Happy end

Οι Κερκυραίοι δε χαρακτηρίζονται από ξεσπάσματα απέναντι στην εξουσία, δεν είναι και οι πιο αγωνιστικοί Έλληνες. Όχι γιατί έχουν κοιμισμένο DNA, αλλά γιατί γεννήθηκαν σ’ ένα νησί που ποτέ δεν έζησε υποδουλωμένο. Ποτέ δε γνώρισαν το ζυγό του Τούρκου, ποτέ δεν ένοιωσαν την ανάγκη να ξεσηκωθούν για να διεκδικήσουν την ελευθερία τους. Ζώντας σε ένα ενυδρείο δημοκρατίας πίστευαν ότι είναι ελεύθεροι. Το πολύ καλό βιοτικό επίπεδό που έχουν γενικά, ως φοιτητούπολη το χειμώνα και τουριστικό κέντρο το καλοκαίρι, τους έκανε να πιστεύουν πως είναι πραγματικά τυχεροί και προνομιούχοι. Σε αυτό τον ύπνο βρίσκονταν ευτυχισμένοι για χρόνια, μέχρι που ξύπνησαν το βράδυ της πρώτης Ιουνίου.

Τα πρώτα δείγματα έδειχναν οι «αγανακτισμένες» συγκεντρώσεις έξω απ’ το δημαρχείο. Μπορεί να ήταν μίμηση της αθηναϊκής μόδας. Μπορεί από τους 1000 που έκαναν like, στην πλατεία να πήγαιναν γύρω στους 100. Όμως ήταν το πρώτο βήμα. Και το δεύτερο έγινε χθες, και ήταν μεγάλο. Επηρεάστηκαν από το κύμα αγανάκτισης στην υπόλοιπη Ελλάδα; Έπαιξε ρόλο το «βουρλισμένο» στοιχείο του χαρακτήρα τους; Κανείς δεν ξέρει. Σημασία έχει ότι ξύπνησαν. Ενώ ο Ζήσης, ο Βρεττός, η Γκερέκου, ο Δένδιας και άλλα διαμάντια της ελληνικής και ξένης πολιτικής τα έτρωγαν μαζί σε ένα παρέμορφο παραλιακό τοπίο, λύνοντας το μεταναστευτικό την ώρα που οι αλλοδαποί στο Μαντούκι καταβρόχθιζαν ό,τι είχε απομείνει στους κάδους απορριμάτων χτύπησε το ξυπνητήρι. Για το μετά υπάρχον δυο εκδοχές:

Α. Η πληροφορία έφτασε στην Αγανακτισμένη Πλατεία Δημαρχείου, και ο κόσμος ξεκίνησε να κατευθύνεται προς το Ναυτικό Όμιλο Κέρκυρας όπου ήταν βρίσκονταν οι παραπάνω πολιτικοί. Ο κόσμος άρχισε να τους φωνάζει συνθήματα, και λόγω της μαζικότητας της συγκέντρωσης δεν είχαν άλλο τρόπο διαφυγής απ’ το να την κάνουν με σβηστά φώτα μέσα σε  ένα καϊκι, υπό τη μελωδία «Ήταν ένα μικρό καράβι…». Η όλη συγκέντρωση ήταν ειρηνική και το μόνο έκτροπο ήταν μια πέτρα που έπεσε από κάποιον που έφαγε το κράξιμο της ζωής του από τους υπόλοιπους. Φυσικά δε βρήκε στόχο, αφού από την απόσταση που έπεσε, και μέσα στο σκοτάδι της νύχτας απλούστατα δεν θα μπορούσε να υπάρχει στόχος. Η συγκέντρωση περιφρουρήθηκε από άντρες της ομάδας ΔΙΑΣ.

Β. Οι αγανακτισμένοι έτρεξαν πίσω από τους πολιτικούς μέχρι το Ναυτικό Όμιλο βγάζοντας αφρούς απ’ το στόμα και τη μύτη και βγάζοντας πολεμικές ιαχές. Επιχείρησαν να σκαρφαλώσουν πάνω από κλειδωμένη είσοδο για να τους κάνουν ντα. Αφού δεν τα κατάφεραν άρχισαν να τους λιθοβολούν με μεγάλες πέτρες (πληροφορίες λένε ότι πρόκειται λίθους μεγαλύτερες από αυτές του Στόουνχετζ). Ένας βράχος που ρίχτηκε με καταπέλτες εξοστρακίστηκε τελευταία στιγμή στην καράφλα του Δένδια και κατέληξε στο αξιαγάπητο σκυλάκι μιας γλυκύτατης γιαγιούλας που τον πήγαινε την τελευταία, όπως αποδείχτηκε, βόλτα του. Οι μανιασμένοι τραμπούκοι συνέχισαν τις καφρίλες πάνω από το πτώμα του νεκρού σκυλιού. Έριξαν με φλογοβόλα και πυρπόλησαν το καϊκι που φυγάδευε τους πολιτικούς, ενώ θαλάσσιοι δράκοι που εξαπέλυσαν διαμέλησαν και το τελευταίο ίχνος πολιτικής σάρκας που είχε απομείνει στο βυθό της Κερκυραϊκής θάλασσας.

(5 λεπτά ακόμα να καθόμουν στην τηλεόραση και θα πίστευα το δεύτερο)

Βαγγέλης Τσίρμπας