Βραδινές σκέψεις

Χτές είχαμε σουαρέ στο σπίτι μας (λόγω της γιορτής του πατέρα μου-άκυρη πληροφορία) και ορισμένα από αυτά που ειπώθηκαν με τροφοδότησαν με μπόλικο υλικό για σκέψη.

Σε κάποια φάση της συζήτησης μεταξύ συγγενών και φίλων έγινε αναφορά στο μεσοπρόθεσμο, το οποίο έιχε μόλις ψηφιστεί. Η μάνα μου και κανα δυο γυναίκες της ηλικίας της συμφώνησαν πως δεν είχαν καμία αμφιβολία ότι θα εγκριθεί από τη βουλή. Και κάπου μέσα στα σχόλια αυτά της απογοήτευσης και της αγανάκτησης, ακούγεται η φωνή της γιαγιάς μου που λέει με ύφος παιδικής αθωότητας :-Τι είναι αυτό;- Τι είναι αυτό!!!της απαντά εμφανώς πειραγμένη η μάνα μου που δεν μπορεί να χωνέψει το γεγονός ότι η γιαγιά μου, αν και καθισμένη επι ώρες μπροστά στο χαζοκούτι, δεν έχει καν ακούσει τη λέξη «μεσοπρόθεσμο». -Τα νέα μέτρα λιτότητας, της απαντά μια από τις παρευρισκόμενες στο σουαρέ. Είναι ένας κορσές που όσο πάει στενεύει μέχρι να μας πνίξει όλους μαζί. -Α, καλά τι μας νοιάζει εμας, συνεχίζει ακάθεκτη η γιαγιά χωρις να επηρεαστεί από το όλο κλίμα αγανάκτησης κι ανησυχίας που επικρατεί στο σαλόνι. Εσένα γιαγιά ίσως όχι πολύ αλλά εμένα και τη Γ…(δείχνοντας ένα μικρότερο κοριτσάκι) μας νοιάζει και πολύ μάλιστα, της αποκρίνομαι. Κάτι παρόμοιο της απαντούν και οι υπόλοιποι μετέχοντες στη συζήτηση. Η μάνα μου, μη μπορώντας να συγκρατήσει την αγανάκτησή της από τη υπέρμετρη απάθεια της γιαγιάς, περιορίζεται σε μερικά επιφωνήματα και αλλάζει το θέμα της συζήτησης.

Γεροντική άνοια θα μπορούσε εύλογα να μου πει κανείς. Όμως όχι. Η γιαγιά μου είναι αρκετά νέα. Προέρχεται από οικογένεια προσφύγων και έχει ζήσει και πολέμους και χούντα και πολλές πολιτικοκοινωνικές αλλαγές στην Ελλάδα. Κι όλα αυτά τα θυμάται μια χαρά. Αμόρφωτη θα έλεγε κανείς άλλος. Ναι, δε διαφωνώ. Ένα δημοτικό έχει τελειώσει όλο κι όλο. Όμως ξέρω ότι μεγάλο ρόλο παίζει και η κοινωνική μόρφωση. Και κυρίως για να είσαι αγανακτισμένος ή έστω για να βλέπεις τη χωρα σου να βουλιάζει μεσα στο βάλτο (άλλη λέξη είχα υπόψη) δε χρειαζεται να έχεις τελειώσει και πανεπιστήμιο. Άλλωστε πόσα γεροντάκια βλέπουμε στο Λαζόπουλο που λένε καθημερινά τον πόνο τους στην κάμερα. Αυτοί είναι όλοι μορφωμένοι; Για να μην το αναλύσω παραπάνω, η γιαγιά μου είναι ένα ακόμη θύμα του γενικού κινήματος αποπροσανατολισμού που λαμβάνει χώρα στην Ελλαδίτσα μας (ή μάλλον και στην Ελλαδίτσα) και που απευθύνεται κυρίως σε τέτοιους ανθρώπους. Η τηλεόραση έχει πρωτεύοντα ρόλο σ’ αυτό. Η γιαγιά μου πχ (πολύ τη μελετάω την καημένη) βλέπει ανελλιπώς όλα τα τούρκικα σιριαλ (δεν έχω κατι προσωπικό με αυτά αλλά είναι εμφανώς χαμηλού επιπέδου) και παρακολουθεί κουτσομπολίστικα. Βάζω στοίχημα ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει με πολλούς άλλους και κυρίως ηλικιωμένους. Μας κουταίνουν (που λένε και στο νησί μας), μας αποβλακώνουν, πως το λένε, για να κάνουν αυτοί ανενόχλητοι τη δουλειά τους. Βέβαια, σ’ αυτό φταίμε κι εμείς. Γιατί σε έναν άνθρωπο που τα εχει 400, που διαβάζει, ενημερώνεται πολύπλευρα για τις εξελιξεις, συζητά και κυρίως ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ δεν μπορούν να κάνουν κάτι τέτοιο, δεν μπορούν να παίξουν το παιχνίδι τους. Ο κόσμος έχει μάθει να σιχαίνεται την πολιτική και να ασχολείται με πράγματα που δεν του καταναλώνουν πολλή φαιά ουσία και κυρίως δεν τον ταλανίζουν ψυχικά. Αυτό που πρέπει να σιχαίνεται όμως είναι οι πολιτικοί (οι περισσότεροι τουλάχιστον), όχι η ίδια η πολιτική . Σε αυτή συμμετέχουμε όλοι ή τουλάχιστον θα έπρεπε να το κάνουμε. Το καλύτερο πράγμα που μπορεί να κάνει ένα κράτος για συνεχίζει την ανελεύθερη και βάναυση προς τους πολίτες τακτική του είναι να κρατά τους πολίτες του ναρκωμένους. Και δυστυχώς στην Ελλάδα αυτό συμβαίνει σε μεγάλο βαθμό.

Για να τελειώνω, ο προβληματισμός μου είναι ότι το κράτος σε ανθρώπους όπως η γιαγιά μου- δηλαδή ανενημέρωτους και αδιάφορους για τα πολιτικά δρώμενα- παραχωρεί δικάιωμα ψηφου, όπως ακριβώς παραχωρεί όπλο σε ακροδεξιούς (άλλου παππά ευαγγέλιο αυτό). Και δυστυχώς στη χώρα μας πολλοί είναι αυτοί που έχουν δικαίωμα να ψηφίσουν και να συνδιαμορφώσουν την πολιτική σκηνή και απλώς…δεν τους νοιάζει. Μην ανησυχείτε…δεν προσπαθώ να σας καλέσω όλους σε επανάσταση για να διαλύσουμε το κατεστημένο, αλλά προσπαθώ να περάσω το εξής μήνυμα: τα μάτια μας πάντα ανοιχτά, παιδιά, να μη μας τα κλείσει κανείς, και τα μυαλά ακόμη πιο ανοιχτά, γιατί, να ξέρετε, αυτό είναι το ισχυρότερο όπλο που κατέχουμε.

Χ.Παρτσανάκη

Γιατί δεν βλέπουμε την ουσία…

                Είναι καλοκαίρι. Μόλις τελειώσαμε την εξεταστική και τις ατελείωτες εργασίες μας (γι’ αυτό δεν παίρνω κι όρκο!) και βρισκόμαστε σ’ ένα υπέροχο νησί. Άρα το μόνο που μας νοιάζει πια είναι τα μπανάκια που θα κάνουμε, τα πάρτυ που θα πάμε, τα κοκτέηλς και οι μπύρες που θα πιούμε το βράδυ μέχρι τα ξημερώματα… Λογικό μου ακούγεται, και αυτό κάνω και εγώ! Κι όμως… Μπορεί όλα αυτά να είναι υπέροχα, στην ουσία όμως δεν είναι αυτό που χρειαζόμαστε την προκειμένη στιγμή…

                Ας ρίξουμε μια ματιά λίγο πιο πέρα, πέρα από τα τρελά πάρτυ, τους ξέφρενους χορούς, τα άδεια κουτάκια μπύρας, τις βόλτες στην παραλία, τα πανάκριβα ρούχα και παπούτσια που θέλουμε να αγοράσουμε… Μπορεί για σένα το πρόβλημα να είναι ότι δεν βρήκες τα παπούτσια που θες στο νούμερο σου, ότι δεν βρήκες τραπέζι στο αγαπημένο σου μαγαζί, ή ότι έχασες την αγαπημένη σου σειρά στην τηλεόραση και άλλα τέτοια... Κι όμως, κάτι μου λέει πως δεν είναι αυτό το πρόβλημα.

                Δεν θα πάω πολύ μακριά. Ας ρίξουμε μια ματιά στο πανεπιστήμιο, στη σχολή που όλοι, λίγο-πολύ, κουραστήκαμε για να περάσουμε, και, έστω και λίγο (το ζήτημα είναι το πόσο), μας ενδιαφέρει. Το βλέπουμε και μόνοι μας. Δεν έχουμε βιβλία (πόσα από τα βιβλία που θα έπρεπε ήδη από προηγούμενα εξάμηνα να έχουν «διανεμηθεί από τη γραμματεία» δεν έχουμε δει καν;), δεν έχουμε καθηγητές (θα φέρω σαν ένα απλό παράδειγμα το τμήμα Ισπανικής) και σε λίγο δεν θα έχουμε ούτε εξάμηνο εξωτερικού. Επίσης, όσον αφορά τη στέγαση και τη σίτιση, ούτε είναι δωρεάν, ούτε είναι για όλους (και σε λίγο δεν θα είναι και για κανέναν!)… Και άλλα πολλά, που δεν είμαι εγώ το κατάλληλο άτομο να σας τα απαριθμήσω…

                Μπορώ βέβαια να πάω και πιο μακριά, στη γενική πολιτική και οικονομική κατάσταση της χώρας, που όλοι ξέρουμε σε πόσο άθλια κατάσταση είναι, αλλά προς το παρόν δεν θα ήθελα κάτι τέτοιο. Όχι γιατί δεν είναι σημαντικό για μένα το να κάνουμε κάτι για ν’ αλλάξουμε αυτήν την κατάσταση, ούτε γιατί εθελοτυφλώ, θεωρώντας πως όλα είναι όμορφα κι ωραία, όπως κάποιοι άλλοι έχουν σκοπό να μας κάνουν να πιστεύουμε. Απλά θέλω σε πρώτη φάση να απευθυνθώ σε φοιτητές και να αναφέρω τα προβλήματα που μας ενδιαφέρουν άμεσα. Ούτως ή άλλως, για να καταφέρεις κάτι μεγάλο πρέπει πρώτα να ξεκινήσεις από κάτι μικρό, σωστά;

                Αυτά από μένα. Δεν θέλω ούτε να κατηγορήσω κανέναν, ούτε να απευθυνθώ σε κάποιον προσωπικά. Απλά να αναφέρω κάποια πράγματα που με προβληματίζουν και θεώρησα πως δεν πρέπει να προβληματίζουν μόνο εμένα, αλλά κι τους άλλους ενδιαφερόμενους. Πάντως, το να αγνοούμε το πρόβλημα μπορεί, εν μέρει, να δικαιολογηθεί. Η άγνοια προέρχεται είτε από έλλειψη ενδιαφέροντος από τη μεριά μας, είτε είναι αποτέλεσμα μια οργανωμένης προσπάθειας ΑΠΟΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ (κρατήστε το αυτό το τελευταίο…). Το να ξέρουμε όμως το πρόβλημα και να μένουμε με σταυρωμένα τα χέρια όμως δεν μπορεί να δικαιολογηθεί….

Ελεάννα Γκαγκούλη                                                  

ΠΑΜΕ ΓΛΥΦΑΔΑ!

Φιλοδοξούμε να γίνουμε μεταφραστές. Να μεταφέρουμε δηλαδή κείμενα από ένα πολιτισμικό περιβάλλον σ’ ένα άλλο. Η λογική λέει πως αυτό δε γίνεται καταβροχθίζοντας λεξικά στην κατανυκτική ατμόσφαιρα του Γαλλικού Ινστιτούτου ή παίζοντας με το ιδιοφυές υπολογιστικό πρόγραμμα Google Translate (μεγάλη η χάρη του), αλλά μέσω της εντατικής τριβής με άλλες γλώσσες και πολιτισμούς.

Ένα από τα πολύ καλά της σχολής μας είναι το εξάμηνο εξωτερικού και το Erasmus. Πηγαίνεις σε μια άλλη χώρα, εφόσον έχεις μαζέψει τις απαραίτητες διδακτικές μονάδες (δεν είναι και δωρεάν ταξιδάκι αναψυχής), με ένα μικρό μόνο μέρος των εξόδων να επιβαρρύνει την οικογένειά σου. Αναγκάζεσαι να μιλήσεις τη γλώσσα με ντόπιους ομιλητές, κάτι που θα βελτιώσει σημαντικά την προφορά και τις γραμματικές/συντακτικές σου γνώσεις.  

              

Από την άλλη, έρχεσαι σε επαφή με παιδιά της ηλικίας σου που έχουν διαφορετικές καταβολές. Περνούν αλλιώς το χρόνο τους, έχουν διαφορετική νοοτροπία και ενδιαφέροντα, βλέπουν αλλιώς τη ζωή. Αυτές οι διαφορές είναι σπουδαίες και μπορούν να προσφέρουν πολλά. Μπορείτε να ανταλλάξετε απόψεις, να δείτε πόσο βλακώδεις φαίνονται σε κάποιον αντικειμενικό εξωτερικό παρατηρητή παγιωμένες δικές μας αντιλήψεις και το αντίστροφο. Μαθαίνεις να μη θεωρείς το «δικό μας» δεδομένο, αλλά ότι υπάρχει και κάτι άλλο εκτός από μας σ’ αυτή τη Γη, που σε πολλές περιπτώσεις είναι καλύτερο και αξίζει να το πλησιάσουμε και να μην το απορρίψουμε εξαρχής ως διαφορετικό και ξένο. Με λίγα λόγια γίνεσαι πιο ανθεκτικός σε γελοίες ρατσιστικές κραυγές που δυναμώνουν και παρουσιάζονται πιο ελκυστικές στις μέρες μας. Μπορεί όταν εμείς φιλοσοφούσαμε αυτοί να έτρωγαν απ’ τα δέντρα, αλλά σήμερα αυτοί έχουν φτάσει στο φεγγάρι και εμείς δεν έχουμε να φάμε. Είμαστε στο ίδιο στάδιο και παρά, ή ίσως και λόγω αυτών των διαφορών, έχουμε τη δυνατότητα να ζήσουμε εμπειρίες που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ.

 Εγώ προσωπικά μπορεί να μην έχω πάει εξωτερικό εκτός από μια εφταήμερη στη Ρώμη, όπου παίζει και να μην είπα λέξη στα αγγλικά, αλλά ήδη από τον ένα χρόνο στη σχολή έχω καταλάβει ότι σχέσεις με «ξένα» παιδιά που έρχονται με αυτά τα προγράμματα στο πανεπιστήμιό μας μπορεί να κρατήσουν για πάντα. Το μόνο αρνητικό είναι ότι κάποτε πρέπει να χωριστούμε ενώ το δέσιμο που έχει συμβεί είναι απίστευτο για τα χρονικά δεδομένα, με μόνο σύνδεσμο πια λόγω απόστασης το Skype…

Για τους παραπάνω λόγους, οι φήμες περί κατάργησης/ συγχώνευσης/ κονιορτοποίησης/ κομποστοποίησης του εξαμήνου πρέπει να παραμείνουν φήμες. Αλλιώς να βάλουμε ένα λούκετο σε Καποδίστρια, Γαλλικό και Καλυψώ (είναι και πολλά πανάθεμά τα), και να πάμε διακοπές διαρκείας στη Γλυφάδα. Όλο και κάποιον τουρίστα θα βρούμε να γνωριστούμε εκεί τουλάχιστον!

Βαγγέλης Τσίρμπας

ΟΝΕΙΡΑ

Ιούνιος 2010: Μόλις βγήκαν τα αποτελέσματα των Πανελληνίων. Λίγο πριν πάω διακοπές, στο ενδιάμεσο των μπάνιων στη Γλυφάδα, φαντάζομαι τη φοιτητική ζωή στην Κέρκυρα που πια δεν είναι κάτι μακρινό.   

Επιτέλους θα δω τι είναι η μετάφραση και, κυρίως, η διερμηνεία που μου έχουν κολλήσει στο κεφάλι εδώ και χρόνια. Ορισμένα πράγματα είναι δεδομένα. Το Ιόνιο Πανεπιστήμιο παρέχει δωρεάν στέγαση σε όλους τους φοιτητές! Επίσης παρέχει δωρεάν σίτηση! Ούτε θα χαλάω χρόνο να μαγειρεύω, ούτε χρήματα να τρώω έξω! Ακόμα, υπάρχει το εξάμηνο εξωτερικού! Θα γνωρίσω μια καινούρια χώρα, καινούριους ανθρώπους με άλλη νοοτροπία, θα εξοικιωθώ με μια από τις γλώσσες εργασίας μου! Ξέχασα κάτι; Ααχ η Κέρκυρα! Θα μένω σε ένα πανέμορφο νησί, με τη γραφική και διατηρημένη παλιά της πόλη! Τι να πρωτοπεί κανείς; Και μόνο από τις φωτογραφίες μαγεύεσαι από την αύρα που αποπνέουν τα σοκάκια, τα παλιά αρχοντικά σπίτια! Και οι ντόπιοι πρέπει να είναι καλόκαρδοι γλυκομίλητοι και φιλόξενοι όπως οι περισσότεροι νησιώτες!

Ιούνιος 2011: Μόλις βγήκαν τα αποτελέσματα των Πανελληνίων. Ενώ κάνω ήδη διακοπές, δίνοντας και μερικά μαθήματα σα διάλειμμα ανάμεσα στα μπάνια στη Γλυφάδα, σκέφτομαι τη φοιτητική ζωή στην Κέρκυρα τον χρόνο που πέρασε.      

Στα της επιστήμης. Ορισμένα πράγματα αναθεωρήθηκαν. Η διερμηνεία δεν πολυπαίζει. Η μετάφραση ψιλοπαίζει. Αν και στο κεφάλι μου πιο πολύ έχει σφηνώσει το πώς φτιάχνουμε βάση δεδομένων με γκαρσόνια, μισθούς και σουβλάκια στην Access, παρά κάποια μεταφραστική τεχνική. Στα της επιβίωσης. Το Ιόνιο Πανεπιστήμιο στεγάζει (προς το παρόν) ορισμένους φοιτητές με 90 ευρώ το μήνα σε ξενοδοχεία με πράσινους ξεφλουδισμένους τοίχους (οι υπόλοιποι συμβιβαζόμαστε δίνοντας στην καλύτερη 300€ για κοτέτσια με 4 τοίχους-αν δεν έχει γκρεμιστεί κανένας απ’ τη σαπίλα). Τους ταϊζει εφτά μέρες την εβδομάδα μακαρόνια (φήμες λένε ότι το δεξί τμήμα του εγκεφάλου τρέφεται αποκλειστικά με υδατάνθρακες), δίπλα σε σκύλους που γλύφουν τα γεννητικά τους όργανα και περιστέρια που κάνουν τη φυσική τους ανάγκη (προσέγγιση της φύσης και καλλιέργεια της οικολογικής ευαισθησίας). Το νερό ως είδος πολυτελείας κάνει πενήντα λεπτά, εκτός αν είσαι τυχερός και έχει νερό στους ψύκτες που είναι ζεστό γιατί κάποιος συνήθως ξεχνά να τον θέσει σε λειτουργία, για να μη σκεφτούμε τίποτα χειρότερο. Το εξάμηνο θα συγχωνευτεί, θα καταργήθει, θα γίνεται με οικονομική επιβάρυνση των φοιτητών; Διάφορα ακούγονται, τίποτα δεν είναι σίγουρο… Τι να πει κανείς για την Κέρκυρα; Ωραία πόλη. ΑΛΛΑ. Κάποιος πρέπει επιτέλους να πει στους Κερκυραίους ότι η UNESCO θέτοντας υπό την προστασία της την παλιά πόλη δεν τους δεσμεύει να έχουν τα σπίτια όπως ήταν πριν 3000 χρόνια, ούτε να έχουν τις κατσαρίδες σαν οικόσιτες μασκότ της πόλης. Ότι οι φοιτητές είναι άνθρωποι και όχι ΑΤΜ για να βγάζουν το χειμώνα που δεν πατάει ψυχή στο βροχονήσι τους. Και ότι δεν είναι ο Μέγας Ναπολέοντας (τα 2/3 το πιστεύουν, σοβαρά).

              

Κάποιος προσεκτικός αναγνώστης μπορεί διαβάζοντας να υποψιάστηκε ότι ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα προέκυψε ένα μικρό χάσμα. Ωστόσο υπάρχουν και θετικά. Θετικά σημαντικότερα απ’ το ότι φέτος κάνω μπάνια στην κερκυραϊκή αντί για την αθηναϊκή Γλυφάδα, ή ότι έχω πάρει μαύρισμα που δεν θα το έπαιρνα ούτε σε δέκα χρόνια λιάσματος στη Χαβάη.
                                                                                                

Γνώρισα φοιτητές με όνειρα που δεν θα τα πουλήσουν ποτέ, όσους εφιάλτες κι αν συναντήσουν στο δρόμο. Καθηγητές που είναι κάτι παραπάνω από καθηγητές. Και φίλους που είναι κάτι παραπάνω από φίλοι.

Βαγγέλης Τσίρμπας

ΟΛΙΚΗ ΕΚΛΕΙΨΗ ΒΛΑΚΕΙΑΣ!

              Η πρώτη πανελλήνια ολική έκλειψη βλακείας για το 2011 είναι γεγονός σε διάφορες πόλεις όπως Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Κέρκυρα, Ρέθυμνο και αλλού! Μια μοναδική μέρα χωρίς προηγούμενο άφησε τους πολιτικούς να παρατηρούν το εντυπωσιακό φαινόμενο με το στόμα ορθάνοιχτο, με τηλεσκόπια από τους γειτονικούς πλανήτες.

Στο Σύνταγμα, γύρω στο μισό εκατομμύριο διαδηλωτών δημιούργησαν μια πανίσχυρη σκιά, ορατή από γυμνό- μη δημοσιογραφικό μάτι, που μαύρισε και κάλυψε το 100% του κοινοβούλιου (ΚΑΙ τον Πάγκαλο!) διεκδικώντας επιτέλους τα αυτονόητα διακαιώματά του. Ο πρωθυπουργός, ως ο μοναδικός Έλληνας που έχασε το πρωτοφανές φαινόμενο λόγω σοβαρού προβλήματος όρασης έβγαλε διάγγελμα όπου τόνισε ότι η σκιά οφειλόταν μάλλον σε εξωγήινο παρά σε ανθρώπινο παράγοντα. Επίσης αποφάσισε να πουλήσει το ελληνικό καλοκαίρι στην τρόικα για να εξοικονομήσει χρήματα. Μπορεί να βρέχει καρεκλοπόδαρα απ’ το απόγευμα αλλά ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!

Ορισμένοι ανάμεσα στο πλήθος των διαδηλωτών προσπάθησαν να  αμαυρώσουν την ειρηνική διαμαρτυρία, αλλά εκτός από επικίνδυνοι και άρρωστοι, ήταν και ηλίθιοι και ανίκανοι, πετυχαίνοντας μια (μαύρη) τρύπα στο νερό της αδιάλειπτης βροχής.

Η έκλειψη βλακείας ήταν ανεπανάληπτη και κανένας ανασχηματισμός των δορυφόρων του πρωθυπουργού δεν μπορεί να την καταλαγιάσει. Και ο πιο αδαής περιμένει το Big Bang που έρχεται από ώρα σε ώρα.

Βαγγέλης Τσίρμπας

Copyright Corfu ©

 Η αντίστροφη μέτρηση λέει 11 ημέρες και 11 περίπου ώρες. Τόσος είναι ο χρόνος που μου απομένει σε αυτό το νησί, μέχρι να πετάξω για ένα άλλο.
 Στο πνεύμα, λοιπόν, της συγκίνησης του επερχόμενου αυτού αποχαιρετισμού (και με τα δάκρυα ήδη να σχηματίζονται στα μάτια) αναπολώ από τώρα τις εμπειρίες ζωής που δε θα ζήσω πουθενά αλλού, μέχρι να ξαναγυρίσω στην Κέρκυρα. Αχ, πόσο θα μου λείψουν:

1. Οι οδηγοί ταξί που, κατέχοντας άριστα το επάγγελμα τους, δεν περιορίζονται σε μη αξιομνημόνευτα ονόματα οδών, αλλά προσφέρουν και μαθήματα γεωγραφίας, καθώς για να σε μεταφέρουν στον προορισμό σου συνδυάζουν τις γεωγραφικές συντεταγμένες του (βλέπε παράλληλοι και μεσημβρινοί), τη γωνία που σχηματίζει με τον άξονα της ακτίνας του ήλιου, και το μέσο όρο της απόστασής του από το Σαρόκο και το Λιστόν.

2. Το τρίπτυχο λεφτά-κλειδιά-ομπρέλα που πρέπει να έχει κανείς πάνω του οπωσδήποτε όταν βγαίνει έξω. Κι αν πρέπει να ξεχάσει κάτι, φυσικά προτιμότερο είναι τα κλειδιά. Γιατί εντάξει να κλειστείς έξω απ' το σπίτι σου, αλλά να κλειστείς έξω απ' το σπίτι σου χωρίς ομπρέλα... Όσοι το έχουν ζήσει το παρομοιάζουν με την έλλειψη κράνους στη μέση ενός πεδίου βολής. Θα το ρίσκαρες να το ξεχάσεις;

3. Αξέχαστες θα μου μείνουν και οι καίριες θέσεις όλων των δημοσίων υπηρεσιών. Από τη ΔΕΗ, που είναι στην Αλεπού, μέχρι το νοσοκομείο, που πρόσφατα μεταφέρθηκε στο Κοντόκαλι. Το ψυχιατρείο ευτυχώς, λόγω εμφανούς ανάγκης άμεσης πρόσβασης, παραμένει μέσα στην πόλη και, για όσους φοιτητές έχουν κάτσει να μετρήσουν τον αριθμό των μαθημάτων που χρωστάνε και οδηγήθηκαν στην παράνοια, υπενθυμίζω ότι βρίσκεται δίπλα ακριβώς από τη φοιτητική λέσχη.

4. Αντικείμενο νοσταλγίας θα αποτελέσει και η καθιερωμένη διαδρομή με το λεωφορείο με σκοπό την αναζήτηση μίας παραλίας με πραγματική άμμο (απ' αυτή που κολλάει στις πετσέτες και στα πόδια) αντί  των βραχωδών και πλούσιων σε υποθαλάσσια βλάστηση ακτών που περιβάλλουν την πόλη, και που θα μπορούσαν άνετα να ονομαστούν δάση φυκιών και να γίνουν η πρώτη προστατευόμενη υποβρύχια ζούγκλα. 

5. Αυτή η λίστα δεν θα ήταν πλήρης αν δεν υπήρχε και μία αναφορά στα γραφικότατα και ομολογουμένως ολισθηρότατα κερκυραϊκά καντούνια. Οι ελάχιστες πιθανότητες που είχα το χειμώνα να με δει κάποιος καθώς γλιστράω (λόγω βροχής) και σωριάζομαι στο δρόμο έξω από το σπίτι μου, αυξάνονται όσο μεγαλώνει το κύμα τουριστών που κατακλύζει την Κέρκυρα και που πριν φύγω σίγουρα θα έχει γίνει μάρτυρας τουλάχιστον μίας θεαματικής τούμπας (αυτή τη φορά λόγω σαγιονάρων).


Θα συνέχιζα, αλλά δε μπορώ να διακρίνω πια το πληκτρολόγιο από τα ζουμιά που με έχουν πάρει. Θα έκανα ένα λογοπαίγνιο με το "ωρή", αλλά δε νομίζω ότι εδώ κολλάει. Θα έλεγα κι άλλα "αλλά", αλλά κοίτα τι ώρα έχει πάει...



Κική Ζουμπουλάκη

ΝΤΡΟΠΗ!

Η 10η Ιουνίου 2011 θα γραφτεί στην Ιστορία με τα πιο μελανά γράμματα. Είναι μέρα ξεφτίλας, ντροπής και αηδίας για την ελληνική εκπαίδευση. Το πολυαναμενόμενο διαμάντι της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, το θρυλικό και ανεπανάληπτο πριν καν πραγματοποιήσει την εμφάνισή του, Τμήμα Ασιατικών Σπουδών δεν περιλαμβάνεται στα τμήματα που θα υποδεχτούν φέτος φοιτητές......


Τι να πει κανείς; Από το πρωί στους δρόμους της Κέρκυρας βλέπεις νέους, γέρους και παιδιά να κάνουν χαρακίρι οδυρώμενοι για τη μεγάλη απώλεια. Τα δάκρυα του Κερκυραϊκού λαού σχηματίζουν ποτάμι θλίψης και απόγνωσης για αυτή την τραγική απώλεια. Ο ανυποψίαστος θεατής μένει με ανοιχτό το στόμα μπροστά στο μέγεθος της καταστροφής.


Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Είναι προφανές ότι το Ιόνιο Πανεπιστήμιο έχει λύσει τα προβλήματά του και έχει καταξιωθεί στο top-3 των καλύτερων Πανεπιστημίων παγκοσμίως (μαζί με το Χόγκουαρτς και το Δεληγιάννειον Παρθεναγωγείο). Οι παροχές που απολαμβάνουν οι φοιτητές του αξεπέραστες: Διδακτικά συγγράματα περνιούνται την πρώτη μέρα κάθε εξαμήνου στα ipad των φοιτητών μέσω υπερσύγχρονης διαγαλαξιακής τεχνολογίας. Η σίτιση είναι δωρεάν για όλους, στο εστιατόριο του Έκτορα Μποτρίνι. Όποιος φοιτητής δυσαρεστηθεί από την ποιότητα του φαγητού έχει τη δυνατότητα να μπει στην κουζίνα και να κάνει ΤΟΝ χαμό. Όλα αυτά κάτω από τις κάμερες του Corfu TV που γυρίζει το "Εφιάλτης στην Εστία". Η στέγαση όλων των φοιτητών γίνεται δωρεάν (τι άλλο;) στο Corfu Palace, για να έχουν θέα τη θάλασσα και να εμπνέονται, ενώ όσοι είναι από το Μουσικό και ενοχλούνται από την ησυχία των υπόλοιπων ξενέρωτων δικαιούνται να μείνουν στο πατρικό σπίτι του Σάκη Ρουβά, για να πάρουν και κάτι από την αύρα του (αυτοί δεν τρώνε στον Έκτορα, τους μαγειρεύει σπιτικό φαϊ η μάνα του Σάκη). Ας μη μιλήσω για τους υπαλλήλους της γραμματείας. Τέτοιες ικανότητες και εξυπηρετικότητα μόνο το ειδικό τμήμα ανίχνευσης ταλέντων του Ιονίου Πανεπιστημίου μπορούσε να βρεί και είμαστε περίφανοι που το έχουμε!

Δεν είμαστε όμως τσιγκούνηδες. Τέτοιες παροχές, τέτοια μεγαλεία, τόση επιτυχία γίνεται να την κρατήσουμε ΜΟΝΟ για έξι τμήματα; Όχι, είμαστε κουβαρντάδες και θέλουμε το μεγαλείο μας να απλωθεί πάνω από ένα τμήμα ακόμα… Τι τμήμα όμως; Ασιατικής! Γιατί; Γιατί έχουμε Μουσείο Ασιατικής Τέχνης. Γιατί υπάρχει ένα μαγαζί με κινέζικο στο εμπορικό. Και γιατί ένας Κινέζος στο δρόμο για την εστία πουλάει λέιζερ.

Ξεκινάμε τις εργασίες: Βρίσκουμε 5 Κινέζους καθηγητές που κατέχουν άριστα τη γνώση της γλώσσας (έκανε μπαμ έτσι όπως έβγαζαν φωτογραφίες στη Λιστόν ενώ τους αρπάξαμε απ’ τα μαλλιά). Βρίσκουμε χώρο για τα μαθήματα (την αποθήκη του Μουσείου Ασιατικής Τέχνης), και τον προσαρμόζουμε στα μέτρα του Πανεπιστημίου (την ξεσκονίζουμε). Κανένα πρόβλημα για τη στέγασή (θα ανοίξει ειδικός διάδρομος «Bruce Lee» στο Corfu Palace) ή τη σίτιση των φοιτητών (το κινέζικο στο Εμπορικό που λέγαμε). Οι φοιτητές περνούν από φοβερά τεστ αντοχής και γνώσης της κινεζικής γλώσσας και πειθαρχίας. Πρέπει να τρέξουν πάνω από διαδρόμους με φλεγόμενα καρφιά, να φάνε παστιτσάδα με chopsticks  και να λύσουν 5 sudoku για έμπειρους τραγουδώντας ταυτόχρονα το «Κρασάκι του Τσου».

Και ενώ όλα λειτούργησαν ρολόι, οι μοναχοί Σαολίν και ο Δαλάι Λάμα είχαν κατέβει για τον αγιασμό, ξαφνικά η ηγεσία του Υπουργείου ανακοινώνει ότι τελικά Το Τμήμα δεν θα λειτουργήσει! Είστε σοβαροί; Πώς περιμένετε έτσι να πάει μπροστά η Παιδεία σ’ αυτή τη χώρα; Η Ελλάδα πληγώνει τα παιδιά της! Αλλά όταν θα δείτε τα ελληνόπουλα να μεταναστεύουν για να παίξουν στο Κάστρο του Τακέσι και το Big In Japan, και να μας μουτζώνουν σε παγκόσμια τηλεοπτική σύνδεση, τότε θα είναι αργά για δάκρυα…

范吉利斯 Τσίρμπας

ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗ!

Να ρωτήσω κάτι εκτός θέματος; Πιστεύω ότι δεν υπάρχει φοιτητής που δεν το έχει ρωτήσει, σοβαρά. ΠΟΣΟ μαζοχιστής (για να μην πω άλλο από μα… σε σοβαρό μπλογκ που είμαστε) παίζει να ‘ναι αυτός που καθιέρωσε καλοκαιριάτικα την εξεταστική; ΠΟΣΟ; Δεν ξέρω πως περνάνε οι φοιτητές στην υπόλοιπη Ελλάδα. Για μας θα πω.

Πρωί (14:00). Μπάνιο στη Γλυφάδα. Η θάλασσα είναι μαγική. Η άμμος πιο ψιλή από τους κόκκους που τρέχουν σε μια κλεψύδρα. Τα νερά πεντακάθαρα, καταγάλανα, κρυσταλλένια (μου τέλειωσαν τα επίθετα). Όταν μπαίνεις, δεν μπορείς να βγεις (με την καλή έννοια). Άντε, όταν έχεις αρχίζει να μαζεύεις, το δέρμα σου ζαρώνει σα στριμμένο πατσαβούρι, τρέμεις και έχεις γίνει μπλε (στην περίπτωσή μου μωβ) αποφασίζεις να βγείς. Πηγαίνεις στο beach bar, παίρνεις μια ανάσα (2€), κάθεσαι (5€), παίρνεις ένα μπουκαλάκι νερό (1€), ένα μιλκσέικ (8€). Μετά θυμάσαι ότι λεφτά δεν υπάρχουν και φεύγεις. Ρακέτες, βόλλευ, ΚΑΨΙΜΟ απ’ όλες τις πλευρές (του σώματος και του εγκεφάλου). Μέχρι τις 6, που φεύγει το τελευταίο λεωφορείο με προορισμό τον «πολιτισμό». Καβγάδες με τον οδηγό, που μπορεί σαν Κερκυραίος να νοικιάζει σε έρμα φοιτητάκια κοτέτσια για κάτι λιγότερο από μισό χιλιάρικο και να κοιμάται χωρίς τύψεις, αλλά για να σου κάνει τη χάρη να μπεις στην οχηματάρα του με έμβλημα τον Άη Σπύρο πρέπει και ο παραμικρός κόκκος θαλασσίλας να εξαφανιστεί για να μη φας πόρτα (έχει αλλεργία στην άμμο ο Άγιος)! Σε νησί είμαστε; Αυτά να πας να τα κάνεις έξω απ’ την παραλία! Τι το περάσαμε;;;;;

Βράδυ. Βράδυ=Σπιανάδα. Δεν ξέρω αν είναι όντως η μεγαλύτερη πλατεία των Βαλκανίων, όπως έχουν φαγωθεί οι Κερκυραίοι. Μεταξύ μας δεν τους εμπιστεύομαι, είναι ικανοί να πιστεύουν ότι το Πεντοφάναρο είναι μεγαλύτερο από τον Φάρο της Αλεξάνδρειας. Είναι πάντως η ομορφότερη, ηρεμότερη, πρασινότερη, δροσερότερη, άντε και υγρότερη πλατεία που έχω κάτσει ποτέ! Ίσως να μην είναι, ίσως να την κάναμε εμείς (όμορφη εννοώ, όχι υγρή)… ΚΑΘΕ βράδυ, 9-… Φαγητό, μπύρες, κιθάρες, χαρτιά, παιχνίδια, γέλια, φωνές, τραγούδια. Α, ξέχασα να πω ότι βγάζουμε και καμιά φωτογραφία που και που. Οι Κερκυραίοι είναι πολύ τυχεροί που μας έχουν. Τι πλάκα πρέπει να έχουν σπάσει βλέποντας μας να κάνουμε τις κότες, να τσακωνόμαστε στο Παλέρμο, να τρώμε τούμπες στη μέση της πλατείας… Τους δικούς τους τρελούς πρέπει να τους είχαν βαρεθεί τόσα χρόνια.

Αυτά πάνω κάτω. Δεν είπα και πολλά γιατί α. δεν έχω σκοπό να σας δώσω και αναφορά τι κάνουμε κάθε μέρα, β. είναι 4 το μεσημέρι και πιστεύω ότι το σπίτι μου, ο υπολογιστής μου και το κεφάλι μου έχουν υποστεί μη αναστρέψιμη υπερθέρμανση. Νομίζω ότι το συμπέρασμα είναι λογικό πάντως: Ποιος μπορεί κάτω από αυτές τις συνθήκες να διαβάσει; Και ποιος μπορεί με 30^ο, ήλιο (ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ!), 101% υγρασία, 10 κιλά στην πλάτη (Wahrig και Pons) και laptop, να πάει, να σκεφτεί και να γράψει μετάφραση; ΟΥΤΕ ο Τσακ Νόρις νομίζω.

Ευάγγελος Τσίρμπας, Ξ2010002 (οουπς μου ξέφυγε αυτό)

Εξηγούμαστε για να μην παρεξηγούμαστε

Δικό μας λάθος, δική μας παράλειψη το παραδέχομαι. Δεν έχουμε συστηθεί μέσω του blog έτσι όπως πρέπει. Ας διευκρινιστεί, λοιπόν, πρώτα απ’ όλα ότι είμαστε φοιτητές του Ιονίου Πανεπιστημίου (και απευθυνόμαστε κατά κύριο λόγο στους συμφοιτητές μας). Το blog αυτό δημιουργήθηκε από άτομα ανεξάρτητα και είναι ανοιχτό σε όλους για να πουν την αποψή τους και να σχολιάσουν χωρίς την ανάμειξη καμίας κομματικής παράταξης. Η ιδέα μας ήρθε γιατί θεωρήσαμε μεγάλη κοροϊδία κάτι περιοδικά (ή μήπως να πω φυλλάδες;) που πήρε τυχαία το μάτι μας να πλασάρονται στο τμήμα μας ως ανεξάρτητα και ως βοήθεια από φοιτητές για τους φοιτητές. Φυσικά όταν είδα αρχισυνταξία και εκδότες, έβαλα τα γέλια. Αλλά εδώ κάποιοι έχουν τα μούτρα μέσα σε συνέλευση να αρνηθούν ότι έχουν κομματική ανάμειξη… το περιοδικό είναι το λιγότερο!

Εν πάση περιπτώσει, δεν έχουμε προσωπικές διαφορές με κανέναν, απλώς δεν μας αρέσει η κοροϊδία… Ξέρουμε ότι εμείς εδώ δεν μπορούμε να λύσουμε απορίες, ούτε πρόκειται να μοιράσουμε σημειώσεις για την εξεταστική, ούτε να διοργανώσουμε παρτάκια με δωρεάν σφηνάκια, ούτε να το παίξουμε φίλοι σε κανέναν προεκλογικά. Σκοπός είναι να ακουστούν απόψεις χωρίς συμφέροντα και τίποτα άλλο. Να τονιστεί επίσης ότι δεν θέλουμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας για όσα γράφουμε και γι’ αυτό και κάτω από κάθε άρθρο ή σχόλιο παραθέτουμε ονοματεπώνυμο. Ευπρόσδεκτος είναι όποιος θέλει να γράψει κάτι, με την προϋπόθεση όμως ότι θα δηλώσει ποιος είναι. 

Τέλος, να θέσω ένα ερώτημα: αφού το πανεπιστήμιο δεν έχει χρήματα και δεν έχουμε ούτε για την σίτιση και την στέγαση, τότε έχουμε χρήματα για την έρευνα; Εκτός αν η έρευνα είναι πιο σημαντική από το να διευκολυνθούν οι φοιτητές που τι να κάνουμε, δεν έχουν μπαμπά υπουργό! Σε αυτή την περίπτωση υπάρχει και η άλλη λύση. Γιατί δεν προσφέρουν εθελοντικά τον μισθό τους στην έρευνα όσοι την αγαπούν τόσο πολύ και να αφήσουν ήσυχα τα δικαιώματα των φοιτητών; Γιατί δεν κόβονται κάποια παντελώς άχρηστα μαθήματα (ξέρετε ακριβώς σε ποια αναφέρομαι) και δεν φεύγουν κάποιοι καθηγητές των οποίων το επίπεδο (φροντιστηριακό και κάτω) μπορούμε να το επιβεβαιώσουμε όλοι οι φοιτητές; Ή μήπως απλά να κλείσουμε το πανεπιστήμιο και να το μετατρέψουμε σε ερευνητικό κέντρο; Σαν να μου φαίνεται πως η σοβαρότητα και η εντιμότητα έχουν αποδημήσει προ πολλού από το πανεπιστήμιο… για να σοβαρευτούμε σιγά – σιγά.

Μαρία Γιαχγιά

Etsi κι έτσι

Εδώ και πολύ καιρό υπάρχει ένα… θεματάκι που απασχολεί κάποιους (σίγουρα όχι όλους) τους απανταχού Έλληνες –Ελληνάρες. Η γλώσσα μας– ναι, αυτή που κάθε μέρα δολοφονούμε ανελέητα στον προφορικό και γραπτό μας λόγο-, η πολύτιμη κληρονομιά των αρχαίων ημών προγόνων , ‒ για τους οποίους η πλειοψηφία ξέρει μόνο κάποια σκόρπια λόγια και ανακρίβειες – καταστρέφεται από τα…greeklish!!! (Δυστυχώς, όπως καταλάβατε, δεν θα καταπιαστώ με πολιτικά θέματα, ή αγανακτισμένους, γιατί εγώ έχω αγανακτήσει με άλλο θέμα.)

Ναι …η ημιμάθεια κατάντησε να είναι πολλές φορές χειρότερη της αμάθειας. Γιατί; Πολλοί έχουν την άποψη ότι ελληνικά =ελληνικό αλφάβητο, και πως όταν κάποιος χρησιμοποιεί το λατινικό, δεν γράφει ελληνικά. Έχω μείνει πολλές φορές με την απορία, όταν ακούω τέτοιες μαλ…εχμ ανακρίβειες. Χρησιμοποιούν εσκεμμένα ή όχι την λανθασμένη αυτή έννοια; Ξέρουν ότι το αλφάβητο μιας γλώσσας ΔΕΝ είναι η ίδια η γλώσσα, αλλά απλώς ένα στοιχείο της; Το αλφάβητο είναι το μέσο με το οποίο αποτυπώνεται γραπτά η γλώσσα, η κάθε γλώσσα. Αν δηλαδή κάποιος γουστάρει να γράψει ελληνικά αλλά με το κυριλλικό αλφάβητο, παραδείγματος χάρη, δεν θα γράφει ελληνικά αλλά…greeklic;(αν ήξερα καλύτερα το κυριλλικό αλφάβητο, η λέξη θα ήταν σαφώς πιο όμορφη!) Εγώ στο σχολείο έμαθα ότι ελληνικά= γραμματική, συντακτικό, ορθογραφία, λεξιλόγιο, ετυμολογία (και ετοιμολογία :P) και αλφάβητο. Πόσα αλφάβητα αλλάξαμε άραγε από την Γραμμική Α ως σήμερα…Όλα τα υπόλοιπα όμως, αν και εξελίχθηκαν, όπως είναι φυσικό για ΚΑΘΕ γλώσσα, κρατάνε ακόμα στις ρίζες τους. Είναι λοιπόν αιτία καταστροφής της γλώσσας η υποθετική αλλαγή του αλφαβήτου της, και όχι η καθημερινή δολοφονία όλων των υπόλοιπων στοιχείων της, επειδή είναι «δύσκολα» και βαριέται κάποιος να τα μάθει σωστά;

Και για να δούμε τώρα, προς τι όλος ο πανικός με τα greeklish. Κυρίως άτομα νεαρής ηλικίας τα χρησιμοποιούν στα sms για εξοικονόμηση χώρου και χρημάτων, άλλα και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, aka facebook, twitter κ.ο.κ. Δεν θα αναφέρω τον αυτονόητο λόγο για τον οποίο επικοινωνεί κανείς με αυτούς τους τρόπους, ή μάλλον άσε, θα το κάνω:τα sms βοηθούν ιδιαίτερα στην οργάνωση φιλικών συναντήσεων, σε άσκοπες κουβεντούλες/κουτσομπολιό, καθώς και σε άλλες σοβαρές ασχολίες των νέων. Το facebook/twitter; Το ίδιο, αλλά είναι και δωρεάν! Με λίγα λόγια, δε προσφέρονται για σοβαρές κουβέντες, μεγάλου μήκους, και η οικονομία –την οποία έμεις έχουμε στο πετσί μας – γίνεται στο πάτημα των κουμπιών alt+shift(τα οποία να σημειώσω πως δολοφονώ σε αυτό το άρθρο), ή, στην περίπτωση των sms, στο γύρισμα στα αγγλικά, επειδή το μήνυμα έχει μεγαλύτερο όριο λέξεων για λατινικούς χαρακτήρες, και άρα χρεώνεται λιγότερο. Το θέμα είναι τώρα ότι πολλοί θεωρούν πως greeklish =/=ελληνικά ΑΡΑ δεν έχουμε ορθογραφία! Τι βολικό για τους μικρούς μας φίλους! «Ααααα, υπάρχουν τόοοοοσα πολλά γράμματα στα αγγλικά(λατινικό αλφάβητο), ας τα βάλω στη θέση των ελληνικών! T GmT sCepc p ECana! To ShiFt t GoyCtaro n T pato SYNEXEIA! » Ορκίζομαι πως κάθε φορά που διαβάζω τέτοια κουτσουρεμένα greeklish, διαβάζω εγκεφαλικά και το παραπάνω. Κάθε φορά. 

Εγώ χρησιμοποιώ greeklish. Στους διαλόγους στο φαψεβοοκ(κεκτημένη ταχύτητα). Στα υπέροχα, και πολύ σοβαρά status που γράφω, για να περνώ την ώρα μου. «Γιατί το κάνεις αυτό; Ακομά και εκεί θα έπρεπε να σεβαστείς το αλφάβητό σου, ακόμη και αν είναι ασήμαντη αυτή η μορφή επικοινωνίας για σένα!», θα μου έλεγε ένας νηφάλιος(;) αντιγκρικλισιστής. Έχω 4 γλώσσες στο πληκτρολόγιο μου και βαριέμαι. Κάποιος άλλος καπνίζει ή τρώει ή φυσάει σαπουνόφουσκες ενώ γράφει και κωλύεται. Τι σας νοιάζει; Όταν έρχεται η ώρα, γυρνάμε το εγκεφαλικό μας πληκτρολόγιο στα ελληνικά και είμαστε κουλ. «Μα, δεν ισχύει το ίδιο για πιο μικρής ηλικίας άτομα, αυτά δεν ξέρουν καν ορθογραφία! Ας γράφουν ελληνικά τουλάχιστον!», θα μου πει. Που είναι ένας καλός δάσκαλος και θέληση για μάθηση; Δεν φταίνε τα greeklish που ακόμη και μεγάλοι δεν ξέρουν να βάζουν σωστές καταλήξεις στη μέση φωνή ενός ρήματος, ξεχνάνε πως δεν υπάρχει μόνο το ι, και ενώ φωνάζουν για την «…ανάγκι για τι διάσοσι τις γλόσας!!1one», αναρωτιούνται γιατί τους παίρνουν στο ψιλό. 

Ναι, είμαι και εγώ ένας κακός άνθρωπος που μισεί τα ορθογραφικά. Όχι, δεν μισώ εσάς, καλοί μου άνθρωποι, την τεμπελιά σας που κρύβετε piso apo ta greeklish pou den exoun orthografia, και καλά. Αν είσαι ανορθόγραφος, άσε τον υπολογιστή, πιάσε μια γραμματική και ένα λεξικό και μετά γράψε σε οοοοό,τι αλφάβητο σου κάνει κέφι. Αλλά γράψε σωστά ελληνικά. Γιατί εσύ, με την αδιαφορία που δείχνεις ουσιαστικά γι ’αυτά, τα καταστρέφεις.
            ΑΑΑ, και μια σημειωσούλα για όλους αυτούς που μετά την λαμπρή και διαφωτιστική διαφήμιση των Ράδιο Αρβύλα, «ξύπνησαν», γύρισαν το πληκτρολόγιο στα ελληνικά και κράζουν όσους επιμένουν στα greeklish. Όχι, δεν καταστρέφεται η γλώσσα, όπως σας λένε. Όχι, αν κάνεις συνέχεια τα ίδια ορθογραφικά δεν θα μάθεις ως εκ θαύματος τη σωστή γραφή μιας λέξης. Και ΟΧΙ, δεν πιστεύω σε τέτοιου είδους πανηγύρια-διαφημίσεις. Αλήθεια, η διαφήμιση αυτή, αν δεν απευθύνεται σε άτομα κάτω των 11 ετών, τότε απλώς προσβάλλει τη νοημοσύνη μας. Δεν βρισκόμαστε στο Μεσαίωνα (αλλά μάλλον λίγο προ της Αποκαλύψεως!!!!11oneone1!)Άντε, ωρέεε, γράψτε όπως θέλετε για την πλάκα σας, αλλά μονάχα μην ξεχαστείτε και μείνετε στην greeklish mode στην εξεταστική!

Μαρία Κατσίλα

Happy end

Οι Κερκυραίοι δε χαρακτηρίζονται από ξεσπάσματα απέναντι στην εξουσία, δεν είναι και οι πιο αγωνιστικοί Έλληνες. Όχι γιατί έχουν κοιμισμένο DNA, αλλά γιατί γεννήθηκαν σ’ ένα νησί που ποτέ δεν έζησε υποδουλωμένο. Ποτέ δε γνώρισαν το ζυγό του Τούρκου, ποτέ δεν ένοιωσαν την ανάγκη να ξεσηκωθούν για να διεκδικήσουν την ελευθερία τους. Ζώντας σε ένα ενυδρείο δημοκρατίας πίστευαν ότι είναι ελεύθεροι. Το πολύ καλό βιοτικό επίπεδό που έχουν γενικά, ως φοιτητούπολη το χειμώνα και τουριστικό κέντρο το καλοκαίρι, τους έκανε να πιστεύουν πως είναι πραγματικά τυχεροί και προνομιούχοι. Σε αυτό τον ύπνο βρίσκονταν ευτυχισμένοι για χρόνια, μέχρι που ξύπνησαν το βράδυ της πρώτης Ιουνίου.

Τα πρώτα δείγματα έδειχναν οι «αγανακτισμένες» συγκεντρώσεις έξω απ’ το δημαρχείο. Μπορεί να ήταν μίμηση της αθηναϊκής μόδας. Μπορεί από τους 1000 που έκαναν like, στην πλατεία να πήγαιναν γύρω στους 100. Όμως ήταν το πρώτο βήμα. Και το δεύτερο έγινε χθες, και ήταν μεγάλο. Επηρεάστηκαν από το κύμα αγανάκτισης στην υπόλοιπη Ελλάδα; Έπαιξε ρόλο το «βουρλισμένο» στοιχείο του χαρακτήρα τους; Κανείς δεν ξέρει. Σημασία έχει ότι ξύπνησαν. Ενώ ο Ζήσης, ο Βρεττός, η Γκερέκου, ο Δένδιας και άλλα διαμάντια της ελληνικής και ξένης πολιτικής τα έτρωγαν μαζί σε ένα παρέμορφο παραλιακό τοπίο, λύνοντας το μεταναστευτικό την ώρα που οι αλλοδαποί στο Μαντούκι καταβρόχθιζαν ό,τι είχε απομείνει στους κάδους απορριμάτων χτύπησε το ξυπνητήρι. Για το μετά υπάρχον δυο εκδοχές:

Α. Η πληροφορία έφτασε στην Αγανακτισμένη Πλατεία Δημαρχείου, και ο κόσμος ξεκίνησε να κατευθύνεται προς το Ναυτικό Όμιλο Κέρκυρας όπου ήταν βρίσκονταν οι παραπάνω πολιτικοί. Ο κόσμος άρχισε να τους φωνάζει συνθήματα, και λόγω της μαζικότητας της συγκέντρωσης δεν είχαν άλλο τρόπο διαφυγής απ’ το να την κάνουν με σβηστά φώτα μέσα σε  ένα καϊκι, υπό τη μελωδία «Ήταν ένα μικρό καράβι…». Η όλη συγκέντρωση ήταν ειρηνική και το μόνο έκτροπο ήταν μια πέτρα που έπεσε από κάποιον που έφαγε το κράξιμο της ζωής του από τους υπόλοιπους. Φυσικά δε βρήκε στόχο, αφού από την απόσταση που έπεσε, και μέσα στο σκοτάδι της νύχτας απλούστατα δεν θα μπορούσε να υπάρχει στόχος. Η συγκέντρωση περιφρουρήθηκε από άντρες της ομάδας ΔΙΑΣ.

Β. Οι αγανακτισμένοι έτρεξαν πίσω από τους πολιτικούς μέχρι το Ναυτικό Όμιλο βγάζοντας αφρούς απ’ το στόμα και τη μύτη και βγάζοντας πολεμικές ιαχές. Επιχείρησαν να σκαρφαλώσουν πάνω από κλειδωμένη είσοδο για να τους κάνουν ντα. Αφού δεν τα κατάφεραν άρχισαν να τους λιθοβολούν με μεγάλες πέτρες (πληροφορίες λένε ότι πρόκειται λίθους μεγαλύτερες από αυτές του Στόουνχετζ). Ένας βράχος που ρίχτηκε με καταπέλτες εξοστρακίστηκε τελευταία στιγμή στην καράφλα του Δένδια και κατέληξε στο αξιαγάπητο σκυλάκι μιας γλυκύτατης γιαγιούλας που τον πήγαινε την τελευταία, όπως αποδείχτηκε, βόλτα του. Οι μανιασμένοι τραμπούκοι συνέχισαν τις καφρίλες πάνω από το πτώμα του νεκρού σκυλιού. Έριξαν με φλογοβόλα και πυρπόλησαν το καϊκι που φυγάδευε τους πολιτικούς, ενώ θαλάσσιοι δράκοι που εξαπέλυσαν διαμέλησαν και το τελευταίο ίχνος πολιτικής σάρκας που είχε απομείνει στο βυθό της Κερκυραϊκής θάλασσας.

(5 λεπτά ακόμα να καθόμουν στην τηλεόραση και θα πίστευα το δεύτερο)

Βαγγέλης Τσίρμπας

Εγώ θα τους πω Απελπισμένους

 Έτσι για αλλαγή. Ούτως ή άλλως θα καταλάβετε σε ποιους αναφέρομαι. Αν δεν καταλάβετε, τότε ή δεν έχετε τηλεόραση (και δε σας κατηγορώ) ή δε βγαίνετε καθόλου έξω (κακώς τώρα που έφτιαξε κι ο καιρός) ή ζείτε σε άλλη χώρα (και κάνετε την καλύτερη δουλειά).
 Για εσάς που ανήκετε σε μία από τις παραπάνω κατηγορίες, να διευκρινίσω ότι μιλάω για τους Αγανακτισμένους. Λοιπόν, δεν ξέρω πώς είναι οι Αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα, στη Θεσσαλονίκη, στο Ναύπλιο, στην Κόρινθο, στο Ρέθυμνο. Εμένα οι Αγανακτισμένοι της Κέρκυρας μου έπεφταν πιο κοντά και αυτούς πήγα να δω. Και δεν το μετάνιωσα, παρ' όλο που πιάστηκαν τα πόδια μου στην πλατεία και αύριο ενδέχεται να πιαστώ ολόκληρη αδιάβαστη στην εξεταστική.
 Δεν ξέρω τι λέγεται στις ειδήσεις γι' αυτές τις συγκεντρώσεις κι ούτε με ενδιαφέρει. Εγώ ξέρω τι είδα εγώ, κι αυτό που είδα ήταν μια ομάδα ανθρώπων που διεξήγαγαν μια ειρηνική συγκέντρωση που δεν είχε τίποτα να φοβηθεί και, κυρίως, κανέναν να απειλήσει. Όλοι εκεί είχαν έρθει διατεθειμένοι να ακούσουν και να ακουστούν. Το μικρόφωνο δινόταν ελεύθερα σε όποιον ήθελε να εκφράσει την άποψή του, είτε ήταν κάποιος σχετικά ενημερωμένος είτε ένας απλός άνθρωπος που (όπως οι περισσότεροί μας) δεν έχει πάρει πτυχίο στα οικονομικά για να ξέρει πώς θα σωθεί αυτή η χώρα, αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει να εξακολουθεί να ανησυχεί γι' αυτήν. Μία συζήτηση μεταξύ αγνώστων με κοινούς φόβους και απαιτήσεις, αλλά χωρίς βία, και με μοναδικές υψωμένες φωνές τα γαβγίσματα κάτι σκυλιών που τσακώνονταν εκεί πιο δίπλα.
 Μόνο που, αφού έφυγα από τη συγκέντρωση, πρόσεξα πόσο περισσότερα ήταν τα παιδιά που γέμιζαν την καφετέρια στον παράλληλο δρόμο (όχι, δε θα σας κάνω και διαφήμιση!).
 Δεν ξέρετε πόσο τα ζήλεψα. Προφανώς εκείνα δε γνωρίζουν προβλήματα.

Υ.Γ. Εδώ και κάτι μέρες έχει πάρει το μάτι μου κάτι ομάδες Αγανακτισμένων στο Facebook, οι οποίοι δεν κατοικούν στην Ελλάδα αλλά στη σφαίρα της φαντασίας, και δε μπορώ να μην το σχολιάσω.
 Είμαι σίγουρη ότι θα έχουν τα αιτήματά τους και Οι Αγανακτισμένοι Στο Βυθό Του Μπικίνι, αλλά δεν καταλαβαίνω ούτε πως κατάφεραν να δημιουργήσουν τη συγκεκριμένη ομάδα, ούτε πώς περιμένουν να αντιληφθεί την ύπαρξή της ο Ποσειδώνας μέσα από τα βάθη του ωκεανού.
 Όμως, στο δημιουργό της και στους ομοίους του (αυτό πάει σε σένα, Κωνσταντίνε, ξέρω ότι εσύ έφτιαξες τη σελίδα "Αγανακτισμένοι στο Digiκόσμο"!) έχω να πω αυτό: Είναι κρίμα να απαξιώνουμε και να γελοιοποιούμε έτσι τη μοναδική σοβαρή συσπείρωση των Ελλήνων τα τελευταία- δεν ξέρω κι εγώ πόσα- χρόνια (εγώ μια φορά δεν έχω ζήσει άλλη).
 Ό,τι ανάγκη υπάρχει για χιουμοριστικές σελίδες, νομίζω καλύπτεται πλήρως από τον Chuck Norris.


Κική Ζουμπουλάκη