Περί ανέμων, πολλών υδάτων και ακόμα περισσότερων depon

Τι μένει από έναν χρόνο στην Κέρκυρα, εκτός από εννιάμιση χιλιάδες φωτογραφίες; Πολλά χρώματα, πολλές μυρωδιές, πολλές εικόνες, πολλά μέρη, πολλοί ήχοι. Αν έπρεπε να πω τον πρώτο ήχο που μου έρχεται στο μυαλό αμέτρητες θα ήταν οι εναλλακτικές, αδιαμφισβήτητα μια η επιλογή.

Όχι, δεν θα ήταν το μανιασμένο χτύπημα της καμπάνας του Αγίου Σπυρίδωνα και της Μητρόπολης (ηχητική πανδαισία σε dolby surround μόλις έχεις μπεί σε βαθύ ύπνο μετά απ’ το μεθύσι του Σαββάτου-ζήτω η Παλιά Πολή!).

 Δεν θα ήταν οι ηλικιωμένες τραγουδιστές φωνούλες που θα έψαχναν να βρούν κάποιο Σπυρέττο. Ούτε οι φιλαρμονικές που ξεχύνονται κάθε δυο-τρείς μέρες στα καντούνια της πόλης να εκδηλώσουν τις καλλιτεχνικές τους ανησυχίες με αφορμή τη γιορτή κάποιου αγίου στα ανυποψίαστα και ακαλλιέργητα αφτιά μας που βρίσκουν τον ήχο τους πιο ενοχλητικό κι από τις βουβουζέλες.

Δεν θα ήταν το ασταμάτητο «τάκα-τούκα» στη Γλυφάδα. Δεν θα ήταν η μελωδία των REC που ανεβαίνει από το Φαληράκι για να τέρψει, η ταλαντούχα τετράδα του «Zombie» στο υπόγειο του Καλυψώ, εγώ με την Επιστήμη να τραγουδάμε καραόκε το «Τι σου ‘κανα και πίνεις», οι ΒΑΒΕΛ. να λένε τους Ανθρακωρύχους, ή η Κατερίνα να ερμηνεύει το «Μέτρησα».

Το απόλυτο soundtrack της Κέρκυρας θα ήταν ο ήχος της αδιάκοπης βροχής, το ίδιο επαναλαμβανόμενο μοτίβο των σταγόνων που πέφτουν στα στενά για ώρες-μέρες-βδομάδες-μήνες. Ευλογημένοι ομπρελάδες. Η βροχή στην Κέρκυρα δεν κοιτά εποχές. Ο  χαλασμός θα γίνει, είτε είναι Οκτώβρης, είτε είναι Μάρτης, είτε είναι Ιούνης. Ο Παντοδύναμος δεν δείχνει κανένα έλεος στο θέμα της κερκυραϊκής βροχής.

Ένας μήνας και κάτι πέρασε μακριά απ’ το νησί, που ενώ δεν μου έλειψε θανάσιμα, για κάποιο περίεργο λόγο μόλις πέτυχα το τρέιλερ του «Περί Ανέμων Και Υδάτων» ανατρίχιασα. Μακάρι να είχα μείνει στο τρέιλερ, γιατί μόλις κάτσεις για 10 λεπτά καταλαβαίνεις για τι απαράδεκτη κοροϊδία πρόκειται. Είναι δυνατόν να έχει χαρακτήρες που λέγονται Λύσσανδρος, Βαλέριος, Φιορούλα, Μπάμπης, Λέλος και να μην υπάρχει ΕΝΑΣ Σπύρος; Είναι δυνατόν να μην μιλάει ούτε ένας τραγουδιστά, έστω με μια μικρή προφορούλα; Να βλέπεις ντεμέκ Κερκυραίους που δεν λένε ένα «βουρλισμένος», ένα «γαμώ τα κέρατα του Δεσπότη» για τα μάτια του κόσμου; Ποίος σοβαρός άνθρωπος θα έδειχνε ένα κερκυραϊκό αεροδρόμιο όπου όλες οι πτήσεις γίνονται κανονικά, χωρίς ένα μπινελίκι από τον κόσμο για τον καιρό και τις αμέτρητες καθυστερήσεις; Αλλά εδώ δείχνει χειμωνιάτικα τις νοικοκυρούλες να απλώνουν έξω τα ρούχα τους και να τα στεγνώνει ένας ήλιος που τέτοια εποχή ζηλεύουν στη Χαβάη. Βρε ούστ!

Δώδεκα Αυγούστου και το –αληθινό- πνεύμα της Κέρκυρας αιωρείται πάνω απ’ όλη την Ελλάδα. Κατάμαυρα σύννεφα στον ουρανό, δυνατή βροχή ξεκινά. Η πρώτη σταγόνα του καλοκαιριού δε σκότωσε το καλοκαίρι, του έδωσε το φιλί της ζωής. Οι σταγόνες του χειμώνα είναι παγωμένες, του καλοκαιριού είναι δροσιστικές. Είναι απλά ένα μικρό διάλειμμα, μια ελάχιστη ανάσα για να πάρεις φόρα και να χαρείς το καλοκαίρι μέχρι το τέλος, χωρίς να σε πάνε στο νοσοκομείο για εγκαύματα ή σε στείλουν πίσω στο Πακιστάν ελλείψει πράσινης κάρτας. Πόσο ήλιο να απορροφήσει κανείς;

Οι καλοκαιρινές βροχές δεν είναι για να μένεις μέσα. Πόσες ευκαιρίες έχεις καταμεσήμερο να περπατήσεις άνετα πάνω στην άμμο, αντί να κάνεις κατοστάρι για να πέσεις στη θάλασσα πριν γίνουν ψητά τα πόδια σου; Το μπάνιο με βροχή είναι απ’ τις πιο μαγικές εικόνες. Νερό, νερό, νερό, ατέλειωτο νερό σε περιβάλλει. Βουτάς μέσα στο νερό κι ακούς από μακριά τον ήχο της βροχής που πέφτει στην επιφάνεια. Κοιτάς προς τα πάνω και βλέπεις σταγόνες βροχής να σκάνε με δύναμη στο νερό της θάλασσας.

Δεν προλαβαίνεις να χαρείς, τέλος η βροχή. Το χαζοχαρούμενο ουράνιο τόξο σε επαναφέρει στην πεζή καλοκαιρινή πραγματικότητα, μόλις είχες μπεί στο βαθυστόχαστο corfu mood. Βέβαια το corfu mood δεν σε αφήνει ποτέ αστιγμάτιστο. Ένας καλοκαιριάτικος πυρετός και μια γρίπη μακράς διαρκείας φτάνουν για να σου θυμίσουν ότι η βροχή δεν είναι φίλη σου. Τουλάχιστον αν ήσουν Κέρκυρα θα είχες την ιατρική ελίτ του νησιού να σε περιποιείται στο υπερσύγχρονο καινούργιο νοσοκομείο. Όπου κι αν είμαι η Κέρκυρα με πληγώνει…

Βαγγέλης Τσίρμπας