Η αντίστροφη μέτρηση λέει 11 ημέρες και 11 περίπου ώρες. Τόσος είναι ο χρόνος που μου απομένει σε αυτό το νησί, μέχρι να πετάξω για ένα άλλο.
Στο πνεύμα, λοιπόν, της συγκίνησης του επερχόμενου αυτού αποχαιρετισμού (και με τα δάκρυα ήδη να σχηματίζονται στα μάτια) αναπολώ από τώρα τις εμπειρίες ζωής που δε θα ζήσω πουθενά αλλού, μέχρι να ξαναγυρίσω στην Κέρκυρα. Αχ, πόσο θα μου λείψουν:
1. Οι οδηγοί ταξί που, κατέχοντας άριστα το επάγγελμα τους, δεν περιορίζονται σε μη αξιομνημόνευτα ονόματα οδών, αλλά προσφέρουν και μαθήματα γεωγραφίας, καθώς για να σε μεταφέρουν στον προορισμό σου συνδυάζουν τις γεωγραφικές συντεταγμένες του (βλέπε παράλληλοι και μεσημβρινοί), τη γωνία που σχηματίζει με τον άξονα της ακτίνας του ήλιου, και το μέσο όρο της απόστασής του από το Σαρόκο και το Λιστόν.
2. Το τρίπτυχο λεφτά-κλειδιά-ομπρέλα που πρέπει να έχει κανείς πάνω του οπωσδήποτε όταν βγαίνει έξω. Κι αν πρέπει να ξεχάσει κάτι, φυσικά προτιμότερο είναι τα κλειδιά. Γιατί εντάξει να κλειστείς έξω απ' το σπίτι σου, αλλά να κλειστείς έξω απ' το σπίτι σου χωρίς ομπρέλα... Όσοι το έχουν ζήσει το παρομοιάζουν με την έλλειψη κράνους στη μέση ενός πεδίου βολής. Θα το ρίσκαρες να το ξεχάσεις;
3. Αξέχαστες θα μου μείνουν και οι καίριες θέσεις όλων των δημοσίων υπηρεσιών. Από τη ΔΕΗ, που είναι στην Αλεπού, μέχρι το νοσοκομείο, που πρόσφατα μεταφέρθηκε στο Κοντόκαλι. Το ψυχιατρείο ευτυχώς, λόγω εμφανούς ανάγκης άμεσης πρόσβασης, παραμένει μέσα στην πόλη και, για όσους φοιτητές έχουν κάτσει να μετρήσουν τον αριθμό των μαθημάτων που χρωστάνε και οδηγήθηκαν στην παράνοια, υπενθυμίζω ότι βρίσκεται δίπλα ακριβώς από τη φοιτητική λέσχη.
4. Αντικείμενο νοσταλγίας θα αποτελέσει και η καθιερωμένη διαδρομή με το λεωφορείο με σκοπό την αναζήτηση μίας παραλίας με πραγματική άμμο (απ' αυτή που κολλάει στις πετσέτες και στα πόδια) αντί των βραχωδών και πλούσιων σε υποθαλάσσια βλάστηση ακτών που περιβάλλουν την πόλη, και που θα μπορούσαν άνετα να ονομαστούν δάση φυκιών και να γίνουν η πρώτη προστατευόμενη υποβρύχια ζούγκλα.
5. Αυτή η λίστα δεν θα ήταν πλήρης αν δεν υπήρχε και μία αναφορά στα γραφικότατα και ομολογουμένως ολισθηρότατα κερκυραϊκά καντούνια. Οι ελάχιστες πιθανότητες που είχα το χειμώνα να με δει κάποιος καθώς γλιστράω (λόγω βροχής) και σωριάζομαι στο δρόμο έξω από το σπίτι μου, αυξάνονται όσο μεγαλώνει το κύμα τουριστών που κατακλύζει την Κέρκυρα και που πριν φύγω σίγουρα θα έχει γίνει μάρτυρας τουλάχιστον μίας θεαματικής τούμπας (αυτή τη φορά λόγω σαγιονάρων).
Θα συνέχιζα, αλλά δε μπορώ να διακρίνω πια το πληκτρολόγιο από τα ζουμιά που με έχουν πάρει. Θα έκανα ένα λογοπαίγνιο με το "ωρή", αλλά δε νομίζω ότι εδώ κολλάει. Θα έλεγα κι άλλα "αλλά", αλλά κοίτα τι ώρα έχει πάει...
Κική Ζουμπουλάκη
Στο πνεύμα, λοιπόν, της συγκίνησης του επερχόμενου αυτού αποχαιρετισμού (και με τα δάκρυα ήδη να σχηματίζονται στα μάτια) αναπολώ από τώρα τις εμπειρίες ζωής που δε θα ζήσω πουθενά αλλού, μέχρι να ξαναγυρίσω στην Κέρκυρα. Αχ, πόσο θα μου λείψουν:
1. Οι οδηγοί ταξί που, κατέχοντας άριστα το επάγγελμα τους, δεν περιορίζονται σε μη αξιομνημόνευτα ονόματα οδών, αλλά προσφέρουν και μαθήματα γεωγραφίας, καθώς για να σε μεταφέρουν στον προορισμό σου συνδυάζουν τις γεωγραφικές συντεταγμένες του (βλέπε παράλληλοι και μεσημβρινοί), τη γωνία που σχηματίζει με τον άξονα της ακτίνας του ήλιου, και το μέσο όρο της απόστασής του από το Σαρόκο και το Λιστόν.
2. Το τρίπτυχο λεφτά-κλειδιά-ομπρέλα που πρέπει να έχει κανείς πάνω του οπωσδήποτε όταν βγαίνει έξω. Κι αν πρέπει να ξεχάσει κάτι, φυσικά προτιμότερο είναι τα κλειδιά. Γιατί εντάξει να κλειστείς έξω απ' το σπίτι σου, αλλά να κλειστείς έξω απ' το σπίτι σου χωρίς ομπρέλα... Όσοι το έχουν ζήσει το παρομοιάζουν με την έλλειψη κράνους στη μέση ενός πεδίου βολής. Θα το ρίσκαρες να το ξεχάσεις;
3. Αξέχαστες θα μου μείνουν και οι καίριες θέσεις όλων των δημοσίων υπηρεσιών. Από τη ΔΕΗ, που είναι στην Αλεπού, μέχρι το νοσοκομείο, που πρόσφατα μεταφέρθηκε στο Κοντόκαλι. Το ψυχιατρείο ευτυχώς, λόγω εμφανούς ανάγκης άμεσης πρόσβασης, παραμένει μέσα στην πόλη και, για όσους φοιτητές έχουν κάτσει να μετρήσουν τον αριθμό των μαθημάτων που χρωστάνε και οδηγήθηκαν στην παράνοια, υπενθυμίζω ότι βρίσκεται δίπλα ακριβώς από τη φοιτητική λέσχη.
4. Αντικείμενο νοσταλγίας θα αποτελέσει και η καθιερωμένη διαδρομή με το λεωφορείο με σκοπό την αναζήτηση μίας παραλίας με πραγματική άμμο (απ' αυτή που κολλάει στις πετσέτες και στα πόδια) αντί των βραχωδών και πλούσιων σε υποθαλάσσια βλάστηση ακτών που περιβάλλουν την πόλη, και που θα μπορούσαν άνετα να ονομαστούν δάση φυκιών και να γίνουν η πρώτη προστατευόμενη υποβρύχια ζούγκλα.
5. Αυτή η λίστα δεν θα ήταν πλήρης αν δεν υπήρχε και μία αναφορά στα γραφικότατα και ομολογουμένως ολισθηρότατα κερκυραϊκά καντούνια. Οι ελάχιστες πιθανότητες που είχα το χειμώνα να με δει κάποιος καθώς γλιστράω (λόγω βροχής) και σωριάζομαι στο δρόμο έξω από το σπίτι μου, αυξάνονται όσο μεγαλώνει το κύμα τουριστών που κατακλύζει την Κέρκυρα και που πριν φύγω σίγουρα θα έχει γίνει μάρτυρας τουλάχιστον μίας θεαματικής τούμπας (αυτή τη φορά λόγω σαγιονάρων).
Θα συνέχιζα, αλλά δε μπορώ να διακρίνω πια το πληκτρολόγιο από τα ζουμιά που με έχουν πάρει. Θα έκανα ένα λογοπαίγνιο με το "ωρή", αλλά δε νομίζω ότι εδώ κολλάει. Θα έλεγα κι άλλα "αλλά", αλλά κοίτα τι ώρα έχει πάει...
Κική Ζουμπουλάκη
ααα παρελειψες σημαντικα πραγματα οπως την στενη γνωριμια με τους μικροοργανισμους που αναπτυσσονται στα σπιτια μας λογω υγρασιας καθως και την αμεση και καθολα λειτουργικη παροχη υπηρεσιων τηλεφωνιας και ιντερνετ. και σιγουρα ειναι και πολλα αλλα...
ΑπάντησηΔιαγραφή