Από τότε που δημιουργήθηκε αυτός ο κόσμος, και πολύ πριν πάρει ακόμα τη μορφή που γνωρίζουμε σήμερα με τα σύνορα και τις χώρες του, υπήρχε εξ’ αρχής ένα μεγάλο βασίλειο το οποίο έχει επιβιώσει μέσα στους αιώνες. Σ’ αυτό το βασίλειο κυβερνήτης ήταν και παραμένει ακόμα η θρυλική βασίλισσα Φτώχεια. Αυτή μαζί με τις τρεις μικρότερες αδερφές της, την Πείνα, την Εξαθλίωση και την Αρρώστεια, διοικούν τυραννικά ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων, ένα λαό χωρίς καμία ομοιογένεια και συνοχή. Οι υπήκοοι της Φτώχειας διαφέρουν μεταξύ τους ως προς τη γλώσσα, τη φυλή, τη θρησκεία και τις αξίες, με μοναδικό κοινό ανάμεσά τους τον τρόπο που τους φέρθηκε η μοίρα. Κι αυτό γιατί η φτώχεια δεν έκανε ποτέ διακρίσεις.
Σ’ αυτό, λοιπόν, το δύστυχο βασίλειο δε θέλησε ποτέ κανείς να ταξιδέψει, αλλά ούτε και μπορεί κανένας να χαράξει μία πορεία που να το αποφεύγει, κι αυτό γιατί οι γεωγραφικές συντεταγμένες του αποτελούν επτασφράγιστο μυστικό. Θυμάστε όλοι, βέβαια, την κλασική φράση της μαμάς “Γιατί δεν τρως το φαγητό σου; Το ξέρεις ότι τα παιδάκια στην Αφρική είναι φτωχά και δεν έχουνε να φάνε;”. Αυτά τα λόγια, τα τόσο παραπλανητικά, μας εντυπώνονται μεν στο μυαλό με μια ενόχληση, αλλά το μεγαλύτερο κακό που μας κάνουν είναι ότι μας οδηγούν στη λανθασμένη εντύπωση πως το βασίλειο της Φτώχειας είναι μια επαρχία στην επικράτεια της Αφρικής. Μέγα λάθος. Αυτό που οι μαμάδες και οι γιαγιάδες μας αγνοούν είναι ότι το βασίλειο της Φτώχειας δεν έχει καμία έδρα. Είναι ένα κράτος περιπλανώμενο, μια χώρα οικουμενική, με υπηκόους σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης.
Μέχρι πρότινος αυτό το βασίλειο ήταν για μας ένας μακρινός προορισμός και η Φτώχεια μια άγνωστη αυτοκράτειρα. Όχι πια. Τώρα έχουμε μία κοινή γνωστή. Την πριγκίπισσα Κρίση, την όμορφη αυτή πρέσβειρα που ήρθε στις ζωές μας για να μας κατακτήσει και να μας μεταφέρει σκλάβους στο βασίλειο της μητέρας της. Εκεί, θα πάρουμε τη νέα μας υπηκοότητα και θα κρατηθούμε δέσμιοι, ανίκανοι να δραπετεύσουμε κάτω από το άγρυπνο βλέμμα των δύο δυνατότερων φρουρών της Φτώχειας, του Αποκλεισμού και του Ρατσισμού. Οι δυο τους θα στέκονται απειλητικοί μπροστά από το κελί μας, ο Αποκλεισμός σωστός γίγαντας κόβοντας το δρόμο με το θεόρατο σώμα του, και ο Ρατσισμός καχεκτικό παιδί δηλητηριάζοντας με τις ύπουλες τεχνικές του το μυαλό τυχόν σωτήρων ή φίλων μας μέσα στη φυλακή. Και η φυγή θα μοιάζει άπιαστο όνειρο.
Φυσικά, όπως κάθε Κακός που σέβεται τον εαυτό του, έτσι και η Φτώχεια έχει δύο εχθρούς, δύο ικανούς αντιπάλους που σιχαίνεται γιατί μπαίνουν εμπόδιο στα σχέδιά της. Οι δύο πολέμιοι της Φτώχειας, που ακούνε στα ονόματα Ηθική και Συναίσθημα, έχουν αναλάβει να κάνουν μία πολύ δύσκολη δουλειά. Αποστολή τους είναι να εισβάλουν κρυφά στο βασίλειο της Φτώχειας και να απαγάγουν υπηκόους της με σκοπό να τους φυγαδεύσουν από τα αόρατα σύνορα της χώρας. Συχνά, μη έχοντας κάποιο σύμμαχο στο έργο τους, συλλαμβάνονται επ’ αυτοφόρω από του φρουρούς της Φτώχειας, οι οποίοι τους απελάσουν κι έπειτα βρίσκονται σε επιφυλακή για πολύ καιρό, εμποδίζοντας τους να επιχειρήσουν μία ακόμα μυστική έφοδο.
Σίγουρα μέχρι τώρα θ’ αναρωτιέστε ποιος είναι ο κεντρικός ήρωας σ’ αυτή την ιστορία. Η απάντηση είναι ότι συγκεκριμένος ήρωας δεν υπάρχει. Πρωταγωνιστής σ’ αυτό το παραμύθι μπορεί να γίνει ο καθένας μας. Δε χρειάζεται να έχει αξιομνημόνευτο όνομα ή υπερφυσικές δυνάμεις, ούτε καν προϋπηρεσία στον αγώνα υπέρ του καλού. Φτάνει να αναζητήσει κανείς την Ηθική και το Συναίσθημα μέσα του και μαζί τους να συγκρουστεί με τον Αποκλεισμό και το Ρατσισμό, διαρρηγνύοντας το απόρθητο φρούριο της Φτώχειας και σώζοντας τον υποδουλωμένο λαό της.
Ίσως να καταλάβατε πια ότι δεν πρόκειται τόσο περί παραμυθιού, όσο περί καμουφλαρισμένης αγγελίας. Ίσως και να το πρόδωσε το άλογο που περιμένει στη γωνία. Όπως και να ‘χει, ένα είναι το μήνυμα.
Γίνετε εσείς αυτός ο ήρωας.
Για τα δυο-τρία άτομα που μπορεί να το αναγνωρίσουν, το παραμύθι αυτό γράφτηκε πέρυσι από μένα σαν συμμετοχή σε ένα σχολικό διαγωνισμό και από τότε δεν έχει ξαναβγεί από το συρτάρι. Ώρα του ήτανε.
Κική Ζουμπουλάκη
Σ’ αυτό, λοιπόν, το δύστυχο βασίλειο δε θέλησε ποτέ κανείς να ταξιδέψει, αλλά ούτε και μπορεί κανένας να χαράξει μία πορεία που να το αποφεύγει, κι αυτό γιατί οι γεωγραφικές συντεταγμένες του αποτελούν επτασφράγιστο μυστικό. Θυμάστε όλοι, βέβαια, την κλασική φράση της μαμάς “Γιατί δεν τρως το φαγητό σου; Το ξέρεις ότι τα παιδάκια στην Αφρική είναι φτωχά και δεν έχουνε να φάνε;”. Αυτά τα λόγια, τα τόσο παραπλανητικά, μας εντυπώνονται μεν στο μυαλό με μια ενόχληση, αλλά το μεγαλύτερο κακό που μας κάνουν είναι ότι μας οδηγούν στη λανθασμένη εντύπωση πως το βασίλειο της Φτώχειας είναι μια επαρχία στην επικράτεια της Αφρικής. Μέγα λάθος. Αυτό που οι μαμάδες και οι γιαγιάδες μας αγνοούν είναι ότι το βασίλειο της Φτώχειας δεν έχει καμία έδρα. Είναι ένα κράτος περιπλανώμενο, μια χώρα οικουμενική, με υπηκόους σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης.
Μέχρι πρότινος αυτό το βασίλειο ήταν για μας ένας μακρινός προορισμός και η Φτώχεια μια άγνωστη αυτοκράτειρα. Όχι πια. Τώρα έχουμε μία κοινή γνωστή. Την πριγκίπισσα Κρίση, την όμορφη αυτή πρέσβειρα που ήρθε στις ζωές μας για να μας κατακτήσει και να μας μεταφέρει σκλάβους στο βασίλειο της μητέρας της. Εκεί, θα πάρουμε τη νέα μας υπηκοότητα και θα κρατηθούμε δέσμιοι, ανίκανοι να δραπετεύσουμε κάτω από το άγρυπνο βλέμμα των δύο δυνατότερων φρουρών της Φτώχειας, του Αποκλεισμού και του Ρατσισμού. Οι δυο τους θα στέκονται απειλητικοί μπροστά από το κελί μας, ο Αποκλεισμός σωστός γίγαντας κόβοντας το δρόμο με το θεόρατο σώμα του, και ο Ρατσισμός καχεκτικό παιδί δηλητηριάζοντας με τις ύπουλες τεχνικές του το μυαλό τυχόν σωτήρων ή φίλων μας μέσα στη φυλακή. Και η φυγή θα μοιάζει άπιαστο όνειρο.
Φυσικά, όπως κάθε Κακός που σέβεται τον εαυτό του, έτσι και η Φτώχεια έχει δύο εχθρούς, δύο ικανούς αντιπάλους που σιχαίνεται γιατί μπαίνουν εμπόδιο στα σχέδιά της. Οι δύο πολέμιοι της Φτώχειας, που ακούνε στα ονόματα Ηθική και Συναίσθημα, έχουν αναλάβει να κάνουν μία πολύ δύσκολη δουλειά. Αποστολή τους είναι να εισβάλουν κρυφά στο βασίλειο της Φτώχειας και να απαγάγουν υπηκόους της με σκοπό να τους φυγαδεύσουν από τα αόρατα σύνορα της χώρας. Συχνά, μη έχοντας κάποιο σύμμαχο στο έργο τους, συλλαμβάνονται επ’ αυτοφόρω από του φρουρούς της Φτώχειας, οι οποίοι τους απελάσουν κι έπειτα βρίσκονται σε επιφυλακή για πολύ καιρό, εμποδίζοντας τους να επιχειρήσουν μία ακόμα μυστική έφοδο.
Σίγουρα μέχρι τώρα θ’ αναρωτιέστε ποιος είναι ο κεντρικός ήρωας σ’ αυτή την ιστορία. Η απάντηση είναι ότι συγκεκριμένος ήρωας δεν υπάρχει. Πρωταγωνιστής σ’ αυτό το παραμύθι μπορεί να γίνει ο καθένας μας. Δε χρειάζεται να έχει αξιομνημόνευτο όνομα ή υπερφυσικές δυνάμεις, ούτε καν προϋπηρεσία στον αγώνα υπέρ του καλού. Φτάνει να αναζητήσει κανείς την Ηθική και το Συναίσθημα μέσα του και μαζί τους να συγκρουστεί με τον Αποκλεισμό και το Ρατσισμό, διαρρηγνύοντας το απόρθητο φρούριο της Φτώχειας και σώζοντας τον υποδουλωμένο λαό της.
Ίσως να καταλάβατε πια ότι δεν πρόκειται τόσο περί παραμυθιού, όσο περί καμουφλαρισμένης αγγελίας. Ίσως και να το πρόδωσε το άλογο που περιμένει στη γωνία. Όπως και να ‘χει, ένα είναι το μήνυμα.
Γίνετε εσείς αυτός ο ήρωας.
Για τα δυο-τρία άτομα που μπορεί να το αναγνωρίσουν, το παραμύθι αυτό γράφτηκε πέρυσι από μένα σαν συμμετοχή σε ένα σχολικό διαγωνισμό και από τότε δεν έχει ξαναβγεί από το συρτάρι. Ώρα του ήτανε.
Κική Ζουμπουλάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου