Ένα παιδί κολυμπάει στο δάσος
Η εκκωφαντική σιωπή τρυπάει τα βλέφαρά του
Μάυρα σφουγγάρια βυθίζονται
Η ομίχλη ξεγυμνώνεται
Τα στήθη της χτυπάνε το κύμα
Τα φεγγάρια απαράμιλλα
Ο θεός γελάει
Δίνει νόημα στο τίποτα,
Αγγαλιάζει το λιμάνι του
Εκεί, εκεί που ένα χταπόδι αχνοφαίνεται
Εκεί που βγαίνουν τα ψάρια και κάνουν ποδήλατο
Και πνίγει τον καημό της νυχτερίδας.
Η αυγή προβάρει το νυφικό της
Ο Ήλιος της αρπάζει την παρθενιά
Χωρίς αιτία, χωρίς γιατί.
Χωρίς καμία αφορμή.
Δώσμου ένα χαρταετό.
Να δέσω ένα σπάγγο στο ταβάνι τ’ ουρανού.
Να χορέψω μ’ ένα σύννεφο στην πλάτη.
Και μια νεράιδα παραμάσχαλα.
Ψιχάλα. Βροχή. Καταιγίδα.
Το πάρτυ τελείωσε.
Η εκκωφαντική σιωπή τρυπάει τα βλέφαρά του
Μάυρα σφουγγάρια βυθίζονται
Η ομίχλη ξεγυμνώνεται
Τα στήθη της χτυπάνε το κύμα
Τα φεγγάρια απαράμιλλα
Ο θεός γελάει
Δίνει νόημα στο τίποτα,
Αγγαλιάζει το λιμάνι του
Εκεί, εκεί που ένα χταπόδι αχνοφαίνεται
Εκεί που βγαίνουν τα ψάρια και κάνουν ποδήλατο
Και πνίγει τον καημό της νυχτερίδας.
Η αυγή προβάρει το νυφικό της
Ο Ήλιος της αρπάζει την παρθενιά
Χωρίς αιτία, χωρίς γιατί.
Χωρίς καμία αφορμή.
Δώσμου ένα χαρταετό.
Να δέσω ένα σπάγγο στο ταβάνι τ’ ουρανού.
Να χορέψω μ’ ένα σύννεφο στην πλάτη.
Και μια νεράιδα παραμάσχαλα.
Ψιχάλα. Βροχή. Καταιγίδα.
Το πάρτυ τελείωσε.
Τζενσίλα Λουμπάνι κ Βαγγέλης Τσίρμπας
Πολύ καλό παιδιά ...Συγχαρητήρια....
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπαχάκη
Το ποίημα σας παιδιά μου είναι εξαιρετικό! Μπορεί εκ πρώτης όψεως να μην βγάζει νόημα, αλλά όλα εξηγούνται τόσο λογικά στο τέλος! Ένα παιδί που αναζητά την αλήθεια σε έναν ωκεανό από εμπόδια, ακούγοντας συνέχεια ψέματα για την πατρότητά του, που του βασανίζουν την ψυχή. Η άγνοια αρχίζει να εξαλείφεται με την αναζήτηση, και ο νεαρός καταλαβαίνει πως τίποτα πια δεν είναι θέλημα θεού να γίνει. Δεν τον έχει βοηθήσει πουθενά μέχρι τώρα, αλλά του δίνει φρούδες ελπίδες για το τίποτα. Η απεραντοσύνη της θάλασσας κάνει τον ήρωά μας να σκέφτεται πως ο πατέρας του είναι αγνοούμενος ναυτικός, άρα και οι πιθανότητες να τον βρει είναι μηδαμινές. Οι προσπάθειες είναι μάταιες και αυτός κατρακυλά στον βούρκο της ακόλαστης και σοδομικής ζωής. Καταλήγει να βιάζει μια όμορφη κοπέλα και να την κρεμά στο ταβάνι του σπιτιού του, όταν κατάλαβε την απεχθή του πράξη, και μεταφέρει το κουφάρι της κάτω από την ιδρωμένη του μασχάλη μες τα πρωτοβρόχια της φθινοπωρινής Κέρκυρας. Όλα έχουν τελειώσει. Οι θυσίες μιας ολόκληρης ζωής και η αγωνία για την εύρεση της αλήθειας σε οδηγούν σε τόσο αλόγιστες πράξεις που νιώθει κανείς ότι η ζωή είναι τόσο άδικη και πως το άτομο, ό, τι και να κάνει για να κατακτήσει το αγαθό, πάντα ο αστάθμητος παράγοντας τον οδηγεί σε ολέθρια σφάλματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣπύρος Μ.
Γιατί πρέπει να ερμηνεύονται τα ποιήματα;;; Το ποίημα ίσως δεν θέλει να δείξει τίποτε από τα παραπάνω. Εξάλλου ο καθένας ερμηνεύει διαφορετικά κάθε ποίημα. Στον καθένα προκαλεί διαφορετικές σκέψεις και εικόνες. Για μένα πχ αυτό το ποίημα δείχνει τη ματαιότητα της ύπαρξης και την ανάγκη για μια ελπίδα τη στιγμή που όλα γκρεμίζονται... Τα ποιήματα είναι μια έκφραση ψυχής, είναι "η εξαίσια πράξη του ανεξήγητου" και δεν ερμηνεύονται, ούτε χρειάζεται να ερμηνεύονται, ακριβώς γιατί η ουσία της ύπαρξής τους είναι πρώτα από όλα το ερέθισμα των συναισθημάτων και έπειτα της σκέψης...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι αυτό ανάλυση είναι οπότε....You are contradicting yourself girl.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣπύρος Μ.
Μα αυτό ακριβώς εννοώ, πως ο καθένας όπως και να χει ερμηνεύει κάθε ποίημα διαφορετικά... Έγραψα τη δική μου, απλώς για να δείξω ότι υπάρχουν μόνο τοποθετήσεις στα ποιήματα, δεν υπάρχει συγκεκριμένη ερμηνεία... (απαντάω πολύ έγκαιρα :-Ρ)
ΑπάντησηΔιαγραφήΔώρα Φ.
Κοχλιός. Τσιγάριαστο . Ρέθυμνο
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο πάρτυ τελείωσε
(Μία καλύτερη εκδοχή για το τέλος φίλοι μου, σκεφτείτε το)