Προσοχή στους σφίχτες

Το καλοκαίρι έχει φτάσει στα μισά του. Ο ήλιος καίει, η υγρασία επιδεινώνει την κατάσταση ενώ η αφόρητη πλήξη της παραμονής στην πατρογονική εστία κάνει την ζέστη ανυπόφορη. Τι μένει λοιπόν να κάνεις; Να πας για μπάνιο! Αλλά δεν σου φτάνει η παραλία κάτω από το σπίτι σου όπου πλατσουρίζουν κάτι γυμνασιάκια, τα μούτρα σου θέλουν να πας στο μπιτς μπαρ, να πάρεις τον καφέ σου, να δεις άλλους συνομηλίκους σου (από τους οποίους ελάχιστους συμπαθείς και τους μιλάς με πραγματικό ενδιαφέρον). Το κακό είναι ότι ένα νέο είδος ανθρώπου (;) μολύνει με την θλιβερή παρουσία του τόσο τις ακτές μας όσο και την αισθητική μας· πρόκειται για τον Σφίχτη, ένα καινούργιο για τα πληθυσμιακά δεδομένα της ηπειρωτικής Ελλάδας είδος.

          Προσοχή!

Μην συγχέετε τους Σφίχτες με τους κάγκουρες, αυτά τα «συμπαθέστατα» πλην άκακα πλάσματα πλαγκτονοειδούς νοημοσύνης, που οδηγούν σε κάθε περίπτωση μόνο μηχανάκι (στην αγροτικές περιοχές επιτρέπονται και τα τρακτέρ), ακούν στη διαπασών γύφτικα τραγούδια όλη μέρα, το μαλλί είναι μονίμως λιγδιασμένο και πασπαλισμένο με ζελέ, στο παντελόνι έχουν μονίμως μια κρεμασμένη αλυσίδα και τα πιο προσφιλή θέματα συζήτησής τους είναι οι γκόμενες, οι εξατμίσεις και ο Πασχάλης Τερζής. Εδώ μιλάμε για ένα είδος πραγματικά επικίνδυνο!

Πώς να τους αναγνωρίσετε: Ο Σφίχτης έχει πολλά χαρακτηριστικά που τον κάνουν να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα είδη της πανίδας του μπιτς μπαρ. Το σώμα του είναι το κύριο χαρακτηριστικό του. Σε κάθε σημείο υπάρχει και γράμμωση, η οποία γίνεται έτι εντονότερη μετά την υπερβολική χρήση αντηλιακού και λαδιού μαυρίσματος. Και αυτή η γράμμωση είναι απολύτως φυσική. 90% κρεατίνη, πρωτεΐνη, άλλα εις –ίνη και 10% «άσκηση». Ίχνος τρίχας δεν θα συναντήσεις στο σώμα του Σφίχτη, παρά μόνο στο κεφάλι. Η πλειοψηφία των Σφιχτών είτε κείται πάνω στην ξαπλώστρα, ποτέ κάτω από ομπρέλα αλλά πάντα στον ήλιο, για να αποκτήσει μεσογειακό μαύρισμα, με την ξαπλώστρα πάντα στραμμένη προς τις υπόλοιπες ξαπλώστρες, ώστε όποιος δεν τυφλώθηκε από την αντανάκλαση του ήλιου πάνω στους κοιλιακούς του να τυφλωθεί εκείνη τη στιγμή, είτε περπατά πάνω κάτω στην παραλία, δήθεν αδιάφορα τεντώνοντας τα πάνω άκρα του, πιασμένος πια από τόσο άραγμα στην ξαπλώστρα, προς επίδειξιν των δικέφαλων και τρικέφαλων. Έπειτα, η θρησκεία παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή του σφίχτη, γι’ αυτό και πάντα φοράει Ρωμαιοκαθολικού τύπου σταυρό στο λαιμό του (ροζάριο δηλαδή) το οποίο εξυπηρετεί την επίδειξη της γράμμωσης του στήθους. Συχνά ο  Σφίχτης εμφανίζεται ρακετοφόρος, καθώς η ρακέτα είναι κατεξοχήν το «άθλημα» που ενδείκνυται για την παραλία. Δεν αρέσκεται όμως να παίζει στους ειδικά διαμορφωμένους χώρους, αλλά καταλαμβάνει πάντοτε την αρχή της θάλασσας, αναγκάζοντας αυτούς που θέλουν να κολυμπήσουν να περάσουν ανάμεσα σε 15 ζευγάρια ή καρέ ρακετοφόρων μέχρι να μπορεί να πει με βεβαιότητα ότι κολυμπά πια, είτε τους κενούς χώρους ανάμεσα στα μπαρ, ώστε να έχει διπλό κοινό. Όσον αφορά το πνευματικό επίπεδο των Σφιχτών, ας μην γελιόμαστε. Οι περισσότεροι από αυτούς απλά έπαιζαν μπάλα κατά τη διάρκεια των παιδικών τους χρόνων, πέρασαν σε κάποιο τραγικό Τ.Ε.Ι. της βόρειας Ελλάδας (εκείνη η Λογιστική Καβάλας έχει θρέψει γενιές και γενιές Σφιχτών) και τώρα πια το μόνο θέμα συζήτησής τους όταν επιστρέφουν στα πάτρια εδάφη είναι το πόσο αναζωογονημένοι αισθάνονται χάρη στον «φυσικό τρόπο ζωής» που αποφάσισαν να ακολουθήσουν! Τελευταίο χαρακτηριστικό τους είναι το τατουάζ το οποίο είναι πολύ πρωτότυπο σε σχεδιασμό και σε τοποθέτηση (ένας δράκος στη δεξιά ωμοπλάτη και μπράτσο), το οποίο δεν διστάζουν να επιδείξουν κάνοντας διατάσεις στη μέση της καφετέριας.

Γιατί οι Σφίχτες είναι επικίνδυνοι και πρέπει να εξαφανιστούν;

Όλοι καταλήγουν πως για τα ακόλουθα προβλήματα φταίχτες είναι οι Σφίχτες.

Μόλυνση του περιβάλλοντος: Όταν κατοικείς σε μια παραλιακή πόλη χτισμένη σε έναν κλειστό κόλπο όπως τον Κορινθιακό που κατοικείται 3000 χρόνια ασταμάτητα, ξέρεις πως η θάλασσα αυτή δεν είναι και ιδιαίτερα καθαρή, δεν είναι και σκουπιδότοπος όμως. Και ενώ τόσα χρόνια τα νερά κοντά στις ακτές, στα οποία κολυμπάς, είναι καθαρά, ξαφνικά εμφανίζεται ο Σφίχτης. Τσουρουφλισμένος από τον ήλιο, έχοντας καθίσει 5 ώρες ασταμάτητα και πασαλειμμένος με κάθε είδους γυαλιστερή μαλακία που θα ενισχύσει το μαύρισμά του, αποφασίζει να βουτήξει στη θάλασσα. Εννοείται, δεν θα πάει βαθιά, αλλά μέχρι εκεί που το νερό φτάνει στον αφαλό. Άλλωστε δεν έχει έρθει στην θάλασσα για να κολυμπήσει, αλλά περισσότερο για να μιμηθεί τον Σάκη Ρουβά στο βίντεο κλιπ του «Shake it». Δεν τον νοιάζει όμως που όλα αυτά τα λάδια που είχε αλείψει πάνω του παραμένουν στην θάλασσα και μάλιστα δύσκολα ανακατεύονται με τον νερό, οπότε πηγαίνει μετά ο ανυποψίαστος λουόμενος να κολυμπήσει και αηδιάζει να μπει από την θολή όψη του νερού στα ρηχά και από την αναδυόμενη δυσωδία της σφιχτίλας. Περιβαλλοντολόγοι σημειώνουν πως αν συνεχιστεί αυτό οι Σφίχτες θα μετατρέψουν όλον τον Κορινθιακό σε έναν ατέλειωτο βαλτότοπο που θα θυμίζει χώρους εναπόθεσης εργοστασιακών λυμάτων.

Υγεία: Οφθαλμίατροι παροτρύνουν τους λουόμενους να αποφεύγουν να κοιτάζουν στο σώμα τους Σφίχτες γιατί οι ακτίνες UV έρχονται κατευθείαν στα μάτια τους με πιθανότητα μακροπρόθεσμης πρόκλησης καταρράκτη ή αποκόλλησης του αμφιβληστροειδούς. Ωτορινολαρυγγολόγοι συνιστούν να απομακρυνόμαστε από ρακετοφόρους Σφίχτες καθώς είναι πιθανή η πρόκληση ωτίτιδας από τα συνεχόμενα χτυπήματα της μπάλας στη ρακέτα. Επίσης αύξηση παρουσιάζουν οι κακώσεις κεφαλής, γνωστές και ως καρούμπαλα, από αποτυχημένα χτυπήματα με τη ρακέτα (τι νομίζετε; Ότι έχουν κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο; Στα 10 χτυπήματα το ένα έχει στόχο την άλλη ρακέτα). Μεγάλη προσοχή στην επαφή με Σφίχτη, μπορεί να πάθετε αναφυλαξία από την χημική αντίδραση των λιπασμάτων που βάζει πάνω του.

Αισθητική: Με την εμφάνιση των σφιχτών έχει μετατραπεί ολόκληρη η παραλία σαν έκθεση της Michelin, μόνο που λείπουν τα εκθέματα, και έχουν μείνει μόνο οι μασκότ. Το ανθρωπάκι αυτό που αποτελείται από λάστιχα είναι ο πιο κοντινός βιολογικός συγγενής του Σφίχτη, με μόνη διαφορά ότι ο Σφίχτης είναι μαυρισμένος και έχει μαλλιά. Κατά τα άλλα κάνει τις ίδιες ατσούμπαλες κινήσεις με τον λαστιχάνθρωπο. Και αν δεν συμβαίνει αυτό, τότε σίγουρα τα πεζοδρόμια έχουν γίνει δεύτερη πασαρέλα διαγωνισμού μυϊκής δύναμης. Όπως και να’ χει, βγαίνει έξω να αλλάξεις παραστάσεις και βλέπεις κινούμενους κοιλιακούς, όπου όχι τρίλιζα, ακόμη και σταυρόλεξο μπορείς να παίξεις εκεί με τόση γράμμωση.

Και στο κάτω κάτω όταν πάω στην παραλία θέλω να μπορώ να βουτήξω βλέποντας τον πάτο της θάλασσας, όταν πίνω τον καφέ μου να μην έχω τον κάθε προβληματικό ποζερά να παίζει ρακέτες λες και έχει μανταλάκια στα δάχτυλα. Ψόφος στους Σφίχτες! Ας ενεργοποιηθούμε όλοι τώρα για να πάψει η ανθρωπότητα να αντιμετωπίζει αυτούς τους κρε(α)τίνους και να τους ξεφορτωθεί μια και καλή!

Κωνσταντίνος Καλαχάνης