Σκέψεις για την επανεκκίνηση του φοιτητικού κινήματος

Τα τελευταία δύο χρόνια οι φοιτητές, σε συνθήκες γενικευμένης απάθειας και οπισθοδρόμησης των πολιτικών διεκδικήσεων από την πλευρά της κοινωνίας, βγήκαν στο προσκήνιο με τις κινητοποιήσεις τους για να εμποδίσουν την εφαρμογή του νέου νόμου. Το ότι σε γενικές γραμμές τα φοιτητικά αντανακλαστικά διατηρούν ακόμη μια ζωτικότητα μέσα στην περιρρέουσα σήψη δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να μας καθησυχάζει. Για να έχει προοπτική το φοιτητικό κίνημα -και κάθε κίνημα- δεν πρέπει να κατασταλάζει σε παγιωμένα αιτήματα και θεωρητικά σχήματα. Αντίθετα, θα πρέπει να προσπαθεί διαρκώς να ελέγχει τα «εργαλεία» του, να εμβαθύνει, να προβληματίζεται με άλλα λόγια για το αν η οπτική του είναι επαρκής. Διότι με αυτό τον τρόπο, δηλαδή με την διαρκή «αναζωογόνηση» της οπτικής μας, το κίνημα θα έχει την δυνατότητα να φέρνει στην επιφάνεια περισσότερες απ’ τις εκμεταλλευτικές πτυχές του εκάστοτε αντικοινωνικού φαινομένου, στην προκειμένη περίπτωση του νόμου Αρβανιτόπουλου.

          Σκοπός λοιπόν του κειμένου αυτού είναι η εξέταση και η διεύρυνση της τρέχουσας κριτικής που ασκείται στο νόμο Αρβανιτόπουλου και εν γένει στο εκπαιδευτικό σύστημα. Εν συνεχεία, θα προσπαθήσουμε να σκιαγραφήσουμε ένα πανεπιστήμιο οργανωμένο σε δημοκρατικές δομές, όπως και μια διαφορετική -μη χρησιμοθηρική- σχέση των ανθρώπων με τη γνώση. Με άλλα λόγια, επιχειρούμε έναν πειραματισμό στο αμφιλεγόμενο ζήτημα της παιδείας.

          Είναι σημαντικό ένα κίνημα όπως το φοιτητικό να θέτει υπό συζήτηση τον ίδιο του τον εαυτό. Πάνω στην βάση αυτή, δοκιμάζουμε να επανεξετάσουμε την κατεύθυνση που έχουν πάρει τα φοιτητικά αιτήματα και να δούμε κατά πόσο είναι δυνατό να εμπλουτιστούν περεταίρω.

          Τα ερωτήματα που εγείρονται, λοιπόν, είναι: ποιά ήταν τα αιτήματα των φοιτητών και σε ποιό βαθμό απαντούν στο νόμο και ακόμα περισσότερο, κατά πόσο προβάλλεται ένα πρόταγμα από πλευράς φοιτητών με θετικό πρόσημο; Χωρίς δηλαδή να υποκύπτει σε έναν αρνητισμό, ο οποίος, μεταξύ άλλων, δεν βοηθά στην συγκρότηση ενός αποφασισμένου υποκειμένου, ενός υποκειμένου που δεν συγκροτείται επειδή ο «εχθρός» βρίσκεται απέναντι του, αλλά υπάρχει άσχετα με την παρουσία του. Δηλαδή η προσπάθεια διαμόρφωσης ενός κοινού οράματος για το τι πανεπιστήμιο θέλουμε, έχει ιδιαίτερα μεγάλη αξία για το μέλλον του κινήματος.

          Σε γενικές γραμμές, τα αιτήματα των φοιτητών εστίασαν σε θέματα που αφορούσαν οικονομικά και διοικητικά ζητήματα του πανεπιστημίου, όπως και στο θέμα της φοιτητικής εκπροσώπησης, που ο νόμος ουσιαστικά καταργεί. Πιο συγκεκριμένα, η κριτική που ασκήθηκε στο οικονομικό και διοικητικό σκέλος του νόμου, αφορούσε τη προέλευση της χρηματοδότησης με την παράλληλη είσοδο των επιχειρηματιών στα πανεπιστήμια. Έτσι, λογικό επόμενο είναι η επιβάρυνση των φοιτητών με δίδακτρα και η επιχειρηματικοποίηση των ιδρυμάτων. Ως εκ τούτου, τα περισσότερα πανό ανά την Ελλάδα –με τις παραλλαγές τους φυσικά- βάφτηκαν με το σύνθημα, «δημόσια και δωρεάν παιδεία για όλους», δηλαδή δεν θέλουμε ιδιωτικοποιημένη παιδεία για την οποία να πληρώνουμε δίδακτρα. Επίσης, καλό είναι να αναφερθεί ότι η κριτική που ασκήθηκε σχετικά με τη φοιτητική εκπροσώπιση, σε μεγάλο βαθμό δεν γινόταν από δημοκρατική σκοπιά αλλά προασπιζόμενη γραφειοκρατικούς και συγκεντρωτικούς θεσμούς του πανεπιστημίου.

Ένα ιδιαιτέρως σημαντικό ζήτημα που αντιμετωπίζει το φοιτητικό και πολλά άλλα κινήματα, είναι ότι παρά την όποια ανατρεπτικότητα και ριζοσπαστικότητά του, έχει μάθει να εκφράζεται και κατ’ επέκταση να σκέφτεται με όρους που στο υπάρχον σύστημα έχουν υποστεί διαστρέβλωση. Είναι ζωτική η ανάγκη επανανοηματοδότησης των αξιών που τόσο συχνά χρησιμοποιούμε και υιοθετούμε, χωρίς ωστόσο να τις καταλαβαίνουμε ουσιαστικά.

Τρανταχτό παράδειγμα διαστρέβλωσης εννοιών είναι ο όρος δημοκρατία. Δημοκρατία δεν είναι ο κοινοβουλευτισμός, η ύπαρξη κομμάτων, η γενικόλογη ελευθερία γνώμης και έκφρασης. Έχει να κάνει αυστηρά με το πώς και από ποιούς λαμβάνονται οι απόφασεις. Όλοι οι προσδιορισμοί που της δίνονται (κοινοβουλευτική, φιλελεύθερη, αντιπροσωπευτική), δεν έχουν να κάνουν με το περιεχόμενό της. Η δημοκρατία δεν μπορεί παρά να είναι άμεση.

Στην ίδια βάση, δημόσιο δεν είναι μόνο ό, τι δεν είναι ιδιωτικό. Δημόσιο είναι ό, τι ανήκει στην κοινωνία εξ’ ολοκλήρου, στο σύνολο των πολιτών χωρίς κανένα περιορισμό ή μεσολάβηση. Συνεπώς, παλεύοντας για δημόσιο πανεπιστήμιο δεν θα έπρεπε να απαιτούμε μόνο «έξω οι ιδιώτες απ’ τις σχολές», αλλά και «έξω το κράτος απ’ τις σχολές».

Αρχικά πρέπει να αντιληφθούμε πως το κρατικό πανεπιστήμιο δεν διαφέρει καθόλου ως προς τους «ουσιαστικότερους» στόχους που θέτει το ιδιωτικό. Στην ουσία διαφέρει μόνο στο ότι το τελευταίο έχει δίδακτρα, πράγμα που αποκλείει πολλούς από μας.  Ωστόσο, ποιος είπε ότι το κράτος δεν ταυτίζεται με την λογική του κέρδους, της παραγωγικότητας, του κεφαλαίου; Ποιός είπε ότι το κρατικό πανεπιστήμιο, όπως και το ιδιωτικό, δεν προετοιμάζει εξειδικευμένους εργάτες που θα στελεχώσουν την παραγωγή, την μαζική κουλτούρα, τις τουριστικές υπηρεσίες, το θέαμα και ό,τι άλλο «δημιουργεί» η εποχή μας; Το δίλλημα, δηλαδή, κρατικό ή ιδιωτικό πανεπιστήμιο δεν επαρκεί από μόνο του αν το δούμε από μια ποιοτική σκοπιά και, προπάντων, δεν φανερώνει όλες τις πτυχές του διεστραμμένου νόμου Αρβανιτόπουλου.

Η αξιολόγηση ως έννοια δεν είναι ένας γραφειοκρατικός μηχανισμός ελεγχόμενος από τους έχοντες (πολιτική, οικονομική) εξουσία προκειμένου να κρίνει πόσο υπάκοοι είναι οι υπηρέτες της, αλλά θα έπρεπε να γίνεται σε ένα εντελώς διαφορετικό πλαίσιο, ως κοινωνικός έλεγχος με μοναδικό στόχο το δημόσιο συμφέρον.

Ως δια βίου μάθηση δεν θα έπρεπε να νοείται το δια βίου κυνήγι τίτλων σπουδών στην άβυσσο της ανταγωνιστικότητας με στόχο την επιβίωση στη ζούγκλα της αγοράς εργασίας, αλλά η δια βίου αναζήτηση της γνώσης, της διεύρυνσης των πνευματικών οριζόντων και της ανάπτυξης του ανθρώπου.

Στην ουσία, επιχειρείται μια ριζική αλλαγή στο «DNA» του φοιτητή και την σχέση του με την γνώση. Όταν λέμε «το DNA του φοιτητή» εννοούμε απλά ότι ο φοιτητής παύει να έχει μια ορισμένη αντίληψη για το τι είναι το πανεπιστήμιο, τι αντιπροσωπεύει, αλλά και γενικότερα τη θέση του στο πανεπιστήμιο και την κοινωνία. Δηλαδή, αν μέχρι τώρα υπήρχε ένα κομμάτι φοιτητών που δεν ενδιαφερόταν απλά να πάρει το πτυχίο του, δεν σκέφτονταν με πόσο βαθμό πέρασε το χ μάθημα, δεν ενέδωσε στις γονικές πιέσεις για επαγγελματική καταξίωση, αλλά ενδιαφερόταν για το ίδιο το περιεχόμενο της γνώσης, το αντικείμενο των σπουδών, γι’ αυτό που τέλος πάντων του κέντριζε το ενδιαφέρον, πλέον με τον νόμο Αρβανιτόπουλου δημιουργείται ένα περιβάλλον που δεν ευνοεί αυτούς τους «συναισθηματισμούς». Η νέα «γραμματική της υποταγής» δεν επιδέχεται ανορθολογισμούς, πρέπει να διοχετεύει τα πάντα στην βασικότερη δραστηριότητα της εποχής μας: την οικονομία. Και εφόσον έχει θέσει τέτοιους στόχους, τέτοιοι θα είναι και οι άνθρωποι που θα εμφανίζονται ώστε να τους πραγματοποιούν. Το πανεπιστήμιο θα αποτελεί για το σύνολο της κοινωνίας το μέσο για την κοινωνική ανέλιξη. 

Η νέα κατεύθυνση που ορίζει ο νέος νόμος δηλώνεται στο άρθρο 4 : «Τα ΑΕΙ έχουν ως αποστολή να ανταποκρίνονται στις ανάγκες αγοράς εργασίας…». Το σημείο αυτό αποκαλύπτει το ιδεολογικό και αξιακό περιεχόμενο του νέου νόμου. Με βάση αυτή την λογική η γνώση κι η παιδεία, με την ευρεία έννοια, μπαίνουν στην υπηρεσία της αγοράς, γίνονται επομένως αντιληπτές με όρους ανταγωνιστικότητας, αποδοτικότητας και παραγωγικότητας. Με αυτό τον τρόπο αποκτούν χρηστική αξία, παύουν να αποτελούν αυταξία, δηλαδή η παιδεία χάνει αυτόν τον οικουμενικό χαρακτήρα που βλέπει την γνώση εκ των προτέρων –χωρίς να χρειάζεται να αποδειχθεί προσοδοφόρα- ως αξία από μόνη της. Οι φοιτητές πρέπει να ανταγωνίζονται περισσότερο μεταξύ τους, κάτι που φυσικά δεν ευνοεί την από κοινού κριτική πρόσληψη της γνώσης (εξού και η ύπαρξη των ECTS και των διδακτικών μονάδων). Ο νόμος επιφυλάσσει έναν νέο τύπο φοιτητή που θα ασχολείται μόνο με την καριέρα του, την απόκτηση όσο το δυνατόν μεγαλύτερου μισθού, τον ψυχαναγκασμό για υψηλότερη θέση στην κοινωνική ιεραρχία κ.λπ. 

          Επομένως, θα πρέπει μαζί με τα αιτήματα για δημόσια και δωρεάν παιδεία, να προβληθεί και η χυδαία οικονομίστικη αντίληψη που θεσπίζει ο νόμος Αρβανιτόπουλου. Διότι αν κυριαρχήσει η παραπάνω αντίληψη για την παιδεία και την γνώση θα μειώνονται όλο και περισσότερο οι άνθρωποι που αντιλαμβάνονται στοιχειωδώς τι είδους κοινωνία τους περιβάλλει, θα είναι ακόμα λιγότεροι εκείνοι που θα νιώθουν την ηθική ανάγκη να αντισταθούν.

Ο νόμος Αρβανιτόπουλου έρχεται να τραβήξει στα άκρα, να ριζώσει, κάποιες ήδη υπάρχουσες λογικές που στόλιζαν το πανεπιστήμιο, αλλά και γενικότερα το εκπαιδευτικό σύστημα. Θεσμοί όπως η πανελλήνιες, οι βαθμοί, οι εξεταστικές στα πανεπιστήμια και εν γένει ο θεσμός της εξέτασης όπως εμφανίζεται στην παιδεία εξυπηρετεί ορισμένους σκοπούς που αντιβαίνουν στην ίδια την έννοια της παιδείας και προσιδιάζουν σε μια εργαλειακή υπένδυσή της. 

Για παράδειγμα, προκειμένου ο μαθητής να βαθμολογηθεί σ’ ένα εξεταζόμενο μάθημα πρέπει με κάποιον τρόπο να οριστεί ένα σχετικά αντικειμενικό κριτήριο, με βάση το οποίο να κριθεί το αν ο μαθητής αξίζει να «περάσει» το μάθημα. Μόνο που για να υπάρξει αυτό το «αντικειμενικό» κριτήριο θα πρέπει αναπόφευκτα ο δάσκαλος να κατακερματίσει την γνώση, να την σπάσει σε μικρά κομματάκια, να δημιουργήσει ένα σύνολο αποσπασματικών γνώσεων. Με αυτό τον τρόπο, όπως είναι λογικό, δεν προωθείται η εμβάθυνση, η προσωπική έρευνα, αλλά αντιθέτως δίνεται η εντύπωση στον/η διδασκόμενο/η πως το μόνο που έχει σημασία είναι το να «περάσεις» τον εκάστοτε στόχο που τίθεται από το εκπαιδευτικό σύστημα. Το παραπάνω περιγράφει ακριβώς αυτό που ονομάζουμε ως εργαλειακή σχέση με την γνώση. Με άλλα λόγια η γνώση είναι το μέσο, το εργαλείο για κάτι άλλο, π.χ. για το πανεπιστήμιο (πανελλήνιες), για τον καλό βαθμό στο χ μάθημα ή για μια καλή ευκαιρία στην αγορά εργασίας. Ειδικά η περίπτωση του λυκείου βγάζει μάτι. Οι μαθητές/μαθήτριες δεν θυμούνται τίποτα από το λύκειο (αν εξαιρέσουμε τις πενταήμερες, τις καταλήψεις,  τις εξετάσεις για την είσοδο στο πανεπιστήμιο). Το λύκειο αποτελεί ένα προθάλαμο, ένα σημείο στάσιμο, χρονοβόρο, ψυχοφθόρο και βαρετό μέχρι είτε να μπούμε στο πανεπιστήμιο είτε να βγούμε στην αγορά εργασίας. Αν προσπαθούσαμε να παραλληλίσουμε το λύκειο με κάτι, θα ήταν με ένα λιμάνι όπου οι άνθρωποι δεν μένουν ποτέ, φεύγουν διαρκώς, μεταφέρονται ως εμπορεύματα, χωρίς να αφήνουν το στίγμα τους πουθενά. Εξ’ ου κι η καταθλιπτική αίσθηση που αφήνει το πέρασμα από τις αποβάθρες των λιμανιών. Εκεί είμαστε όλοι περαστικοί.

Για να γίνουμε περισσότερο κατανοητοί, είναι καλό να αναφέρουμε ότι αντίστοιχες πολιτικές οπτικές που συνδέουν την νομικό-πολιτική διάσταση και συγχρόνως την πολιτιστική υπήρξαν στην κινηματική ιστορία του 20^ου αιώνα. Αναφέρουμε παραδειγματικά πως το πρώτο κύμα του φεμινιστικού κινήματος (19^ου και αρχές 20^ου αιώνα) άσκησε κριτική και υιοθέτησε αιτήματα πολιτικής/νομικής φύσεως (π.χ. δικαίωμα ψήφου, νομική εξίσωση των δύο φύλων, το δικαίωμα στην έκτρωση κ.α.). Στο δεύτερο κύμα του εν λόγω κινήματος (δεκαετία του 60) άρχισε να ασκεί κριτική πολιτιστικής φύσεως, επιδιώκοντας μια ανατροπή της «καθημερινότητας», δηλαδή των σχέσεων που δημιουργούνταν μέσα στο οικογενειακό περιβάλλον, τις σεξουαλικές σχέσεις των δύο φύλων, κριτική στα γυναικεία πρότυπα που αναπαρήγαγε η μαζική κουλτούρα και τα στερεότυπα της παράδοσης.

Τώρα στα δικά μας χωράφια, τα φοιτητικά κινήματα του ‘60 δεν είχαν συντεχνιακό χαρακτήρα (χρηματοδότηση, στέγαση, σίτιση),  αλλά άρχισαν να κρίνουν την γραφειοκρατική δομή του πανεπιστημίου, τις σχέσεις εξουσίας που δημιουργούνταν στο εσωτερικό του, την παρεχόμενη γνώση κ.α. Είναι σημαντικό να επιχειρήσουμε μια ένωση αιτημάτων, μια ολιστική προσέγγιση των προβλημάτων που βιώνουμε στον χώρο του πανεπιστημίου, τόσο σε ζητήματα διοικητικά και οικονομικά, όσο και σε θέματα της κουλτούρας και των αξιών που προβάλλουν στα άτομα οι εκάστοτε θεσμοί μέσα στο πανεπιστήμιο.

Τα φοιτητικά κινήματα το 1982, το 1997-8, το 2006-7, το 2011 ήταν νικηφόρα, με την έννοια ότι κατάφεραν να ανατρέψουν καταστροφικούς και αντιεκπαιδευτικούς νόμους. Αν θέλουμε κάποτε να επιτευχθεί μια νίκη μεγαλύτερη από τις προηγούμενες, οφείλουμε πέρα από τη δεδομένη εναντίωση στο νόμο και τις κλισέ στερεοτυπικές διεκδικήσεις που συμπυκνώνονται σε δέκα προτάσεις, να φέρουμε στο προσκήνιο ένα πολύ συγκεκριμένο πρόταγμα, δηλαδή ποιά παιδεία θέλουμε πραγματικά, όπως και ποιά θα είναι η σχέση της με την κοινωνία.

Η παιδεία πρέπει από κρίκο στην αλυσίδα του συστήματος και εμπόρευμα να ιδωθεί ως κοινωνικό αγαθό, προσβάσιμο σε όλη την κοινωνία.  Το πανεπιστήμιο να είναι ελεύθερο, ανοιχτό και πραγματικά δημόσιο, χωρίς ούτε κρατική, ούτε ιδιωτική μεσολάβηση της γνώσης. Οι εξουσιαστικές δομές, η ιεραρχία και οι εξετάσεις να περάσουν στην ιστορία και στη θέση τους να έρθει η αμφισβήτηση, η κριτική σκέψη και η έρευνα.

Είναι αυτονόητο πως όλα αυτά δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθούν εν μια νυκτί, ούτε κατά διάνοια στο υπάρχον σύστημα που έχει διαμορφώσει τον αντίστοιχο τύπο ανθρώπου. Η κατάσταση στην εκπαίδευση είναι ένα κομμάτι μόνο της γενικότερης κατάστασης και του συστήματος και γι’ αυτό το λόγο οι αγώνες μας πρέπει να είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι με τους κοινωνικούς αγώνες. Στα χέρια μας έχουμε σημαντικά όπλα: η αμεσοδημοκρατική λειτουργία των συλλόγων, με τις γενικές συνελεύσεις να θέτουν την εξουσία στο κέντρο και να επιτρέπουν στους φοιτητές να συνδιαμορφώνουν και να συναποφασίζουν ως ίσος προς ίσο δεν συνιστά μόνο μέσο λήψης συγκρουσιακών αποφάσεων, αλλά και συνειδητοποίησης πως οι ίδιοι έχουμε τη δύναμη να αποφασίζουμε για τις ζωές μας, πως η πολιτική είναι κάτι που μας αφορά όλους. Επίσης, το άσυλο ως λαϊκό κεκτημένο των αγώνων και όχι κυβερνητική παραχώρηση αποτελεί πυρήνα αντίστασης, χώρο ελευθερίας, ένας αληθινά δημόσιος χώρος που δεν ανήκει σε μια συντεχνία, μα σε ολόκληρη την αγωνιζόμενη κοινωνία.

Πρέπει να επιλέξουμε αν θέλουμε ανάπτυξη της οικονομίας στα σημερινά πλαίσια (διαρκής καπιταλιστική ανάπτυξη, το «αόρατο» χέρι της αγοράς), ή μια ανάπτυξη της γνώσης που θα έχει θετικές προοπτικές για μια οικονομία ισότητας, μια οικονομία που δεν θα είναι στο επίκεντρο των ανθρώπινων δραστηριοτήτων, αλλά απλό μέσο για την κάλυψη των ανθρώπινων αναγκών. Γιατί μόνο μέσα από τη δημιουργία μιας οικονομίας ισότητας, το πανεπιστήμιο και η παιδεία εν γένει θα κατορθώσουν να απαλλαγούν από τον «οικονομίστικο» χαρακτήρα που τους δίνει η εποχή μας.

Η παιδεία για μας δεν είναι μόνο χρηστική, είναι χώρος έρευνας, αναζήτησης και ελεύθερης περιπλάνησης, ανάπτυξης της κουλτούρας, είναι σχέση ερωτική, κι ως γνωστόν στους δυο τρίτος δεν χωρεί…

Υ.Γ.: Το παραπάνω κείμενο (ελαφρώς παραλλαγμένο) διαβάστηκε με τη μορφή εισήγησης στην εκδήλωση με θέμα «Τι παιδεία θέλουμε», στην κατάληψη του Τμήματος Ξένων Γλωσσών, Μετάφρασης και Διερμηνείας στις 14/11/2012.

Νίκος Κασφίκης, Βαγγέλης Τσίρμπας, Γιώργος Χριστοδουλάκης

Ολυμπιακό φλέγμα

Τελείωσαν και οι 30^οι Ολυμπιακοί αγώνες, αυτοί του Λονδίνου δηλαδή. Δεν μπορώ να πω, πολλά βαρετά μεσημέρια ή βράδια με συντρόφευσαν και μου έδωσαν την ευκαιρία να ξανακαθίσω στην τηλεόραση και να μην χρειαστεί, για να περάσει η ώρα, να δω την πονεμένη ιστορία της Άσι ή της Σιλά ή οποιασδήποτε άλλης κατατρεγμένης από την μικροαστική κοινωνία της ανατολικής Τουρκίας. Οφείλω λοιπόν ως Έλληνας πρώτον αλλά και ως ενεργότατο μέλος της αθλητικής κοινότητας του πλανήτη δεύτερον να ασχοληθώ με την κορυφαία στιγμή του αθλητισμού. Η οργανωτική επιτροπή των αγώνων αυτών μας άφησε έκπληκτους, κυρίως χάρη στις εξαιρετικές τελετές έναρξης και λήξης.

Τι να πει κανείς για την πρώτη; Νομίζω αντίστοιχου βεληνεκούς κιτς βραδιές ζούμε μόνο σε κάτι δεύτερους ημιτελικούς της Γιουροβίζιον. Ο εγκέφαλος που συνέλαβε την ιδέα αυτής της τελετής πρέπει να είχε κοπεί σίγουρα στην ιστορία και στα καλλιτεχνικά. Μας πληροφόρησε λοιπόν πως η Βρετανία ήταν ένας κάμπος που όλοι ζούσαν ανέμελα, μέχρι που ήρθαν οι κεφαλαιοκράτες και την βιομηχανοποίησαν, κάπου το 1750. Κέλτες, Ρωμαίοι, Αγγλοσαξονογιούτοι, Νορμανδοί, Βίκινγκς και μετά Σαίξπηρ, Bloody Mary, Ελισάβετ, Ριχάρδος, Αρθούρος, όλοι χάθηκαν μέσα στις τρύπες που δημιούργησαν τα φουγάρα των εργοστασίων που ξεπήδησαν μέσα από τη γη. Οι υπερταλαντούχοι εθελοντές που υποδύονται τους εργάτες, τους χωριάτες και τις σουφραζέτες προσκυνούν τις υψικαμίνους ενώ οι δέκα βιομήχανοι (ανάμεσα τους ένας Ασιάτης, ένας μαύρος και ένας Ινδός χάριν πολιτικής ορθότητος και ιστορικής ανακρίβειας) χορεύουν πάντα ασυγχρόνιστα κάνοντας πως χρησιμοποιούν μηχανές και φτυάρια. Εκείνη τη στιγμή εμφανίζεται η βασίλισσα Ελισάβετ και από ότι μαθαίνουμε τη βοήθησε ο Τζέιμς Μποντ να φτάσει με ασφάλεια! Και πες ότι ως ιδέα αυτή είναι ευφυής, αλλά είναι δυνατόν μετά από τόσες ταινίες να βάζουν τον αρχιφλώρο τον Daniel Craig; Χάθηκε ένας Σον Κόνερυ; Έστω ένας Πιρς Μπρόσναν; Αλλά άμα δεν έβαζαν αυτόν, δεν θα διαφημιζόταν και η νέα ταινία που βγαίνει σύντομα στους κινηματογράφους. Το σκηνικό ξαφνικά αλλάζει, η μουσική των X-files ως υπόβαθρο, παλαιάς κοπής ποντικομούρες νοσοκόμες και φωτισμένα ράντζα με αγγλάκια σχηματίζουν τη λέξη NHS (Εθνικό Σύστημα Υγείας της Βρετανίας). Να ξέρουμε δηλαδή τι εξυπηρέτηση θα έχουμε αν μας δαγκώσει κανένας σκίουρος στο Hyde Park. Οι νοσοκόμες διαβάζουν παραμύθια και με το που κοιμούνται τα πιτσιρίκια ξεπηδούν σε μέγεθος XXL ο Βόλντεμορτ, η Κρουέλα ντε Βιλ και αυτή η χοντρή Ντάμα από την «Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων». Δυστυχώς ξέχασαν την δις Φίνστερ από το «Διάλειμμα» και την Καμίλα Πάρκερ, η οποία βρισκόταν στους επισήμους. Ύστερα εμφανίστηκε το μεγαλύτερο εξαγώγιμο προϊόν της Αγγλίας: ο Μίστερ Μπιν, ο οποίος, εκπροσωπώντας επάξια το σαχλό και κρυόκωλο χιούμορ της πατρίδας του, με τον γνωστό μουγκό του τρόπο βίασε το “Chariots of fire” του Βαγγέλη Παπαθανασίου. Πρέπει να αναλάβει κάποιος την ευθύνη και να πληροφορήσει την βρετανική πολιτεία ότι οι πορδές, τα σάλια και οι μύξες τους Mίστερ Μπιν δεν αποτελούν και ποτέ δεν αποτέλεσαν αστείο και πότε κανείς με IQ πάνω από 50 δεν γέλασε με αυτόν. Το σκηνικό ξαναλλάζει, μεταφερόμαστε σε ένα τυπικό βρετανικό σπίτι όπου όλη μέρα όλοι καίγονται στο φέισμπουκ και μετά βγαίνουν στα κλαμπ ντυμένοι στα λαμέ και κοινοποιούν τις δραστηριότητες τους μέσω του Iphone τους ενώ χορεύουν με παλιά κλασικά Βρετανικά τραγούδια. Πράγματι πολύ πρωτότυπο. Αυτό πουθενά αλλού στον κόσμο δεν συμβαίνει. Μετά έγινε η είσοδος υπό τους ήχους των Bee Gees, των Pet Shop Boys και της Adele. Άναψε και η φλόγα στο τέλος, ευτυχώς όχι από τον μπεκατσοδολοφόνο τον Μπέκαμ που ούτε λάμπα δεν μπορεί να αλλάξει, και τελείωσε και αυτό το τηλεοπτικό σόου.

Μετά από μια τέτοια συγκλονιστική τελετή έναρξης λογικό είναι ζητά κανείς μια εφάμιλλη τελετή λήξης. Ούτε και εδώ απογοητευτήκαμε. Όλα τα ονόματα της βρετανικής μουσικής σκηνής, ζώντα και μη, παρέλασαν από το Ολυμπιακό Στάδιο. Οι David Bowie, Pet Shop Boys, Kaiser Chiefs, George Michael, Jessie J, Jennifer Lopez εκτέλεσαν κλασικά ροκ κομμάτια ή απλά δικά τους τραγούδια. Έκτακτη εμφάνιση έκαναν διάφοροι δισεκατομμυριούχοι ροκάδες που δεν έχουν καταλάβει ότι στην ηλικία τους είναι γελοίο να τραγουδούν ακόμα αυτά τα τραγούδια και γενικά οποιοδήποτε τραγούδι έξω από την μπανιέρα τους. Οι Spice Girls και οι Take that ξαναματαεπανασυνδέθηκαν για μία και μοναδική φορά για να καλύψουν το κενό που έχει δημιουργηθεί εδώ και 20 χρόνια. Άλλη μια καινοτομία στην τελετή λήξης ήταν η δορυφορική σύνδεση με την Κόλαση, από όπου τραγούδησαν ζωντανά ο John Lenon και ο Freddie Mercury. Την βασιλική οικογένεια εκπροσώπησε σ’ αυτήν την τελετή ο πρίγκιπας Γουίλιαμ, υπεύθυνος της πτώσης της θερμοκρασίας στο Λονδίνο λόγω των αυτοσαρκασμών που του είχαν δώσει να διαβάσει από μέσα στην συνέντευξη τύπου. Μάλλον φοβούνταν μην γίνει πιο αστείος από τον Μίστερ Μπιν. Η οργανωτική επιτροπή επίσης έβαλε τα δυνατά της και κατάφερε να μην γίνει αντιληπτή η απουσία της Πίπας δείχνοντας μας τόσες άλλες. Η τελετή έληξε με τον συγκινητικό λόγο της Πετούλας Ράφινγκστοουν. Αίσθηση προκάλεσε η προβοκατόρικη απουσία της Μαρίας Στ και από τις δύο τελετές.

Σίγουρα το Λονδίνο σήκωσε πολύ ψηλά τον πήχη. Ήδη έχουν διαρρεύσει κάποια στοιχεία για το τι μας περιμένει στην τελετή έναρξης το 2016 στο Ρίο ντε Τζανέιρο. Στην αρχή μαυρισμένες τόπλες χορεύτριες ντυμένες έξαλλα θα μπουν πάνω σε άρματα και θα χορεύουν το «Κοπακαμπάνα» και το «Λαμπάντα» δίπλα σε εθελοντές ντυμένους σε λευκούς κοιλαράδες εκατομμυριούχους πορνόγερους. Ξαφνικά, πάντα σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες, θα μπουν διεθνείς ποδοσφαιριστές όπως ο Ροναλντίνιο και ο Κακά (άλλους δεν θυμάμαι ή μάλλον δεν ξέρω) ντυμένοι μέλη συμμοριών από τις φαβέλες με μαϊμού όπλα και θα χορεύουν στους ρυθμούς του "Ai se eu te pego" του Michel Telo, ο οποίος θα είναι και ο μπροστάρης τους. Τέλος, μετά από μία συνοπτική θεατρική παρουσίαση ενός στερεοτυπικού βραζιλιάνικου σήριαλ, η Κορίνα η Αγριόγατα θα κηρύξει την έναρξη των αγώνων, τιμής ένεκεν για την συνεισφορά της στην ανθρωπότητα.

Κωνσταντίνος Καλαχάνης

Επιστολή προς ηλιθίους

Αγαπητέ (τρόπος του λέγειν) φασίστα,

Τον τελευταίο μήνα με έχεις εξοργίσει. Καις το σπίτι φίλων μου, αμπαρώνεις  το στέκι μου, τον χώρο που μου έδωσε φίλους, μου έμαθε πράγματα και μου παρείχε σε όλο του το μεγαλείο ένα δικαίωμα που  στερείς ΕΣΥ από τον κόσμο γύρω μου, ανόητε και αδιανόητε φασίστα. Το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης. Για εσένα, αυτό το δικαίωμα δεν υπάρχει καν. Θεωρείς δεδομένο ότι εσύ μπορείς να λες και να κάνεις ότι σου κατέβει και επίσης ότι κανένας άλλος δεν μπορεί να μιλήσει. Συγνώμη που θα σε στεναχωρήσω αλλά ξεστραβώσου. Χάρτης των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων, άρθρο 11:  Κάθε πρόσωπο έχει δικαίωμα στην ελευθερία έκφρασης.  Το δικαίωμα αυτό περιλαμβάνει την ελευθερία γνώμης και την ελευθερία λήψης ή μετάδοσης πληροφοριών ή ιδεών,  χωρίς την ανάμειξη δημοσίων αρχών και αδιακρίτως συνόρων. Δεν μπορείς να αμφισβητείς κάτι που δεν δέχεσαι επειδή το ανύπαρκτο μυαλό σου δεν υπακούει σε καμία λογική, εκτός αν δεν μπορείς ούτε να διαβάσεις.

Δεν με ενδιαφέρει η ταυτότητα σου. Πραγματικά μου είναι αδιάφορο αν το ταμπελάκι σου λέει πάνω Χρυσή Αυγή, Πρυτανεία, Νοσοκομείο, ΠΑΣΠ η ότι άλλο θα μπορούσε να λέει. Γιατί για εμένα δεν υπάρχει λόγος να ξεχωρίζεις ανάλογα με το όνομα σου. Μου φτάνει να σε ξεχωρίζω εγώ στην συνείδηση μου. Προσπάθησε να με παρουσιάσεις σαν παρακράτος, σαν μάστιγα, σαν σκουπίδι, σαν άτομο χωρίς αξία. Πες με κι εσύ φασίστα, πες τους φίλους μου ιερές αγελάδες ( σοβαρά μέχρι εκεί πάει το φτωχό μυαλό σου), αλλά να ξέρεις πως δεν υποτιμάω την δύναμη σου. Σου επιτρέπει να επιπλέεις σαν τα σκατά. Μην υποτιμάς κι εσύ την δική μου δύναμη όμως. Θα σου έρθει εκεί που δεν το περιμένεις και θα τρέχεις μετά.

Γι’αυτό φασίστα πρόσεχε. Σταμάτα να παίζεις με την υπομονή μου. Η οργή πλέον βράζει μέσα μου. Σταμάτα όσο είναι νωρίς.

Θα τα πούμε από κοντά!

Φιλιά!

Νεφέλη Αντουλινάκη

http://www.youtube.com/watch?v=KVXaJ30CXC0

Προσοχή στους σφίχτες

Το καλοκαίρι έχει φτάσει στα μισά του. Ο ήλιος καίει, η υγρασία επιδεινώνει την κατάσταση ενώ η αφόρητη πλήξη της παραμονής στην πατρογονική εστία κάνει την ζέστη ανυπόφορη. Τι μένει λοιπόν να κάνεις; Να πας για μπάνιο! Αλλά δεν σου φτάνει η παραλία κάτω από το σπίτι σου όπου πλατσουρίζουν κάτι γυμνασιάκια, τα μούτρα σου θέλουν να πας στο μπιτς μπαρ, να πάρεις τον καφέ σου, να δεις άλλους συνομηλίκους σου (από τους οποίους ελάχιστους συμπαθείς και τους μιλάς με πραγματικό ενδιαφέρον). Το κακό είναι ότι ένα νέο είδος ανθρώπου (;) μολύνει με την θλιβερή παρουσία του τόσο τις ακτές μας όσο και την αισθητική μας· πρόκειται για τον Σφίχτη, ένα καινούργιο για τα πληθυσμιακά δεδομένα της ηπειρωτικής Ελλάδας είδος.

          Προσοχή!

Μην συγχέετε τους Σφίχτες με τους κάγκουρες, αυτά τα «συμπαθέστατα» πλην άκακα πλάσματα πλαγκτονοειδούς νοημοσύνης, που οδηγούν σε κάθε περίπτωση μόνο μηχανάκι (στην αγροτικές περιοχές επιτρέπονται και τα τρακτέρ), ακούν στη διαπασών γύφτικα τραγούδια όλη μέρα, το μαλλί είναι μονίμως λιγδιασμένο και πασπαλισμένο με ζελέ, στο παντελόνι έχουν μονίμως μια κρεμασμένη αλυσίδα και τα πιο προσφιλή θέματα συζήτησής τους είναι οι γκόμενες, οι εξατμίσεις και ο Πασχάλης Τερζής. Εδώ μιλάμε για ένα είδος πραγματικά επικίνδυνο!

Πώς να τους αναγνωρίσετε: Ο Σφίχτης έχει πολλά χαρακτηριστικά που τον κάνουν να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα είδη της πανίδας του μπιτς μπαρ. Το σώμα του είναι το κύριο χαρακτηριστικό του. Σε κάθε σημείο υπάρχει και γράμμωση, η οποία γίνεται έτι εντονότερη μετά την υπερβολική χρήση αντηλιακού και λαδιού μαυρίσματος. Και αυτή η γράμμωση είναι απολύτως φυσική. 90% κρεατίνη, πρωτεΐνη, άλλα εις –ίνη και 10% «άσκηση». Ίχνος τρίχας δεν θα συναντήσεις στο σώμα του Σφίχτη, παρά μόνο στο κεφάλι. Η πλειοψηφία των Σφιχτών είτε κείται πάνω στην ξαπλώστρα, ποτέ κάτω από ομπρέλα αλλά πάντα στον ήλιο, για να αποκτήσει μεσογειακό μαύρισμα, με την ξαπλώστρα πάντα στραμμένη προς τις υπόλοιπες ξαπλώστρες, ώστε όποιος δεν τυφλώθηκε από την αντανάκλαση του ήλιου πάνω στους κοιλιακούς του να τυφλωθεί εκείνη τη στιγμή, είτε περπατά πάνω κάτω στην παραλία, δήθεν αδιάφορα τεντώνοντας τα πάνω άκρα του, πιασμένος πια από τόσο άραγμα στην ξαπλώστρα, προς επίδειξιν των δικέφαλων και τρικέφαλων. Έπειτα, η θρησκεία παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή του σφίχτη, γι’ αυτό και πάντα φοράει Ρωμαιοκαθολικού τύπου σταυρό στο λαιμό του (ροζάριο δηλαδή) το οποίο εξυπηρετεί την επίδειξη της γράμμωσης του στήθους. Συχνά ο  Σφίχτης εμφανίζεται ρακετοφόρος, καθώς η ρακέτα είναι κατεξοχήν το «άθλημα» που ενδείκνυται για την παραλία. Δεν αρέσκεται όμως να παίζει στους ειδικά διαμορφωμένους χώρους, αλλά καταλαμβάνει πάντοτε την αρχή της θάλασσας, αναγκάζοντας αυτούς που θέλουν να κολυμπήσουν να περάσουν ανάμεσα σε 15 ζευγάρια ή καρέ ρακετοφόρων μέχρι να μπορεί να πει με βεβαιότητα ότι κολυμπά πια, είτε τους κενούς χώρους ανάμεσα στα μπαρ, ώστε να έχει διπλό κοινό. Όσον αφορά το πνευματικό επίπεδο των Σφιχτών, ας μην γελιόμαστε. Οι περισσότεροι από αυτούς απλά έπαιζαν μπάλα κατά τη διάρκεια των παιδικών τους χρόνων, πέρασαν σε κάποιο τραγικό Τ.Ε.Ι. της βόρειας Ελλάδας (εκείνη η Λογιστική Καβάλας έχει θρέψει γενιές και γενιές Σφιχτών) και τώρα πια το μόνο θέμα συζήτησής τους όταν επιστρέφουν στα πάτρια εδάφη είναι το πόσο αναζωογονημένοι αισθάνονται χάρη στον «φυσικό τρόπο ζωής» που αποφάσισαν να ακολουθήσουν! Τελευταίο χαρακτηριστικό τους είναι το τατουάζ το οποίο είναι πολύ πρωτότυπο σε σχεδιασμό και σε τοποθέτηση (ένας δράκος στη δεξιά ωμοπλάτη και μπράτσο), το οποίο δεν διστάζουν να επιδείξουν κάνοντας διατάσεις στη μέση της καφετέριας.

Γιατί οι Σφίχτες είναι επικίνδυνοι και πρέπει να εξαφανιστούν;

Όλοι καταλήγουν πως για τα ακόλουθα προβλήματα φταίχτες είναι οι Σφίχτες.

Μόλυνση του περιβάλλοντος: Όταν κατοικείς σε μια παραλιακή πόλη χτισμένη σε έναν κλειστό κόλπο όπως τον Κορινθιακό που κατοικείται 3000 χρόνια ασταμάτητα, ξέρεις πως η θάλασσα αυτή δεν είναι και ιδιαίτερα καθαρή, δεν είναι και σκουπιδότοπος όμως. Και ενώ τόσα χρόνια τα νερά κοντά στις ακτές, στα οποία κολυμπάς, είναι καθαρά, ξαφνικά εμφανίζεται ο Σφίχτης. Τσουρουφλισμένος από τον ήλιο, έχοντας καθίσει 5 ώρες ασταμάτητα και πασαλειμμένος με κάθε είδους γυαλιστερή μαλακία που θα ενισχύσει το μαύρισμά του, αποφασίζει να βουτήξει στη θάλασσα. Εννοείται, δεν θα πάει βαθιά, αλλά μέχρι εκεί που το νερό φτάνει στον αφαλό. Άλλωστε δεν έχει έρθει στην θάλασσα για να κολυμπήσει, αλλά περισσότερο για να μιμηθεί τον Σάκη Ρουβά στο βίντεο κλιπ του «Shake it». Δεν τον νοιάζει όμως που όλα αυτά τα λάδια που είχε αλείψει πάνω του παραμένουν στην θάλασσα και μάλιστα δύσκολα ανακατεύονται με τον νερό, οπότε πηγαίνει μετά ο ανυποψίαστος λουόμενος να κολυμπήσει και αηδιάζει να μπει από την θολή όψη του νερού στα ρηχά και από την αναδυόμενη δυσωδία της σφιχτίλας. Περιβαλλοντολόγοι σημειώνουν πως αν συνεχιστεί αυτό οι Σφίχτες θα μετατρέψουν όλον τον Κορινθιακό σε έναν ατέλειωτο βαλτότοπο που θα θυμίζει χώρους εναπόθεσης εργοστασιακών λυμάτων.

Υγεία: Οφθαλμίατροι παροτρύνουν τους λουόμενους να αποφεύγουν να κοιτάζουν στο σώμα τους Σφίχτες γιατί οι ακτίνες UV έρχονται κατευθείαν στα μάτια τους με πιθανότητα μακροπρόθεσμης πρόκλησης καταρράκτη ή αποκόλλησης του αμφιβληστροειδούς. Ωτορινολαρυγγολόγοι συνιστούν να απομακρυνόμαστε από ρακετοφόρους Σφίχτες καθώς είναι πιθανή η πρόκληση ωτίτιδας από τα συνεχόμενα χτυπήματα της μπάλας στη ρακέτα. Επίσης αύξηση παρουσιάζουν οι κακώσεις κεφαλής, γνωστές και ως καρούμπαλα, από αποτυχημένα χτυπήματα με τη ρακέτα (τι νομίζετε; Ότι έχουν κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο; Στα 10 χτυπήματα το ένα έχει στόχο την άλλη ρακέτα). Μεγάλη προσοχή στην επαφή με Σφίχτη, μπορεί να πάθετε αναφυλαξία από την χημική αντίδραση των λιπασμάτων που βάζει πάνω του.

Αισθητική: Με την εμφάνιση των σφιχτών έχει μετατραπεί ολόκληρη η παραλία σαν έκθεση της Michelin, μόνο που λείπουν τα εκθέματα, και έχουν μείνει μόνο οι μασκότ. Το ανθρωπάκι αυτό που αποτελείται από λάστιχα είναι ο πιο κοντινός βιολογικός συγγενής του Σφίχτη, με μόνη διαφορά ότι ο Σφίχτης είναι μαυρισμένος και έχει μαλλιά. Κατά τα άλλα κάνει τις ίδιες ατσούμπαλες κινήσεις με τον λαστιχάνθρωπο. Και αν δεν συμβαίνει αυτό, τότε σίγουρα τα πεζοδρόμια έχουν γίνει δεύτερη πασαρέλα διαγωνισμού μυϊκής δύναμης. Όπως και να’ χει, βγαίνει έξω να αλλάξεις παραστάσεις και βλέπεις κινούμενους κοιλιακούς, όπου όχι τρίλιζα, ακόμη και σταυρόλεξο μπορείς να παίξεις εκεί με τόση γράμμωση.

Και στο κάτω κάτω όταν πάω στην παραλία θέλω να μπορώ να βουτήξω βλέποντας τον πάτο της θάλασσας, όταν πίνω τον καφέ μου να μην έχω τον κάθε προβληματικό ποζερά να παίζει ρακέτες λες και έχει μανταλάκια στα δάχτυλα. Ψόφος στους Σφίχτες! Ας ενεργοποιηθούμε όλοι τώρα για να πάψει η ανθρωπότητα να αντιμετωπίζει αυτούς τους κρε(α)τίνους και να τους ξεφορτωθεί μια και καλή!

Κωνσταντίνος Καλαχάνης

Άχρωμη ζωή, ψηφιακή τιβί

Κάποτε η ζωή ήταν πολύχρωμη και οι τηλεοράσεις ασπρόμαυρες. Πιο μετά, η ζωή βάφτηκε με γκρίζο και όλα τα χρώματα απέμειναν σα δείγματα, να τα χαίρεται ο κόσμος μόνο στην τηλεόραση. Τώρα η ζωή έχει γίνει μαύρη και η τηλεόραση, σα να προσαρμόζεται αρμονικά με τη ζωή κάθε φορά για να έρθει η ισορροπία του σύμπαντος, τελειοποίησε την ομορφιά των χρωμάτων της και έγινε ψηφιακή.

Σε κάθε στενό του κέντρου της Αθήνας συναντάς ανθρώπους που πεινάνε, που κοιμούνται σε ένα χαρτόνι, που αργοπεθαίνουν. Δεν είναι οι μια, δύο στενάχωρες γραφικές φιγούρες που υπήρχαν πάντοτε, που απέφευγες προσεκτικά πάντοτε, μη σου χαλάσουν τη διάθεση. Τώρα πια δεν μπορείς να ξεφύγεις από τα βλέμματά τους. Δεν ζητιανεύουν, δεν ζητούν την ελεημοσύνη σου. Απλά σε κοιτάζουν. Τα βλέμματά τους είναι χτυπήματα ηλεκτροσόκ που προσπαθούν να επαναφέρουν τους κτύπους της καρδιάς σου, αλλά τίποτα. Προσπερνάς απαθής και αδιάφορος. Τρέχεις προς το πολυκατάστημα να αγοράσεις αποκωδικοποιητή. Δεν αντέχεις λεπτό χωρίς τηλεόραση.

Η τηλεόραση είναι το καταφύγιο. Αντί να γελάς, τους βλέπεις να γελάνε. Αντί να πλακώνεσαι, τους βλέπεις να πλακώνονται. Αντί να τρως, τους βλέπεις να τρώνε. Αντί να μιλάς, τους βλέπεις να μιλάνε. Αντί να θυμώνεις, τους βλέπεις να θυμώνουν. Αντί να κλαις, τους βλέπεις να κλαίνε. Αντί να βρίζεις, τους βλέπεις να βρίζουν. Αντί να ερωτεύεσαι, τους βλέπεις να ερωτεύονται. Αντί να τσακώνεσαι, τους βλέπεις να τσακώνονται. Αντί να ζεις, παρακολουθείς. Πιστεύεις ότι δεν είσαι παθητικός δέκτης. «Η τηλεόραση είναι απλά ένα μέσο, σημασία έχει πως τη χρησιμοποιείς», λες. Έχεις τη δύναμη του ζάπινγκ. Μέγκα ή Αντέννα; Αυτιάς ή Παπαδάκης; Μενεγάκη ή Σκορδά; Στάη ή Τρέμη; Έχεις πράγματι πολλές επιλογές.

Γύρω σου καρδιές ξεκινάνε να χτυπούν δυνατά. Κόσμος ξυπνάει, σηκώνεται, αντιστέκεται. Εργοστάσια κλειστά για μήνες, απεργίες, πορείες, αστυνομία, φωτιές, φυλακίσεις, ξύλο, οργή, ένταση. Θα αλλάξει κάτι; Δεν ξέρω. Το σίγουρο είναι ότι δεν θα το μάθεις ποτέ, με το σώμα σου βυθισμένο στα μαξιλάρια του καναπέ και το μυαλό σου χωμένο στα σκατά της τηλεόρασης. The revolution will not be televised. The revolution will be live.

ΥΓ. Μέχρι τότε δεν είναι όλα μαύρα. Το γαλάζιο του ουρανού και της θάλασσας δροσίζει όσους μπορούν ακόμα να δουν την ομορφιά. Χωρίς αποκωδικοποιητή.




Βαγγέλης Τσίρμπας

ΠΙΠΕΡΙ ΣΤΗ ΓΛΩΣΣΑ

11:05 Φαντάσου ότι κάθεσαι ήσυχος μπροστά από ένα φλιτζάνι καφέ, μπροστά από ένα βιβλίο, ή στην τραπεζαρία σου και τρως. Θες να περάσεις ατάραχα την ώρα σου× να σκεφτείς, να μιλήσεις με κάποιον ή απλά, να ηρεμήσεις από τα φώτα, το θόρυβο και τους ανθρώπους. Το φαντάστηκες; Ωραία. Τώρα σκέψου ότι από κάπου, μακριά, κοντά, δεν έχει σημασία, ακούς ή βλέπεις κάτι. Κάτι που κάνει το αίμα σου να βράσει. Κάτι που σε θυμώνει. Μια βλακεία- υπερπαραγωγή, μια μυθικών διαστάσεων ηλιθιότητα, ένα λόγο να πιστέψεις ότι αυτός που το είπε αυτό, έχει πάρει κάτι ληγμένο, ή είναι από νάρκωση οδοντιάτρου- εν πάσει περιπτώσει, ο άνθρωπος δεν είναι στα καλά του. Και τώρα θυμήσου την τελευταία φορά που σου συνέβη αυτό…

Έκπληξη! Δε φαντάζεσαι, ΘΥΜΑΣΑΙ. Γιατί σου έχει συμβεί αυτό. Σου έχει συμβεί να συναντήσεις ένα ζώο όρθιο, από αυτά που δεν είναι άνθρωποι, αλλά μια άλλη κατηγορία, ανθρωπόμορφων υπάρξεων, που είναι, όμως, τέρατα. Σιχαμένα, γλοιώδη και ηλίθια ως επί το πλείστον, που έχουν τέρατα χειρότερα από αυτά για οδηγούς τους και είναι επιρρεπή στην πλύση εγκεφάλου.

Με πόση ευχαρίστηση, διάβασα, ενώ καθόμουν ήσυχα-ήσυχα στο σπίτι μου, με ένα πιάτο φαί μπροστά μου, και το αλατοπίπερο δίπλα μου, ένα facebook status ενός τέτοιου ηλίθιου (με τον οποίο ευτυχώς ποτέ δεν είχαμε επαφές- και χαίρομαι γι’ αυτό), ο οποίος στενοχωρήθηκε που μέσα στην Δράκα δεν υπήρχε κόσμος την ώρα της πυρκαγιάς. Και διερωτώμαι τώρα, εγώ, με το μικρό μου, καθώς φαίνεται, μυαλό: τι σόι χιτλερικό γουρούνι πρέπει να είσαι για να κάνεις τέτοιο σχόλιο;! ‘Εγώ θα το έκαιγα με κόσμο μέσα… χαχα!!!’…

11:50 Το φαί κρύωσε στο πιάτο. Τα νεύρα μου είναι ακόμα κρόσσια. Κοιτάω το πιπέρι. Με κοιτάει κι αυτό. Του χαμογελάω. Αυτό δε μου χαμογελάει. Θεωρεί χαμένη την επιθυμία μου να το ρίξω όλο στο στόμα αυτού του ηλίθιου, με την ελπίδα να μην το ξανανοίξει αν είναι να πει τέτοια κουβέντα ξανά.  Ποιος είσαι για να κάνεις πλάκα με τις ζωές των ανθρώπων; Θα έβαζες και σ’ αυτούς φωτιά ε; Δεν καταλαβαίνεις τι είναι να βλέπεις το σπίτι σου να καίγεται. Στον κόσμο το παίζεις άνθρωπος, πιστεύεις ότι είσαι άνθρωπος. Καλά. Εγώ ποτέ δεν ισχυρίστηκα ότι είμαι. Θα σου βάλω φωτιά. Να δω αν θα σ’ αρέσει η μυρωδιά της καμένης σάρκας, αν αυτή είναι η δικιά σου. Αλλά δεν είμαι σαν εσένα. ‘Θάνατος σε όποιον δεν είναι σαν εμάς’. Ναι, ναι. Έτσι σκέφτεσαι, το ξέρουμε. Αλλά εμείς, δεν είναι ανάγκη να παίξουμε με αληθινές φωτιές για να σου δείξουμε ότι έχεις άδικο- δεν είμαστε σαν εσένα άλλωστε. Θα σου βάλουμε απλά, λίγο πιπέρι στη γλώσσα.

Σταυροπούλου Μαρία

Black out

Γεννηθήτω φως.

Γη.

Ζωή.

Χαρά.

Χρώμα.

Χρόνος.

Μουσική.

Ομορφιά.

Άνθρωπος.

Η γη γίνεται τσιμέντο.

Η ζωή πλαστικό εμπόρευμα.

Η χαρά ψεύτικα γέλια ποτισμένα στο αλκοόλ.

Το χρώμα εκατομμύρια πίξελς που απεικονίζουν το γκρίζο.

Ο χρόνος γρήγορα κινούμενοι δείκτες ρολογιού σ’ ένα ράλι για την αιωνιότητα.

Η μουσική σπαστικοί κοφτοί ήχοι που τρυπούν τ’ αφτιά.

Η ομορφιά ξανθό εμφανίσιμο κουφάρι.

Φως πουθενά.

Μόνο ρεύμα.

Αν σβήσει το ρεύμα δε βλέπεις τίποτα.

Αν σβήσει το ρεύμα δεν υπάρχει τίποτα.

Ο άνθρωπος;

Χάθηκε κάπου στην πορεία.

Δεν θα τον ψάξει κανείς.

Κανείς δε βλέπει.

Βαγγέλης Τσίρμπας

ΕΚΛΟΓΕΣ

«Έρχονται οι πιο κρίσιμες εκλογές της μεταπολίτευσης. Όλοι πρέπει να ψηφίσουν για να αποφασίσουν για το μέλλον της χώρας. Η αποχή είναι συνενοχή και αδιαφορία.»

Αυτές οι απόψεις εκφράζονται καθημερινά εδώ και μήνες, από όλους σχεδόν τους πολιτικούς χώρους. Μοναδική έγνοια του κόσμου έχει γίνει αν θα βγει αυτοδύναμος ο Σαμαράς, αν θα υπάρχει κυβέρνηση συνεργασίας, τι ποσοστά θα πάρει η αριστερά. Οι δρόμοι γεμάτοι με προεκλογικά περίπτερα, κομματικές συγκεντρώσεις και σημαίες κάθε χρώματος.

Πόση άγνοια και υποκρισία επικρατεί όταν ένα πολίτευμα που δίνει το λόγο στους πολίτες μια φορά στα τέσσερα χρόνια ονομάζεται ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ; Υπάρχει πραγματική δημοκρατία όταν 300 αποφασίζουν για 10.000.000, ακόμα κι αν οι πρώτοι είναι εκλεγμένοι από τους δεύτερους; Υπάρχει δημοκρατία όταν παιδιά λιποθυμάνε από την πείνα στα σχολεία, οι άνεργοι είναι εκατομμύρια και οι ηλικιωμένοι αυτοκτονούν απ’ την ανέχεια; Υπάρχει δημοκρατία όταν αντί ο κρατικός προϋπολογισμός να πηγαίνει στην παιδεία, την υγεία και τις δημόσιες παροχές, καταβροχθίζεται από τα κομματικά ταμεία;

Ζούμε σε ένα άριστα οργανωμένο και σχεδιασμένο σύστημα με πανίσχυρες αντιστάσεις. Η μεγαλύτερη δύναμή του μάλιστα είναι η δυνατότητα να χωνεύει όλες τις απόψεις, όλες τις ιδεολογίες. Μέσα στη βουλή μπορούν να μπούν από νεοναζί και φασίστες μέχρι ακροαριστερούς και κομμουνιστές. Δεν χρειάζεται να παλεύεις κάθε μέρα για το μέλλον σου, δεν χρειάζεται να πολιτικοποιείσαι και να αγωνίζεσαι, δεν χρειάζεται να κατεβαίνεις στο δρόμο και να αντιδράς. Έχεις τους εκπροσώπους σου, εσύ τους ψήφισες.  Έχουμε δημοκρατία.

Για μένα το πρόβλημα δεν είναι οι 300 που βρίσκονται μέσα στη βουλή. Είναι η βουλή, το πολιτικό σύστημα που συμβολίζει, το οικονομικό σύστημα που υπηρετεί. Οπότε οποιαδήποτε ψήφος, ακόμα και σε ένα αριστερό κόμμα που κατακεραυνώνει αυτό το σύστημα- αλλά παρόλα αυτά είναι συστημικό συμμετέχοντας στις εκλογές(!), μάλλον μου φαίνεται ότι εκτονώνει την οργή του κόσμου και συντηρεί την ψευδαίσθηση της δημοκρατίας, παρά ότι μπορεί να αλλάξει κάτι ουσιαστικά.

Η απογοήτευση κάποιου κόσμου ότι δεν υπάρχει εναλλακτική, ότι δεν υπάρχει κάποιο κόμμα που προσφέρει ελπίδα για την αλλαγή και όραμα για το μέλλον είναι ψεύτικη και επικίνδυνη. Η ελπίδα, το όραμα, το μέλλον είναι μέσα στον κάθε συνειδητοποιημένο και σκεπτόμενο άνθωπο. Η πραγματική πάλη μπορεί να γίνει στο δρόμο, στις διαδηλώσεις, στις καταλήψεις, σε όποιες μορφές πάλης αποφασίσει να ακολουθήσει ο λαός.

Πραγματική, άμεση δημοκρατία θα έχουμε όταν θα αποφασίζουμε όλοι ισότιμα και καθημερινά σε τοπικές συνελεύσεις για κάθε ζήτημα που μας αφορά και δεν θα περιμένουμε αυτόκλητους κομματικούς σωτήρες και ηγέτες να μας κυβερνήσουν. Δεν ξέρω πως μπορεί να γίνει εφικτή η δημοκρατία, σίγουρα όμως όχι μέσω των εκλογών.

Βαγγέλης Τσίρμπας

ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΑ ΚΤΕΛ!

Κάποια πράγματα δείχνουν ότι η ανθρωπότητα αν και έχει κάνει σπουδαία πρόοδο από την εποχή των σπηλαίων, έχει πολύ δρόμο ακόμα μπροστά της. Το ίδιο είδος που δάμασε τη φύση, πέταξε πιο ψηλά απ’ τα πουλιά, ανακάλυψε το διαδίκτυο, πάτησε στο διάστημα και εξερεύνησε το σύμπαν, στον 21ο αιώνα εξακολουθεί να ψηφίζει Νέα Δημοκρατία, να βλέπει Μega και να ταξιδεύει με τα ΚΤΕΛ!

Χωρίς καμία δόση υπερβολής, έχω μια απορία:   ΓΙΑΤΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΤΕΛ; Καλύτερα να ταξιδέψεις με τα πόδια, με ξυλοπόδαρα, με σκουτεράκι, με πατίνι, με ποδήλατο, με γαϊδουράκι, με άμαξα, με αερόστατο παρά με αυτό το αχρείο πρωτόγονο μέσο που πιστεύω ότι μόνο στην Ελλάδα μπορείς να βρεις. Η αλήθεια είναι ότι είχα ξεχάσει πόσο ξεφτιλισμένα και γελοία είναι τα ΚΤΕΛ επειδή πέρσι κλέβοντας ίντερνετ έβρισκα και έκλεινα πάντα από νωρίς φτηνά αεροπορικά. Έχοντας ξεμείνει Μεγάλη Βδομάδα στην Κέρκυρα, με ελάχιστα λεφτά, μαθαίνοντας πριν κάτι μέρες ότι οι δικοί μου δεν θα έρθουν τελικά για Πάσχα, με απεργίες να ξεκινάνε από αύριο, η μόνη λύση για να φύγω απ’ το σκατόνησο ήταν το ΚΤΕΛ. Φακ για!

Πριν αρχίσω την εμπεριστατωμένη τεκμηρίωση για το έμφυτο και αχαλίνωτο μίσος μου απέναντι σ’ αυτό το γλοιώδες τερατούργημα, πρέπει να πω ότι δεν τα βάζω γενικά με τα λεωφορεία. Ας πούμε τα λεωφορεία που είχαμε στις εφταήμερες και γενικά στις σχολικές εκδρομές την πάλευαν μια χαρά (ίσως να φταίει βέβαια ότι ήμασταν μεθυσμένοι). Τα αστικά λεωφορεία απ’ την άλλη μπορεί να μην είναι και το κόσμημα των συγκοινωνιών, αλλά τη δουλειά τους μια χαρά την κάνουν. Ένας είναι ο εχθρός και έχει τέσσερα γράμματα: ΚΤΕΛ.

Από πού ν΄ αρχίσεις… μπαίνοντας στο λεωφορείο τα ρουθούνια σου γεμίζουν με μια αύρα ανακατεμένης ιδρωτίλας, σκατίλας, κλανίλας, εμετού λες και σε ψεκάζουν με το πιο σιχαμερό μίγμα απλυσίας, μιζέριας, μπίχλας και γυφτιάς. Μήπως υπάρχει κάποιο συμφωνητικό που υπογράφεις όταν βγάζεις εισιτήριο που λέει ότι πρέπει να είσαι άπλυτος για πέντε μήνες για να ταξιδέψεις; Επίσης, τώρα που είπα εισιτήρια. Οι άνθρωποι που δουλεύουν στα εκδοτήρια, είναι οι πιο αγενείς, βαρεμένοι, αργοκίνητοι, άχρηστοι χαραμοφάηδες που έχει γνωρίσει το ελληνικό δημόσιο. Μπορεί να περιμένεις μια ώρα πάνω από τα εκδοτήρια και αυτός με βλέμμα κοιμισμένης αγελάδας να περιμένει να περάσει πίστα στο farmville, να μιλήσει με τη γκομενίτσα στο msn, να δει τα γκολ του θρύλου στο sport24, να παραγγείλει βιβλία στο ebay, να ακούσει το αγαπημένο του τραγούδι στο youtube, να κατέβει η καινούργια ταινία στο piratebay ΚΑΙ ΜΕΤΑ να σου βγάλει εισιτήριο. Και συνήθως με κάποια λάθος στοιχεία, όπως λάθος ώρα ή μέρα αναχώρησης, λάθος προορισμό, λάθος όνομα. Εντάξει, τόσες δουλειές έχει στο κεφάλι του, δικαιολογείται.

Η μουσική του ΚΤΕΛ. Χριστέ μου. Προφανώς κύριε οδηγέ αυτό που θέλω από σένα είναι να με πας στην Αθήνα, δεν έχω καμμία απαίτηση να έχεις κλασσική μουσική παιδεία και να βάζεις Μότσαρτ, Μπαχ και Μαρία Κάλλας. Ούτε γω ακούω καλή μουσική, δεν είμαι καλλιεργημένος ούτε το παίζω ψευτοκουλτουριάρης (ναι, για σένα που ξημεροβραδιάζεσαι στο Πολύτεχνο το είπα). Αλλά είναι εκ φύσεως αδύνατο επί οχτώ ώρες να ακούς μόνο Σάκη, Βανδή, Βέρτη, Κιάμο, Χατζηγιάννη, Μπιγιονσέ, Ίννα και Ριάνα! Άσε που έτσι όπως μου φαίνεσαι, φαλακρός εξηντάρης με σκυλόφατσα και κοιλούμπα, για τις μουσικές επιλογές σου μόνο δυο εξηγήσεις υπάρχουν: ή σου έχουν κάνει λωβοτομή, ή λόγω δουλειάς σου λείπει συνέχεια η πεντάχρονη κορούλα σου και ακούς τα αγαπημένα της τραγούδια για να τη θυμάσαι. Σε κάθε περίπτωση… ΕΜΕΙΣ ΤΙ ΦΤΑΙΜΕ;;; Και επίσης, άσε το υφάκι χαρωπής και τακτοποιημένης νοικοκυρούλας, που κάνεις σαν τρελός με το που πάμε να ακουμπίσουμε τα πόδια στο κάθισμα, να παίξουμε με το χερούλι της θέσης, να ή να βγάλουμε με το ύφασμα του καθίσματος. Εντάξει ρε φίλε, ένα βρώμικο σάπιο λεωφορείο έχεις, δεν είναι και το βασιλικό ανάκτορο που θα μας γαμήσεις επειδή σου χαλάσαμε τη διαρρύθμιση!  Δεν σε πειράζουν οι τσίχλες που είναι κολλημένες ΠΑΝΤΟΥ, είμαι σίγουρος ότι και στο τιμόνι σου θα ‘χεις καμιά δεκαριά, αλλά αν πέσει κανένα ψίχουλο τυρόπιτας στο πάτωμα κάνεις σαν την πιο υστέρω ελληνίδα νοικοκυρά που της λερώνουν το χαλί μετά από ολοήμερη καθαριότητα.

Άλλο ένα πλήγμα στα ΚΤΕΛ είναι οι στάσεις που κάνουν. Καμμένες ταβέρνες στην Αμφιλοχία και σε άλλους επίγειους παράδεισους της ελληνικής υπαίθρου, όπου για να φας ένα τοστάκι ζαμπόν τυρί και μετά να έχεις κόψιμο για μια βδομάδα στην καλύτερη, ή να σε πάνε στο νοσοκομείο για αντικατάσταση στομαχιού στη χειρότερη, πρέπει να δώσεις γύρω στα πέντε ευρώ. Ο μόνος λόγος της προκοπής για τις στάσεις είναι να πας λίγο τουαλέτα. Βέβαια πρέπει να είσαι εξοπλισμένος με βάρκα και μπρατσάκια γιατί ο νεάτερνταλ νεοέλληνας που όταν είναι σπίτι σημαδεύει με όλη του τη δύναμη στο κέντρο για να μη του τα πρήζει η γκόμενα, η φίλη, η αδερφή, η σύζυγος, η μάνα ή η πεθερά (η γυναίκα που είναι στο σπίτι τέλος πάντων, η οποία είναι τρομοκρατημένη πού θα ακουμπήσει μετά τον κώλο της με τον απρόσεχτο βρωμιάρη που έχει μπλέξει), όταν είναι σε δημόσια τουαλέτα, όπως αυτές που κάνει στάση το ΚΤΕΛ αφήνει τον εαυτό του ελεύθερο να μεγαλουργήσει, με αποτέλεσμα λίμνες από τσίσα στο πάτωμα και τον τοίχο, μέχρι και κουράδες στο ταβάνι! Νομίζω ότι είμαστε το μοναδικό ζώο που μπορεί να κάνει αυτό το πράγμα.

Τέλος πάντων, ας αρκεστώ σ΄ αυτά γιατί έχω αρχίσει και ζαλίζομαι μετά από τις δυο χιλιάδες στροφές του δρόμου που συναντήσαμε αυτό το δεκάλεπτο. Άσε που δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου να γράφεις σε λάπτοπ περιορισμένος σε περίπου πενήντα εκατοστά, με έναν χοντρό γέρο να κάθεται ακριβώς δίπλα σου δυσανασχετώντας για το διάβολο της τεχνολογίας που απλώνεται δίπλα του, ενώ τα πόδια σου να κοντεύουν να σπάσουν από την αβολεψιά και τη στενοχωριά.

Σημασία δεν έχει το ταξίδι, αλλά ο προορισμός. Λίγες ώρες μένουν!

Βαγγέλης Τσίρμπας

ΚΑΓΚΕΛΑ ΠΑΝΤΟΥ

25η Μαρτίου αύριο και οι προετοιμασίες για τη διεξαγωγή της παρέλασης είναι στο κόκκινο: Στήνονται και ενεργοποιούνται κάμερες ασφαλείας, κόβονται νεράντζια από τα δέντρα δίπλα στις εξέδρες των επισήμων, επιστρατεύονται δεκάδες διμοιρίες των ΜΑΤ, αστυνομικοί σκαρφαλώνουν στις ταράτσες δημοσίων κτηρίων. Όχι, δεν είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Είναι το σχέδιο καταστολής της κοινωνικής έκρηξης με αφορμή την επέτειο της Επανάστασης του 1821.

Σε πολλές πόλεις όπως η Χίος και ο Βόλος δεν θα στηθούν εξέδρες επισήμων με φόβο μήπως η κοινωνική οργή απέναντι στα πολιτικά πρόσωπα οδηγήσει στη ματαίωση των παρελάσεων. Ακόμα και σε πόλεις όπως η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη, τα μέτρα ασφαλείας που θα κοστίσουν εκατομμύρια, είναι βέβαιο πως δεν θα καταφέρουν να καλύψουν τη φωνή του κόσμου. Το προμηνύουν οι παρελάσεις της 28ης, το προμηνύουν οι μεγάλες διαδηλώσεις του χειμώνα, το προμηνύει η εξαθλίωση του λαού που αυξάνεται μέρα με τη μέρα. Οι δημοσιογραφίστικες φωνές που βγάζουν το παντεσπάνι τους βελάζοντας ότι διαμαρτυρίες είναι απαράδεκτες σε εθνικούς εορτασμούς (τι εικόνα θα δώσουμε στο εξωτερικό!) προκαλούν στην καλύτερη περίπτωση γέλιο, στη χειρότερη εμετό.

Αυτό το αυθόρμητο ξέσπασμα που δεν μασάει μπροστά στην οργανωμένη κρατική βία είναι ενδιαφέρον αλλά ανίκανο να πετύχει κάτι ουσιαστικότερο απ’ το να γιαουρτώσει και να μουτζώσει όποιον πολιτικό βρει μπροστά του. Τα βάζει με τη βιτρίνα αυτής της κατάστασης, το πολιτικό προσωπικό του συστήματος, το οποίο φυσικά και φέρει ευθύνη, αλλά αποτελεί απλώς μέρος του προβλήματος.

Στην 28η Οκτωβρίου αφού εκδιώχθησαν οι επίσημοι σε όλες τις πόλεις, οι παρελάσεις  διεξήχθησαν κανονικά, οι γονείς καμάρωσαν τα παιδάκια τους κυματίζοντας τις σημαίες και τραγουδώντας τον εθνικό ύμνο. Δεν χρειάζεται μεγάλη ιστορική γνώση για να ξέρεις ότι οι παρελάσεις καθιερώθηκαν από το φασίστα Μεταξά. Δεν χρειάζεται μεγάλη ανοιχτομυαλιά για να μη γουστάρεις να βλέπεις παιδάκια να βαδίζουν με στρατιωτική πειθαρχία. Όμως όταν ένα κράτος δεν έχει να δώσει στους πολίτες του λεφτά, υγεία, παιδεία, τους ταϊζει τσάμπα το πιο αποτελεσματικό και εύκολο: Εθνικισμό.

Ο πολιτικός που χαιρετά τα παρελαύνοντα τέκνα της χώρας και νοιώθει ρίγη εθνικής υπερηφάνειας δε θα διστάσει να δώσει εντολή στα ΜΑΤ να σαπίσουν στο ξύλο όποιο τέκνο της χώρας κατέβει στο δρόμο, όχι για να πάρει μέρος σα στρατιωτάκι σε μια παρέλαση, αλλά για να διεκδικήσει το μέλλον του σε μια πορεία. Η ίδια ελληνική σημαία που κυματίζει στα χέρια των πεινασμένων αλλά περήφανων Ελλήνων κυματίζει σε πολύ μεγαλύτερο μέγεθος έξω από τις τράπεζες.

Βαγγέλης Τσίρμπας

ΧΡΕΩΚΟΠΗΜΕΝΟ

23 Απριλίου 2010.Δημοσιογράφοι έχουν μαζευτεί από νωρίς το πρωί  στην αίθουσα όπου ο πρωθυπουργός της χώρας, Γιώργος Παπανδρέου, από το Καστελόριζο θα ανακοινώσει την στάση που θα κρατήσει η κυβέρνηση και τις κρίσιμες αποφάσεις που πήρε για το δημοσιονομικό έλλειμμα και την αδυναμία αναχρηματοδότησης του χρέους. Όλα τα κανάλια μεταδίδουν σε απευθείας σύνδεση με τις εκτιμήσεις για το τι θα πει ο πρωθυπουργός να δίνουν και να παίρνουν. Ανεβαίνει στο βήμα. Η ιστορική ομιλία ξεκινάει. «Ελληνίδες, Έλληνες, Ελληνικέ λαέ έπειτα από πολύ σκέψη, πολλές συζητήσεις, συνδιασκέψεις αποφασίσαμε να μιλήσουμε με την γλώσσα της αλήθειας. Έπειτα από μια σειρά τραγικών χειρισμών όλων των κυβερνήσεων από το 81’ μέχρι και σήμερα η οικονομία μας βρέθηκε σε τέλμα. Μπροστά στην προοπτική να μπούμε στο μηχανισμό στήριξης και στο ΔΝΤ και να υποθηκεύσουμε εκ νέου το μέλλον της ελληνικής οικονομίας  σε περίπτωση που δεν μπορέσουμε να ανταποκριθούμε στην αποπληρωμή των δανείων που θα χρειαστούμε να πάρουμε, βάζοντας την οικονομία σε μια δεκαετία βαθιάς ύφεσης με λίγες πιθανότητες επανάκαμψης, λάβαμε μια γενναία απόφαση. Τον δρόμο της χρεωκοπίας. Ξέρω πως ακούγεται οδυνηρό, σίγουρα στην αρχή θα είναι δύσκολα, αλλά ζητάω από τον ελληνικό λαό να βάλει πλάτη και με τα μέτρα που θα πάρουμε ευελπιστούμε να έχουμε ανάπτυξή από φέτος κιόλας. Δεν αντέχουμε αυτήν τη στιγμή να είμαστε στην ζώνη του ευρώ και την Ε.Ε. Θα προχωρήσουμε σε υποτίμηση του νομίσματος, κρατικοποιήσεις, ελέγχους στις τιμές, και μια σειρά από άλλα μέτρα που θα ανακοινωθούν τις επόμενες ημέρες. Είδαμε τι έγινε στην Αργεντινή που βρισκόταν υπό την εποπτεία του ΔΝΤ και τι συνέβη αφότου έφυγε από αυτό, και προσαρμόσαμε τα στοιχεία αυτά με τις ιδιομορφίες της δικιάς  μας οικονομίας για να βγούμε από το αδιέξοδο ».

Πανικός επικράτησε από τις δηλώσεις του πρωθυπουργού. Έγινε στάση πληρωμών, οι τράπεζες με την σειρά τους πάγωσαν τους λογαριασμούς των πολιτών πράγμα που οδήγησε τον κόσμο στους δρόμους. Χάος παντού. Η εισαγωγή φαρμάκων ήταν δύσκολη έως και αδύνατη. Έπειτα από τρεις-τέσσερις μήνες οι αντιδράσεις καταλάγιασαν, ήδη τα πρώτα σημάδια ανάκαμψης της οικονομίας ήταν φανερά. Στις 29 Ιουλίου 2011 ο πρωθυπουργός της χώρας ανακοίνωσε ότι έχουμε ανάπτυξη 9%.Το ίδιο συνέβη και το 2012.Ξαφνικά ακούω στο σπίτι που καθόμουνα τις καμπάνες του Αγίου Σπυρίδωνος να χτυπάνε.

Ανοίγω τα μάτια και συνειδητοποιώ ότι δεν είναι οι καμπάνες αλλά το ξυπνητήρι. Τι όνειρο κι αυτό; Μου έπεσε βαρύ το βραδινό φαίνεται. Ανοίγω γρήγορα την τηλεόραση και βλέπω τον υπουργό οικονομικών Ευάγγελο Βενιζέλο σε πανηγυρικούς τόνους να μιλάει για την νέα δανειακή σύμβαση που θα επιφέρει ευεργετικά αποτελέσματα στην οικονομία της χώρας και θα αποτρέψουν την χρεωκοπία και πως έσωσε ακόμη μια φορά την χώρα. Ηρέμησα . Ήταν μόνο ένα κακό όνειρο, επέστρεψα στην πραγματικότητα των σωτήρων. Των σωτήρων της δημοκρατίας, των σωτήρων των μνημονίων που χρεώνει τις μελλοντικές γενιές αλλά σώζει τις τράπεζες, της ξένης εποπτείας σε κάθε υπουργείο, των μισθών και συντάξεων της τάξεως των 400 ευρώ, των γεννοσήμων που εξισώνει την ανθρώπινη υγεία με την εξοικονόμηση χρημάτων ,της ανεργίας του 32% (επίσημα).Αλλά τι λέω, η χρεωκοπία η μνημόνιο. Δεν θα γίνουμε Αργεντινή εμείς. Που να έβλεπα στον ύπνο μου και για μονομερή διαγραφή του χρέους. Μακρυά από εμάς τέτοια πράγματα.

Υ.Γ : Τι είναι η ουτοπία;
Είναι αυτό που όταν κάνεις δύο βήματα αυτό απομακρύνεται τέσσερα. Όταν προχωράς τέσσερα βήματα, αυτό απομακρύνεται οκτώ. Τότε τι είναι η ουτοπία;
Είναι αυτό που σε κάνει να προχωράς…  

Άμπεντ Αλλούς

H ζωή γεννά ζωή...

Η ζωή γεννά ζωή...


γιατί ο κόσμος είναι
η μπάλα που παίζαμε παιδιά

γιατί είμαστε εδώ
όσο κι αν θέλετε να μας χρίζετε απόντες

γιατί ξημερώνει η Μέρα
και τα ξυπνητήρια μας δεν πάψαν ποτέ να χτυπάνε

γιατί τα βήματά μας πάνε πιο πέρα
από τις προβλέψεις σας

με τα χέρια μας ανοιχτά στον αέρα
δεν χάνουμε, δεν κέρδίζουμε

σ' αυτό το δρόμο πορευόμαστε αλληλοδιδασκόμενοι

είμαστε παντού
έτσι μας βρίσκετε πάντα μπροστά σας

καταστρώνουμε συνεχώς σχέδια
για να ξεφύγουμε από τα σχέδια σας

έχουμε όλα τα χρώματα στην παλέτα μας
και στον κοσμο που θα φτιάξουμε θα τα βάλουμε όλα μέσα

Ακόμα κι αν μας ρίξετε κάτω μεμιάς
εμείς θα πούμε:
καλά τα καταφέραμε πάλι.


Μαρία Κορολόγου

ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ!

Έχει περάσει σχεδόν μια βδομάδα από την πιο μαύρη νύχτα στην σύγχρονη ιστορίας της χώρας. Την νύχτα που 199 προδότες άνοιξαν και την τελευταία «κερκόπορτα» για την άλωση του μέλλοντος πολλών εκατομμυρίων πολιτών αυτής της χώρας. Την νύχτα που 199 βουλευτές έδωσαν την θετική  τους ψήφο για την εφαρμογή του νέου μνημονίου, λέγοντας «ναι σε όλα» όσα οι πιστωτές και οι τράπεζες μέσω της δοτής κυβέρνησης Παπαδήμου με την σύμπραξη ΠΑΣΟΚ ,Ν.Δ και Λ.Α.Ο.Σ-το οποίο Λ.Α.Ο.Σ βέβαια μπορεί να αποχώρησε από την διαδικασία αλλά με την στάση του αυτή διευκόλυνε το αποτέλεσμα αφήνοντας τις όποιες αντιρρήσεις απέκτησε μετά την δημοσκοπική του κατρακύλα μόνο στα λόγια-θέλουν να επιβάλλουν ώστε να σώσουν το υπάρχον χρεωκοπημένο οικονομικό σύστημα αλλά και το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα. Αυτά τα 199 ονόματα των βουλευτών που υπερψήφισαν το νέο μνημόνιο αλλά και τα ονόματα της χουντικής συγκυβέρνησης που οδήγησε την χώρα με μαθηματική ακρίβεια στην χρεωκοπία, οικονομική και ηθική, της χώρας, στην χρεωκοπία κάθε έννοιας της δημοκρατίας και του κοινοβουλευτισμού, γράφτηκαν με κεφαλαία γράμματα στην πιο μαύρη  σελίδα της ιστορίας μας .Πετσόκοψαν μισθούς, συντάξεις, επιδόματα, επέβαλλαν φόρους με τους πιο πολλούς από αυτούς να είναι παράνομοι και αντισυνταγματικοί οδηγώντας στην κοινωνική εξαχρείωση των μεσαίων και χαμηλών στρωμάτων. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά,  το τριήμερο πριν την ψήφιση του νέου μνημονίου αυτή η κυβέρνηση με περίσσιο θράσος  ζητούσε από τον ελληνικό λαό να κάνει εκ νέου υπομονή, να βάλει πλάτη ακόμη μια φορά, να υποστεί και άλλες θυσίες για την σωτηρία της χώρας, άσχετα βέβαια εάν δια στόματος του υπουργού οικονομικών κ. Βενιζέλου παραδέχτηκε ότι κανένας δεν μπορεί να ζήσει με 400 ευρώ τον μήνα. 


Επί τρεις ημέρες όλα τα μέσα που προωθούν την πολιτική της κυβέρνησης όλον αυτό τον καιρό έβαζαν το μαχαίρι στο λαιμό του έλληνα πολίτη θέτοντας τα γνωστά ψευδοδιλλήματα, εφαρμογή του νέου μνημονίου η χρεωκοπία. Στο ίδιο μήκος κύματος  ήταν και οι τοποθετήσεις των κυβερνόντων, δραματικές εκκλήσεις, ομιλίες που θαρρείς πως γράφτηκαν από τον ίδιο συντάκτη τονίζοντας την αναγκαιότητα εφαρμογής του νέου μνημονίου, οι αρχηγοί των δυο κομμάτων που συμμετέχουν στην κυβέρνηση απείλησαν με διαγραφή όποιον από τους βουλευτές τους «μαυρίσουν το μνημόνιο» πράγμα το οποίο συμβαίνει για πρώτη φόρα στην ιστορία του κοινοβουλευτισμού και μόνο δημοκρατική διαδικασία δεν θυμίζει, επιθέσεις προς τα κόμματα της αριστεράς για την ανεύθυνη ; αντιμνημονιακή πολιτική. Είδαμε ,ιδιαίτερα τον κύριο Βενιζέλο, να ανεβάζει τους τόνους και να είναι έντονα εκνευρισμένος με την στάση τους αυτή.  Απλά στο σημείο αυτό θα ήθελα να  πως η κυβέρνηση αυτή δεν είναι μια κυβέρνηση αυξημένης πλειοψηφίας  όπως ακούστηκε στην βουλή την περασμένη Κυριακή από σημαίνων στέλεχος της κυβέρνησης. Είναι μια κυβέρνηση ΜΕΙΩΜΕΝΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ που ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΛΑΪΚΗ  ΕΝΤΟΛΗ, δεν έχει προκύψει από την νόμιμη διαδικασία των εκλογών όπως προβλέπεται από το Σύνταγμά μας το οποίο βέβαια άλλοτε το αγνοούμε και άλλοτε πάλι το χρησιμοποιούμε αναλόγως με το τι εξυπηρετεί καλύτερα σε κάθε περίσταση, αλλά και δεν εκφράζει την λαϊκή βούληση.  


 Αντίθετα το τι θέλει ο λαός εκφράστηκε από τους εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες που ξεχύθηκαν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν ενάντια στην πολιτική της φτώχειας  και της απάνθρωπης πολιτικής της διμερούς, πλέον, συγκυβέρνησης. Κόσμος που έφτασε ειρηνικά, το τονίζω αυτό, στο Σύνταγμα να δηλώσει παρόν, να δείξει ότι δεν είναι αμέτοχος και ότι παρακολουθεί τις εξελίξεις και είναι απέναντι σε αυτούς που τους ξεπούλησαν τόσο εύκολα και χωρίς να τον ρωτήσουν κιόλας για να σωθεί η Ε.Ε. με τους πιστωτές μας. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να μας γεμίζει αισιοδοξία και δύναμη να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε . Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί. Για να ακριβολογούμε εδώ και πολύ καιρό έχουν μπει. Το ερώτημα είναι αν θα τους φιλέψουμε ύδωρ και γη…       


Υ.Γ 1     Δεν θα ασχοληθώ με τα στημένα επεισόδια όσο κι αν τα Μ.Μ.Ε  θέλουν να σταθούν εκεί. Ο κόσμος δεν κοιμάται και δεν μασάει κουτόχορτο.                  
 Υ.Γ2   Αν ο πρώην πρόεδρος της ΕΦΕΕ, νυν υπουργός προστασίας του πολίτη και υποψήφιος αρχηγός της «μεγάλης» σοσιαλιστικής παράταξης δεν τιμωρήσει τους αστυνομικούς που πέταξαν χημικά στους μεγάλους Μανώλη Γλέζο και  Μίκη Θεοδωράκη μπορεί και να σκεφτεί πως έπρεπε να παραιτηθεί… χθες. Εδώ κάηκε ολόκληρη η Αθήνα και δεν παραιτήθηκε θα μου πείτε και θα έχετε δίκιο.
 Υ.Γ3 “Rise and rise again until lambs become lions.” – Robin Hood


Άμπεντ Αλλούς                             

ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΑΛΒΑΝΟΙ

Είμαστε στη μετάβαση από ένα μισογκρεμισμένο κόσμο σ’ ένα νέο. Η καινούργια κοινωνία είναι κάτι άγνωστο, ακαθόριστο, αδιαμόρφωτο. Μόνο να σκιαγραφηθεί μπορεί, μέσω της παρατήρησης. Όχι της τηλεόρασης που δείχνει σπασμένα μαγαζιά, καμμένα κτήρια, μεγάλα βυζιά και ξανθιές γκόμενες. Μέσω της παρατήρησης του κινήματος, ενός μαζικού, δυναμικού, αποφασισμένου, αλλά κυρίως ετερογενούς κινήματος.

Ένα κομμάτι αυτού του κινήματος, που περιλαμβάνει από εθνικιστές μέχρι αριστερούς, έχει ως βάση του προσδιορισμού, της ρητορικής και της δράσης του την εθνική ταυτότητα. Γαλανόλευκες κυματίζουν και εθνικοί ύμνοι ψάλλονται μέσα σε ένα κλίμα πατριωτικής διέγερσης: «Όλοι οι Έλληνες ενωμένοι πρέπει να διεκδικήσουμε την εθνική μας ανεξαρτησία και να αποτινάξουμε τον γερμανικό ζυγό.»

Άνθρωποι που δεν έχουν κατέβει ποτέ στο δρόμο και είναι απολιτικοποίητοι αποφασίζουν να αντιδράσουν γιατί απλά δεν μπορούν να ζήσουν, έχοντας φτάσει στο χείριστο στάδιο ταπείνωσης. Εδώ χρειάζεται προσοχή. Ενάντια τίνος αντιδράς: Του οικονομικού συστήματος που έχοντας φτάσει στα όρια του καταρρέει, διαλύοντας την ψευδαίσθηση ευημερίας και καλοπέρασης που επικρατούσε για χρόνια και δείχνει το πραγματικό, κτηνώδες του πρόσωπο ή των «κακών ξένων δυνάμεων» και των μεταναστών που «σου κλέβουν τις δουλειές»;

Πολύ συχνά χάνεται η ουσία και ο κόσμος σαγηνεύεται από ρητορείες και λαϊκίστικες κραυγές που επικεντρώνουν στο δεύτερο. Ο απλός άνθρωπος δεν ενδιαφέρεται για την πολιτική, ενημερώνεται για την οικονομία από την Τρέμη και έχει μεγαλώσει με μια εθνικοκεντρική παιδεία. Μέχρι εκεί φτάνει πνευματικά. Δεν τον νοιάζει μια κοινωνία δίκαιη, χωρίς εκμετάλλευση, δεν τον νοιάζει ένας κόσμος ισότητας δίχως σύνορα και ψεύτικους διαχωρισμούς. Θέλει απλά να φάει, να πιεί και να πηδήξει. Θα κυνηγήσει να σφάξει τον συνάνθρωπο, συνάδελφο και γείτονά του, γιατί έχει διαφορετικό χρώμα, διαφορετική θρησκεία, διαφορετική πατρίδα. Αλλά και αυτό, μέχρι εκεί που φτάνει. Δεν θα κυνηγήσει τον Άγγλο, τον Αμερικάνο, τον Γερμανό αλλά τον Πακιστανό, τον Αλβανό και τον Κούρδο. Μάγκες δηλαδή, αλλά ως εκεί που μας παίρνει.

Δεν υπάρχει λόγος, με την επιστημονική γνώση που έχουμε στον 21^ο αιώνα να μπει κανείς στον κόπο να επιχειρηματολογήσει υπέρ της ισότητας όλων των ανθρώπων. Ας σκεφτούμε κάτι απλό: Πόσο καθυστερημένος πρέπει να είναι ένας λαός για να είναι ρατσιστής, με παππούδες πρόσφυγες και γονείς μετανάστες;

Αν πάλι αποδειχθεί ότι έχουμε μνήμη χρυσόψαρου και ο αγώνας μας πάρει λάθος δρόμο, η Ιστορία είναι μια δασκάλα που δεν κουράζεται να επαναλαμβάνει το μάθημά της. Στη Γερμανία, τις ΗΠΑ, την Αυστραλία και όπου αλλού καταφύγουμε εξαθλιωμένοι για ένα κομμάτι ψωμί θα βιώσουμε τι σημαίνει να μην είσαι ρατσιστής αλλά μετανάστης.

Βαγγέλης Τσίρμπας