Παιδεία: no money, no honey!

24 Αυγούστου 2011, εν μέσω θέρους, ψηφίζεται στη Βουλή με μεγάλη πλειοψηφία ο νόμος-πλαίσιο για τα ελληνικά πανεπιστήμια. Μετά από ένα θρίλερ διαβουλεύσεων, η Νέα Δημοκρατία, αφού έκανε τα ναζάκια της βέβαια, τελικά πείστηκε και υπερψήφισε το νομοσχέδιο που είχε ήδη υπερψηφίσει το κυβερνόν κόμμα ομού μετά των βουλευτών του ΛΑ.Ο.Σ., καθώς συνειδητοποίησε το πόσο άρτιο είναι αυτό το νομοσχέδιο. Οι αλλαγές που θα επιφέρει στα ελληνικά πανεπιστήμια είναι σημαντικότατες.

Κατ’ αρχάς, καταργείται το πανεπιστημιακό άσυλο, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι ο χώρος του πανεπιστημίου εξισώνεται με όλους τους υπόλοιπους δημόσιους χώρους, σύμφωνα με την Άννα Διαμαντοπούλου. Άρα, είτε πηγαίνει κανείς στο πανεπιστήμιο, είτε στις δημόσιες τουαλέτες είναι το ίδιο. Θα μου πείτε βέβαια, ποια η διαφορά ενός πανεπιστημίου στην Ελλάδα μετά από μια κατάληψη σε σχέση με τις δημόσιες τουαλέτες όλο το χρόνο; Καμμία! Η κατάργηση του ασύλου συνδέεται με την ανεξέλεγκτη δράση ακραίων ομάδων στα πανεπιστήμια, οι οποίοι δρουν χωρίς να λαμβάνουν συνήθως υπόψιν τους καμμία ομόφωνη απόφαση της πανεπιστημιακής κοινότητας. Από την άλλη όμως, γι’ αυτή τη δράση των ομάδων αυτών ευθύνεται το ίδιο το κράτος που επιτρέπει στον καθένα να εισέρχεται στους πανεπιστημιακούς χώρους και να συμπεριφέρεται λες και είναι τσιφλίκι του. Αντί να ενισχύσει την θέση της απόψεως του συνόλου των φοιτητών, καταργεί το θεμελιώδες δικαίωμα της προστασίας του φοιτητή εντός του πανεπιστημίου που θεσπίστηκε μετά τα γεγονότα του Μάη του 1968 και του Νοέμβρη του 1973, στα πλαίσια μιας δήθεν πάταξης των ακραιοτήτων. Έτσι όμως, ακόμη και μετά από ομόφωνη απόφαση των φοιτητών για μια ειρηνική κατάληψη του Πανεπιστημίου, η αστυνομία θα έχει δικαίωμα εισβολής. Και όλοι ξέρουμε πόσο αποτελεσματική είναι η Ελληνική Αστυνομία σε τέτοιες υποθέσεις.

Ακόμη, το δικαίωμα των φοιτητών να εκλέγουν τον Πρύτανη του πανεπιστημίου όπου σπουδάζουν καταργείται, παρά τις «φιλότιμες» προσπάθειες της Νέας Δημοκρατίας να μας δώσει ένα 5% επί του συνόλου των ψήφων, έτσι για να νιώθουμε το Πανεπιστήμιο σαν το σπίτι μας! Είναι βέβαιο πως αυτή η απόφαση πάρθηκε με γνώμονα τη κατάσταση στα μεγάλα Πανεπιστήμια, στα οποία οι μόνοι φοιτητές που ψηφίζουν για Πρύτανη είναι κάποιοι που έχουν συγκεκριμένα συμφέροντα και το ποσοστό συμμετοχής είναι εξαιρετικά χαμηλό. Είναι «αντιδημοκρατικό» όμως να πεις «υποχρεωτική ψήφος όλων των φοιτητών στις Πρυτανικές εκλογές», ή να καλλιεργήσεις μια νοοτροπία σύμφωνα με την οποία είναι καθήκον του καθενός να συμμετέχει στις εκλογές αυτές. Άρα, αφαιρούμε και αυτό το δικαίωμα από τους φοιτητές, τους δίνουμε άλλη μια λευκή μέρα για να πάνε για καφέ. Και αφού σε αυτή τη χώρα μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά, οι φοιτητές μικρών πανεπιστημίων όπως το Ιόνιο Πανεπιστήμιο, που στις τελευταίες εκλογές πήγαν αθρόα να ψηφίσουν, και τις δύο ημέρες των εκλογών, συμπαρασύρονται στον Καιάδα με τους «ανενεργούς φοιτητές». Πάμε λίμπρο για καφέ;

Επιπλέον, στα πλαίσια της πάταξης της οικογενειοκρατίας και των πελατειακών σχέσεων (αμάν, λες και διαβάζω ξανά την Ιστορία κατεύθυνσης, στο κεφάλαιο για το κατάσταση στην Ελλάδα μετά τον Τρικούπη) θα συμμετέχουν υποχρεωτικά στα εκλεκτορικά σώματα και θα βάζουν ακόμη και υποψηφιότητα για πρυτάνεις, με μόνη προϋπόθεση την τέλεια γνώση της ελληνικής γλώσσας. Το δεύτερο δεν είναι απαραίτητα κακό, καθώς και Έλληνες έχουν γίνει πρυτάνεις στο εξωτερικό και ίσως έτσι γίνουν πιο στενές οι συνεργασίες με ξένα πανεπιστήμια. Όμως, πρώτον, πρέπει να έχουμε ξένο πρύτανη για να διεθνοποιήσουμε τα πανεπιστήμιά μας, και δεύτερον, οι υποψήφιοι αυτοί θα έχουν καμμία γνώση των ελληνικών προβλημάτων, των απαιτήσεων της ελληνικής κοινωνίας ή θα διοικούν τα ελληνικά πανεπιστήμια σαν φέουδα του Καρλομάγνου; Όσον αφορά το πρώτο, την υποχρεωτική συμμετοχή ξένων στα συμβούλια, στη λήψη αποφάσεων και στις εκλογές, ενώ οι φοιτητές παίρνουν ξανά ό,τι έπαιρναν από την ελληνική παιδεία, τότε επανερχόμαστε σε εποχές Άρμανσμπεργκ-Μάουερ-Άιντεκ και μας υπενθυμίζουν ότι το νέο μας πολίτευμα είναι η κοινοβουλευτική ΔΝΤκρατία, άρα ακόμη και οι αποφάσεις των πανεπιστημίων θα ελέγχονται έστω και σε μικρό ποσοστό από ξένους, μη γνώστες των ελληνικών προβλημάτων και ζητημάτων, καθιστώντας φοιτητές και Έλληνες ή ξένους που βρίσκονται ήδη στην Ελλάδα Πανεπιστημιακούς εγκεφαλικά κατώτερους για την συμμετοχή στα πανεπιστημιακά ζητήματα. Δυστυχώς, οι ελληνικές αρχές είναι ανήμπορες να πατάξουν ακόμη και σήμερα προβλήματα από άλλη χιλιετία.

Επίσης, καθιερώνονται και οι χορηγίες στα πανεπιστήμια. Το ελληνικό κράτος, αδυνατώντας να χρηματοδοτήσει τη παιδεία πια, δίνει την δυνατότητα σε επιχειρήσεις να επενδύουν στα ελληνικά πανεπιστήμια. Η Ελλάδα βρίσκεται στην 83^η θέση διεθνώς, μαζί με την Αργεντινή, καθώς σπαταλά μόλις το 4% του ΑΕΠ της για την παιδεία. Σημειωτέον ότι μια θέση πιο πάνω απ’ την Ελλάδα είναι η Ερυθραία με 4,1% του ΑΕΠ της για την παιδεία και μια θέση πιο κάτω το Μπουρούντι με 3,9%. Στην πρώτη θέση είναι η Κούβα (18,7%) ενώ και οι Σκανδιναβικές χώρες πρωτοπορούν (Δανία 8,5%, Σουηδία 7,7%, Νορβηγία 7,6%). Οι χορηγίες αυτές δεν σημαίνουν τίποτα άλλο παρά μόνο την ιδιωτικοποίηση του πανεπιστημίου. Μόνο οι θετικές επιστήμες θα βρουν χορηγούς καθώς αυτές είναι που παρέχουν «νέα γνώση» σύμφωνα με το Υπουργείο Παιδείας. Άρα οι ανθρωπιστικές επιστήμες δεν έχουν θέση στη νέα παιδεία. Βέβαια, και οι χορηγίες αυτές θα οδηγήσουν τις θετικές επιστήμες στην κατευθυνόμενη έρευνα, αυτή που συμφέρει τον χορηγό. Ας μην ξεχνάμε πως με την μείωση της κρατικής επιχορήγησης στα πανεπιστήμια, αυτά θα οδηγηθούν σιγά σιγά στην θέσπιση διδάκτρων ώστε να μπορούν να επιβιώσουν. Βέβαια, σε καμμία Σκανδιναβική χώρα, πλην της Δανίας, δεν πληρώνει κανείς δίδακτρα για προπτυχιακές και μεταπτυχιακές σπουδές.

Ύστερα, επανέρχονται τα φοιτητικά δάνεια. Βλέποντας πως δεν θέλουν να χρηματοδοτήσουν την παιδεία, αρχίζουν να ξαναδιαφημίζουν αυτό τον θεσμό, ο οποίος είναι ιδιαίτερα διαδεδομένος στο εξωτερικό. Τα δάνεια είναι άτοκα και η αποπληρωμή δεν πιέζει τον φοιτητή καθώς πρέπει να αποπληρώσει το δάνειο στο κράτος. Μόνο που στο εξωτερικό, όλοι οι 18χρονοι παίρνουν φοιτητικό δάνειο γιατί δεν θέλουν να παίρνουν χρήματα από τους γονείς τους, ως νοοτροπία δεν έχουν πρόβλημα να συγκατοικούν με αγνώστους και με άτομα άλλου φύλου, ώστε να μην σπαταλούν πολλά χρήματα για στέγαση και είναι σίγουροι για την επαγγελματική τους αποκατάσταση, άρα και αποπληρωμή του δανείου με τα δικά τους λεφτά. Στην Ελλάδα είναι πρακτικά αδύνατον, τα δύο πρώτα για λόγους νοοτροπίας, το τρίτο λόγω απουσίας θέσεων εργασίας. Και θέτω το εξής ερώτημα: το κράτος επαναφέρει τα φοιτητικά δάνεια, μήπως όμως θα έπρεπε να σκέφτεται και τις υποτροφίες για φοιτητές/μαθητές που αριστεύουν ή/και σε παιδιά φτωχών οικογενειών; Αλλά όχι, μην δώσουμε χρήματα στους φοιτητές! Υπάρχει η Eurobank να επιβραβεύει επιτυχόντες στα πανεπιστήμια και να τους δίνει ένα καλό έναυσμα για να ξεκινήσουν την ακαδημαϊκή τους πορεία. Μήπως όμως θα έπρεπε να το κάνει το κράτος αυτό;

24 Αυγούστου 2011, η ημερομηνία του βίαιου θανάτου της δωρεάν παιδείας. Να ζήσουμε να τη θυμόμαστε.† Μετά όμως να μην αναρωτιούνται για ποιο λόγο υπάρχει διαρροή μυαλών προς το εξωτερικό. Οι ίδιοι που παραπονιούνται είναι αυτοί που οδήγησαν και συνεχίζουν να οδηγούν και θα συνεχίσουν από ότι φαίνεται να οδηγούν την νεολαία έξω από την νυν και αεί Ψωροκώσταινα.

Κωνσταντίνος Καλαχάνης

http://www.tovima.gr/education/article/?aid=416113

http://www.nationmaster.com/graph/edu_edu_spe-education-spending-of-gdp

http://www.parapolitika.gr/ArticleDetails/tabid/63/ArticleID/233675/Default.aspx