ΥΠΕΡ ΚΑΙ ΚΑΤΑ (ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΜΕΤΡΑΕΙ;)

Μετά από μια ολόκληρη εβδομάδα κατάληψης του Τ.Ξ.Γ.Μ.Δ (8/9-15/9/2011), ο σύλλογος φοιτητών ψήφισε τη λήξη της κατάληψης με διαφορά 87 ψήφους υπέρ της συνέχισης λειτουργίας της σχολής και 83 κατά.

Αυτό που ήθελε να πετύχει ο νόμος-πλαίσιο της 30^ης Αυγούστου το κατάφερε. Γιατί πάνω απ’ όλα ο νέος νόμος είχε σκοπό να μας διχάσει. Και, αγαπητοί συνάδελφοι, μας δίχασε. Το είδατε όλοι, το ξέρετε όλοι, το περιμένατε όλοι. Και εδώ και λίγες μέρες το αποδεικνύουμε περίτρανα.

Έχουμε ένα κακό σ’ αυτή τη χώρα- όταν μας χωρίσουν σε δύο στρατόπεδα τελειώνουμε. Χάνουμε. Το έχει αποδείξει η ιστορία ήδη από την εποχή της αρχαίας Ελλάδας- κάποιοι ισχυρίζονται ότι είναι στο DNA μας. Γιατί, όμως; Γιατί νέα παιδιά, φοιτητές, άνθρωποι μορφωμένοι (και όχι τόσο χάρη στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα) φτάνουν στο σημείο να τσακώνονται, να βρίζονται, να γιουχάρουν, να μην κατανοούν ο ένας τον άλλο ενώ έχουμε κοινό στόχο;  Συνειδητοποιήσαμε πόσο χρόνο χάσαμε ακούγοντας πράγματα ανούσια και κενά; Πόσο αναλωθήκαμε σωματικά και ψυχικά συμμετέχοντας σε όλη τη διαδικασία των συνελεύσεων; Λέμε ότι είμαστε αγωνιστές. Ότι αγώνας χωρίς αίμα δεν είναι αγώνας. Κρεμάμε στα δωμάτιά μας αφίσες με τον Che Guevara και λέμε ότι παλεύουμε για ένα καλύτερο αύριο. Και την ίδια στιγμή δεν σεβόμαστε το διπλανό μας, το λόγο του. Το θέμα του εξαμήνου εξωτερικού και του Erasmus που τόσο παραμερίστηκε και θεωρήθηκε ασήμαντο, έδειξε με τι ανθρώπους έχουμε να κάνουμε. Δε μπορείς να παραβλέπεις τα δικαιώματα του άλλου, ακόμα και αν δεν τα θεωρείς σημαντικά. Δεν κατηγορώ κανέναν που ψήφισε κατάληψη- το αντίθετο μάλιστα, σας συγχαίρω, εσάς μόνο τους αληθινούς ανθρώπους. Κατηγορώ και καταγγέλλω όσους τόλμησαν να πουν ότι δεν τους νοιάζουν οι άλλοι (είτε το είπαν έμμεσα είτε άμεσα). Ψηφίσαμε, αποφασίσαμε. Ο καθένας αυτό που πιστεύει. Λόγω της απόφασης κάποιοι έχασαν κάτι που θεωρούν πολύτιμο. Και στις δυο περιπτώσεις. Ο καθένας πρέπει να θυσιάζει αυτό που μπορεί και να σέβεται αυτό που δε μπορεί να θυσιάσει ο άλλος. Ναι μεν αποφασίστηκε κατάληψη και έγινε σεβαστή, αλλά ας μην κλαιγόμαστε ότι τελείωσαν όλα επειδή έληξε. Όλοι, ανεξαιρέτως και περισσότερο όσοι ήθελαν τη συνέχιση της εξεταστικής, έχουν το καθήκον να στηρίξουν ό,τι κάνουμε από δω και πέρα. Γιατί θα είναι απαράδεκτοι όσοι αρκεστούν στο ότι ανέκτησαν την ευκαιρία να δώσουν τα μαθήματά τους και δεν σεβαστούν εκείνοι, αυτή τη φορά, το δικαίωμα των άλλων να αγωνιστούν και να έχουν την υποστήριξή τους. Δεν έχει σημασία αν είμαστε υπέρ ή κατά- σημασία έχει να είμαστε ΜΑΖΙ.

Επειδή, αγαπητοί ψεύτικοι επαναστάτες, αγαπητοί ψεύτικοι άνθρωποι- και αναφέρομαι μόνο σε αυτούς που χρησιμοποιούν το φοιτητικό κίνημα ως μέσο προβολής είτε μιας παράταξής, είτε του εαυτού τους, είτε και των δύο μαζί- ο Che σας, το πρότυπο αγώνα που έχετε φτιάξει, είναι ένα αντιδραστικό στοιχείο, που πάει κόντρα σε όλα. Είναι ένα ανύπαρκτο πρόσωπο που σκέφτεται την πάρτη του και μόνο, που κλείνει το μυαλό του και λειτουργεί σαν κοιλαράς, καλοβολεμένος κωλάνθρωπος (συγγνώμη για τη λέξη). Ο  Che μου είναι ΉΡΩΑΣ.

Μαρία Σταυροπούλου 

‘si te estremeces con indignación ante la injusticia, entonces 
eres mi camarada’ (‘If you shudder with indignation at every injustice, then you are a comrade of mine’)

Ernesto Che Guevara