Σήμερα (χτες δηλαδή, αν λάβουμε υπόψη το περασμένο της ώρας), ήταν ίσως μια ξεχωριστή μέρα για μένα. Όχι επειδή βγήκα και πέρασα πολύ καλά κλπ, αλλά επειδή ίσως συνειδητοποίησα κάποια πράγματα∙ αλήθειες, ευχάριστες ή δυσάρεστες.
Για να τα πάρω από την αρχή, σήμερα είχα την ευκαιρία να είμαι παρούσα σε μια αρκετά μεγάλη πορεία- για τα δικά μου δεδομένα φυσικά, λαμβάνοντας υπόψη το ότι σπουδάζω στην Κέρκυρα, όπου μια τέτοια κινητοποίηση θα ήταν μάλλον ουτοπική. Επίσης, μόλις πριν λίγο διάβασα κάπου ότι 222 πανεπιστημιακά τμήματα στην Ελλάδα είναι υπό κατάληψη. Τα γεγονότα αυτά ήταν αφορμή για να καταλάβω πόσο μεγάλη σημασία έχουν και θα έχουν όλα αυτά που συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες (μιλάω κατά βάση για την παιδεία, για όσους δεν κατάλαβαν), για μας και για τις μελλοντικές γενιές.
Κατάληψη. Μια λέξη που τρομάζει. Τους καθηγητές, τους γονείς, τους μαθητές, τους φοιτητές. Μια κατάληψη μπορεί να ευθύνεται, όπως λένε, για πάρα πολλά κακά… Χάνουμε μαθήματα, εξεταστικές, ακόμα και ολόκληρα εξάμηνα, ενώ πολλοί «χούλιγκανς» μπαίνουν και καταστρέφουν υλικά το πανεπιστήμιο. Δεν διαφωνώ. Από την άλλη όμως, η κατάληψη είναι ένα όπλο μας. Ίσως το μόνο που έχουμε εμείς οι φοιτητές (όποιος έχει κάποια άλλη πρόταση διαμαρτυρίας, πιο αποτελεσματική, είμαι πρόθυμη να την ακούσω και να την εφαρμόσω κιόλας). Μια κατάληψη δεν κάνει το αυτί των υπουργών να ιδρώνει. Αν όμως ΟΛΑ τα ακαδημαϊκά ιδρύματα μιας χώρας είναι κλειστά, και ΟΛΟΙ οι φοιτητές στους δρόμους, έ, τότε ίσως καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν πάει καλά! Το ίδιο ισχύει και με τις απεργίες… Αν μια μέρα απεργήσω εγώ, δεν θα ενδιαφερθεί κανείς. Αν όμως απεργήσουμε όλοι μαζί, και το κρατήσουμε για μέρες τότε κάτι θα καταφέρουμε. Η ιστορία έχει παραδείγματα.
Πολλοί φοιτητές θα αρνηθούν την κατάληψη, λέγοντας: «εγώ θέλω να πάρω το πτυχίο μου, δεν έχω λεφτά να πληρώνω επιπλέον νοίκια, ο πατέρας μου δουλεύει για να με σπουδάσει κλπ». Εντάξει, εννοείται πως ούτε με αυτό διαφωνώ. Τι θα γίνει όμως όταν ο νέος νόμος εφαρμοστεί τελικά και ο πατέρας σου αύριο δεν θα πληρώνει μόνο νοίκια, αλλά και τα συγγράμματά σου, και τις εξεταστικές σου (μετά το ν+2, αν δεν έχεις διαγραφεί) και (γιατί όχι;) δίδακτρα για να σπουδάσεις;;;;; Μπορεί να πεις: «δεν με νοιάζει, εγώ παίρνω πτυχίο, δεν με επηρεάζει εμένα». Και στις δύο περιπτώσεις είναι, όπως λέει και μια φίλη μου, σαν να μου λες: «εμένα με νοιάζει μόνο ο εαυτός μου». Αν και σας φαίνεται κάπως απόλυτο, με ΤΕΤΟΙΟ τρόπο σκέψης δεν πρόκειται να πάμε ποτέ μπροστά ως χώρα.
Δεν θέλω να κρίνω κανέναν, ούτε να επιβάλω την άποψή μου. Κι όσοι θέλετε να με αντικρούσετε, ευχαρίστως, θα το δεχτώ. Σκεφτείτε το όμως πρώτα καλά. Ούτως ή άλλως, ποια άλλη λύση μας έμεινε; Τέλος, καθώς δεν είναι όλοι σαν εμένα, αισιόδοξοι, μπορεί να υποθέσουν ότι το κίνημα θα αποτύχει και ο αγώνας θα πάει χαμένος. Για μένα όμως έχουμε κερδίσει. Κι αυτό γιατί όλο και περισσότερος κόσμος θα έχει συνειδητοποιήσει την αλήθεια, και θα έχει ανοίξει τα μάτια του. Θα κλείσω με ένα σύνθημα που διάβασα κάπου:
ΑΝ ΟΧΙ ΕΜΕΙΣ ΠΟΙΟΙ; ΑΝ ΟΧΙ ΤΩΡΑ ΠΟΤΕ;
Για να τα πάρω από την αρχή, σήμερα είχα την ευκαιρία να είμαι παρούσα σε μια αρκετά μεγάλη πορεία- για τα δικά μου δεδομένα φυσικά, λαμβάνοντας υπόψη το ότι σπουδάζω στην Κέρκυρα, όπου μια τέτοια κινητοποίηση θα ήταν μάλλον ουτοπική. Επίσης, μόλις πριν λίγο διάβασα κάπου ότι 222 πανεπιστημιακά τμήματα στην Ελλάδα είναι υπό κατάληψη. Τα γεγονότα αυτά ήταν αφορμή για να καταλάβω πόσο μεγάλη σημασία έχουν και θα έχουν όλα αυτά που συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες (μιλάω κατά βάση για την παιδεία, για όσους δεν κατάλαβαν), για μας και για τις μελλοντικές γενιές.
Κατάληψη. Μια λέξη που τρομάζει. Τους καθηγητές, τους γονείς, τους μαθητές, τους φοιτητές. Μια κατάληψη μπορεί να ευθύνεται, όπως λένε, για πάρα πολλά κακά… Χάνουμε μαθήματα, εξεταστικές, ακόμα και ολόκληρα εξάμηνα, ενώ πολλοί «χούλιγκανς» μπαίνουν και καταστρέφουν υλικά το πανεπιστήμιο. Δεν διαφωνώ. Από την άλλη όμως, η κατάληψη είναι ένα όπλο μας. Ίσως το μόνο που έχουμε εμείς οι φοιτητές (όποιος έχει κάποια άλλη πρόταση διαμαρτυρίας, πιο αποτελεσματική, είμαι πρόθυμη να την ακούσω και να την εφαρμόσω κιόλας). Μια κατάληψη δεν κάνει το αυτί των υπουργών να ιδρώνει. Αν όμως ΟΛΑ τα ακαδημαϊκά ιδρύματα μιας χώρας είναι κλειστά, και ΟΛΟΙ οι φοιτητές στους δρόμους, έ, τότε ίσως καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν πάει καλά! Το ίδιο ισχύει και με τις απεργίες… Αν μια μέρα απεργήσω εγώ, δεν θα ενδιαφερθεί κανείς. Αν όμως απεργήσουμε όλοι μαζί, και το κρατήσουμε για μέρες τότε κάτι θα καταφέρουμε. Η ιστορία έχει παραδείγματα.
Πολλοί φοιτητές θα αρνηθούν την κατάληψη, λέγοντας: «εγώ θέλω να πάρω το πτυχίο μου, δεν έχω λεφτά να πληρώνω επιπλέον νοίκια, ο πατέρας μου δουλεύει για να με σπουδάσει κλπ». Εντάξει, εννοείται πως ούτε με αυτό διαφωνώ. Τι θα γίνει όμως όταν ο νέος νόμος εφαρμοστεί τελικά και ο πατέρας σου αύριο δεν θα πληρώνει μόνο νοίκια, αλλά και τα συγγράμματά σου, και τις εξεταστικές σου (μετά το ν+2, αν δεν έχεις διαγραφεί) και (γιατί όχι;) δίδακτρα για να σπουδάσεις;;;;; Μπορεί να πεις: «δεν με νοιάζει, εγώ παίρνω πτυχίο, δεν με επηρεάζει εμένα». Και στις δύο περιπτώσεις είναι, όπως λέει και μια φίλη μου, σαν να μου λες: «εμένα με νοιάζει μόνο ο εαυτός μου». Αν και σας φαίνεται κάπως απόλυτο, με ΤΕΤΟΙΟ τρόπο σκέψης δεν πρόκειται να πάμε ποτέ μπροστά ως χώρα.
Δεν θέλω να κρίνω κανέναν, ούτε να επιβάλω την άποψή μου. Κι όσοι θέλετε να με αντικρούσετε, ευχαρίστως, θα το δεχτώ. Σκεφτείτε το όμως πρώτα καλά. Ούτως ή άλλως, ποια άλλη λύση μας έμεινε; Τέλος, καθώς δεν είναι όλοι σαν εμένα, αισιόδοξοι, μπορεί να υποθέσουν ότι το κίνημα θα αποτύχει και ο αγώνας θα πάει χαμένος. Για μένα όμως έχουμε κερδίσει. Κι αυτό γιατί όλο και περισσότερος κόσμος θα έχει συνειδητοποιήσει την αλήθεια, και θα έχει ανοίξει τα μάτια του. Θα κλείσω με ένα σύνθημα που διάβασα κάπου:
ΑΝ ΟΧΙ ΕΜΕΙΣ ΠΟΙΟΙ; ΑΝ ΟΧΙ ΤΩΡΑ ΠΟΤΕ;
Ελεάννα Γκαγκούλη
Αγαπητή Ελεάννα,
ΑπάντησηΔιαγραφήδε διαφωνώ στα όσα λες...αλλά φθάνεις σε ακρότητες...είσαι ή του ύψους ή του βάθους...ή κάνεις κάτι ή δεν κάνεις τίποτα...συμφωνώ πως η κατάληψη είναι μεγάλο όπλο φοιτητών, μαθητών, εργατών, αλλά το θεωρώ ως εσχάτη λύση...προτιμώ να εξαντλήσω πρώτα τον διάλογο, να συζητήσω, να αποπειραθώ να αποκτήσω αυτό που επιθυμώ διά του λόγου παρά με έργα που οδηγούν πολλές φορές σε αρνητικές έως και παρακμιακές καταστάσεις...οι οικονομικές δυνατότητές μας δεν είναι οι καλύτερες αλλά πρέπει να δούμε, να βολιδοσκοπήσουμε την κατάσταση, να ελέγξουμε, να πληροφορηθούμε και να πράξουμε αναλόγως, γιατί το πράσσειν άλογα έχει ως απόρροια αρνητικές συνέπειες...Ωστόσο, η αλήθεια είναι αλήθεια και πρέπει να λέγεται, διότι τίποτε δεν είναι δεδομένο...διαμορφώνουμε άποψη, διαμορφώνουμε ζωή, διάγουμε έναν άριστον βίον γιγνώσκοντες την αλήθειαν...
Σ.Μ.
Εχεις δικιο Σπυρο... Ισως ειναι η εσχατη λυση... Τι σε κανει ομως να πιστευεις οτι δε βρισκομαστε δε αδιεξοδο? Πιθανον να φτανω σε ακροτητες οπως λες, δε διαφωνω! Αλλα κατα τη γνωμη μου, οταν παραβιαζονται τα δικαιωματα σου ο διαλογος δεν ειναι αρκετος, και πρεπει να ερχομαστε κι εμεις στα μετρα του αντιπαλου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλεαννα