Εδώ ο κόσμος καίγεται...

Τρεις μέρες πριν την Πρωτοχρονιά. Κάνω εργασία Γαλλία Χώρα και Πολιτισμό. Κάψιμο εγκεφαλικών κυττάρων level: American. Τι να γράψω τώρα για τη Φραγκοκρατία; Α! Τοπωνύμια! Αναζήτηση…χμ δεύτερο αποτέλεσμα: ΡΩΜΕΪΚΑ ΤΟΠΩΝΥΜΙΑ. Φόρουμ. Ας μπω να δω τα παίζει εκεί. Τι το ήθελα; Ήταν ένα απ’ αυτά τα φόρουμ, ξέρετε, που όλοι έχουν κάτι ονόματα τύπου GreekAwakening και φωτογραφία προφίλ τον δικέφαλο αετό, και που όταν κάποιος θέλει να σχολιάσει περιλαμβάνει στο σχόλιό του και τα σχόλια των προηγούμενων οπότε σου σπάνε τα νεύρα διαβάζοντας 47 χιλιάδες φορές τα ίδια σχόλια.

Το πρόβλημα του εν λόγω φόρουμ ήταν ότι το Ελληνικό κράτος άλλαξε τις ονομασίες πόλεων και περιοχών μετά την απελευθέρωση και πώς έτσι μας απομάκρυνε από τις ρίζες μας. Έτσι λοιπόν το Κόρθο έγινε Κόρινθος, η Αχαγιά Αχαΐα, το Ανάπλι Ναύπλιο, το Ζητούνι Λαμία, το Γριπονήσι Εύβοια, το Κόρφου Κέρκυρα, το Έπαχτο Ναύπακτος, η Μικρή Βλαχία έγινε Θεσσαλία (έλεος δηλαδή), τα Γιάννινα Ιωάννινα (θου κύριε) και οι καζάδες έγιναν ΝΟΜΟΙ (αίσχος). Όλα αυτά σύμφωνα με τους συζητούντες για να δημιουργηθεί στους Έλληνες μια ψευδής αρχαιοελληνική ταυτότητα και να μας απομακρύνει από αυτό που πραγματικά είμαστε, δηλαδή Ρωμιοί, δηλαδή ένδοξοι απόγονοι Βυζαντινών αυτοκρατόρων (;) και διεκδικητές μιας εδαφικής έκτασης, πράγμα στο οποίο καταλήγουν όλοι ομόφωνα.

Σχόλια:

-Όλοι οι λαοί είμαστε μπασταρδεμένοι, το γεγονός ότι αλλάξαμε τοπωνύμια δεν συνεπάγεται την αυτόματη εθνική καθαρότητα και ελληνοποίηση μας. Και ελπίζω πως δεν πιστεύει πραγματικά κάποιος πως είναι καθαρός γιατί θα έρθω να τον μυρίσω.

-Δεν ζούμε πια στην Οθωμανική αυτοκρατορία, οπότε δεν έχουμε πια καζάδες αλλά νομούς. Αν ήμασταν στην Ελβετία θα είχαμε καντόνια (Όχι καντούνια! Αυτά υπάρχουν ανεξαρτήτως ηγέτη).

-Σε κάθε γλώσσα, μάλλον αν και για κάποιες αμφιβάλλω (γκαβαρήμ πα ρούσκι και δεν συμμαζεύεται) υπάρχει και αυτό που λέμε ευφωνία, κανόνες γραμματικής κτλ. Δεν γίνεται λοιπόν να γράφουμε Αχαγιά ή Γιάννινα γιατί καταστρέφεται κάθε είδους αισθητική. Επίσης ονομασίες όπως Ζητούνι, Ξηρόμερο ή Μικρή Βλαχία είναι τραγικές από μόνες τους. Εδώ στη Ρουμανία δεν το χρησιμοποιούν τον όρο Βλαχία, που είναι και αυθεντικός, θα τον χρησιμοποιήσουμε εμείς για την απομίμηση;

-Από τη στιγμή που η πλειοψηφία των ονομασιών αυτών είναι παραφθορές των σημερινών επίσημων ονομασιών, για ποιο λόγο να της χρησιμοποιούμε; Σιγά μην πω Κόρθο/Ανάπλι/Έπαχτο αντί για Κόρινθο/Ναύπλιο/Ναύπακτο αφού το πρώτο βγαίνει από το δεύτερο! Έλεος δηλαδή! Και σιγά μην ξεχάσω την εθνική μου ταυτότητα γι’ αυτόν τον λόγο!

-στη Βυζαντινή αυτοκρατορία οι Αυτοκράτορες ήταν όλοι Ρωμαίοι ή Μικρασιάτες και αυτό που τους ένοιαζε πραγματικά ήταν η Κωνσταντινούπολη και η Μικρά Ασία. Όπως έχει πει και η Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ σε συνέδριο στην Κόρινθο, όλη σχεδόν η σημερινή Ελλάδα, με εξαίρεση τη Θεσσαλονίκη, αποτελούσε την ύστερη εσχατιά της αυτοκρατορίας. Οι τελευταίοι των τελευταίων δηλαδή. Η ουρά δηλαδή.

Άρα μάλλον είμαστε απόγονοι πτωχών καλλιεργητών και ζωοτρόφων (κατά κόσμον βοσκών). Άντε στο τσακίρ κέφι και κανενός πειρατή. Και άμα το πάρουμε πολύ ωμά, είμαστε όλοι απόγονοι ενός ζευγαριού που κατοικούσε κάπου στο Κέρας της Αφρικής.

            Ελπίζω με τη νέα χρονιά να σταματήσω να πέφτω πάνω σε τέτοιες γελοιότητες και επιτέλους να βρεθούμε ενωμένοι όλοι εναντίον αυτών που πραγματικά μας χωρίζουν και που πραγματικά αποτελούν προβλήματα για την κοινωνία.

Κωνσταντίνος Καλαχάνης

In your head, in your head, zombie (dressed in Santa’s red suit)

 http://www.youtube.com/watch?v=6Ejga4kJUts&ob=av2e

Χριστούγεννα 2011 – 2012:
Στολισμένοι δρόμοι και βιτρίνες, φωτάκια και Άγιοι Βασίληδες σε κάθε μπαλκόνι, συνωστισμός στο κέντρο, στο Mall,  στο μετρό, άνθρωποι τρελαμένοι και στριμωγμένοι να μιλούν στα κινητά… Να κλείσουμε τραπέζι στα μπουζούκια, να αγοράσουμε ρούχα για το πάρτυ της Πρωτοχρονιάς. Ώστε αυτό είναι το πνεύμα των Χριστουγέννων; Εορταστικές εκπομπές και συναυλίες στην τηλεόραση;
Η Ελλάδα, η βουλιαγμένη, και ο κόσμος της, ο οικονομικά τσακισμένος, προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του πως δεν τρέχει τίποτα, πως περνάει τέλεια, πως όλα είναι όπως πριν. Το βλέπω κάθε μέρα στα γεμάτα πολυκαταστήματα και στις καφετέριες. Αλλά όλα αυτά μέχρι την μέρα των Χριστουγέννων. Μετά η κρίση που μας έπιασε περνάει και όλοι κλεινόμαστε πάλι στα σπίτια και την μιζέρια μας μέχρι το δεύτερο καταναλωτικό ΜΠΑΜ πριν από την Πρωτοχρονιά.
Δώρα σε φίλους και συγγενείς ξεχασμένους όλη την υπόλοιπη χρονιά, συσσωρευμένη έκφραση αγάπης μέσα σε ελάχιστες μέρες ακόμα και προς τα άτομα που κανονικά μας είναι αδιάφορα ή τα αντιπαθούμε. Υποκρισία ή υστερία; Μικρή η διαφορά… Ήρθαν Χριστούγεννα, ας φορέσουμε το γιορτινό προσωπείο και ας υιοθετήσουμε για 2 εβδομάδες το προφίλ “σας συμπαθώ-αγαπώ όλους και το ίδιο πρέπει να κάνετε κ εσείς”. Φορτωμένα τηλεφωνικά δίκτυα με μηνύματα γεμάτα ευχές και αγάπες ψεύτικες στην πλειοψηφία γιατί από μόνη της η σκέψη να ξεπετάξεις τους πάντες με ένα (ίδιο για όλους) μήνυμα είναι ηλίθια!
Όλα αυτά και στην μέση εμείς, σαστισμένοι και κατά τα άλλα άφραγκοι, να προσπαθούμε να επιβάλλουμε στον εαυτό μας να είμαστε χαρούμενοι και ανέμελοι για να μην καταλάβουν οι άλλοι πόσο μόνοι, μίζεροι και ανασφαλείς αισθανόμαστε βλέποντας τόση (προσποιητή) ευτυχία γύρω μας από τους υπόλοιπους εξίσου αφελείς συνανθρώπους μας.
Ξέρω, ξέρω, μάλλον αυτή είναι μόνο η δική μου πλευρά και βρήκα τώρα πριν την νέα χρονιά να ξεσπάσω τα αντιεορταστικά κόμπλεξ μου. Δεν πειράζει, κάποιοι θα συμφωνήσουν, κάποιοι όχι. Όπως και να χει δεν μου αρέσει η φάση “σε θυμάμαι μόνο τα Χριστούγεννα και σου παίρνω και μια μαλακία για δώρο για να μην με λες γύφτο, επειδή ΠΡΕΠΕΙ μιας και είσαι συγγενής μου και είναι ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ”.
Για μένα τα πράγματα που θυμίζουν Χριστούγεννα είναι να παίζω με τον αδερφό μου κάτω από το δέντρο, να φτιάχνω χιονάνθρωπο στο χωριό, να κάθομαι στο οικογενειακό τραπέζι. Εν έτη 2011 δεν στόλισα καν δέντρο (προσωπικοί λόγοι), δεν πήγα στο Χριστουγεννιάτικο χωριό στο Σύνταγμα, δεν έχω καν βενζίνη για να πάω στο χωριό, δεν πήρα κανένα δώρο ούτε στους φίλους μου, δεν παίζω πια με τον αδερφό μου, ούτε λέω κάλαντα, ούτε ήρθε και κανείς να μου πει κάλαντα… Τα Χριστούγεννα έφυγαν μαζί με τα παιδικά μου χρόνια. Το μόνο που με βάζει στο κλίμα πια, εξακολουθεί να είναι το οικογενειακό τραπέζι και η συνάντηση με παλιούς και νέους αγαπημένους φίλους που δυστυχώς δεν μπορώ να έχω μαζί μου κάθε γαμημένη μέρα! Αυτό είναι το κλίμα των Χριστουγέννων! Η οικογένεια, τα αδέρφια, οι αγαπημένοι φίλοι, ο παππούς, η γιαγιά, όλοι αυτοί που πραγματικά αγαπάμε ότι μέρα του χρόνου και να είναι και που μας τους στερεί η απόσταση ή η τρελή και μίζερη καθημερινότητα μας.
Η αγάπη είναι πράξη από καρδιάς, καθημερινή και αληθινή και όχι εξαναγκαστικό χριστουγεννιάτικο προνόμιο. Δεν είναι τα 50 λεπτά που δώσαμε σε έναν από τους εκατοντάδες ζητιάνους που γεμίζουν τους δρόμους της βρώμικης πόλης στοχεύοντας στο χριστιανικό πνεύμα των ημερών, ούτε η μικρή δωρεά που αποφάσισες να κάνεις για να εξιλεώσεις την ψυχή σου. Αυτά είναι πράξεις που πρέπει να γίνονται πολύ συχνότερα από μια φορά τον χρόνο αν θες πραγματικά έναν καλύτερο κόσμο.
Πότε επιτέλους ΘΑ ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ και θα δούμε την αλήθεια; Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες τυφλωνόμαστε από την λύσσα να τα χωρέσουμε όλα μέσα στις λίγες μέρες των διακοπών. Να τρέξουμε από πάρτυ σε πάρτυ. Νοιώθω το μυαλό μου να συνθλίβεται κάτω από τις άπειρες διαφημίσεις και προσφορές, τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια και το συνθετικό χιόνι-στολισμό. Πότε επιτέλους θα καταλάβουμε πως η αγάπη δεν είναι υλική και δεν μετριέται με στυλ και ευρώ! Αγάπη είναι μια αγκαλιά στον φίλο που μας έλειψε, ένα φιλί, μια καλή κουβέντα στον συνάνθρωπο που μας χρειάζεται. Δώρο είναι ένα πιάτο σπιτικά μελομακάρονα (ναι το είπα!) ή κάτι που φτιάξαμε μόνοι μας αφιερώνοντας χρόνο, μια έκπληξη, κάτι που να έχει πραγματική συναισθηματική αξία.
Σκοτώστε το φανταχτερό ζόμπι που τρώει το μυαλό σας, γδύστε τον χοντρό Αϊ-Βασίλη από τη γελοία κόκκινη στολή του και πείτε του να κάνει δίαιτα, κρατήστε επαφή για όλο το χρόνο με τα άτομα που σας ενδιαφέρουν. Οι άλλοι δρόμο! Ψωνίστε μόνο τα αναγκαία και θα δείτε πως θα ευχαριστηθείτε περισσότερο. Και να βοηθάτε πάντα όσους σας χρειάζονται, όχι μόνο όταν ηθικά επιβάλλεται.
Τα παραπάνω τα έγραψα για να τα συνειδητοποιήσω πρώτα απ’ όλους εγώ οπότε αν τα βρήκατε υπερβολικά παρακαλώ μην με κρίνετε αυστηρά. Μακάρι η νέα χρονιά να μας αλλάξει όλους προς το καλύτερο αλλά αυτό εξαρτάται κυρίως από την δική μας θέληση. End of story.  

http://www.youtube.com/watch?v=VHhzi8PvDYw


http://www.youtube.com/watch?v=UUYjeG6kGwE


Μαρία Γιαχγιά

Άνθρωποι από το μηδέν, άνθρωποι του μηδενός

Ανάμεσα στις πάμπολλες εργασίες που έχω να κάνω —υπερβάλλω λίγο, μα κι αυτό επόμενο είναι— παρακολουθώ τακτικά ιστοσελίδες με νέα από όλον τον κόσμο, έτοιμος να έρθω αντιμέτωπος με γεγονότα που πλήττουν την Ελλάδα, καθώς τα μίντια της Ελλάδας έχουν απογοητεύσει το κοινό τους, αφού αναλώνονται σε συζητήσεις των «παραθύρων», που δεν αποσκοπούν στην ουσία σε τίποτα.

Το βλέμμα μου περνάει με σβελτάδα τους τίτλους, έχω ενεργοποιήσει τα feedbacks για γρήγορες και συνεχείς ενημερώσεις, έχω αφήσει ανοιχτό το ραδιόφωνο στο παρασκήνιο, πίνω μια μεγάλη κούπα καφέ και σαν άπελπις διαβάζω αλήθειες και ψέματα. Νιώθω την τραγική ειρωνεία, αισθάνομαι την κοροϊδία, βλέπω λέξεις που βγάζουν αλλόκοτα νοήματα και παρακολουθώ τα τεκταινόμενα, χωρίς προκαταλήψεις, μα με μόνο έρεισμα την πεποίθηση πως το αύριο θα είναι λίγο καλύτερο από το σήμερα ή το χθες.

Γεννηθήκαμε, χωρίς να το επιδιώκουμε. Γεννηθήκαμε, χωρίς να έχουμε θέσει στόχους, δίχως οράματα και ιδανικά σε τούτη τη ζωή. Βασίσαμε τη ζωή μας σε διδάγματα, που διαμόρφωσαν το χαρακτήρα μας, την προσωπικότητά μας, καθιστώντας μας μοναδικούς μέσα στη μοναδικότητα των άλλων. Γίναμε άνθρωποι εκ του μηδενός…

Μα, τώρα, άνθρωποι εκ του μηδενός έγιναν άνθρωποι του μηδενός: άνθρωποι δίχως καίριο χαρακτήρα, που διάγουν έκλυτο βίο, χωρίς αξιοπρέπεια, κλέφτες, στο πνεύμα της εποχής, μιας εποχής που οι κλέφτες λαμβάνουν την εξουσία, οι λοιδορίες πάνε και έρχονται, τα πάντα ακολουθούν την κατηφόρα της κρίσης. Αυτό γεννηθήκαμε να διατελέσουμε;

Διερωτώμαι, αλλά απάντηση καμιά. Το βλέμμα μου πέφτει στα ποσοστά των ανέργων, νέων και μη, και σκέφτομαι, αν αύριο θα είμαι και εγώ το 0,1% σε αυτήν την πίτα, που όλο μεγαλώνει. Θωρώ τη ζωή μου από μακριά και νομίζω πως χάνω τον εαυτό μου, γιατί δε μεγάλωσα για το τίποτα.

Η οικονομία της Ελλάδας θυσιάζεται στο βωμό τους συμφέροντος και μαζί της πέφτουμε και εμείς, γιατί στηριχθήκαμε σε μια πλουσιοπάροχη ζωή με χρήματα που πήραμε από άλλους. Όλοι είμαστε εκμεταλλευτές, άλλοι σε μεγαλύτερο και άλλοι σε μικρότερο βαθμό. Κάποιοι ακόμη ονειροπολούμε, ενώ δε βλέπουμε πως η ζωή μας πέρασε στη σφαίρα της πραγματικότητας.

Φεύγω και τίποτα δε μένει να με κρατά,

Τίποτα που δεν έχει καρδιά.

Εκείνο που αποζητώ είναι ένα σφιχταγκάλιασμα,

Μια ψυχή να με τυλίξει ανάμεσα

Στους πόνους της και στη χαρά της.

Στον κόσμο του τίποτα χάνομαι,

Από το κρίμα της ψυχής μου πιάνομαι.

Με δύναμη κρατώ ανοιχτά τα χέρια μου

Και με οίκτο ανοίγω τα φτερά μου

Να σου δείξω πως τίποτα δεν πέθανε.

Μπαλέσιας Σπύρος

Η ΣΠΙΘΑ

Η Κέρκυρα κάποτε ήταν ένα μουχλιασμένο νησί. Γεμάτο ζωντανό κόσμο, φοιτητητές, νέους, σκληρά εργαζόμενους και δημιουργικούς ανθρώπους, αλλά πάνω από όλα μουχλιασμένο. Η μούχλα δεν υπήρχε μόνο στους σάπιους τοίχους των σπιτιών της παλιάς πόλης, αλλά και στα μυαλά του κόσμου. Του κόσμου που δεν είχε μάθει να παλεύει, είχε συνηθίσει να ζει ελεύθερος και αραχτός σε μια γωνιά της Ελλάδας, μακριά από έγνοιες και σκοτούρες της καθημερινής ζωής. Όλοι είχαν αναπαυτεί στον όμορφα πλασμένο μικρόκοσμό τους και δεν ήθελαν να βγουν από αυτόν. Ποιος θέλει άραγε;

Έλα όμως που η μοίρα το έφερε κι άναψε η σπίθα… Γιατί εν τέλει η Κέρκυρα δεν είναι ένα ξεκομμένο τμήμα της χώρας. Όσο κι αν κάποιοι φαντασμένοι ντόπιοι θα ήθελαν να αποτελούν ανεξάρτητο κράτος, το νησί είναι συνδεδεμένο με το “αθηνοκεντρικό” κράτος, και τα προβλήματα της Αθήνας, της Ελλάδας, του κόσμου φτάνουν πιο γρήγορα απ΄ όσο το περιμέναμε στη μικρή κοινωνία μας.

Η κρίση χτυπά την πόρτα όλων, τα προβλήματα μας αγγίζουν. Είναι πραγματικά και μας βγάζουν από το όνειρο που μας είχε εγκλωβίσει. Μας ξυπνάνε, προκαλούν προβληματισμό και ώθηση για τη δημιουργία κάτι καινούργιου, κάτι πρωτοποριακού, κάτι καινοτόμου, κάτι εναλλακτικού. Η ίδρυση του Εναλλακτικού Εργαστηρίου είναι μια από τις πρώτες σπίθες που άναψαν, έφεραν χαρούμενες και δημιουργικές φάτσες τη μια δίπλα στην άλλη, έτοιμες να προσφέρουν χωρίς να περιμένουν αντάλλαγμα, εκμηδενίζοντας την αξία του χρήματος και φέρνοντας μπροστά την αξία της ανθρωπιάς και της ανιδιοτέλειας.

Αγανακτισμένοι άνθρωποι άρχισαν να μαζεύονται στην Πλατεία Δημαρχείου, βάζοντας στην άκρη τις ιδεολογικές τους διαφορές, τα μικροπολιτικά συμφέροντα, τις κομματικές παρωπίδες που εκμεταλλεύεται η εξουσία για να βασιλεύει διερώντας. Είδαν ότι δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν, αλλά αντίθετα ότι τα προβλήματά τους είναι κοινά και έχουν τη ρίζα τους στην ίδια πολιτική. Οι ζωές τους αποδείχθηκαν πως είναι πιο κοντά απ’ ότι πίστευαν. Γνώρισαν τον γειτονά τους μετά από χρόνια αποξένωσης. Συμμετείχαν σε μια καινοτόμα αμεσοδημοκρατική διαδικασία, γύρισαν στην ουσία της δημοκρατίας όπως εφαρμόστηκε στην αρχαία Αθήνα. Έμαθαν να μιλούν αλλά και να ακούνε τον άλλο, όσο διαφορετικά και αντίθετα πράγματα κι αν πίστευαν.

Ο νέος νόμος-πλαίσιο για την παιδεία συσπείρωσε τους φοιτητές που ήταν βέβαια απογοητευμένοι απ’ το Πανεπιστήμιο και τους εκπροσώπους που τους σερβίρονταν, αλλά δεν είχαν κινητοποιηθεί. Τα τέσσερα από τα έξι τμήματα του Ιονίου Πανεπιστημίου έκαναν καταλήψεις διαμαρτυρόμενοι για το μέλλον που τους σχεδιάσαν απουσία τους. Ζωντανές καταλήψεις, όπου ζημώθηκαν συνειδήσεις, έγιναν πολιτικές κουβέντες και ανταλλαγή απόψεων. Κάναμε πορείες, εκδηλώσεις, συζητήσεις, προβολές ταινιών. Δεν μείναμε στη στείρα άρνηση, αλλά στη σχεδίαση του Πανεπιστημίου που θέλουμε για εμάς, τα αδέρφια και τα παιδιά μας. Ένα δημόσιο και δωρεάν Πανεπιστήμιο που θα έχει άσυλο ιδεών, δεν θα είναι μαγαζάκι κάθε επιχειρηματία, θα εξυπηρετεί την επιστήμη και την τέχνη, όχι την οικονομία και το σύστημα. Φτιάξαμε το Στέκι Φοιτητών, μεταμορφώνοντας μια άδεια σκονισμένη αίθουσα του Πανεπιστημίου σε ένα φωτεινό πολύχρωμο χώρο όπου οι φοιτητές έρχονται πιο κοντά, μιλάνε, συνειδητοποιούνται, διασκεδάζουν.

Η σπίθα άναψε επιτέλους και στην Κέρκυρα! Μπορεί να μη μας φέρει την επανάσταση, σίγουρα όμως θα μας φέρει πιο κοντά στην πραγματικότητα, στον διπλανό, στον εαυτό μας. Θα γνωρίσουμε τι έχει πραγματικά αξία στη ζωή μας και θα παλέψουμε για να το πετύχουμε.

Βαγγέλης Τσίρμπας

Ανεξαρτησίας Ετυμολογία

ανεξάρτητος -η -ο [aneksártitos] Ε5 : που δεν εξαρτάται από άλλον ή άλλο, που δεν έχει κάποια σχέση εξάρτησης. α. (για πρόσ.) που η δραστηριότητά του, η συμπεριφορά του κτλ. δεν επηρεάζεται, δεν καθορίζεται από κτ. άλλο ή από κάποιον άλλον β. (για χώρα, κράτος, οργανισμό κτλ.) που η λειτουργία του δεν επηρεάζεται ή δεν κατευθύνεται από άλλον γ. (για ενέργεια, δραστηριότητα κτλ.): Aνεξάρτητη γνώμη. Aνεξάρτητη πολιτική. 

Αυτά σύμφωνα με το Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής του Ινστιτούτου Νεοελληνικών Σπουδών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

ανεξάρτητος -η -ο [aneksártitos] : μη εγγεγραμμένος σε παράταξη φοιτητής, του οποίου η άποψη ορίζεται με βάση τη θεωρεία του Saussure, δηλαδή αρνητικά δια των σχέσεων που συνάπτει με τη δική μας.

Αυτά σύμφωνα με το Λεξικό της Μωρής Προπαγανδιστικής της ΠΑΣΠ ΑΕΙ Κέρκυρας.

(Τώρα, μεταξύ μας, με αυτή τη λογική, και οι Αμερικανοί την Ημέρα της Ανεξαρτησίας γιορτάζουν επί της ουσίας την εναντίωσή τους στην πολιτική της ΠΑΣΠ; Γι' αυτό όλα τα πυροτεχνήματα;)

Εν πάσι περιπτώσει, εγώ τείνω να συμφωνήσω με την ερμηνεία του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου. Τείνω, γιατί η αλήθεια είναι ότι χρειάζονται μερικά διευκρινιστικά στοιχεία.

Ας το φωνάξω, λοιπόν, μπας και γίνει ξεκάθαρο αυτή τη φορά: ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΗ ΡΩΓΜΗ, ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΟ ΜΑΣ. Κάποιοι ανάμεσά μας μπορεί να ανήκουν στη Ρωγμή, κάποιοι μπορεί να εντάσσουν τους εαυτούς τους στην αριστερά γενικότερα, άλλοι μπορεί να έχουν δικά τους ιδεολογικά πιστεύω προοδευτικότερα. Αλλά όλοι μαζί δεν ανήκουμε ΠΟΥΘΕΝΑ. Δεν έχουμε κοινή ιδεολογία, δε συμφωνούμε σχεδόν σε τίποτα αν κάτσουμε και το συζητήσουμε, αλλά σε ένα τουλάχιστον πράγμα θα συμφωνήσουμε: ΔΕ ΜΑΣ ΝΟΙΑΖΕΙ.

Όλοι όσοι δηλώνουμε "ανεξάρτητοι", δεν το κάνουμε εννοώντας ότι δεν έχουμε ιδέες, αλλά ότι αυτές που έχουμε δε μας δεσμεύουν. Όχι επειδή είμαστε ευκολόπιστοι και μπορεί να μας τις αλλάξει ο καθένας, αλλά γιατί δε μας εμποδίζουν να βλέπουμε τα πράγματα που μας ενώνουν. 

Ανεξαρτήτως ιδεολογίας.

Και στο μέλλον, θα σας παρακαλούσα, ανεξαρτήτως κατηγοριοποίησης. 

Κική Ζουμπουλάκη

ΨΩΜΙ - ΠΑΙΔΕΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Έχουν περάσει δεκαετίες από την 17η Νοεμβρίου του 1973, αλλά η σημερινή μέρα δεν είναι μέρα γιορτής, επετείου ή ανάμνησης του αντιφασιστικού αγώνα. Η 17η Νοεμβρίου του 2011 είναι μεγάλη μέρα αντιφασιστικού αγώνα. Οι αγώνες του Πολυτεχνείου όχι μόνο δεν έχουν μπει στο μουσείο, αλλά αναβιώνουν στους ίδιους δρόμους προκαλώντας αναπόφευκτα μια ανατριχιαστική παρομοίωση του χθες με το σήμερα. Ζούμε άγριες μέρες βίαιου κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού, οι σύγχρονοι δικτάτορες που κυβερνούν τη χώρα χωρίς καμία δημοκρατική νομιμοποίηση από τον ελληνικό λαό δεν φροντίζουν να τηρούν ούτε τα προσχήματα.

Η Ελλάδα έχει επιλεγεί ως πειραματόζωο για την εφαρμογή σκληρών μέτρων που προσπαθούν να μπαλώσουν για μια ακόμα φορά τις τρύπες του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος που καταρρέει σε παγκόσμια κλίμακα. Μισθοί και συντάξεις που έχουν κερδηθεί με δουλειά μιας ζωής μειώνονται τραγικά, ενώ η φορολογία εκτινάσσεται στα ύψη. Όλα αυτά απαραίτητα «μέτρα λιτότητας» για να εκταμιεύσουμε άλλη μια δόση του δανείου που εξασφαλίσαμε ζητιανεύοντας, για να βγούμε από αυτή την περιπέτεια, όχι ασφαλείς, αλλά μαθηματικά αποδεδειγμένα ακόμα πιο χρεωμένοι και υπόδουλοι στις διεθνείς αγορές. Όσο ο κάθε Γιωργάκης, ο κάθε Αντωνάκης και ο κάθε Παπαδήμος διατηρούν τη χώρα σε αυτό το καταστροφικό παιχνίδι, τόσο περισσότερο θα ξεφτιλίζεται η Ελλάδα και οι Έλληνες. Τα πάντα πωλούνται, όλα μπαίνουν στο παιχνίδι της βρώμικης και εκ φύσεως προβληματικής οικονομίας.

Το πιο ζωντανό παράδειγμα, που αφορά τη φοιτητική κοινότητα, είναι ο νέος νόμος – πλαίσιο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ο νέος νόμος ανοίγει διάπλατα τις πόρτες του Πανεπιστημίου στους επιχειρηματίες, που μπορούν να χρηματοδοτούν τα ΑΕΙ και να τα διαχειρίζονται συμμετέχοντας στα Συμβούλια Διοίκησης. Τμήματα συγχωνεύονται ή καταργούνται ανάλογα με τις συνθήκες της εθνικής οικονομίας, ενώ οι φοιτητές μπορούν να σπουδάζουν εξ αποστάσεως και να ακολουθούν ευέλικτους κύκλους σπουδών. Η γνώση και η επιστημονική εξειδίκευση γίνονται λάστιχο ανάλογα με τις ανάγκες της αγοράς. Κάθε ίχνος δημοκρατίας εξαφανίζεται με την κατάργηση του ασύλου και τον περιορισμό της φοιτητικής εκπροσώπησης σε καθαρά συμβολικό χαρακτήρα. Το δημόσιο και δωρεάν ελληνικό πανεπιστήμιο ανήκει για τα καλά στη σφαίρα της φαντασίας…

Προφανώς όταν τα δικαιώματά σου καταπατώνται τόσο ξεδιάντροπα είναι αυτονόητο ότι θα αντιδράσεις! Όταν υπάρχει αντίδραση, η καταστολή πρέπει φυσικά να είναι άμεση, δυναμική και οργανωμένη. Σε βασικά θέματα παιδείας, υγείας, εργασίας, ασφάλισης η απουσία του κράτους είναι βροντερή. Όταν όμως πρόκειται για μεγαλειώδεις πορείες, διαδηλώσεις, διαμαρτυρίες που ακούγονται ηχηρά σε όλο την κοινωνία και ξυπνούν τις κοιμισμένες μάζες των νοικοκυραίων, οι μπάτσοι, οι κλούβες, τα χημικά, τα ληγμένα δακρυγόνα, οι ασφαλίτες, οι κουκουλοφόροι και οι παρακρατικοί αναρχοφασίστες είναι εξαιρετικά χρήσιμοι, σε συνεργασία με τα παπαγαλάκια των οχτώ που τρομοκρατούν και αυνανίζουν την κοινή γνώμη (που είναι τόσο ηλίθια, ώστε ακόμα και σήμερα να εμπιστεύεται την ενημέρωσή της σε πληρωμένους γλείφτες του συστήματος).

Έχουμε χούντα! Οι χιλιάδες Έλληνες που ξεχύθηκαν σήμερα στο δρόμο το ξέρουν. Το είδαν βλέποντας αμέτρητες κλούβες να φρουρούν την αμερικανική πρεσβεία. Βλέποντας ματατζήδες σε κάθε γωνία της Αθήνας. Βλέποντας τα φαντάσματα των εξεγερμένων Ελλήνων τριανταοχτώ χρόνια πριν να φωνάζουν τα ίδια συνθήματα, να αγωνίζονται απέναντι στον ίδιο εχθρό.

Οι φοιτητές (η πλειοψηφία τους, γιατί πάντα υπάρχει ένα μερίδιο υποχείριων της εξουσίας και βολεμένων, όσο θλιβερό κι αν ακούγεται για άτομα αυτής της ηλικίας) έχουν δείξει απίστευτη τόλμη, δύναμη και αποφασιστικότητα να ανατρέψουν αυτό το σύστημα. Δεν θέλουν τον νέο νόμο, δεν θέλουν κανέναν νόμο που θα τους παρέχει γνώση εμπορεύσιμη, μια μόρφωση που θα τους βγάζει άβουλους σκλάβους μιας παραγωγικής μηχανής στα χέρια λίγων. Θέλουν δημόσια, δωρεάν παιδεία για όλους, που θα θέτει τις ρίζες για τη δημιουργία μιας κοινωνίας με σκεπτόμενους, ελεύθερους, δημιουργικούς, ευτυχισμένους ανθρώπους. Οι φοιτητές δεν είναι, ούτε ήταν μόνοι τους. Είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνίας, που ενωμένο με όλους τους υπόλοιπους κλάδους μπορεί να δώσει τη σπίθα για να ξημερώσει μια μοναδική μέρα:

Μια μέρα που όλοι μαζί, ακομμάτιστα, αχρωμάτιστα, χωρίς καπελώματα, ιδιοτέλειες και ψευτοαγωνιστικότητες, θα ενωθούμε σα μικρά ρυάκια σε ένα μεγάλο χείμαρρο οργής, διεκδικώντας πίσω τα όνειρά μας, τους εαυτούς μας, τη ζωή μας. Θα ζητήσουμε το βασικό, το αυτονόητο και το πιο σπουδαίο: ΨΩΜΙ - ΠΑΙΔΕΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!

Μέχρι να έρθει αυτή η μέρα, αυτό που μας μένει είναι να τη φανταζόμαστε και να σιγοτραγουδάμε: «Πότε θα κάμει ξαστεριά, πότε θα φλεβαρίσει…»

Βαγγέλης Τσίρμπας

ΥΓ: Το παρόν κείμενο γράφτηκε υπό την επήρεια δακρυγόνων.

17 Νοέμβρη: πιο επικαιρη από ποτέ

Η χώρα σήμερα γιορτάζει την επέτειο του Πολυτεχνείου, τη μέρα εκείνη του 1973 που το τανκ της δικτατορικής ηγεσίας της Ελλάδας μπήκε στο κατειλημμένο από εξαγριωμένους φοιτητές Πολυτεχνείο.

Κοιτάξτε, δε θέλω να γίνω κοινότοπη και να πω πράγματα κλισέ, ξέρετε φανφαρολογίες και λόγους σαν αυτούς που λένε στην τηλεόραση και στις σχολικές εορτές. Το Πολυτεχνείο δεν έριξε από μόνο του τη χούντα του Παπαδόπουλου (άλλωστε η δημοκρατία αποκαταστάθηκε έξι μήνες μετά), αλλά συνέβαλε στην πτώση της και κυρίως έδωσε ένα μάθημα δημοκρατίας.

Δε θέλω όμως να γράψω ένα in memoriam στα θύματα του Πολυτεχνείου. Αντίθετα θέλω να σταθώ στο πόσο επίκαιρο είναι το Πολυτεχνείο σήμερα, το 2011. Και είναι επίκαιρο, γιατί ο κόσμος χαίρεται και τιμά τη δημοκρατική αυτή σελίδα της ιστορίας του, αλλά αρνείται να δει ότι και σήμερα ζει μια μορφή χούντας. Ναι, σίγουρα δεν έχουμε τανκς έξω από τα πανεπιστήμια, αλλά να ρωτήσω: πόσες κλούβες των ΜΑΤ ακριβώς ήταν έξω από το Πολυτεχνείο σήμερα; Και αυτός ο νέος νόμος για τα πανεπιστήμια μήπως αναφέρει σε κάποιο αρθράκι του την κατάργηση του ασύλου; Το ότι η κυρία Διαμαντοπούλου αρνήθηκε να καταθέσει στεφάνι, επειδή υποτίθεται την προσέβαλε η παρουσία της αστυνομίας που αμαυρώνει την ημέρα, εμένα δε μου λέει τίποτα (όπως θα έπρεπε και στους υπόλοιπους που σέβονται πραγματικά τη μέρα αυτή). Εμένα με προσβάλλει. Κι αν η κυρία Διαμαντοπούλου θέλει να το παίξει δημοκρατική, καλό θα ήταν να μην είχε καν πατήσει το πόδι στο χώρο του Πολυτεχνείου, γιατί θα τρίζουν τα κόκαλα των νεκρών.

Και πάω παρακάτω…Ο λαός μας λοιπόν γιορτάζει σήμερα τη λύτρωσή του από το ζυγό της δικτατορίας, αλλά δέχεται με ανοικτές αγκάλες τη νέα κυβέρνηση σωτηρίας μας και το νέο μας πρωθυπουργό. Και λέω τη δέχεται γιατί οι δημοσκοπήσεις έδειξαν ότι ένα 13% διαφωνεί με την «εκλογή» του. Και λέω τη δέχεται γιατί κανένας τη μέρα που βγήκε ο Παπαδήμος δεν ήταν στους δρόμους να διαδηλώσει. Ακούω κόσμο γύρω μου να μου υποστηρίζει ότι ο Παπαδήμος, ως οικονομολόγος και τραπεζίτης, «ξέρει» να χειριστεί την κατάσταση και να μας σώσει από την κρίση. Και το ακούω από κόσμο που έζησε το Πολυτεχνείο και αναρωτιέμαι: εσείς που ζήσατε χούντα και ζητήσατε τη δημοκρατία που σας ανήκει με επανάσταση, πώς δέχεστε να σας κυβερνά κάποιος που ούτε από το λαό εξελέγη πρωθυπουργός ούτε ήταν καν μέλος της βουλής; Και πώς γαμώτο δεχόμαστε σαν λαός να μας εξουσιάζει η Γερμανία, η Ευρώπη, οι τράπεζες, το ΔΝΤ κι όλα τα συναφή; Επειδή αυτοί δεν κυβερνάνε (ακόμη τουλάχιστον) με όπλα ή επειδή δεν τους λένε Στρατηγό Παπαδόπουλο;

Δηλώνω απαισιόδοξη…ίσως δεν πρέπει, αλλά, ρε παιδιά, δε βλέπω φως στο τούνελ. Για μένα είναι ξεκάθαρο ότι παίζουν όλοι ένα βρώμικο παιχνίδι στις πλάτες μας, αλλά για πολλούς ήταν το πρόβλημα ο Παπανδρέου και τώρα που άλλαξε το πρόσωπο και αντικαταστάθηκε από έναν «ειδήμονα», η χώρα θα σωθεί. Ναι, πράγματι, ίσως σωθούμε από τη χρεωκοπία, ίσως μείνουμε και στο ευρώ…Εμένα αυτό που με πειράζει είναι που με βιάζουν κάθε μέρα, που δε με σέβονται εμένα και τους αγώνες μου, που δε μου αξίζει ούτε μια σοβαρή παιδεία, που δε θα έχω δουλειά και κυρίως που με βλέπουν σαν αριθμό κι όχι σαν άνθρωπο.

Γιατί αυτό που δεν αντιλαμβάνεται ο πολύς κόσμος είναι ότι το πρόβλημά μας δεν είναι η χρηματοπιστωτική κρίση, που στο κάτω κάτω είναι κρίση ΤΟΥΣ και του συστηματός τους. Το πρόβλημα είναι ότι με αφορμή την κρίση μηχανεύονται τρόπους να καταπατήσουν ακόμη περισσότερο τη φωνή και τα δικαιώματά μας. Κι όταν η κρίση τους λήξει, αυτό που λέμε δημοκρατία, όχι κατ’επίφαση αλλά γνήσια δημοκρατία, θα έχει πληγεί ανεπανόρθωτα. Γιατί θα έχουν πάρει τα σκήπτρα, με τη σιωπηρή συναίνεση του κόσμου, οι τράπεζες και οι «τεχνοκράτες» που «ξέρουν καλύτερα»…

Χρυσάνθη Παρτσανάκη

ΠΩΛΕΙΤΑΙ...

Γεννιέσαι. 

Κλαις.

Σε αγγαλιάζει ένας ασπρόμαυρος κόσμος. Κίτρινα πωλητήρια στους σάπιους τοίχους.

Περπατάς. Ξεχνιέσαι. Προσέχεις. Διαβάζεις. 

ΠΩΛΕΙΤΑΙ φαϊ. ΠΩΛΕΙΤΑΙ παιδεία. ΠΩΛΕΙΤΑΙ καναπές. ΠΩΛΕΙΤΑΙ φίλος. ΠΩΛΕΙΤΑΙ γνώση. ΠΩΛΕΙΤΑΙ αυτοκίνητο. ΠΩΛΕΙΤΑΙ τέχνη. ΠΩΛΕΙΤΑΙ ενημέρωση. ΠΩΛΕΙΤΑΙ θάλασσα. ΠΩΛΕΙΤΑΙ μαγκιά. ΠΩΛΕΙΤΑΙ έρωτας. ΠΩΛΕΙΤΑΙ κουτσομπολιό. Πωλείται ψυγείο. ΠΩΛΕΙΤΑΙ ήθος. ΠΩΛΕΙΤΑΙ ελευθερία. ΠΩΛΕΙΤΑΙ πίστη. ΠΩΛΕΙΤΑΙ υγεία. ΠΩΛΕΙΤΑΙ ηγέτης. ΠΩΛΕΙΤΑΙ κιθάρα. ΠΩΛΕΙΤΑΙ παράδεισος. ΠΩΛΕΙΤΑΙ τηλεόραση. ΠΩΛΕΤΑΙ αξιοπρέπεια. ΠΩΛΕΙΤΑΙ σπίτι. ΠΩΛΕΙΤΑΙ ηδονή. ΠΩΛΕΙΤΑΙ αλήθεια. ΠΩΛΕΙΤΑΙ ευτυχία.

Κοιτάζεις. Σκέφτεσαι. Ζυγίζεις το βάρος της ψυχής και της τσέπης σου. Αγοράζεις ό,τι μπορείς. Αγοράζεις και ζεις. Ζεις άρα αγοράζεις.

Η ζωή σου χάνεται μέσα στα πωλητήρια. Βρίσκεις την ουσία γεμίζοντας τις σακούλες της ύπαρξής σου με ψώνια. Φουσκώνεις τις σακούλες.

Μπορείς να τα αγοράσεις όλα. Μπορείς να τα έχεις όλα. 

Έχεις λεφτά. Έχεις δύναμη. Έχεις τα πάντα.

Ένα καινούργιο πωλητήριο στον τοίχο. Ένα όμορφο κίτρινο πωλητήριο στο δικό σου τοίχο. Νοιώθεις γεμάτη την τσέπη σου και χαμογελάς.

Πωλούνται όνειρά. Πωλείται ζωή. Τα δικά σου όνειρα. Η δική σου ζωή.

Πωλείσαι ΕΣΥ.

Κλαις.

Πεθαίνεις.

Βαγγέλης Τσίρμπας

ΚΑΙ ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ; ΧΑΜΟΣ! ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ; ΧΑΜΟΣ!

Οκτώβριος 2011. Πέρασε ένας χρόνος. Και έχουμε φτάσει εδώ. Κι όμως γίνεται μέσα σε ένα χρόνο να γίνουν όλα τόσο σκατά; Γίνεται! Απ’ ότι φαίνεται έχουμε τόσο ικανή κυβέρνηση που ναι μέσα σε ένα χρόνο μπορεί να φέρει αν όχι όλη την χώρα τουλάχιστον την παιδεία στο χείλος του γκρεμού. Αναλογιστείτε πως ήταν τα πράγματα ένα χρόνο πριν…. Εμείς εδώ, πρώτο έτος στην Κέρκυρα, με όρεξη, με όνειρα. Με την εντύπωση της δωρεάν στέγασης και σίτισης. Με γεμάτο πρόγραμμα και καθηγητές. Με Erasmus και εξάμηνο εξωτερικού. Οκ φτάνει ας μην αναφέρω άλλα. Με όλα τα αυτονόητα εν πάση περιπτώσει που θα μπορούσε να έχει ένας φοιτητής στο τμήμα του.

Ποιος θα μπορούσε να σκεφτεί τότε τον Οκτώβριο του 2010 ότι ακριβώς ένα χρόνο μετά τίποτα από αυτά δεν θα είναι αυτονόητο; Ναι τότε δεν πατάγαμε ούτε σε μια συνέλευση. Δεν θέλαμε ούτε να ακούσουμε γι’ αυτό το χάος που όλοι σκοτώνονται μεταξύ τους χωρίς να οδηγούνται πουθενά. Τώρα πολλοί από μας δεν χάνουν ούτε μια συνέλευση γιατί ελπίζουν ότι μπορούν να αλλάξουν κάτι! Έστω να προσπαθήσουν να αλλάξουν κάτι!

Και παρότι πραγματικά πολλά παιδιά που ως τώρα απείχαν από οποιονδήποτε τρόπο πολιτικοποίησης, τώρα, συνειδητοποιώντας την σοβαρότητα της κατάστασης κινητοποιούνται γιατί πιστεύουν πως οφείλουν να αντισταθούν! Κι όμως είναι κάποιοι που πραγματικά κλείνουν τα μάτια και τα αυτιά τους και ακόμα και τώρα αρνούνται να δουν την πραγματικότητα. Δηλαδή πόσο πιο κάτω πρέπει να πέσει η παιδεία για να πάρετε επιτέλους την απόφαση να ΞΥΠΝΗΣΕΤΕ;

Εξοργίζομαι. Εξοργίζομαι πραγματικά να βλέπω άτομα 20 χρονών να μου λένε δεν υπάρχει το εμείς αλλά το ΕΓΩ! Να κοροϊδεύουν τους συμφοιτητές τους μες τα μούτρα τους λες κι εκείνους δεν τους θίγει εξίσου ο νέος νόμος! Δηλαδή τι κέρδος έχετε; Και τι στο καλό σκέφτεστε; Άσε τους άλλους να κόβουν το λαιμό τους εγώ θα την βρω την άκρη μου; Και τι νομίζουν δηλαδή; Ότι είναι διαφορετικοί; HELLO όλοι στην ίδια κατάσταση θα καταλήξουμε!

Είναι πολύ απλό σκεφτείτε το λίγο: Δεν θέλουμε κατάληψη αλλά ανοιχτή σχολή για να γίνουν τα μαθήματα. Ωραία. Μόνο που τα μαθήματα δεν γίνονται επειδή δεν έχουμε καθηγητές. Και καθηγητές δεν πρόκειται να έρθουν. Γιατί; Επειδή φέτος το αγαπητό ελληνικό κράτος μας έδωσε τις μισές πιστώσεις από πέρυσι για να μοιραστούν και πάλι στους 19 συμβασιούχους που χρειάζεται μόνο το τμήμα μου (φανταστείτε πόσοι είναι από όλο το πανεπιστήμιο) ενώ παράλληλα αύξησε τον αριθμό των εισαχθέντων. Και έτσι θα χρωστάμε μαθήματα… και υποχρεωτικά μαθήματα. Ούπς! Μα αν χρωστάμε υποχρεωτικά τότε πως θα πάρουμε πτυχίο; ΑΜ ΔΕ ΘΑ ΠΑΡΟΥΜΕ! Και έτσι το υπουργείο μας βάζει το μαχαίρι στον λαιμό να αλλάξουμε το πρόγραμμα σπουδών μας και να το αφήσουμε μισό και μισοκούτελο. Αυτό θέλετε;

Τα καινούργια για τους μόνιμους καθηγητές μας τα μάθατε; Όχι μόνο τους έκοψαν χρήματα από τους μισθούς αλλά επίσης κόπηκαν οι συνδρομές στα διαδικτυακά περιοδικά από όπου ενημερώνονταν, η χρηματοδότηση τους για την έρευνα μειώθηκε στο μισό και η χρηματοδότηση τους για να παρακολουθούν συνέδρια κόπηκε τελείως.  Αλλά το υπουργείο τους υποχρεώνει να κάνουν έρευνα και να παρακολουθούν συνέδρια αν θέλουν να εξελιχθούν. Άρα ουσιαστικά το ίδιο το υπουργείο τους παρεμποδίζει να κάνουν την δουλειά τους.  Αν αυτό δεν είναι παραλογισμός τότε τι είναι;

Και έρχονται κάποιοι και κλαίγονται για τις μονάδες και το εξάμηνό τους! Εμένα με ρώτησε κανένας άμα θα πάω ποτέ εξάμηνο; Λέτε να μην θέλω; Αλλά βέβαια τι τους νοιάζει τους άλλους τι θα κάνουν οι επόμενοι… είπαμε δεν υπάρχει εμείς, μόνο ΕΓΩ! Και στην τελική εδώ λέμε ότι δεν θα έχουμε καθηγητές, ΤΟ ΕΞΑΜΗΝΟ ΜΑΣ ΜΑΡΑΝΕ! Έρχεστε και κλαίγεστε ότι δεν έχουν λεφτά οι γονείς σας. Ούτε οι δικοί μου έχουν. Αλλά τι κάνουμε γι’ αυτό; Καθόμαστε με τα σταυρωμένα τα χέρια και περιμένουμε πότε θα τους μειώσουν κι άλλο τον μισθό ή ακόμα χειρότερα θα τους απολύσουν;  Πάρτε το χαμπάρι: Το δημόσιο μας τελείωσε και ο ιδιωτικός τομέας αργά ή γρήγορα θα φαλιρίσει μαζί με τις άδειες τσέπες μας! Ακόμα και κεφαλαιούχος να  είναι κάποιος όταν πια δεν θα έχει λεφτά κανένας ποιο θα είναι το όφελος;

Και στην τελική πόσοι από εσάς δεν έχετε πού να μείνετε και φιλοξενείστε προσωρινά μέχρι να δείτε αν μπαίνετε σε ξενοδοχείο; Τα χρήματα της στέγασης είναι λιγοστά και οι νεοεισαχθέντες όσο πάνε και πληθαίνουν. Ποιός θα πρωτοπάρει στέγαση λοιπόν; Πόσοι από σας αν δεν μπείτε στα ξενοδοχεία θα αναγκαστείτε να δουλέψετε (αν δεν δουλεύετε ήδη), να συγκατοικήσετε με άλλα 3 άτομα σε ένα μέτριο σπίτι ή ακόμα και να παρατήσετε τις σπουδές σας και να πάτε πίσω στις πόλεις σας;

Εμένα όλο αυτό μου μοιάζει με μεθοδευμένο σχέδιο εξόντωσης των θεωρητικών σπουδών. Πείτε με υπερβολική. Αλλά το σίγουρο είναι πως τα μόνα τμήματα που θα ωφεληθούν θα είναι το Πολυτεχνείο, η Ιατρική, το Φυσικό κλπ. Και είναι και τα τμήματα που αντιδρούν! Νομίζετε πως με συζητήσεις και επιστολές θα λύσουμε το πρόβλημα; Εδώ δεν ιδρώνει το αυτί τους… φτάσανε στο σημείο να στείλουν αστυνομία σε 15χρονα παιδιά στα σχολεία! Λέτε να τους πείσουμε με τον διάλογο;

Και πόσο όφελος μπορεί να έχουν πια όσοι φοιτητές υποστηρίζουν το νόμο επειδή τους λέει η γραμμή της παράταξής τους να το κάνουν; Νομίζετε ότι τα πρόβατα είναι οι «ανεξάρτητοι» που είναι και πολύ cool τελευταία τους οποίους βάζετε στο ίδιο τσουβάλι με τους κνίτες ή νομίζετε πως είναι αναρχικοί και κομμούνια; Όχι. Τα πρόβατα είστε εσείς που παρότι μέσα σας ξέρετε πως βαδίζουμε κατευθείαν στο λάκκο με τα σκατά επιμένετε να υπακούτε στα πουλημένα κόμματά σας! Αλλά ξέχασα… μας περνάτε για τόσο ζώα και μας λέτε πως είστε ανεξάρτητοι! Μα πραγματικά πείτε μου ποιο είναι το συμφέρον σας; Για ποιό λόγο να υπάρχουν παιδιά που είναι πουλημένοι και διεφθαρμένοι από τα 20 τους; Γιατί να λέτε ψέματα και να παραπληροφορείτε τους συμφοιτητές σας; Γιατί να είστε διπρόσωποι και άλλα να λέτε την μία και άλλα την άλλη; Γιατί να κάνετε σαν αγγαρεία κάθε τι που δεν ανήκει στην δική σας πλευρά αλλά συμμετέχουν όλοι οι φοιτητές; Και κυρίως γιατί να είστε σε παράταξη και να σας ενοχλεί τόσο το ανεξάρτητο και αχρωμάτιστο; Ενωμένο φοιτητικό κίνημα δεν θέλετε; Ε κάντε το πραγματικότητα! Τα ανεξάρτητα κινήματα δεν σχηματίζονται υποκινούμενα από κάποια σατανική αντιδημοκρατική οργάνωση! Σχηματίζονται επειδή κάποιοι άνθρωποι αγανακτούν και καταλαβαίνουν πως πρέπει να ενωθούν για να έρθει η ανατροπή!

Και κάτι τελευταίο: Πιστεύετε πραγματικά πως υπάρχει ένας, ΕΣΤΩ ΕΝΑΣ, σε αυτή την ρημάδα Βουλή που είναι ικανός να μας σώσει; Αφού έτσι κι αλλιώς άλλος κάνει κουμάντο πια και οι δικοί μας είναι ικανοί να κάνουν μόνο υποκλίσεις! Δεν νομίζετε πως είναι λίγο προσχεδιασμένο να μην σωθεί ποτέ η Ελλάδα; Δεν θα έπρεπε να είχαμε κηρύξει πτώχευση τόσο καιρό;

Αν δεν φύγουν επιτέλους όσοι μας πατρονάρουν δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα! Πάρτε παράδειγμα από όλες τις χώρες που ήταν στην θέση μας. Αν δεν αντιδράσουμε θα τσαλαπατήσουν την παιδεία μας! Αν δεν γίνουν καταλήψεις, απεργίες, διαδηλώσεις μαζικές και με διάρκεια (εν ολίγοις παράλυση κάθε λειτουργίας) δεν πρόκειται να ιδρώσει το αυτί τους! Γιατί οι Έλληνες δεν αντιδράμε; Έστω και ένα μέτρο από αυτά που μας επιβάλουν να είχε περάσει σε άλλη χώρα ΟΛΟΙ θα ήταν στους δρόμους! ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ! Αλλά μάλλον θέλουμε να γίνουμε Ευρωπαίοι μόνο σε όσα συμφέρουν τους από πάνω… Την σωτηρία μας μόνο εμείς μπορούμε να την κερδίσουμε αν προσπαθήσουμε και ναι κανένας δεν μπορεί να μας εγγυηθεί ότι θα επιτύχουμε. Αλλά δεν γίνετε να κάτσουμε με σταυρωμένα τα χέρια!

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΞΥ-ΠΝΗ-ΣΤΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!  Και τι μπορεί να γίνει;
ΧΑΜΟΟΟΟΣ!

Μαρία Γιαχγιά

Σειρά μας… Φτου!...και βγαίνουμε!

   Ξημερώνει ακόμα μια ηλιόλουστη μέρα στο νησί. Χτυπάει το ξυπνητήρι και δεν μπορώ να ανοίξω μάτι. Αμ τι; Αν κοιμάσαι στις 4 αυτά παθαίνεις. Όχι, όχι δεν βγήκα χθες. Σε συνέλευση τμήματος ήμουν απ’ το απόγευμα. Που να κοιμηθώ μετά…

   Τους βαρέθηκα όλους. Ο ένας κατηγορεί τον άλλο, πάντα! Να κατηγορήσω κι εγώ; Κατηγορώ, λοιπόν, τους μεν επειδή δεν κάνουν τίποτα μπροστά σε έναν τόσο αντιδημοκρατικό νόμο, τον οποίο, όπως φαίνεται, εν μέρει στηρίζουν. Κατηγορώ τους δε επειδή αν και στα λόγια είναι με το «λαό» και διαφέρουν, ακολουθούν μία σταθερή κομματική γραμμή, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Κατηγορώ εκείνους που δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει γύρω τους από αδιαφορία. Κατηγορώ εκείνους που ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους. Κατηγορώ όσους έχουν συμφέρον. Κατηγορώ εσένα επειδή βρίσκεσαι ανάμεσα σε όλους αυτούς και δεν ακούγεσαι. Κατηγορώ εμένα που κάθομαι και γράφω αντί να κάνω κάτι πιο ουσιαστικό.

ΦΤΑΝΕΙ!!!!!!!!!

   Μήπως ήρθε η σειρά μας; Μήπως πρέπει να ξεχάσουμε τι χρώμα είμαστε και τι χρώμα είναι οι άλλοι; Μήπως πρέπει να ενωθούμε και να κάνουμε κάτι; Όταν η κυβέρνηση μιας χώρας, της οποίας χώρας η δημοκρατία βασίζεται στο Σύνταγμα (και δεν μιλάω για την πλατεία…), ψηφίζει αντισυνταγματικούς νόμους, χωρίς να σέβεται τους ίδιους της τους θεσμούς, πως θα ήταν δυνατόν να περιμένει ότι οι πολίτες της θα σεβαστούν αυτούς τους νόμους; Πώς μπορεί αυτή η κυβέρνηση να θεωρηθεί αξιόπιστη;

   Προσβάλλουν τη νοημοσύνη μας. «Αλλάζοντας το DNA της εκπαίδευσης» η κ. Διαμαντοπούλου ακολουθεί τη γραμμή εκείνη που θα οδηγήσει στη δημιουργία απαίδευτων ανθρώπων, ανθρώπων-θύματα που δεν θα είναι σε θέση να σκεφτούν και να αντιδράσουν.

   Υποβαθμίζουν την Παιδεία, υποβαθμίζουν τις σπουδές μας, υποβαθμίζουν τα όνειρα μας. Ήρθε η ώρα, όμως, να ακουστεί η φωνή μας. Να αποδείξουμε ότι η φοιτητική κοινότητα είναι ακόμα τουλάχιστον σε θέση να κρίνει και να αντιδράσει. Η πλειοψηφία των ακαδημαϊκών πανελλαδικά έχει ήδη τεθεί απέναντι στο νόμο. Γι’ αυτό λοιπόν, ξυπνήστε. Σκεφτείτε. Δεν υπάρχει τίποτα που να μην μπορούμε να κάνουμε αν είμαστε μαζί. Εμείς είμαστε οι πολλοί, γιατί, λοιπόν, να φοβηθούμε; Ας φοβηθούν εκείνοι….

   Κυρία Διαμαντοπούλου…. ΦΤΟΥ… και βγαίνουμε!

Μαρίνα Μαραυγάκη

ΕΓΓΡΑΦΕΣ!

Βγήκαν οι βάσεις. Ξεκινάνε οι εγγραφές. Κατευθείαν μπαίνει στο κεφάλι μου η εικόνα της δικής μου εγγραφής ένα χρόνο πίσω.

Νωρίς το πρωί φτάνω στο Μέγαρο Καποδίστρια. Δεν χρειάστηκε να περπατήσω πολύ, το κτήριο είναι λίγα μέτρα απ’ το σπίτι μου. Προτού μπω καλά καλά  η αύρα του κτηρίου και το θαλασσινό αεράκι μου έφτιαξαν τη διάθεση. Μπαίνω μέσα στο Καποδίστρια, βυθίζομαι στη φοβερή ατμόσφαιρα του σπουδαίου  καλοδιατηρημένου ιστορικού μνημείου του νησιού. Γνωρίζομαι με συμφοιτητές. Από την πρώτη ματιά κατάλαβα ότι θα ταιριάξω μ’ αυτά τα παιδιά, είχαμε κοινά ενδιαφέροντα, στόχους, όνειρα. Η κουβέντα μαζί τους με έκανε να νοιώσω πολύ άνετα και να μπώ στη νοοτροπία του φοιτητή. Ταυτόχρονα οι υπάλληλοι της γραμματείας δουλεύοντας σα καλοκουρδισμένη μηχανή διεκπεραίωναν τάχιστα τις υποθέσεις μας με ένα ζεστό χαμόγελο στα πανέμορφα κατακόκκινα χείλη τους. Δεν το είχα καταλάβει και ήδη είχα τελειώσει. Ήταν η πιο ωραία μέρα της ζωής μου.

ΜΑΛΑΚΙΕΣ!

Έφτασα στη γραμματεία δύο ώρες αργότερα από τη στιγμή που έφυγα απ’ το σπίτι. Μπορεί να μένω δίπλα, αλλά αν ο άνθρωπος είναι βλαμμένος κάνει το Άγιος Σπυρίδωνας-Γραμματεία μέσω Μον Ρεπό. Το κεφάλι μου πήγαινε να σπάσει φτάνοντας λόγω ζέστης και τουριστικής συμφόρησης των δρόμων. Αποτελειώθηκα ανεβαίνοντας τα αμέτρητα ακανόνιστα σκαλιά του Καποδίστρια για να φτάσω στον πρώτο όροφο. Πραγματικά, τα κόκκαλα του Κυβερνήτη πρέπει να τρίζουν βλέποντας το κάποτε σπίτι του να είναι πιο μουχλιασμένο κι απ’ το μυαλό του Άδωνη Γεωργιάδη. Γίνεται της πουτάνας, ένα τσούρμο από πρωτοετείς και κομματόσκυλα να μιλάνε για το νησί, τη σχολή, τις σχέσεις, τα πάρτυ και τις ασύρματες συνδέσεις στο ίντερνετ. Ένα μελίσσι που βουίζει ακατάπαυστα. Βγαίνοντας απ’ αυτό δεν θυμόμουν κανένα όνομα, καμιά φάτσα, κανένα τηλέφωνο. Γι’ αυτό δε φταίει το μελίσσι αλλά η ανάπηρή μου μου μνήμη. Αν και δεν μπορώ καθόλου αυτές τις φάσεις της γνωριμίας που λέτε συνέχεια μαλακίες για να διώξετε την αμηχανία, δεν είχαμε τι άλλο να κάνουμε για ΠΟΛΛΗ ώρα. Όση ώρα φαντάζομαι ότι πήρε στους ανθρώπους της γραμματείας να παίξουν τρείς παρτίδες τάβλι, να κάνουν αποτρίχωση, να παίξουν στοίχημα, να δούν καμιά σειρά στον υπολογιστή, να μιλήσουν στο τηλέφωνο και να ασχοληθούν με τα κωλόχαρτά μας… Η έξοδος στον κάτυγρη ατμόσφαιρα της Κέρκυρας μετά από ατελειώτες ώρες ήταν απόλαυση.

Αυτή η εγγραφή, όσο χάλια κι αν προσπαθώ να την περιγράψω, όσο τραγική κι αν ήταν, ήταν το ξεκίνημα για το πιο μαγικό ταξίδι που θα μπορούσα να φανταστώ.

Βαγγέλης Τσίρμπας

ΥΠΕΡ ΚΑΙ ΚΑΤΑ (ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΜΕΤΡΑΕΙ;)

Μετά από μια ολόκληρη εβδομάδα κατάληψης του Τ.Ξ.Γ.Μ.Δ (8/9-15/9/2011), ο σύλλογος φοιτητών ψήφισε τη λήξη της κατάληψης με διαφορά 87 ψήφους υπέρ της συνέχισης λειτουργίας της σχολής και 83 κατά.

Αυτό που ήθελε να πετύχει ο νόμος-πλαίσιο της 30^ης Αυγούστου το κατάφερε. Γιατί πάνω απ’ όλα ο νέος νόμος είχε σκοπό να μας διχάσει. Και, αγαπητοί συνάδελφοι, μας δίχασε. Το είδατε όλοι, το ξέρετε όλοι, το περιμένατε όλοι. Και εδώ και λίγες μέρες το αποδεικνύουμε περίτρανα.

Έχουμε ένα κακό σ’ αυτή τη χώρα- όταν μας χωρίσουν σε δύο στρατόπεδα τελειώνουμε. Χάνουμε. Το έχει αποδείξει η ιστορία ήδη από την εποχή της αρχαίας Ελλάδας- κάποιοι ισχυρίζονται ότι είναι στο DNA μας. Γιατί, όμως; Γιατί νέα παιδιά, φοιτητές, άνθρωποι μορφωμένοι (και όχι τόσο χάρη στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα) φτάνουν στο σημείο να τσακώνονται, να βρίζονται, να γιουχάρουν, να μην κατανοούν ο ένας τον άλλο ενώ έχουμε κοινό στόχο;  Συνειδητοποιήσαμε πόσο χρόνο χάσαμε ακούγοντας πράγματα ανούσια και κενά; Πόσο αναλωθήκαμε σωματικά και ψυχικά συμμετέχοντας σε όλη τη διαδικασία των συνελεύσεων; Λέμε ότι είμαστε αγωνιστές. Ότι αγώνας χωρίς αίμα δεν είναι αγώνας. Κρεμάμε στα δωμάτιά μας αφίσες με τον Che Guevara και λέμε ότι παλεύουμε για ένα καλύτερο αύριο. Και την ίδια στιγμή δεν σεβόμαστε το διπλανό μας, το λόγο του. Το θέμα του εξαμήνου εξωτερικού και του Erasmus που τόσο παραμερίστηκε και θεωρήθηκε ασήμαντο, έδειξε με τι ανθρώπους έχουμε να κάνουμε. Δε μπορείς να παραβλέπεις τα δικαιώματα του άλλου, ακόμα και αν δεν τα θεωρείς σημαντικά. Δεν κατηγορώ κανέναν που ψήφισε κατάληψη- το αντίθετο μάλιστα, σας συγχαίρω, εσάς μόνο τους αληθινούς ανθρώπους. Κατηγορώ και καταγγέλλω όσους τόλμησαν να πουν ότι δεν τους νοιάζουν οι άλλοι (είτε το είπαν έμμεσα είτε άμεσα). Ψηφίσαμε, αποφασίσαμε. Ο καθένας αυτό που πιστεύει. Λόγω της απόφασης κάποιοι έχασαν κάτι που θεωρούν πολύτιμο. Και στις δυο περιπτώσεις. Ο καθένας πρέπει να θυσιάζει αυτό που μπορεί και να σέβεται αυτό που δε μπορεί να θυσιάσει ο άλλος. Ναι μεν αποφασίστηκε κατάληψη και έγινε σεβαστή, αλλά ας μην κλαιγόμαστε ότι τελείωσαν όλα επειδή έληξε. Όλοι, ανεξαιρέτως και περισσότερο όσοι ήθελαν τη συνέχιση της εξεταστικής, έχουν το καθήκον να στηρίξουν ό,τι κάνουμε από δω και πέρα. Γιατί θα είναι απαράδεκτοι όσοι αρκεστούν στο ότι ανέκτησαν την ευκαιρία να δώσουν τα μαθήματά τους και δεν σεβαστούν εκείνοι, αυτή τη φορά, το δικαίωμα των άλλων να αγωνιστούν και να έχουν την υποστήριξή τους. Δεν έχει σημασία αν είμαστε υπέρ ή κατά- σημασία έχει να είμαστε ΜΑΖΙ.

Επειδή, αγαπητοί ψεύτικοι επαναστάτες, αγαπητοί ψεύτικοι άνθρωποι- και αναφέρομαι μόνο σε αυτούς που χρησιμοποιούν το φοιτητικό κίνημα ως μέσο προβολής είτε μιας παράταξής, είτε του εαυτού τους, είτε και των δύο μαζί- ο Che σας, το πρότυπο αγώνα που έχετε φτιάξει, είναι ένα αντιδραστικό στοιχείο, που πάει κόντρα σε όλα. Είναι ένα ανύπαρκτο πρόσωπο που σκέφτεται την πάρτη του και μόνο, που κλείνει το μυαλό του και λειτουργεί σαν κοιλαράς, καλοβολεμένος κωλάνθρωπος (συγγνώμη για τη λέξη). Ο  Che μου είναι ΉΡΩΑΣ.

Μαρία Σταυροπούλου 

‘si te estremeces con indignación ante la injusticia, entonces 
eres mi camarada’ (‘If you shudder with indignation at every injustice, then you are a comrade of mine’)

Ernesto Che Guevara

ΙΔΕΟΛΟΓΙΕΣ

Πρόσωπο του καλοκαιριού είναι ο Νορβηγός που σκότωσε ενενήντα ανθρώπους στέφοντας τα φώτα όλου του κόσμου πάνω του. Ως θύμα δεν θα ήταν παρά ένας από τους ενενήντα, ως θύτης έγινε σπουδαίος σταρ. Έγινε ενδιαφέρων, ιδιαίτερος, ξεχωριστός. Γνωρίζουμε τη την μουσική που ακούει, τις αγαπημένες του σειρές στην τηλεόραση, τα παιδικά του χρόνια, το μανιφέστο του. Σύντομα θα γίνει ταινία, βιβλίο, σειρά στην τηλεόραση.

Κι όμως, αυτός ο τύπος δεν είναι καθόλου μοναδικός ή πρωτότυπος. Είναι μέρος της σοδειάς μιας κοινωνίας που σπέρνει μίση και έχθρες και συντηρείται με αίμα. Υπάρχει μήπως καμία πολιτική/θρησκευτική/κοινωνική/οικονομική ιδεολογία που δε λειτουργεί σα λίπασμα αυτής της σοδειάς; Οι θρησκείες θέλουν νεκρούς τους απίστους, για να επικρατήσει ο δικός τους Θεός στον κόσμο. Ο εθνικισμός θέλει νεκρούς τους ξένους, γιατί γεννήθηκαν με κατώτερο DNA από μας και η ζωή τους δεν αξίζει. Ο κομμουνισμός θέλει νεκρούς τους ταξικούς αντιπάλους, γιατί εμποδίζουν την ιδανική κοινωνία να γίνει πραγματικότητα. Ο καπιταλισμός θέλει νεκρούς εκατομμύρια κάθε χρόνο από ασιτία, όχι γιατί δεν υπάρχουν παντού φυσικοί πόροι, αλλά γιατί δεν υπάρχουν παντού λεφτά. Η δημοκρατία θέλει νεκρούς τους δικτάτορες που χαλάνε τον αγγελικά πλασμένο δυτικό μας κόσμο. Θέλει επίσης να εκμεταλλευτεί τα κοιτάσματα πετρελαίου των χωρών τους, ενώ μπορεί να υπάρξουν και μερικές παράπλευρες απώλειες. Η δημοκρατία θέλει θυσίες.

Ο Νορβηγός είπε ότι δυσκολεύτηκε, αλλά έπρεπε να κάνει αυτές τις θυσίες για την ιδεολογία του, για τα πιστεύω του. Πόσο διαφορετικά μίλησε ο Μπους για τον πόλεμο στο Ιράκ; Έχουμε ζήσει τόσο πολύ σ’ αυτό το σάπιο κόσμο, ώστε εκπαιδευτήκαμε να βλέπουμε τον κάθε μακελλάρη Νορβηγό σαν περιθωριακό άρρωστο, ενώ τον κάθε έλληνα στρατιώτη που σφάζει γυναικόπαιδα και φυλάει φυτείες οπίου στο Αφγανιστάν σαν αρχιδαρά.

Από τότε που γεννιόμαστε μπαίνουμε σε κουτάκια, επιλέγουμε στρατόπεδα. Έτσι πρέπει. Αριστερός – δεξιός, γαλάζιος – πράσινος, ρεπουμπλικανός – δημοκρατικός, φασίστας – κομμουνιστής, χριστιανός – μουσουλμάνος. Όμως δεν υπάρχουν προβλήματα των δεξιών και των αριστερών, των κομμουνιστών και των φιλελεύθερων, των χριστιανών και των αθέων. Τα προβλήματα μας αφορούν όλους, και αν δεν υπάρχει συνεργασία σε ανθρώπινο επίπεδο, με βάση τη λογική και πέρα από ιδεολογικές γραμμές και κατευθύνσεις θα χαθούμε όλοι μαζί.

 Για να σταματήσουν οι άνθρωποι να σφάζονται μεταξύ τους η λύση δεν είναι κάθε μια τέτοια περίπτωση να καταλήγει στον ψυχίατρο για να πάρει τα φάρμακά του και να γίνει καλά. Η λύση είναι οι άνθρωποι να σπάσουν τις πνευματικές αλυσίδες με την κομψή ονομασία «ιδεολογία», που φόρεσαν μόνοι τους για να νοιώσουν ξεχωριστοί και πρωτότυποι – αν και αυτές οι αλυσίδες φτίαχτηκαν πριν αιώνες από ανθρώπους που τα σκουλήκια έχουν χωνέψει εδώ και χρόνια. Καμιά ιδεολογία δεν θα κάνει τον κόσμο καλύτερο. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι μια ατομική, προσωπική επανάσταση απέναντι στον κακό μας εαυτό. Να γνωρίσουμε τον άλλο, τη φύση, τον εαυτό μας είναι πιο άμεσο και ωφέλιμο. Να ξεκολλήσουμε από τη μια, δική μας, απόλυτη αλήθεια. Να σταματήσουμε να βάζουμε ταμπελάκια, να βλέπουμε παντού ξένους, διαφορετικούς, εχθρούς. Να αρχίσουμε να αγαπάμε. Όχι τον πλησίον – αυτό είναι εύκολο- αλλά τον απέναντι.

Βαγγέλης Τσίρμπας

ΞΥΠΝΗΣΤΕ!!!

Σήμερα (χτες δηλαδή, αν λάβουμε υπόψη το περασμένο της ώρας), ήταν ίσως μια ξεχωριστή μέρα για μένα. Όχι επειδή βγήκα και πέρασα πολύ καλά κλπ, αλλά επειδή ίσως συνειδητοποίησα κάποια πράγματα∙ αλήθειες, ευχάριστες ή δυσάρεστες.
Για να τα πάρω από την αρχή, σήμερα είχα την ευκαιρία να είμαι παρούσα σε μια αρκετά μεγάλη πορεία- για τα δικά μου δεδομένα φυσικά, λαμβάνοντας υπόψη το ότι σπουδάζω στην Κέρκυρα, όπου μια τέτοια κινητοποίηση θα ήταν μάλλον ουτοπική. Επίσης, μόλις πριν λίγο διάβασα κάπου ότι 222 πανεπιστημιακά τμήματα στην Ελλάδα είναι υπό κατάληψη. Τα γεγονότα αυτά ήταν αφορμή για να καταλάβω πόσο μεγάλη σημασία έχουν και θα έχουν όλα αυτά που συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες (μιλάω κατά βάση για την παιδεία, για όσους δεν κατάλαβαν), για μας και για τις μελλοντικές γενιές.
Κατάληψη. Μια λέξη που τρομάζει. Τους καθηγητές, τους γονείς, τους μαθητές, τους φοιτητές. Μια κατάληψη μπορεί να ευθύνεται, όπως λένε, για πάρα πολλά κακά… Χάνουμε μαθήματα, εξεταστικές, ακόμα και ολόκληρα εξάμηνα, ενώ πολλοί «χούλιγκανς» μπαίνουν και καταστρέφουν υλικά το πανεπιστήμιο. Δεν διαφωνώ. Από την άλλη όμως, η κατάληψη είναι ένα όπλο μας. Ίσως το μόνο που έχουμε εμείς οι φοιτητές (όποιος έχει κάποια άλλη πρόταση διαμαρτυρίας, πιο αποτελεσματική, είμαι πρόθυμη να την ακούσω και να την εφαρμόσω κιόλας). Μια κατάληψη δεν κάνει το αυτί των υπουργών να ιδρώνει. Αν όμως ΟΛΑ τα ακαδημαϊκά ιδρύματα μιας χώρας είναι κλειστά, και ΟΛΟΙ οι φοιτητές στους δρόμους, έ, τότε ίσως καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν πάει καλά! Το ίδιο ισχύει και με τις απεργίες… Αν μια μέρα απεργήσω εγώ, δεν θα ενδιαφερθεί κανείς. Αν όμως απεργήσουμε όλοι μαζί, και το κρατήσουμε για μέρες τότε κάτι θα καταφέρουμε. Η ιστορία έχει παραδείγματα.
Πολλοί φοιτητές θα αρνηθούν την κατάληψη, λέγοντας: «εγώ θέλω να πάρω το πτυχίο μου, δεν έχω λεφτά να πληρώνω επιπλέον νοίκια, ο πατέρας μου δουλεύει για να με σπουδάσει κλπ». Εντάξει, εννοείται πως ούτε με αυτό διαφωνώ. Τι θα γίνει όμως όταν ο νέος νόμος εφαρμοστεί τελικά και ο πατέρας σου αύριο δεν θα πληρώνει μόνο νοίκια, αλλά και τα συγγράμματά σου, και τις εξεταστικές σου (μετά το ν+2, αν δεν έχεις διαγραφεί) και (γιατί όχι;) δίδακτρα για να σπουδάσεις;;;;; Μπορεί να πεις: «δεν με νοιάζει, εγώ παίρνω πτυχίο, δεν με επηρεάζει εμένα». Και στις δύο περιπτώσεις είναι, όπως λέει και μια φίλη μου, σαν να μου λες: «εμένα με νοιάζει μόνο ο εαυτός μου». Αν και σας φαίνεται κάπως απόλυτο, με ΤΕΤΟΙΟ τρόπο σκέψης δεν πρόκειται να πάμε ποτέ μπροστά ως χώρα.
Δεν θέλω να κρίνω κανέναν, ούτε να επιβάλω την άποψή μου. Κι όσοι θέλετε να με αντικρούσετε, ευχαρίστως, θα το δεχτώ. Σκεφτείτε το όμως πρώτα καλά. Ούτως ή άλλως, ποια άλλη λύση μας έμεινε; Τέλος, καθώς δεν είναι όλοι σαν εμένα, αισιόδοξοι, μπορεί να υποθέσουν ότι το κίνημα θα αποτύχει και ο αγώνας θα πάει χαμένος. Για μένα όμως έχουμε κερδίσει. Κι αυτό γιατί όλο και περισσότερος κόσμος θα έχει συνειδητοποιήσει την αλήθεια, και θα έχει ανοίξει τα μάτια του. Θα κλείσω με ένα σύνθημα που διάβασα κάπου:
ΑΝ ΟΧΙ ΕΜΕΙΣ ΠΟΙΟΙ; ΑΝ ΟΧΙ ΤΩΡΑ ΠΟΤΕ;

Ελεάννα Γκαγκούλη