. Δικαιολόγηση: «Μα δεν σου δίνουν λεφτά γι’ αυτά τα μπουκάλια». Σε αυτό παραδέχομαι τους Έλληνες που ανακυκλώνουν από καθαρή οικολογική συνείδηση (τώρα αν όντως ανακυκλώνονται αυτά είναι άλλη συζήτηση).

Συμπέρασμα: η Γερμανία ήταν η αρχή. Σουηδία η σειρά σου.

Go West Life is peaceful there

Go West In the open air

Go West Baby you and me

Go West This is our destiny

Go West  Sun in wintertime

Go West We will do just fine

Go West) Where the skies are blue

Go West This is what we're gonna do

………………………………

"Μου μοιάζεις πάρα πολύ για Γερμανός"

λόγια λουόμενου μεσήλικος όταν στην ερώτησή του του απάντησα στα αγγλικά πως δεν μιλαω Γερμανικά              

                     

Κωνσταντίνος Καλαχάνης