Εγώ θα τους πω Απελπισμένους

 Έτσι για αλλαγή. Ούτως ή άλλως θα καταλάβετε σε ποιους αναφέρομαι. Αν δεν καταλάβετε, τότε ή δεν έχετε τηλεόραση (και δε σας κατηγορώ) ή δε βγαίνετε καθόλου έξω (κακώς τώρα που έφτιαξε κι ο καιρός) ή ζείτε σε άλλη χώρα (και κάνετε την καλύτερη δουλειά).
 Για εσάς που ανήκετε σε μία από τις παραπάνω κατηγορίες, να διευκρινίσω ότι μιλάω για τους Αγανακτισμένους. Λοιπόν, δεν ξέρω πώς είναι οι Αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα, στη Θεσσαλονίκη, στο Ναύπλιο, στην Κόρινθο, στο Ρέθυμνο. Εμένα οι Αγανακτισμένοι της Κέρκυρας μου έπεφταν πιο κοντά και αυτούς πήγα να δω. Και δεν το μετάνιωσα, παρ' όλο που πιάστηκαν τα πόδια μου στην πλατεία και αύριο ενδέχεται να πιαστώ ολόκληρη αδιάβαστη στην εξεταστική.
 Δεν ξέρω τι λέγεται στις ειδήσεις γι' αυτές τις συγκεντρώσεις κι ούτε με ενδιαφέρει. Εγώ ξέρω τι είδα εγώ, κι αυτό που είδα ήταν μια ομάδα ανθρώπων που διεξήγαγαν μια ειρηνική συγκέντρωση που δεν είχε τίποτα να φοβηθεί και, κυρίως, κανέναν να απειλήσει. Όλοι εκεί είχαν έρθει διατεθειμένοι να ακούσουν και να ακουστούν. Το μικρόφωνο δινόταν ελεύθερα σε όποιον ήθελε να εκφράσει την άποψή του, είτε ήταν κάποιος σχετικά ενημερωμένος είτε ένας απλός άνθρωπος που (όπως οι περισσότεροί μας) δεν έχει πάρει πτυχίο στα οικονομικά για να ξέρει πώς θα σωθεί αυτή η χώρα, αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει να εξακολουθεί να ανησυχεί γι' αυτήν. Μία συζήτηση μεταξύ αγνώστων με κοινούς φόβους και απαιτήσεις, αλλά χωρίς βία, και με μοναδικές υψωμένες φωνές τα γαβγίσματα κάτι σκυλιών που τσακώνονταν εκεί πιο δίπλα.
 Μόνο που, αφού έφυγα από τη συγκέντρωση, πρόσεξα πόσο περισσότερα ήταν τα παιδιά που γέμιζαν την καφετέρια στον παράλληλο δρόμο (όχι, δε θα σας κάνω και διαφήμιση!).
 Δεν ξέρετε πόσο τα ζήλεψα. Προφανώς εκείνα δε γνωρίζουν προβλήματα.

Υ.Γ. Εδώ και κάτι μέρες έχει πάρει το μάτι μου κάτι ομάδες Αγανακτισμένων στο Facebook, οι οποίοι δεν κατοικούν στην Ελλάδα αλλά στη σφαίρα της φαντασίας, και δε μπορώ να μην το σχολιάσω.
 Είμαι σίγουρη ότι θα έχουν τα αιτήματά τους και Οι Αγανακτισμένοι Στο Βυθό Του Μπικίνι, αλλά δεν καταλαβαίνω ούτε πως κατάφεραν να δημιουργήσουν τη συγκεκριμένη ομάδα, ούτε πώς περιμένουν να αντιληφθεί την ύπαρξή της ο Ποσειδώνας μέσα από τα βάθη του ωκεανού.
 Όμως, στο δημιουργό της και στους ομοίους του (αυτό πάει σε σένα, Κωνσταντίνε, ξέρω ότι εσύ έφτιαξες τη σελίδα "Αγανακτισμένοι στο Digiκόσμο"!) έχω να πω αυτό: Είναι κρίμα να απαξιώνουμε και να γελοιοποιούμε έτσι τη μοναδική σοβαρή συσπείρωση των Ελλήνων τα τελευταία- δεν ξέρω κι εγώ πόσα- χρόνια (εγώ μια φορά δεν έχω ζήσει άλλη).
 Ό,τι ανάγκη υπάρχει για χιουμοριστικές σελίδες, νομίζω καλύπτεται πλήρως από τον Chuck Norris.


Κική Ζουμπουλάκη