ΕΓΓΡΑΦΕΣ!

Βγήκαν οι βάσεις. Ξεκινάνε οι εγγραφές. Κατευθείαν μπαίνει στο κεφάλι μου η εικόνα της δικής μου εγγραφής ένα χρόνο πίσω.

Νωρίς το πρωί φτάνω στο Μέγαρο Καποδίστρια. Δεν χρειάστηκε να περπατήσω πολύ, το κτήριο είναι λίγα μέτρα απ’ το σπίτι μου. Προτού μπω καλά καλά  η αύρα του κτηρίου και το θαλασσινό αεράκι μου έφτιαξαν τη διάθεση. Μπαίνω μέσα στο Καποδίστρια, βυθίζομαι στη φοβερή ατμόσφαιρα του σπουδαίου  καλοδιατηρημένου ιστορικού μνημείου του νησιού. Γνωρίζομαι με συμφοιτητές. Από την πρώτη ματιά κατάλαβα ότι θα ταιριάξω μ’ αυτά τα παιδιά, είχαμε κοινά ενδιαφέροντα, στόχους, όνειρα. Η κουβέντα μαζί τους με έκανε να νοιώσω πολύ άνετα και να μπώ στη νοοτροπία του φοιτητή. Ταυτόχρονα οι υπάλληλοι της γραμματείας δουλεύοντας σα καλοκουρδισμένη μηχανή διεκπεραίωναν τάχιστα τις υποθέσεις μας με ένα ζεστό χαμόγελο στα πανέμορφα κατακόκκινα χείλη τους. Δεν το είχα καταλάβει και ήδη είχα τελειώσει. Ήταν η πιο ωραία μέρα της ζωής μου.

ΜΑΛΑΚΙΕΣ!

Έφτασα στη γραμματεία δύο ώρες αργότερα από τη στιγμή που έφυγα απ’ το σπίτι. Μπορεί να μένω δίπλα, αλλά αν ο άνθρωπος είναι βλαμμένος κάνει το Άγιος Σπυρίδωνας-Γραμματεία μέσω Μον Ρεπό. Το κεφάλι μου πήγαινε να σπάσει φτάνοντας λόγω ζέστης και τουριστικής συμφόρησης των δρόμων. Αποτελειώθηκα ανεβαίνοντας τα αμέτρητα ακανόνιστα σκαλιά του Καποδίστρια για να φτάσω στον πρώτο όροφο. Πραγματικά, τα κόκκαλα του Κυβερνήτη πρέπει να τρίζουν βλέποντας το κάποτε σπίτι του να είναι πιο μουχλιασμένο κι απ’ το μυαλό του Άδωνη Γεωργιάδη. Γίνεται της πουτάνας, ένα τσούρμο από πρωτοετείς και κομματόσκυλα να μιλάνε για το νησί, τη σχολή, τις σχέσεις, τα πάρτυ και τις ασύρματες συνδέσεις στο ίντερνετ. Ένα μελίσσι που βουίζει ακατάπαυστα. Βγαίνοντας απ’ αυτό δεν θυμόμουν κανένα όνομα, καμιά φάτσα, κανένα τηλέφωνο. Γι’ αυτό δε φταίει το μελίσσι αλλά η ανάπηρή μου μου μνήμη. Αν και δεν μπορώ καθόλου αυτές τις φάσεις της γνωριμίας που λέτε συνέχεια μαλακίες για να διώξετε την αμηχανία, δεν είχαμε τι άλλο να κάνουμε για ΠΟΛΛΗ ώρα. Όση ώρα φαντάζομαι ότι πήρε στους ανθρώπους της γραμματείας να παίξουν τρείς παρτίδες τάβλι, να κάνουν αποτρίχωση, να παίξουν στοίχημα, να δούν καμιά σειρά στον υπολογιστή, να μιλήσουν στο τηλέφωνο και να ασχοληθούν με τα κωλόχαρτά μας… Η έξοδος στον κάτυγρη ατμόσφαιρα της Κέρκυρας μετά από ατελειώτες ώρες ήταν απόλαυση.

Αυτή η εγγραφή, όσο χάλια κι αν προσπαθώ να την περιγράψω, όσο τραγική κι αν ήταν, ήταν το ξεκίνημα για το πιο μαγικό ταξίδι που θα μπορούσα να φανταστώ.

Βαγγέλης Τσίρμπας

ΥΠΕΡ ΚΑΙ ΚΑΤΑ (ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΜΕΤΡΑΕΙ;)

Μετά από μια ολόκληρη εβδομάδα κατάληψης του Τ.Ξ.Γ.Μ.Δ (8/9-15/9/2011), ο σύλλογος φοιτητών ψήφισε τη λήξη της κατάληψης με διαφορά 87 ψήφους υπέρ της συνέχισης λειτουργίας της σχολής και 83 κατά.

Αυτό που ήθελε να πετύχει ο νόμος-πλαίσιο της 30^ης Αυγούστου το κατάφερε. Γιατί πάνω απ’ όλα ο νέος νόμος είχε σκοπό να μας διχάσει. Και, αγαπητοί συνάδελφοι, μας δίχασε. Το είδατε όλοι, το ξέρετε όλοι, το περιμένατε όλοι. Και εδώ και λίγες μέρες το αποδεικνύουμε περίτρανα.

Έχουμε ένα κακό σ’ αυτή τη χώρα- όταν μας χωρίσουν σε δύο στρατόπεδα τελειώνουμε. Χάνουμε. Το έχει αποδείξει η ιστορία ήδη από την εποχή της αρχαίας Ελλάδας- κάποιοι ισχυρίζονται ότι είναι στο DNA μας. Γιατί, όμως; Γιατί νέα παιδιά, φοιτητές, άνθρωποι μορφωμένοι (και όχι τόσο χάρη στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα) φτάνουν στο σημείο να τσακώνονται, να βρίζονται, να γιουχάρουν, να μην κατανοούν ο ένας τον άλλο ενώ έχουμε κοινό στόχο;  Συνειδητοποιήσαμε πόσο χρόνο χάσαμε ακούγοντας πράγματα ανούσια και κενά; Πόσο αναλωθήκαμε σωματικά και ψυχικά συμμετέχοντας σε όλη τη διαδικασία των συνελεύσεων; Λέμε ότι είμαστε αγωνιστές. Ότι αγώνας χωρίς αίμα δεν είναι αγώνας. Κρεμάμε στα δωμάτιά μας αφίσες με τον Che Guevara και λέμε ότι παλεύουμε για ένα καλύτερο αύριο. Και την ίδια στιγμή δεν σεβόμαστε το διπλανό μας, το λόγο του. Το θέμα του εξαμήνου εξωτερικού και του Erasmus που τόσο παραμερίστηκε και θεωρήθηκε ασήμαντο, έδειξε με τι ανθρώπους έχουμε να κάνουμε. Δε μπορείς να παραβλέπεις τα δικαιώματα του άλλου, ακόμα και αν δεν τα θεωρείς σημαντικά. Δεν κατηγορώ κανέναν που ψήφισε κατάληψη- το αντίθετο μάλιστα, σας συγχαίρω, εσάς μόνο τους αληθινούς ανθρώπους. Κατηγορώ και καταγγέλλω όσους τόλμησαν να πουν ότι δεν τους νοιάζουν οι άλλοι (είτε το είπαν έμμεσα είτε άμεσα). Ψηφίσαμε, αποφασίσαμε. Ο καθένας αυτό που πιστεύει. Λόγω της απόφασης κάποιοι έχασαν κάτι που θεωρούν πολύτιμο. Και στις δυο περιπτώσεις. Ο καθένας πρέπει να θυσιάζει αυτό που μπορεί και να σέβεται αυτό που δε μπορεί να θυσιάσει ο άλλος. Ναι μεν αποφασίστηκε κατάληψη και έγινε σεβαστή, αλλά ας μην κλαιγόμαστε ότι τελείωσαν όλα επειδή έληξε. Όλοι, ανεξαιρέτως και περισσότερο όσοι ήθελαν τη συνέχιση της εξεταστικής, έχουν το καθήκον να στηρίξουν ό,τι κάνουμε από δω και πέρα. Γιατί θα είναι απαράδεκτοι όσοι αρκεστούν στο ότι ανέκτησαν την ευκαιρία να δώσουν τα μαθήματά τους και δεν σεβαστούν εκείνοι, αυτή τη φορά, το δικαίωμα των άλλων να αγωνιστούν και να έχουν την υποστήριξή τους. Δεν έχει σημασία αν είμαστε υπέρ ή κατά- σημασία έχει να είμαστε ΜΑΖΙ.

Επειδή, αγαπητοί ψεύτικοι επαναστάτες, αγαπητοί ψεύτικοι άνθρωποι- και αναφέρομαι μόνο σε αυτούς που χρησιμοποιούν το φοιτητικό κίνημα ως μέσο προβολής είτε μιας παράταξής, είτε του εαυτού τους, είτε και των δύο μαζί- ο Che σας, το πρότυπο αγώνα που έχετε φτιάξει, είναι ένα αντιδραστικό στοιχείο, που πάει κόντρα σε όλα. Είναι ένα ανύπαρκτο πρόσωπο που σκέφτεται την πάρτη του και μόνο, που κλείνει το μυαλό του και λειτουργεί σαν κοιλαράς, καλοβολεμένος κωλάνθρωπος (συγγνώμη για τη λέξη). Ο  Che μου είναι ΉΡΩΑΣ.

Μαρία Σταυροπούλου 

‘si te estremeces con indignación ante la injusticia, entonces 
eres mi camarada’ (‘If you shudder with indignation at every injustice, then you are a comrade of mine’)

Ernesto Che Guevara

ΙΔΕΟΛΟΓΙΕΣ

Πρόσωπο του καλοκαιριού είναι ο Νορβηγός που σκότωσε ενενήντα ανθρώπους στέφοντας τα φώτα όλου του κόσμου πάνω του. Ως θύμα δεν θα ήταν παρά ένας από τους ενενήντα, ως θύτης έγινε σπουδαίος σταρ. Έγινε ενδιαφέρων, ιδιαίτερος, ξεχωριστός. Γνωρίζουμε τη την μουσική που ακούει, τις αγαπημένες του σειρές στην τηλεόραση, τα παιδικά του χρόνια, το μανιφέστο του. Σύντομα θα γίνει ταινία, βιβλίο, σειρά στην τηλεόραση.

Κι όμως, αυτός ο τύπος δεν είναι καθόλου μοναδικός ή πρωτότυπος. Είναι μέρος της σοδειάς μιας κοινωνίας που σπέρνει μίση και έχθρες και συντηρείται με αίμα. Υπάρχει μήπως καμία πολιτική/θρησκευτική/κοινωνική/οικονομική ιδεολογία που δε λειτουργεί σα λίπασμα αυτής της σοδειάς; Οι θρησκείες θέλουν νεκρούς τους απίστους, για να επικρατήσει ο δικός τους Θεός στον κόσμο. Ο εθνικισμός θέλει νεκρούς τους ξένους, γιατί γεννήθηκαν με κατώτερο DNA από μας και η ζωή τους δεν αξίζει. Ο κομμουνισμός θέλει νεκρούς τους ταξικούς αντιπάλους, γιατί εμποδίζουν την ιδανική κοινωνία να γίνει πραγματικότητα. Ο καπιταλισμός θέλει νεκρούς εκατομμύρια κάθε χρόνο από ασιτία, όχι γιατί δεν υπάρχουν παντού φυσικοί πόροι, αλλά γιατί δεν υπάρχουν παντού λεφτά. Η δημοκρατία θέλει νεκρούς τους δικτάτορες που χαλάνε τον αγγελικά πλασμένο δυτικό μας κόσμο. Θέλει επίσης να εκμεταλλευτεί τα κοιτάσματα πετρελαίου των χωρών τους, ενώ μπορεί να υπάρξουν και μερικές παράπλευρες απώλειες. Η δημοκρατία θέλει θυσίες.

Ο Νορβηγός είπε ότι δυσκολεύτηκε, αλλά έπρεπε να κάνει αυτές τις θυσίες για την ιδεολογία του, για τα πιστεύω του. Πόσο διαφορετικά μίλησε ο Μπους για τον πόλεμο στο Ιράκ; Έχουμε ζήσει τόσο πολύ σ’ αυτό το σάπιο κόσμο, ώστε εκπαιδευτήκαμε να βλέπουμε τον κάθε μακελλάρη Νορβηγό σαν περιθωριακό άρρωστο, ενώ τον κάθε έλληνα στρατιώτη που σφάζει γυναικόπαιδα και φυλάει φυτείες οπίου στο Αφγανιστάν σαν αρχιδαρά.

Από τότε που γεννιόμαστε μπαίνουμε σε κουτάκια, επιλέγουμε στρατόπεδα. Έτσι πρέπει. Αριστερός – δεξιός, γαλάζιος – πράσινος, ρεπουμπλικανός – δημοκρατικός, φασίστας – κομμουνιστής, χριστιανός – μουσουλμάνος. Όμως δεν υπάρχουν προβλήματα των δεξιών και των αριστερών, των κομμουνιστών και των φιλελεύθερων, των χριστιανών και των αθέων. Τα προβλήματα μας αφορούν όλους, και αν δεν υπάρχει συνεργασία σε ανθρώπινο επίπεδο, με βάση τη λογική και πέρα από ιδεολογικές γραμμές και κατευθύνσεις θα χαθούμε όλοι μαζί.

 Για να σταματήσουν οι άνθρωποι να σφάζονται μεταξύ τους η λύση δεν είναι κάθε μια τέτοια περίπτωση να καταλήγει στον ψυχίατρο για να πάρει τα φάρμακά του και να γίνει καλά. Η λύση είναι οι άνθρωποι να σπάσουν τις πνευματικές αλυσίδες με την κομψή ονομασία «ιδεολογία», που φόρεσαν μόνοι τους για να νοιώσουν ξεχωριστοί και πρωτότυποι – αν και αυτές οι αλυσίδες φτίαχτηκαν πριν αιώνες από ανθρώπους που τα σκουλήκια έχουν χωνέψει εδώ και χρόνια. Καμιά ιδεολογία δεν θα κάνει τον κόσμο καλύτερο. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι μια ατομική, προσωπική επανάσταση απέναντι στον κακό μας εαυτό. Να γνωρίσουμε τον άλλο, τη φύση, τον εαυτό μας είναι πιο άμεσο και ωφέλιμο. Να ξεκολλήσουμε από τη μια, δική μας, απόλυτη αλήθεια. Να σταματήσουμε να βάζουμε ταμπελάκια, να βλέπουμε παντού ξένους, διαφορετικούς, εχθρούς. Να αρχίσουμε να αγαπάμε. Όχι τον πλησίον – αυτό είναι εύκολο- αλλά τον απέναντι.

Βαγγέλης Τσίρμπας

ΞΥΠΝΗΣΤΕ!!!

Σήμερα (χτες δηλαδή, αν λάβουμε υπόψη το περασμένο της ώρας), ήταν ίσως μια ξεχωριστή μέρα για μένα. Όχι επειδή βγήκα και πέρασα πολύ καλά κλπ, αλλά επειδή ίσως συνειδητοποίησα κάποια πράγματα∙ αλήθειες, ευχάριστες ή δυσάρεστες.
Για να τα πάρω από την αρχή, σήμερα είχα την ευκαιρία να είμαι παρούσα σε μια αρκετά μεγάλη πορεία- για τα δικά μου δεδομένα φυσικά, λαμβάνοντας υπόψη το ότι σπουδάζω στην Κέρκυρα, όπου μια τέτοια κινητοποίηση θα ήταν μάλλον ουτοπική. Επίσης, μόλις πριν λίγο διάβασα κάπου ότι 222 πανεπιστημιακά τμήματα στην Ελλάδα είναι υπό κατάληψη. Τα γεγονότα αυτά ήταν αφορμή για να καταλάβω πόσο μεγάλη σημασία έχουν και θα έχουν όλα αυτά που συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες (μιλάω κατά βάση για την παιδεία, για όσους δεν κατάλαβαν), για μας και για τις μελλοντικές γενιές.
Κατάληψη. Μια λέξη που τρομάζει. Τους καθηγητές, τους γονείς, τους μαθητές, τους φοιτητές. Μια κατάληψη μπορεί να ευθύνεται, όπως λένε, για πάρα πολλά κακά… Χάνουμε μαθήματα, εξεταστικές, ακόμα και ολόκληρα εξάμηνα, ενώ πολλοί «χούλιγκανς» μπαίνουν και καταστρέφουν υλικά το πανεπιστήμιο. Δεν διαφωνώ. Από την άλλη όμως, η κατάληψη είναι ένα όπλο μας. Ίσως το μόνο που έχουμε εμείς οι φοιτητές (όποιος έχει κάποια άλλη πρόταση διαμαρτυρίας, πιο αποτελεσματική, είμαι πρόθυμη να την ακούσω και να την εφαρμόσω κιόλας). Μια κατάληψη δεν κάνει το αυτί των υπουργών να ιδρώνει. Αν όμως ΟΛΑ τα ακαδημαϊκά ιδρύματα μιας χώρας είναι κλειστά, και ΟΛΟΙ οι φοιτητές στους δρόμους, έ, τότε ίσως καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν πάει καλά! Το ίδιο ισχύει και με τις απεργίες… Αν μια μέρα απεργήσω εγώ, δεν θα ενδιαφερθεί κανείς. Αν όμως απεργήσουμε όλοι μαζί, και το κρατήσουμε για μέρες τότε κάτι θα καταφέρουμε. Η ιστορία έχει παραδείγματα.
Πολλοί φοιτητές θα αρνηθούν την κατάληψη, λέγοντας: «εγώ θέλω να πάρω το πτυχίο μου, δεν έχω λεφτά να πληρώνω επιπλέον νοίκια, ο πατέρας μου δουλεύει για να με σπουδάσει κλπ». Εντάξει, εννοείται πως ούτε με αυτό διαφωνώ. Τι θα γίνει όμως όταν ο νέος νόμος εφαρμοστεί τελικά και ο πατέρας σου αύριο δεν θα πληρώνει μόνο νοίκια, αλλά και τα συγγράμματά σου, και τις εξεταστικές σου (μετά το ν+2, αν δεν έχεις διαγραφεί) και (γιατί όχι;) δίδακτρα για να σπουδάσεις;;;;; Μπορεί να πεις: «δεν με νοιάζει, εγώ παίρνω πτυχίο, δεν με επηρεάζει εμένα». Και στις δύο περιπτώσεις είναι, όπως λέει και μια φίλη μου, σαν να μου λες: «εμένα με νοιάζει μόνο ο εαυτός μου». Αν και σας φαίνεται κάπως απόλυτο, με ΤΕΤΟΙΟ τρόπο σκέψης δεν πρόκειται να πάμε ποτέ μπροστά ως χώρα.
Δεν θέλω να κρίνω κανέναν, ούτε να επιβάλω την άποψή μου. Κι όσοι θέλετε να με αντικρούσετε, ευχαρίστως, θα το δεχτώ. Σκεφτείτε το όμως πρώτα καλά. Ούτως ή άλλως, ποια άλλη λύση μας έμεινε; Τέλος, καθώς δεν είναι όλοι σαν εμένα, αισιόδοξοι, μπορεί να υποθέσουν ότι το κίνημα θα αποτύχει και ο αγώνας θα πάει χαμένος. Για μένα όμως έχουμε κερδίσει. Κι αυτό γιατί όλο και περισσότερος κόσμος θα έχει συνειδητοποιήσει την αλήθεια, και θα έχει ανοίξει τα μάτια του. Θα κλείσω με ένα σύνθημα που διάβασα κάπου:
ΑΝ ΟΧΙ ΕΜΕΙΣ ΠΟΙΟΙ; ΑΝ ΟΧΙ ΤΩΡΑ ΠΟΤΕ;

Ελεάννα Γκαγκούλη

ΠΑΛΙΑ ΚΑΙΓΑΝ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ – ΤΩΡΑ ΚΑΙΝΕ ΤΑ ΜΥΑΛΑ

(σύνθημα σε τοίχο στα Εξάρχεια)

Ας ξεχάσουμε ότι είμαστε οι πιο πολυμήχανοι, ότι όταν εμείς φιλοσοφούσαμε οι άλλοι έτρωγαν μπανάνες στα δέντρα, ότι για όλα φταίει η τρόικα και η πουτάνα η Μέρκελ κι ας κοιταχτούμε για μια φορά στον καθρέφτη.

Θα τρομάξουμε. Θα δούμε τον πιο καθυστερημένο λαό που υπάρχει να θεωρεί τον εαυτό του εγγονό του Σωκράτη. Πιο απλό κι επίκαιρο παράδειγμα απ’ τις Πανελλήνιες δεν έχω.  Δώδεκα χρόνια εκπαιδευτικής προσπάθειας καταλήγει σε μια ηλίθια χοντροστημένη μπίζνα που λέγεται Πανελλήνιες. Μια μπίζνα που ταϊζει τα φροντιστήρια ενώ οικογένειες πεινάνε για να δώσουν στα παιδιά τους μια ευκαιρία στο «όνειρο», που κάνει το δημόσιο σχολείο διακοσμητικό και, το χειρότερο, δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένας εξαντλητικός πνευματικός αυνανισμός του πιο ξύπνιου μέρους της κοινωνίας. Βάζει δεκαοχτάχρονα παιδιά με το μυαλό, τη φαντασία, τη δημιουργικότητα, την ένταση, τη δύναμη, τη ζωή να ξεχειλίζουν, σ’ ένα δωμάτιο, σε μια καρέκλα για ένα χρόνο προσπαθώντας να γεμίσουν το μυαλό τους με σκατά. Να αποβάλλουν κάθε ίχνος σκέψης, κρίσης, αντίρρησης, αμφισβήτησης, λογικής. Αυτό δεν μεθοδεύεται, δεν υποκινείται αλλά επιβάλλεται.

Όταν τα Λατινικά είναι κείμενα για μανικιούρ, όταν η Λογοτεχνία είναι πέντε πεζά και πέντε ποιήματα, όταν τα Αρχαία είναι απ’έξω μεταφράσεις κειμένων, όταν η Βιολογία είναι αποστήθιση εξήντα σελίδων, η επιστήμη γίνεται συνώνυμο της αποβλάκωσης και της δημιουργίας κρετίνων. Το βιβλίο της Ιστορίας χρησιμοποιείται για να περάσει την πολιτική και ιδεολογική γραμμή του εκάστοτε Υπουργείου που αναθέτει τη συγγραφή του σε «αντικειμενικούς» ιστορικούς μελετητές ισοπεδώνοντας και καταπνίγοντας κάθε κριτική, κάθε αντίθετη άποψη βουτώντας τα κεφάλια των παιδιών σε μια εντελώς κατευθυνόμενη και μονομερή αντίληψη της Ιστορίας με τρόπο που υποτιμά πλήρως κάθε εγκεφαλική ικανότητά τους. Βενιζέλος καλόοος! Τρικούπης καλόοοος! Βασιλιάς κακόοοοοος!!! Κεμάλ κακόοοοοοοοος!!!!! Γκέγκε παιδάκια; Και το αγαπημένο μάθημα, η Έκθεση… Μια φορά γράφοντας το θέμα «Τι προσφέρει το Λύκειο στους μαθητές» είπα ότι δεν προσφέρει τίποτα απολύτως και το τεκμηρίωσα με πολύ περισσότερες από τριακόσιες λέξεις. Η φοβερή καθηγήτριά μου μου είπε ότι της άρεσε πολύ τόσο ο τρόπος που έγραφα, όσο και αυτά που έγραφα. Μετά άρχισε να μου φωνάζει ότι σε μια βδομάδα έχουμε εξετάσεις, ότι πρέπει να σοβαρευτώ επιτέλους και μου έβαλε μονάδα γιατί ήμουν εκτός θέματος. Και σοβαρεύτηκα. Έγραψα με όμορφα λόγια ανούσια πράγματα συμπυκνωμένα σε τριακόσιες λέξεις (γιατί η έκφραση ξεκινά από τις Πανελλήνιες να έχει όριο λέξεων και νοημάτων)  και επιβραβεύτηκα.

Σε όλη αυτή τη φάση γινόμαστε χαμστεράκια που καταβάλλουν απίστευτο κόπο γυρίζοντας άσκοπα έναν τροχό, υπομένοντας αυτό το ατέλειωτο ηλίθιο παιχνίδι για να τσιμπήσουν το τυράκι όταν παίξουν αρκετά καλά το παιχνίδι ώστε πάρουν ανταμοιβή από το αφεντικό.

Στην κοινωνία που λατρεύει την κατηγοριοποίηση, τη διαίρεση του συνόλου σε κουτάκια που ικανοποιούν και διαιωνίζουν τα κόμπλεξ της, όσοι έπαιξαν σωστά το παιχνίδι είναι πετυχημένοι και όσοι δεν τα κατάφεραν αποτυχημένοι. Και οι μεν και οι δε θα γίνουν άνεργοι που θα φωνάζουν στο Σύνταγμα εν τέλει, αλλά γι’ αυτό –είπαμε- φταίει η πουτάνα η Μέρκελ. Τα έχουμε λύσει όλα.

Η αλήθεια είναι ότι το μυαλό παραλύει, δεν κάνουμε τίποτα δημιουργικό, ενεργητικό, δεν φτιάχνουμε κάτι χρήσιμο, δεν παράγουμε τίποτα. Αδειάζουν οι τσέπες των γονιών μας για να γεμίσουν τα κεφάλια μας με σκατά που αποβάλλονται αμέσως μόλις τελειώσει το παραμυθάκι. Δεν παίρνουμε κανένα εφόδιο, αλλά μας δίνεται η εντύπωση ότι η γνώση και η επιστήμη είναι κάτι δεδομένο και αδιαμφισβήτητο, σταθερό, έτοιμο και μασημένο στο πιάτο. Μετά από αυτή την εμπειρία και μόνο που ακούμε τις λέξεις «βιβλίο», «ιστορία», «λογοτεχνία», «φιλοσοφία» βαριόμαστε. Μας κάνουν να μισήσουμε τα πιο δυνατά όπλα που θα μπορούσαν να μας ξυπνήσουν. Λογικό δεν είναι;

Aν είχα να διαλέξω συνομιλητή για μια γενική συζήτηση θα προτιμούσα έναν παππού του δημοτικού από τον πρώτο της Νομικής. Ο πρώτος της Νομικής δεν έχει να πει τίποτα καινούργιο, δεν έχει να μου δώσει τίποτα πέρα από αυτά που μπορώ να διαβάσω σ’ ένα αποστειρωμένο βιβλίο. Ο «αμόρφωτος» παππούς έχει ζήσει, έχει φτιάξει πράγματα, έχει προχωρήσει βήματα μπροστά  με τα σωστά εφόδια κι αρχές, έχει να μοιραστεί σοφές εμπειρίες που δεν είναι καταχωρημένες σε καμία βιβλιοθήκη, κι ας μην ξέρει ούτε πώς γράφεται η λέξη «Πανελλήνιες».

Και ξέρεις κάτι; Αν όλα αυτά σου ακούγονται πολύ θεωρητικά και φλου γάμα το μυαλό, τη σκέψη, την ευφυία, τη δημιουργικότητα που καταστρέφεται. Καταστρέφονται ζωές. Παιδιά χωρίς μεγάλη δύναμη και υποστήριξη παραλύουν απ’ το αφόρητο άγχος και την πίεση που υφίστανται από αυτή τη μαλακία. Για να μη μιλάω αόριστα αλλά συγκεκριμένα γι’ αυτά που ξέρω, ένα παιδί από τη Νέα Σμύρνη αυτοκτόνησε πέρσι γιατί δεν ανταποκρίθηκε στις απαιτήσεις αυτής της μαλακίας. Έχουμε καταντήσει να ζούμε σε μια κοινωνία όπου μερικά κωλομόρια είναι πάνω απ’ τη ζωή.

Προφανώς αυτή η φάση δεν θα αλλάξει- τουλάχιστον όχι άμεσα, γιατί βολεύει αυτούς που έχουν τη δύναμη να αλλάξουν τα πράγματα. Οι επιχειρήσεις βγάζουν λεφτά και το κράτος τούβλα σ’ έναν τοίχο που κρύβει κάθε ακτίνα ελπίδας. Εμείς και όσοι έρχονται μετά από μας είμαστε καταδικασμένοι να προσαρμοστούμε στο παιχνιδάκι, δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Αυτό που πρέπει να έχουμε πάντα στο άσχημα κακοποιημένο μυαλό μας είναι ότι στη ζωή δίνουμε πολύ περισσότερες από έξι εξετάσεις. Η επιτυχία και ακόμα περισσότερο η ευτυχία απέχουν αφάνταστα από οποιονδήποτε πενταψήφιο αριθμό μορίων.

Βαγγέλης Τσίρμπας